Το 3%

Βίλη Σωτηροπούλου, Ροζαμάλια Κυρίου, Βασίλης Παπαδημητρίου

Μεγάλη Γερουνία - ΝewEllana – Γαλάτια – Αγγλετέρια - Γηραιά Νευρώπα, έτος 2040 μ.Χ.

Φυλακισμένοι, Φύλακες, Χαφιέδες και Κατηχητές μπλέκονται ο ένας στη ζωή του άλλου. Η Ξένια, η Ίνγκριντ, η Μελίνα και ο Άρης, βρίσκονται στο ίδιο γαϊτανάκι του 3%. Οι τέσσερις βαδίζουν μαζί σ’ ένα δρόμο που οδηγεί ή στο θάνατο ή στους λεγόμενους «ανθρώπους των σπηλαίων». Σ’ έναν τόπο όπου οι Φυλακές έχουν γεμίσει, oι «ανελεύθεροι» εκτίουν την ποινή τους μόνοι στο σπίτι [πρόγραμμα prison@homealone].

Το Θέατρο Ειλισσός, που από σπίτι έγινε θέατρο πριν από 15 χρόνια, φέτος έγινε ξανά σπίτι, αυτό το ιδιαίτερο σπίτι-φυλακή της «ανελεύθερης» Ξένιας, που παρακολουθείται από κάμερες.

Το πολιτικό έργο / επιστημονικής φαντασίας της Βίλης Σωτηροπούλου που έκανε πρεμιέρα στις 20 Νοεμβρίου, περιέχει αρκετές καινοτομίες. Η μία από αυτές είναι ότι κάποιοι ηθοποιοί ερμηνεύουν σε ζωντανή σύνδεση της θεατρικής σκηνής με Αγγλία, Γαλλία και Ελβετία μέσω skype. Για πρώτη φορά στα ελληνικά θεατρικά δρώμενα, συγκεκριμένος ρόλος ενός έργου βρίσκεται σε άλλη χώρα, εκεί που βρίσκεται και ο ηθοποιός που τον υποδύεται και ο οποίος συνδέεται απ’ ευθείας με την ελληνική σκηνή.

Η sites pecific αυτή παράσταση στήθηκε από τρεις σκηνοθέτες, τους Ροζαμάλια Κυρίου, Βασίλη Παπαδημητρίου και Βίλη Σωτηροπούλου η οποία είναι επίσης η συγγραφέας του έργου ενώ παίζει και στην παράσταση. Το Επί Σκηνής μίλησε μαζί τους για το πρωτοποριακό αυτό εγχείρημα και τον τρόπο που το διαχειρίστηκαν σε μια συνέντευξη με πολλά ερωτήματα κι ενδιαφέρουσες απαντήσεις.

Πολιτικό θέατρο κι επιστημονική φαντασία: Με ποιο τρόπο επεκτείνεται στο μέλλον η κοινωνική και πολιτική παθογένεια του παρόντος και για ποιο λόγο μια τέτοια διαδικασία δίνει συνήθως μια πιο διαυγή εικόνα του «τώρα» μέσα από το κάτοπτρο του «τότε»;

ΒΙΛΗ: Γιατί οι παθογένειες δεν είναι αυτοφυείς… Έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν και ρίχνουν τους σπόρους τους στο μέλλον. Όταν έγραφα το έργο «Το 3%» είχα ανάγκη να μιλήσω για ό,τι με πονούσε, για ό,τι πλήγωνε τη χώρα μου. Ήθελα όμως να είμαι αποστασιοποιημένη από το εδώ και τώρα… Το «εκεί και τότε» επιτρέπει νομίζω στη φαντασία να φτιάξει πιο ελεύθερα μια ιστορία όπου συνυπάρχουν και οι πικρές αλήθειες του παρόντος και οι κληρονομιές του παρελθόντος και οι πιθανές απεμπλοκές του μέλλοντος.

ΡΟΖΑΜΑΛΙΑ: Η μελλοντική διάσταση που υπάρχει στο έργο δίνει τη δυνατότητα να δούμε το που είμαστε τώρα. Παίρνοντας απόσταση εν προκειμένω προς τα μπρός μπορούμε να είμαστε πιο ανοιχτοί και πιο ειλικρινείς με τον αντικατοπτρισμό του εαυτού μας.

ΒΑΣΙΛΗΣ: Ο λόγος είναι νομίζω συγγενής με τον λόγο για τον οποίο ο Μολιέρος θεωρεί ότι τα βέλη της σάτιρας είναι πιο ευθύβολα από αυτά της ευθείας κριτικής. Οι άνθρωποι φαίνεται να ανταποκρινόμαστε καλύτερα στην κριτική και την αυτοκριτική μέσω παραλληλισμών, συμβόλων και συμβολισμών. Τοποθετώντας τον εαυτό μας έξω από τον κύκλο της παρατήρησης και αποφορτίζοντάς τον από το βάρος της ευθύνης, ίσως τελικά αποκτούμε διαυγέστερη εικόνα της κατάστασης και περισσότερη όρεξη να αλλάξουμε. Θυμίζει και λίγο τη μαιευτική του Σωκράτη. Ο τρόπος δυστυχώς επεκτείνεται και είναι πέρα από χρονικά όρια -μόνιμο ταλέντο, ορμέμφυτο, λες, του ανώριμου ανθρώπου. Οπότε και σκηνοθετικά ακολουθούμε τη συγγραφική διαδρομή από το «έτσι έγιναν γιατί έτσι επιτρέψαμε», έως το επόμενο βήμα…

Μιλήστε μου για την έννοια του «παράνομου» και της «εξέγερσης» σ’ αυτήν την φανταστική κοινωνία.

ΒΙΛΗ: Σ έναν τόπο όπου η νομιμότητα φωνασκεί ( και η «μούφα» νομιμότητα ακόμα περισσότερο), κάθε τι το μη «νόμιμο» είναι απαγορευμένο. Μα από εκεί ακριβώς είναι που ξεφεύγει και «ξεφυτρώνει» μια φωνούλα παρανομίας. Μέσα στο κάστρο χτίζεται ένας μικρός χώρος ελευθερίας και έκφρασης. Υποθέτω πως ο άνθρωπος έχει επιβιώσει ως τώρα χάρη σ’ αυτή την έμφυτη ικανότητα του, να βρίσκει τη φωνούλα αυτή ακόμα και μέσα στην κόλαση. Όσο για την εξέγερση, είναι στο έργο όχι μόνο απαγορευμένη μα και ξεχασμένη. Η έλλειψη μνήμης είναι ένα ακόμα αποτέλεσμα της Δυστοπίας. Όταν η μνήμη αρχίζει κι επανέρχεται ξυπνάει και η «εξέγερση». Ή μάλλον η δυνατότητα των ηρώων να την γνωρίσουν. Μόνο που αυτή τη φορά η εξέγερση είναι διαφορετική από άλλοτε. Έχει άλλα χρώματα, άλλες σκέψεις, άλλες λέξεις ακόμα και άλλες ηλικίες.

ΡΟΖΑΜΑΛΙΑ: Οτιδήποτε φεύγει από τη νόρμα του καθεστώτος, είναι παράνομο. Ο εξουσιαστής έχει προβλέψει ακόμα και για την ανάγκη εκτόνωσης, την ανάγκη για παρανομία. Η εξέγερση απλά έχει σβηστεί από το λεξιλόγιο των πολιτών.

ΒΑΣΙΛΗΣ: Ό,τι μπορεί να προσβάλει το καθεστώς και την ψευδεπίγραφη δημοκρατία του, θεωρείται παράνομο ενώ ό,τι δεν προάγει την εξέγερση και απλά οδηγεί τους πολίτες σε άκαρπη εκτόνωση, όπως καλουπωμένες χορογραφίες σε επαναστατικά τραγούδια, όχι μόνο επιτρέπεται αλλά επιβάλλεται.

Πως ορίσατε σκηνικά το μέλλον και πως το διαχειριστήκατε σκηνοθετικά;

ΒΙΛΗ: Λιτά. Μια συνύπαρξη του «παλιού σπιτιού» με στοιχεία τεχνολογίας. Προσπαθήσαμε να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στο παλιό και στο φουτουριστικό. Άλλοτε από ανάγκη και άλλοτε από άποψη.

ΡΟΖΑΜΑΛΙΑ: Όσο πιο λιτά γινόταν και σκηνικά και σκηνοθετικά.

ΒΑΣΙΛΗΣ: Προσωπικά την προσέγγισή μου υπαγόρευσαν δύο παράγοντες: ο οικονομικός και η λεπτή ειρωνεία περί μέλλοντος όπως εγώ την αντιλαμβάνομαι στο έργο. Η παράσταση θεωρώ ότι έχει καταφέρει να ανεβεί χάρη στην αγάπη για την τέχνη και την ανάγκη για έκφραση-αντίδραση των συντελεστών, του οικοδεσπότη του θεάτρου «Ειλισσός» και κυρίως των ηθοποιών. Έχει πάρα πολλές απαιτήσεις τεχνολογίας μα και τεχνογνωσίας. Οπότε τελείως ειλικρινά, σας απαντώ ότι πιθανότατα να είχα (είχαμε) διαχειριστεί διαφορετικά αυτό το θέμα υπό άλλες οικονομικές συνθήκες, μιας και π.χ. η χρήση ολογραμμάτων θα ήταν ίσως μια ουσιαστική προσθήκη και όχι «πυροτέχνημα» ή να είχαμε δοκιμάσει μια άλλη επιλογή για το πώς θα ήταν το σπίτι της πρωταγωνίστριας. Όμως, και εκεί υπεισέρχεται ο δεύτερος παράγοντας, θεωρώ πως κάθε αναφορά σε αυτό το «μακρινό μέλλον» δεν είναι καθόλου μακρινή. Στα μάτια μου το έργο όχι μόνο ακουμπά στο σήμερα ως εφαλτήριο των εξελίξεων για το 2040, αλλά μιλάει ξεκάθαρα για το σήμερα υπό «μελλοντολογικό μανδύα». Οπότε ορίζεται, εξ ανάγκης εν μέρει, αλλά εξ επιλογής κυρίως, ένα εξ επί τούτου θολό σκηνικά μέλλον, σε ένα αποκομμένο από των υπολοίπων ελευθέρων πολιτών σπίτι: ένα φθηνό προϊόν σύντηξης ενός φθηνού μέλλοντος και ενός φθηνού παρελθόντος.

Τι θέλετε να μεταφέρετε στο θεατή μ αυτήν την περφόρμανς;

ΒΙΛΗ: Να κάνει μαζί μας αυτό το ταξίδι στο χρόνο. Να φύγει για το σπίτι του με τροφή για σκέψη αλλά και μ’ ανοιχτή καρδιά στις μνήμες αλλά και στις ελπίδες. Συνταξιδιώτες σ ένα ταξίδι με γοητευτική διαδρομή και τελικό προορισμό την «κάθαρση».

ΡΟΖΑΜΑΛΙΑ: Ότι η πραγματικότητα μπορεί να ξεπεράσει κάθε επιστημονική φαντασία αν όλοι δεν έχουμε τα αυτιά, τα μάτια αλλά κυρίως την καρδιά, ανοιχτά.

ΒΑΣΙΛΗΣ: Δε θα την χαρακτήριζα περφόρμανς. Είναι ένα κλασσικό θεατρικό κείμενο γραμμικής εξέλιξης, που απλά έχει την πρωτοτυπία να απαιτεί εκ της γραφής του κάποιοι ρόλοι να αποκρίνονται μέσω τηλεδιάσκεψης. Παρόλα αυτά θα μπορούσε να διασκευαστεί ώστε να υπάρχουν επί σκηνής όλοι οι ηθοποιοί και να παρέμενε ένα κλασσικό θεατρικό κείμενο. Όμως πέρα από το πολιτικό/ουμανιστικό μήνυμα που θέλουμε να εμφυσήσουμε στον θεατή, θέλουμε και να τον μεταφέρουμε σε αυτή τη -φαινομενικά- μελλοντική δυστοπία, και να του κάνουμε αντιληπτό το στοιχείο του εγκλεισμού, της απομόνωσης, της παραποίησης και αποκοπής από την πραγματικότητα –οπότε έτσι επανερχόμαστε στην σημαντικότητα της συγγραφικής επιλογής περί τηλεδιάσκεψης.

Πως προετοιμάστηκαν υποκριτικά οι ηθοποιοί που παίζουν μέσω Skype;

ΒΙΛΗ: Όπως σε όλες τις άλλες παραστάσεις. Με καθημερινές πρόβες τριών μηνών. Μέσω skype κι αυτές… Βέβαια επειδή στις πρόβες οι ηθοποιοί βρίσκονταν συνήθως στο σπίτι τους κάποιες φορές συνυπήρχαν και τα παιδιά τους και τα γατιά τους. Ήταν μια αλλιώτικη εμπειρία η διαδικασία αυτών των προβών που απέδειξε ότι «η επικοινωνία χιλιόμετρα δεν κοιτά»! Κι ήταν μεγάλη η χαρά όλων των «εδώ» που βλέπαμε ότι και οι τρεις ηθοποιοί του εξωτερικού όταν παρουσιαζόντουσαν δυσκολίες – που απ’ αυτές άλλοτε παθαίναμε πανικό κι άλλοτε γελούσαμε ατέλειωτα- έκαναν τα πάντα για να βρεθούν τρόποι να λυθούν. Και πάντα τελικά, βρισκόντουσαν.

ΡΟΖΑΜΑΛΙΑ: Όπως όλοι οι άλλοι ηθοποιοί, με καθημερινές πρόβες, με τη διαφορά ότι βρίσκονταν στα σπίτια τους.

ΒΑΣΙΛΗΣ: Η υποκριτική μέσω Skype αποδείχτηκε ένας πολύ ενδιαφέρων απάτητος δρόμος, ο οποίος απαιτούσε τον συγκερασμό κυρίως θεατρικής και κινηματογραφικής υποκριτικής. Το κοντινό πλάνο τους όταν εισέρχονται οι ηθοποιοί στη θεατρική σκηνή και το μέγεθος της οθόνης, οδήγησαν σε αφαιρετικό παίξιμο και απόδοση κινήσεων και εκφράσεων, ενώ η -σε αντιδιαστολή με την χρησιμοποίηση βίντεο- ζωντανή απόκριση στον επί σκηνής ηθοποιό, απαίτησε να μη διαρραγεί η θεατρικότητα και η ένταση, ώστε να διατηρηθεί κοινός υποκριτικός κώδικας μεταξύ σκηνής και Skype. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που ανέκυψε ήταν η απουσία του «θεατρικού σώματος» και της ενέργειάς του από τη σκηνή. Αυτό υπαγόρευσε το ρυθμό και τις εντάσεις και οδήγησε ακόμα και σε αλλαγή σκηνοθετικών αποφάσεων. Ενδιαφέρον παρουσίασε το γεγονός ότι ελέω της φύσης του Skype, που αποτελεί ένα απολύτως προσωπικό παράθυρο επικοινωνίας μεταξύ δύο -συνήθως- ατόμων/φίλων, χρησιμοποιήθηκε ή αποφεύχθηκε όπου κρίθηκε σκόπιμο, αυτή η νέα σχέση επικοινωνίας/υποκριτικής (η οποία παρουσίασε σημεία συνάντησης και με την τηλεοπτική υποκριτική τεχνική και αμεσότητα): της προσωπικής διαδικτυακής επικοινωνίας που είναι πλήρως εμποτισμένη από τη χαλαρότητα και μοναξιά του ιδιωτικού χώρου/σπιτιού.

Δώστε μου μια εικόνα της παράστασης; Τι να περιμένουν οι θεατές ερχόμενοι στο «σπίτι»;

ΒΙΛΗ: Η εμπειρία μου λέει ότι καλό είναι ο θεατής να μην περιμένει τίποτα..Αν δεν περιμένει είναι πιο ανοιχτός και «ακούει» καλύτερα, με όλες τις αισθήσεις του, ενώ πιο εύκολα δημιουργούνται συναισθήματα. Μοιάζει κάπως με την ψυχοθεραπεία. Στην αρχή, κατά πως λένε οι ειδικοί, ο καθένας που δεν ξέρει τι να περιμένει και τι θα αντικρύσει «εκεί», είναι ανοιχτός. Ακριβώς μετά θωρακίζεται, κλείνει πόρτες και παράθυρα. Στο «3%» τα παράθυρα είναι κλειστά κι ελπίζουμε να τα ανοίγουμε μαζί με τους θεατές. Υπάρχει και μια άλλη αίσθηση που εγώ προσωπικά έχω νοιώσει στην πορεία των παραστάσεων μέσα στον «Ειλισσό». Η αίσθηση του κρυφού σχολειού. Αν τη νοιώσει και κάποιος από τους θεατές θα ήθελα να μου το πει.

ΡΟΖΑΜΑΛΙΑ: Καλό θα ήταν να μην περιμένουν τίποτα. Αρκεί να ξέρουν ότι θα επισκεφτούν το σπίτι μιας έγκλειστης γυναίκας.

ΒΑΣΙΛΗΣ: Ένα δυνατό κείμενο, μια πρωτότυπη συνθήκη, μία ομάδα ταλαντούχων ηθοποιών και συνεργατών που δούλεψαν πολύ, βρέθηκαν και συνέκλιναν για να του πούνε κάτι σημαντικό. Η επιλογή του σπιτιού ως σκηνικού χώρου δράσης και του θεάτρου/σπιτιού δεν είναι τυχαία. Μπορούν να περιμένουν ότι θα πάρουν μαζί τους ένα μέρος της παράστασης στο δικό τους σπίτι, είτε αποφασίσουν να γίνουν μέρος του 3%, είτε όχι.

Πως συνεργαστήκατε και ποιες είναι οι προσδοκίες σας από την παράσταση;

ΒΙΛΗ: Συνεργαστήκαμε μια χαρά. Σαν άνθρωποι που σε κάποια πράγματα λέγαμε ακριβώς τα ίδια και ενθουσιαζόμασταν κι άλλοτε είχαμε διαφορετικές ιδέες και ..απογοητευόμασταν. Ανθρώπινα λοιπόν. Πραγματικά η πρωτοκαθεδρία της ίδιας της παράστασης ήταν εκείνη που έκανε τον ένα η τον άλλο να αποσύρει ή να περιορίζει την ιδέα του. Αυτή η συνύπαρξη τριών στη σκηνοθεσία, όπως και να το κάνεις, ήταν μια τολμηρή και ενδιαφέρουσα απόφαση μας από την αρχή ως το τέλος. Για την παράσταση μας προσδοκώ να αγαπηθεί από τους αποδέκτες της και να έχει μακραίωνη «σκηνική» ζωή.

ΡΟΖΑΜΑΡΙΑ: Η συνεργασία αυτή ήταν ένα ωραίο πείραμα που πήγε τελικά και καλά. Δεν είθισται να υπάρχει πάνω από ένας σκηνοθέτης και υπάρχει λόγος γι αυτό. Όμως με τη Βίλη και τον Βασίλη δουλέψαμε αρμονικά και συντονισμένα. Όσο για τις προσδοκίες μου; Το έργο «Το 3%» είναι ένα έργο «περίεργο» κι αυτό γιατί έχει πολλά επίπεδα. Είναι σκληρά ρεαλιστικό αλλά και βαθιά αλληγορικό. Έχει χιούμορ ενώ είναι δραματικό. Δράση αλλά και ποίηση. Προσδοκώ και κυρίως εύχομαι να αφεθεί το κοινό να εισπράξει το έργο σαν μια απλή ιστορία, ένα παραμύθι που θα μας κάνει όλους πιο σοφούς, πιο ζωντανούς και κατ’ επέκταση, πιο χαρούμενους.

ΒΑΣΙΛΗΣ: Η συνεργασία με τους συν-σκηνοθέτες κάποιες φορές μου έμοιαζε σαν ένα δύστοκο παιχνίδι διελκυστίνδας του διπλωματικού σώματος και άλλες με απολαυστικό κονσέρτο συγγραφής προκήρυξης σε γραφομηχανή για έξι χέρια. Πολύ ενδιαφέρουσα διαδικασία και είμαι τυχερός που την μοιράστηκα με τη Ροζαμάλια και τη Βίλη. Με τους ηθοποιούς που συμμετείχαν μέσω Σκάιπ, ήταν μία επίσης πολύ ενδιαφέρουσα και, αν εξαιρέσουμε τα τεχνικά προβλήματα, ελκυστική διαδικασία. Το να μπορεί να δουλεύει ο ηθοποιός από το σπίτι του, λύνει πολλά προβλήματα χρόνου και διαθεσιμότητας. Όσον αφορά τις προσδοκίες, ως σκηνοθέτης δεν προσδοκώ πλέον κάτι από αυτήν. Προσδοκώ και ελπίζω να φτάσει στο κοινό και να του προσφέρει κάτι. Εγώ έλαβα, κατά τη διάρκεια της δημιουργικής διεργασίας, μαθήματα, που ξεπέρασαν τις προσδοκίες μου.

Τι θα ευχόσασταν για το μέλλον των ανθρώπων και τι θα απευχόσασταν;

ΒΙΛΗ: Μόνο θα ευχηθώ, άρα είναι φανερό τι απεύχομαι. Εύχομαι λοιπόν εμείς οι άνθρωποι να «μεγαλώσουμε», αναλαμβάνοντας την ευθύνη σε ο,τι μας αναλογεί και αποδίδοντας την άφοβα εκεί που πρέπει. Κάθε μέρα και κάθε φορά. Εύχομαι σιγά-σιγά να αφήνουμε πίσω στερεότυπα χιλιετιών που μεταφέρουμε αενάως όπως, ο θύτης που μεγαλουργεί, ο ήρωας που πεθαίνει, η ανατροπή που ανατρέπεται και άλλα πολλά. Εύχομαι να τολμάμε να αντικρύσουμε τις πληγές μας, προσωπικές μα και συλλογικές. Τέλος εύχομαι κάτι που μπορεί να φανεί αντιφατικό μα δεν είναι. Ν’ αφήνουμε συχνά τον νου να ξεκουράζεται. Να παίζουμε σαν τα παιδιά ως τα γεράματα μας. Να κρατήσουμε από την παιδική ηλικία το παιχνίδι. Να το προσφέρουμε στους εαυτούς μας και στα παιδιά χωρίς φειδώ. Αυτά τα «ιάματα» εύχομαι να πάρει η ανθρωπότης για αρχή. Και καλή χρονιά!

ΡΟΖΑΜΑΛΙΑ: Δεν ξέρω, πιάνουν οι ευχές;

ΒΑΣΙΛΗΣ: Τίποτα. «Εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες, δεν πιάνουν οι ευχές». Τα ζάρια έχουν ριχτεί και ο καθένας μας παίζει τον ρόλο του.

« Το 3% »

της Βίλης Σωτηροπούλου

Σκηνοθετική ομάδα : Ροζαμάλια Κυρίου, Βασίλης Παπαδημητρίου, Βίλη Σωτηροπούλου

Σκηνογραφία : Ανδρομάχη Μοντζολή

Μουσική επιμέλεια : Δημήτρης Λαλούμης

Φωτισμοί: Άννα Σωτρίνη

Φωτογραφίες: Μιχάλης Τζωρτζάτος

Βοηθός σκηνοθέτη, οργάνωση παραγωγής : Aγγελική Ελευθεράκη

Παίζουν: Αθηνά Αξιώτου (Παρίσι), Μίνα Λαμπροπούλου, Πασχάλης Μερμιγκάκης, Βίλη Σωτηροπούλου (Ελλάδα), Στέλλα Τροκάνα (Αγγλία), Γιώργος Νάσιος (Ελβετία).

Παραστάσεις: κάθε Κυριακή στις 8:00 μμ και Δευτέρα στις 8:30 μμ

Ως τα μέσα Ιανουαρίου του 2017

ΘΕΑΤΡΟ «ΕΙΛΙΣΣΟΣ»

Αγλαονίκης 3 & Βουλιαγμένης 40

(Μετρό Ακρόπολη)

Τηλέφωνο: 210-9214.248

Διάρκεια παράστασης: 95 λεπτά (μαζί με το διάλειμμα)

Τιμή εισιτηρίου: 10 ευρώ (γενική είσοδος), 7 ευρώ (φοιτητικό, ανέργων)

Μια γνωριμία με τους σκηνοθέτες μας

Βίλη Σωτηροπούλου

Ηθοποιός και συγγραφέας, σκηνοθετεί και διδάσκει θέατρο. Είναι μέλος του ΣΕΗ, της Ένωσης Ελλήνων Συγγραφέων Θεάτρου και της Ε.ΜΚΕ.ΘΙ. Σπούδασε υποκριτική στην Αθήνα στις δραματικές σχολές Βεάκη και Χατζίκου και στο στούντιο Μάγιας Λυμπεροπούλου ενώ παρακολούθησε σεμινάρια της Μεθόδου του Actor΄sStudio (με τους δασκάλους Walter Lot, και Eugeni Lanskoi) και σωματικό Θέατρο στο Παρίσι (Διεθνής Σχολή Θεάτρου και Κίνησης Jacques Lecoq, Διεθνής Σχολή Θεάτρου Philippe Gaulier, Σεμινάρια Κινησιολογίας Monika Pagneu και Μαθήματα Θεάτρου στο Πανεπιστήμιο, PARIS VIII). Σπούδασε επίσης Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας. Εργάστηκε σαν ηθοποιός του θεάτρου, του κινηματογράφου και της τηλεόρασης ενώ έχει γράψει θεατρικά έργα μεταξύ των οποίων την πολυπαιγμένη «Γυναίκα loser», το «Πατέρα γιατί με συνέλαβες;», το «Κάθε Δευτέρα χωρίζουμε;», την «Υψηλή μαγειρική των σχέσεων» και το « Διαγώνισμα Ευρωπαϊκής υστερίας». Το 2014 επανήλθε στη σκηνή η «Γυναίκα loser» με τον υπότιτλο «πονεμένες ιστορίες», με κείμενα από το ήδη υπάρχον έργο αλλά και καινούργια, σε σκηνοθεσία της ίδιας. Το 1990 δημιούργησε στην Αθήνα τη «Θεατρική Ομάδα Μπουφόνων». Ήταν από τους πρώτους που έφεραν το θέατρο δρόμου και η πρώτη που ξεκίνησε την οργανωμένη παρουσία του, στην Ελλάδα, κάνοντας παραστάσεις σε όλη την χώρα, κάθε χρόνο από το 1990. Γράφει τα κείμενα και σκηνοθετεί στις περισσότερες παραστάσεις της ομάδας. Έχει διδάξει Υποκριτική, Αυτοσχεδιασμό, Σωματικό Θέατρο, Θέατρο των Μπουφόνων προσκεκλημένη Πολιτιστικών Κέντρων Δήμου και Χώρων Πολιτισμού σε πολλές πόλεις. Έχει επίσης γράψει τα σενάρια «Η ζωή είναι μία», «Η πρώτη και η δεύτερη» και με την Κυριακή Σπανού το «Ο κόσμος θαν΄ καλύτερος» και « chat me» με την Αντιγόνη Πόμμερ.

Ροζαμάλια Κυρίου

Απόφοιτος της Ανώτερης Δραματικής Σχολής Βεάκη και πτυχιούχος του τμήματος Γαλλικής φιλολογίας του Πανεπιστημίoυ Αθηνών, έχει επίσης κάνει σπουδές κλασικού μπαλέτου και μοντέρνου χορού και Jazz με διάκριση και πτυχίο Elementary από το Royal Academy of Dancing του Λονδίνου ενώ παρακολούθησε και σεμινάρια. Έπαιξε σε μια σειρά παραστάσεων μεταξύ των οποίων τις: «Χαλασοχώρηδες» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωσταντίνου, «Το Ντοκιμαντέρ» της ομάδας Εx Animo (της οποίας είναι ιδρυτικό μέλος), σε σκηνοθεσία Σεργιού Γκάκα, "Tελεία GR" σε σκηνοθεσία Θανάση Παπαγεωργίου στο θέατρο Στοά, «Nοsferatu Διδόντικους» της ομάδαςEx Animo σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαργαρίτη, «Ελένη» του Ευριπίδη με το Θεσσαλικό Θέατρο, «Sorry Sold Out» με την ομάδα Ex Animo σε κείμενα της ομάδας και σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαργαρίτη.

Βασίλης Παπαδημητρίου

Απόφοιτος της Ανωτέρας Σχολής Δραματικής Τέχνης «Προσκήνιο», στη Θεσσαλονίκη παρακολούθησε μια σειρά από σεμινάρια και κύκλους σπουδών. Επίσης υπήρξε αθλητής του Tae-Kwon-Do (κάτοχος μαύρης ζώνης) και έχει γνώσεις μουσικής, τραγουδιού και ντραμς ενώ τραγουδά και συνθέτει ο ίδιος. Έχει παρακολουθήσει μια σειρά μαθημάτων και σεμιναρίων. Έπαιξε στις παραστάσεις: Ιστορία του γερασμένου παιδιού του Τζ. Έρπενμπεκ σε σκηνοθεσία Σ. Αναγνωστοπούλου, P.I.G.S/Σωτηρία σε σκηνοθεσία Μ. Μαστραντώνη, Η σκιά του ειδώλου του Γρ. Χαλιακόπουλου σε σκηνοθεσία Μ. Θωμαδάκη, Ο χρόνος τελειώνει του Γ. Οικονόμου, μουσική με θεατρική αφήγηση, σε σκηνοθεσία Τρ. Δελή, «Αίμονας» στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών σε σκηνοθεσία Ν. Μίχα και άλλες. Στον κινηματογράφος έπαιξε στις ταινίες: Το ταγκό των Χριστουγέννων του Γ. Ξανθούλη σε σκηνοθεσία Ν. Κουτελιδάκη, Κανένας του Π. Ιωσηφέλη σε σκηνοθεσία Χρ. Νικολέρη, την μικρού μήκους Pray του Θ. Πετράκη σε σκηνοθεσία του ιδίου και άλλες.