Σχετικά άρθρα
| ΑΓΡΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑ |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Πηνελόπη Χριστοπούλου |
| Παρασκευή, 05 Οκτώβριος 2012 07:38 |
|
Άγρια μοναξιά βασισμένο στο «Τhe Lonesome West» του Μάρτιν Μακ Ντόνα
Γραμμένο τα πρώτα χρόνια της καλλιτεχνικής πορείας του Μάρτιν Μακ Ντόνα, το έργο «Άγρια Μοναξιά» παρουσιάζεται από την καλλιτεχνική ομάδα «Perros», στο θέατρο «Όρα» στην Θεσσαλονίκη. Οι συντελεστές του δηλώνουν: «Το κείμενο έχει διασκευαστεί για να χλευάζει τους «ευτυχιομανείς» και όσους αναζητούν καινούριες δεξιότητες απόλαυσης, με σκοπό την αφύπνιση τους απ’ το λήθαργο. Για να συντηρεί στο μυαλό του θεατή την ιδέα ότι δεν γίνεται να εξετάζουμε τα πάντα γύρω μας με χρησιμοθηρικούς όρους, χωρίς συνέπειες» Το κείμενο Τόπος: Μια κολασμένη κοινωνία, γεμάτη μόνο από ανελέητους φονιάδες και απελπισμένους αυτόχειρες. Αυτή είναι η παράλογη κοινωνία του Λινέιν όπου το «ένα» αντιπροσωπεύει το «όλον», το σύνολο. Αυτοί που εμφανίζονται επί σκηνής είναι πραγματικά οι εκπρόσωποι μιας συνολικά καταραμένης κοινωνίας. Στον τόπο αυτό, σ’ ένα πέρασμα κοντά στο Γκάλγουεη της Ιρλανδίας, διαδραματίζεται στο σαλόνι-κουζίνα μιας οικογένειας, ένας «μονόδρομος πρωτοφανούς αντιπαλότητας» ανάμεσα σε δυο αλκοολικά αδέλφια που ο ένας (Κόλμαν-Γρηγόρης Παπαδόπουλος) δολοφονεί εν ψυχρώ τον πατέρα του και ο άλλος (Βαλέν- Κίμωνας Κουρής), εκμεταλλεύεται το συμβάν για να καρπωθεί όλη την οικογενειακή περιουσία, τη στιγμή μάλιστα που η μόνη φροντίδα του, είναι η συλλογή του από θρησκευτικά αγαλματίδια. Μεταξύ τους, ένας διαρκής πόλεμος γεμάτος δηλητήριο και ακραία βία. Ποιός από τους δύο θα θαφτεί μέσα στο φέρετρο της κρύας εκδίκησης; Ένα παιχνίδι που παίζεται με παιδική αφέλεια κι ανεμελιά, κι όμως, τόσο παράλογο και ακραίο που ανά πάσα στιγμή μπορεί να σκορπίσει το θάνατο με πρωτοφανή ά-λογη αγριότητα. Ένα παιχνίδι μυαλού. Από το οποίο αυτός που πιστεύει στον Θεό βγαίνει πάντα χαμένος ενώ ο κυνικός, αδίστακτος και βίαιος, ο άθεος ψεύτης, που δεν πιστεύει σε τίποτα, είναι πάντα ο νικητής. Στην ουσία χαμένοι και οι δύο, ήδη θαμώνες της «Κόλασης», την οποία τόσο φοβούνται. Το «θέλω» τους είναι απλά, το να παραμείνουν ζωντανοί. Κι αν μέχρι τώρα το είχαν πετύχει, οι λόγοι ήταν καθαρά «συγκυριακοί». Μοναδική αλλά και μοναχική εξαίρεση, η φιγούρα του αλκοολικού ιερέα (Γουέλς-Σταύρος Ευκολίδης) που διακατέχεται από αστείες «κρίσης πίστης». Ο ιερέας είναι η «ανάσα ανθρωπιάς» στον παράλογο κόσμο του Λινέιν, που όμως τελικά πνίγεται μέσα στην λίμνη των αρνητικών συναισθημάτων των απελπισμένων αυτοχείρων. Μένει ως μόνο σημάδι ελπίδας στο ζοφερό τοπίο, μια αθυρόστομη νεαρή - νυμφίδιο (Γκερλήν-Βασιλική Τζάμου) που ζει από το παράνομο εμπόριο αλκοόλ κι ωστόσο πιστεύει στις ευγενείς προθέσεις του ιερέα. Ερωτεύεται όχι τόσο το ίδιο το πρόσωπο, όσο την ιδέα της ανθρωπιάς, της ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.
Ο κοινωνικός απομονωτισμός, η φιλαργυρία, η μέθη, η νεύρωση, η κλοπή, η αμφισβήτηση της θρησκευτικής πίστης είναι τα γνωρίσματα των πορτρέτων μιας παράλογης κοινωνίας σερβιρισμένα με δόσεις ανατρεπτικού χιούμορ και εξωφρενικού κυνισμού. Ο δημιουργικά δαιμόνιος Μάρτιν Μακ Ντόνα προβάλλει τον παραλογισμό της εποχής μας κρύβοντας όμως την αγωνία του πίσω από ένα καυστικό, σαρκαστικό, ανελέητο χιούμορ. Ιδιοφυές εύρημα, τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα. Μικρά επεισόδια της καθημερινότητας που επανέρχονται στη σκηνή όχι όμως ως ξερά αφηγηματικά-λογοτεχνικά στοιχεία, αλλά ως συντριπτικά επιχειρήματα ενός φαύλου κύκλου. Η διαδοχή τους αυτή είναι που δημιουργεί το αδιέξοδο της κοινωνίας του Λινέιν αλλά και που ξεκαθαρίζει τη θέση του συγγραφέα. Πολύ σοφά η δραματουργική επεξεργάστρια, Βασιλική Τζάμου ακολούθησε το ένστικτό της κι απέδειξε στην πράξη ότι η τέχνη είναι πρώτιστα «αλήθεια» και λιγότερο πραγματικότητα, ακολουθώντας ταυτόχρονα την γραμμή του έργου με ευλάβεια και σεβασμό. Επωμίστηκε με αίσθηση ευθύνης το βάρος της διασκευής του έργου και βγήκε δικαιωμένη. Εξάλλου ένας καλλιτέχνης που θέλει να τοποθετεί τον εαυτό του μέσα στην έρευνα και την αναζήτηση, οφείλει όχι μόνο να αντιμετωπίζει κινδύνους αλλά και να τους προκαλεί. Η αισθαντικότητα στο έργο, διατηρείται σε πλήρη ισορροπία με την γενικότερη κατάσταση και είναι έντονη η αίσθηση πως στην σκηνή υπάρχουν πολλές πτυχές, και πως κάθε πτυχή είναι διαφορετική. Με τη δική της όμως ζωντάνια η κάθε μία και την δική της πραγματικότητα, εξ ίσου αληθινή με τις υπόλοιπες. Κι είναι όλες υποταγμένες στο πνεύμα του έργου. Ενός έργου όπου το άφθονο γέλιο επωάζει την απελπισία.
Η παράσταση Όλοι οι ηθοποιοί στάθηκαν γερά στα πόδια τους ακολουθώντας μια ερμηνευτική γραμμή, ρεαλιστικά λιτή, απαλλαγμένη από κραυγαλέες πόζες, διαχύσεις και ψεύτικους θεατρινισμούς. Πολύ πειστικά ψυχογραφημένοι από τον σκηνοθέτη τους, τον Σπύρο Αθηναίου, εντάσσουν ομαλά την υποκριτική τους έκφραση στην περιρρέουσα συνθήκη ενώ κινούνται με άνεση και ερμηνευτική σύμπνοια σ’ ένα σκηνικό ζεστό κι εξαιρετικά οικείο. Η σωματικότητα στηρίζει το κείμενο και επιβάλει το λόγο του. Η μουσική, στιβαρή και μετρημένη, εντείνει την ψυχική και νοητική μας αναστάτωση. Ενδυματολογικά οι ηθοποιοί συμβαδίζουν απόλυτα με τον χώρο, τον χρόνο αλλά κυρίως τις κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν.
Ο συγγραφέας Ο Μάρτιν Μακ Ντόνα είναι ένας από τους σημαντικότερους βρετανούς συγγραφείς και σκηνοθέτες της νεώτερης γενιάς. Τα έργα του, αν και ασχολούνται σχεδόν αποκλειστικά με την απεικόνιση της ακραίας βίας των καιρών μας, έχουν κερδίσει την αγάπη του θεατρόφιλου κοινού και πολυάριθμα βραβεία. Γεννήθηκε στο Λονδίνο, στις 26 Μαρτίου 1970, από ιρλανδούς γονείς και μεγάλωσε σε μια κοινότητα με ισχυρό το ιρλανδικό στοιχείο. Απέρριψε από νωρίς την παραδοσιακή εκπαίδευση, εγκατέλειψε το σχολείο στα 16 του κι άρχισε να γράφει. Έγινε γνωστός σε ηλικία 25 χρόνων με το έργο «Η βασίλισσα ομορφιάς του Λινέιν». Ο Μάρτιν Μακ Ντόνα είναι ο μόνος συγγραφέας μετά τον Σαίξπηρ που είδε να ανεβαίνουν με επιτυχία στο West-End του Λονδίνου, μέσα στην ίδια χρονιά, τέσσερα έργα του. Το 2004, πέρασε με επιτυχία στον κινηματογράφο, γράφοντας και σκηνοθετώντας την ταινία μικρού μήκους "Six Shooter", με τον Brendan Gleeson, η οποία βραβεύτηκε με Όσκαρ. Το έργο «Μοναξιά στην Άγρια Δύση», αποτελεί μέρος της τριλογίας «Λινέιν», του ιρλανδού θεατρικού συγγραφέα και μας δίνει ένα γερό μάθημα θεατρικής γραφής. Ένα φλερτ μαύρης κωμωδίας με το «in yer face theater», που αποδεικνύει πως δεν υπάρχουν θεμελιώδεις και ακλόνητες ανθρώπινες αξίες. Οι κάτοικοι του Λινέιν –κι οι άνθρωποι γενικότερα-, είναι ικανοί για κάθε κτηνωδία.
Η ομάδα «Perros» «Ο καλύτερος τρόπος για να πραγματώσουμε την ιδέα του κινδύνου πάνω στη σκηνή είναι με την μεσολάβηση του αντικειμενικά απροβλέπτου. Το απρόβλεπτο -απροσδόκητο, απρόοπτο- όμως όχι μέσα στις καταστάσεις αλλά μέσα στα πράγματα, η πρόσκαιρη, βίαιη μετάβαση από μια εικόνα αφηρημένη σε μια εικόνα πραγματική» Aντονέν Αρτώ -in yer face theater-. Η νεοσύστατη ομάδα φιλοδοξεί να αποδείξει ότι το θέατρο μπορεί να λειτουργήσει λυτρωτικά απέναντι στα προβλήματα αλλά και στην ίδια την κοινωνία. Δημιουργήθηκε το 2011 ως ένας πυρήνας καλλιτεχνών με στόχο να προβάλλουν τις εφαρμοσμένες τέχνες, το θέατρο, τον κινηματογράφο, τον χορό, τη ζωγραφική, τη γλυπτική και το video art. Οι ίδιοι πιστεύουν ότι η τέχνη, και ειδικά ο συνδυασμός διαφορετικών μορφών και εκφράσεων της, μας βοηθά να ασκήσουμε τη «θετική μας ματιά» απέναντι στα πράγματα. Τον Οκτώβριο του 2011 ξεκίνησαν τη δραστηριότητα τους ανεβάζοντας το έργο «Ο Συγγραφέας και ο αδερφός του Συγγραφέα» μια διασκευή του «Pillow man» του ιδίου συγγραφέα, στο θέατρο «Studio Vis Motrix», μια παράσταση, η θερμή αποδοχή της οποίας τους έδωσε τη δύναμη να προχωρήσουν στη φετινή για την οποία δουλεύουν με επιμονή, κέφι, συνέπεια και επαγγελματισμό. Είναι η δεύτερη συνεχής χρονιά που η ομάδα «Perros» επιλέγει έργο του πολυβραβευμένου, ευάλωτου αλλά και ταυτόχρονα «κακού παιδιού» της βρετανικής θεατρικής κουλτούρας, Μάρτιν Μακ Ντόνα. Ίσως γιατί κατά βάθος πρεσβεύουν πως σε μια εποχή που τα πάντα αμφισβητούνται, που δεν υπάρχει συνέπεια στις πράξεις μας, πίστη στον συν-άνθρωπο και στην παραδοσιακά ανθρώπινη κοινωνία, δεν έχουμε πια κανένα κοινό με τα χαρακτηριστικά και την ηθική του κλασικού θεάτρου. Η επιλογή αυτή δείχνει επίσης σαφώς μια πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση στην προσπάθεια τους να καυτηριάσουν την αγριότητα που διέπει τις ανθρώπινες αλλά και τις κοινωνικές σχέσεις. Μια κοινωνική αποστολή χωρίς ίχνος «πολιτικής» σκοπιμότητας. Οι «Perros» έχουν πάθος για την δουλειά τους, καίρια επιλεγμένους στόχους και δουλεύουν με καλλιτεχνική συνέπεια, αξιοπρέπεια και πάθος. Δικαίως λοιπόν κέρδισαν το θερμότατο χειροκρότημα από το κοινό.
Σκηνοθεσία-Διασκευή - προσαρμογή: Σπύρος Αθηναίου Παίζουν: Γρηγόρης Παπαδόπουλος Κίμωνας Κουρής Σταύρος Ευκολίδης Βασιλική Τζάμου Βοηθός Σκηνοθέτη: Γιώργος Λιάσιος Βοηθός Σκηνογράφου: Κώστας Πασχαλίδης
Αντωνίου Καμάρα 3 και Τσιμισκή (έναντι Χ.Α.Ν.Θ)
|
