Σχετικά άρθρα
ΟΙ ΨΕΥΔΟΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ |
Συντάχθηκε απο τον/την Παύλος Λεμοντζής |
Τρίτη, 14 Ιανουάριος 2020 16:42 |
Οι ψευδοεξομολογήσεις του Πιερ Καρλέ ντε Σαμπλαίν ντε Μαριβώ Ο Γάλλος συγγραφέας ήταν πενηντάρης όταν έγραψε το έργο και είχε πλέον κατακτήσει πλήρως την τέχνη της θεατρικής γραφής. Με λεπτομέρειες και αποχρώσεις επιχειρεί να επιτύχει τον σκοπό του και να οδηγήσει το ζευγάρι ηρώων του σε γάμο, ενώ το κωμικό στοιχείο στέκεται κυρίαρχο στη δράση. Ξέρει, άλλωστε, ν’ απλώνει αινίγματα που αποζητούν λύσεις από τον θεατή. Γι’ αυτό και είναι περίπλοκο να διηγηθείς τα θεατρικά του έργα. Όσο πλέκει την ιστορία του, τόσο απομακρύνεται το προφανές. Καθετί που συμβαίνει οδηγεί φαινομενικά στην αποτυχία, στην καταστροφή. Με την τέχνη του εισάγει μέσα στα έργα του πρόσωπα-έκπληξη, που καθορίζουν τελικά την εξέλιξη. Στην προκειμένη περίπτωση, ο υπηρέτης διαθέτει τις αρετές του ίδιου του συγγραφέα. Δραματουργία Στις «Ψευδοεξομολογήσεις» (1737) ο φτωχός Δοράντης αγαπάει την πλούσια, όμορφη και χήρα Αραμίνδα, από τότε που την πρωτοείδε. Εκείνη, πάλι, τον αγνοεί πλήρως. Κάπως έτσι ξεκινά το θεατρικό. Με το απελπισμένο πάθος του ήρωα να μάχεται την κοινωνική άβυσσο που τον χωρίζει από το αντικείμενο του πόθου του. Ένας, ωστόσο, «από μηχανής θεός», ο πρώην υπηρέτης του, αναλαμβάνει να λύσει την κατάσταση οδηγώντας, τελικά, την Αραμίνδα στην αγκαλιά του. Στον μακρύ δρόμο προς την κατάκτησή της, οι εξομολογήσεις έχουν το μερίδιό τους. Δηλαδή : συναισθηματικές εκφράσεις, μικρά ψέματα, που μπορούν να οδηγήσουν στην αλήθεια . Ωστόσο, το παιχνίδι ανάμεσα στον έρωτα και στο χρήμα μοιάζει τόσο μπερδεμένο, που κανείς δεν μπορεί εύκολα να εικάσει ποιο είναι το ισχυρότερο. Πρόκειται για ένα παιχνίδι, ενδεχομένως λίγο επίπλαστο, αλλά διεισδυτικό και ευχάριστο. Μετά από τους κύκλους που επιβάλλει ο εγωισμός, έρχεται η ευτυχής λύση για την οποία καθόλου δεν αμφιβάλει ο θεατής κι οδηγείται στη διαπίστωση ότι ο έρωτας θριαμβεύει. Ο Μαριβώ, σύμφωνα με τους κριτικούς μελετητές του έργου, είναι ο ιδανικός ζωγράφος της «γένεσης του έρωτα». Τα έργα του συνθέτουν εικόνες, όπου σκιαγραφούνται το ξάφνιασμα, η έκπληξη που νοιώθουν οι ήρωες, καθώς το συναίσθημα σιγά - σιγά φανερώνεται και παίρνει σάρκα και οστά. Άραγε, μπορούμε, κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, να μιλήσουμε μόνο για μια μεταφυσική προσέγγιση του έρωτα; Μήπως πρέπει να διακρίνουμε τα στοιχεία μιας κοινωνιολογίας του έρωτα, αφού οι ήρωες του Μαριβώ τοποθετούνται - με απόλυτο ρεαλισμό - στην ατμόσφαιρα της περιόδου της Αντιβασιλείας του πρώτου μισού του 18ου αιώνα; Κι όμως, ναι. Μπορούμε. Αρκεί να κρατήσουμε τον πυρήνα και ν’ αντικαταστήσουμε την περιρρέουσα ατμόσφαιρα με σύγχρονες παραμέτρους, ικανές να πείσουν ότι τα παιχνίδια του έρωτα συνέβησαν, συμβαίνουν και θα συμβαίνουν σε μια ανθρώπινη κοινωνία κομψή, άπληστη και ωμή. Όπως ακριβώς παρουσιάζονται οι «Ψευδοεξομολογήσεις» στο «Στούντιο Μαυρομιχάλη». Έτσι κι αλλιώς, η άνοδος στρωμάτων, των οποίων η δύναμη στηρίζεται στο χρήμα, θα συντελείται εις το διηνεκές. Η παράσταση Απαλλαγμένη από τα στερεότυπα των παλαιών αναγνώσεων, η σκηνοθεσία μεταφέρει το έργο στο σήμερα αναδεικνύοντας τη γλωσσική του κομψότητα. Ο πολυγραφότατος Ανδρέας Στάϊκος υπογράφει την λογοτεχνική μετάφραση. Χωρίς κλισέ ή κοστούμια εποχής, το τελευταίο μεγάλο έργο του Γάλλου συγγραφέα, μοιάζει εδώ να έχει απορροφήσει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν, φτιάχνοντας ένα εξαιρετικό απόσταγμα. Με την λεπτότητα και τη φινέτσα της γλώσσας του, το γνωστό «marivaudage», καταφέρνει να κερδίσει τις εντυπώσεις και η παράσταση χρωστά πολλά στους εξαίρετους ηθοποιούς της. Η όμορφη χήρα αγαπάει τα όμορφα ρούχα, κληρονομική έφεση από την υπέρκομψη μητέρα της, αλλά είναι σε μια κατάσταση νιρβάνας, θα λέγαμε. Ωστόσο, μπορεί να φιλονικήσει λεκτικά με τον περίγυρό της, ως μια χειραφετημένη γυναίκα, να φλερτάρει και να αφεθεί στις διεκδικήσεις των αντρών, παίζοντας με ανοιχτά χαρτιά το παιχνίδι του έρωτα και της εξουσίας. Η εξαιρετική ηθοποιός Στέλλα Κρούσκα μεταπηδάει αριστοτεχνικά από το ένα συναίσθημα στο άλλο, από τη μία κατάσταση στην άλλη, μέχρι να οδηγηθεί στο αίσιο τέλος, που κάθε έργο του Μαριβώ έχει, μετά από αρκετές μεταπτώσεις και διακυμάνσεις. Είναι άξια θαυμασμού που κρατά ανεπηρέαστη την εσωτερικότητά της σ’ όλες τις διαταράξεις που επιφέρουν οι συνεχείς παρεμβάσεις του υπηρέτη Ντυμπουά. Προσωπικά, θα προτιμούσα να ήταν πιο συμμαζεμένες. Στην απολαυστική ατμόσφαιρα, για παράδειγμα, που χτίζουν οι δυο ερωτευμένοι στη σκηνή, πριν λιώσει η γεύση της στα χείλη, η ελικοειδές σφήνα του Ντυμπουά την κομματιάζει ανελέητα. Προφανώς, η σκηνοθετική άποψη είναι το ένα παιχνίδι να καταστρέφει το άλλο, σε μια αλληλουχία συναισθηματικών μεταβαλλών του ύφους παλίρροιας- άμπωτης. Έπαινος και στους άλλους ρόλους. Στηρίζουν το παιχνίδι που επινόησε η διασκευή και η σκηνοθεσία, χωρίς να διαλύσουν τις ισορροπίες ανάμεσα στα θέλω της μητέρας (χάρμα ιδέσθαι, η Στέλλα Παπαδημητρίου) και σε κείνα της κόρης, στην κόντρα των αντιζήλων, στις παρεξηγήσεις των υπηρετών με την υπηρέτρια. Ο νεαρός Κωνσταντίνος Ελματζίογλου, ευχάριστη έκπληξη. Με δύναμη και στιβαρότητα, γεφυρώνει το ηλικιακό χάσμα, αποδίδει με πειστικά τον παθιασμένα ερωτευμένο άνδρα κι έναν άξιο παίχτη σε δύσκολο αγώνα. Ο Γιάννης Δαμάλας, υπερβολικός και με στομφώδη επιτήδευση στην ερμηνεία του. Πιθανώς, σκηνοθετική οδηγία για να τονιστεί η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα συμφεροντολόγο κι έναν αισθηματία, διεκδικητές και τους δυο της ίδιας γυναικείας καρδιάς. Ο σκηνοθέτης Φώτης Μακρής επωμίζεται και τον ρόλο του παμπόνηρου Ντυμπουά, υπηρέτη του υπηρέτη. Πρόσωπο καταλύτης, αλλά ψυχρός εκτελεστής. Σωστή η τοποθέτηση του χαρακτήρα, ατυχής η επαναλαμβανόμενη και επί τροχάδην παρέμβασή του στη δράση. Το ενδιαφέρον στη σκηνοθεσία του Φώτη Μακρή είναι ο τρόπος που παρουσιάζει τη ζωή σήμερα, πάνω σ’ έναν κόσμο – σκακιέρα με ανθρώπινα πιόνια . Η όλη προσέγγισή του συνίσταται στην κατανόηση αυτού του νεωτερισμού, ακολουθώντας τα βήματα του Μαριβώ στις ευαίσθητες ισορροπίες του: ο έρωτας από καρδιάς απέναντι στον έρωτα από συμφέρον. Μεροληπτικός διαιτητής, ο υπηρέτης του υπηρέτη. Επειδή ο σκηνοθέτης χρησιμοποίησε τη σύγκρουση μεταξύ του παιχνιδιού και των παγίδων της τρέχουσας ημέρας, ως τρόπο σύγκρισης και αντίθεσης των αντιλήψεων και των ιδεών που διερευνούσε ο Μαριβώ με τις σύγχρονες ευαισθησίες, το εργο έχει το ενδιαφέρον αποτέλεσμα που είδαμε από τον θεατρικό οργανισμό «Νέος Λόγος» στο «Στούντιο Μαυρομιχάλη» όπου το έργο ανέβηκε φέτος, ύστερα από τα 65 χρόνια της πρώτης του αυλαίας στο Εθνικό Θέατρο, με την Μαίρη Αρώνη και τον Αλέκο Αλεξανδράκη, σε σκηνοθεσία Κωστή Μιχαηλίδη και με τίτλο «Ερωτικά τεχνάσματα». Μετάφραση: Αντρέας Στάικος Σκηνοθεσία: Φώτης Μακρής Σκηνικά-Κοστούμια: Μαντώ Ψυχουντάκη Μουσική: Γιώργος Χανός Χορογραφία: Στέλλα Κρούσκα Παίζουν: Νίκος Αργυριάδης, Γιάννης Δαμάλας, Κωνσταντίνος Ελματζίογλου, Στέλλα Κρούσκα, Φώτης Μακρής, Πάνος Ξενάκης, Στέλλα Παπαδημητρίου, Στεφανία Σαμαρά. Studio Μαυρομιχάλη Μαυρομιχάλη 134 Τηλέφωνο: 21 0645 3330 Παραστάσεις: Κάθε Σάββατο στις 21:00 & κάθε Κυριακή στις 20:00 έως τις 12 Απριλίου 2020 Τιμές Εισιτηρίων:Κανονικό: 15 ευρώ (Κάθε Σάββατο), 12 ευρώ ( Κάθε Κυριακή) | Φοιτητικό, κάτω των 25 ετών, άνω των 65, Α.Μ.Ε.Α. : 10 ευρώ | Άνεργοι, ατέλειες & ειδική τιμή προπώλησης στο viva.gr : 8 ευρώ Πληροφορίες:Προπώληση: viva.gr |