H ομάδα του «Είναι κανείς εκεί;»

… στο «off-off festival»

Απαντάει η σκηνοθέτiς Κίρκη Καραλή

Περιγράψτε μας με δύο λόγια τους στόχους της ομάδας σας, τους συντελεστές και την προβληματική που σας ώθησε να την δημιουργήσετε.
 Στην πρώτη -σύντομη- εκδοχή του "Είναι κανείς εκεί;" συμμετέχουν οι ηθοποιοί Σοφία Αντωνίου, Στέφανος Αχχιλέως, Ελένη Ευθυμίου, Χριστίνα Μπιρμπίλη, Δημήτρης Όντος, Θωμαή Ουζούνη, Ηλίας Παπαδόπουλος, Γιάννης Σοφολόγης, Ευσταθία Τσαπαρέλη, Τάσος Τσουκάλης και Αναστασία Χατζάρα. Απόφοιτοι του Τμήματος Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. και του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, γνωριστήκαμε στη Θεσσαλονίκη και χωρίς κάποια σύμβαση μεταξύ μας ως ομάδα, λειτουργούμε με τους περισσότερους συστηματικά μαζί εξαιτίας μιας κοινής αντίληψης πάνω στα θεατρικά πράγματα. Οι φιλίες, άλλωστε, είναι ίσως και ο πιο δυνατός κρίκος στο θέατρο αυτή τη στιγμή. Είτε επειδή διαμορφώνουν ένα ομαδικό πνεύμα δημιουργικότητας (υλικό απαραίτητο μιας devised παράστασης), είτε εξαιτίας των οικονομικών δυσκολιών.

Από πού εμπνευστήκατε τον τίτλο;
 Ο τίτλος είναι μία από τις δέκα πιο συχνές αναπάντητες ερωτήσεις της τελευταίας δεκαετίας που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Χωρίς ένα συγκεκριμένο πλαίσιο μοιάζει αφηρημένη, αλλά μέσα σε μια μηχανή αναζήτησης αποκτά πολλά νοήματα. Από συνομωσιολογικά ή θεολογικά μέχρι και ψυχοθεραπευτικά!

Τι περιμένετε από την συμμετοχή σας στο off-off;
Επειδή σ' αυτή την πρώτη εκδοχή, θα δείξουμε ένα δείγμα από την παράσταση που θέλουμε να προετοιμάσουμε για την επόμενη χρονιά, μας ενδιαφέρει καταρχάς να δούμε ποιές πτυχές τις σκέψης μας διεγείρουν το ενδιαφέρον του κοινού περισσότερο. Αξίζει, επίσης, να μάθουμε αν τελικά ενδιαφέρει τη θεατρική σκηνή μια παράσταση με περιεχόμενο εμπνευσμένο από το ίντερνετ. Τέλος, πρέπει να τεστάρουμε τη λειτουργία μας ως πολυπληθούς ομάδος...

Πως αντιμετωπίζετε τα προβλήματα παραγωγής, κυρίως τα οικονομικής φύσεως;
 Νομίζω πως αν υπάρχει διάθεση από όλους τους συντελεστές τα πρακτικά προβλήματα της παραγωγής όπως π.χ. που θα βρεθεί το τάδε σκηνικό αντικείμενο ή ένδυμα, λύνονται. Τα ένσημα των ηθοποιών ή τα βασικά ημερομίσθιά τους είναι χρήματα που με το ζόρι βγαίνουν. Γι' αυτό και συνήθως πρόκειται για ολιγοπρόσωπες διανομές ή για ομάδες φίλων με κοινό όραμα.

Ποια είναι η γνώμη σας για τις νεανικές ομάδες και το αντίκρισμά τους στο ελληνικό θεατρικό τοπίο;
 Έχω την αίσθηση, και είναι ευχάριστο, πως αυτές οι ομάδες με έργα που συχνά δεν ανήκουν στο κλασικό ρεπερτόριο ή που βασίζονται σε μια ιδέα, καταφέρνουν να προσελκύσουν κοινό που αποτελείται από νέους ως προς την ηλικία θεατές(από μαθητές μέχρι τριανταπεντάρηδες, αλλά και νέους ως προς την «άποψη». Συμβαίνει, να προσεγγίζουν θεατές που ως τώρα «σνόμπαραν» το θέατρο ή που το βαριόντουσαν. Ίσως φταίει το «επινοημένο» πολλές φορές θέμα, το κέφι ή ακόμη και οι κινηματογραφικές σκηνοθετικές επιρροές. Αυτοί οι «νέοι» θεατές ίσως κάνουν το κόπο να περάσουν κι από άλλα θέατρα κι από άλλα έργα, να κινηθούν σε μια τέχνη που ως τώρα τη θεωρούσαν βαριά.

Ποια παράσταση παρουσιάζετε και για ποιο λόγο την επιλέξατε;
 Το «Είναι κανείς εκεί;» πρόεκυψε ως σκέψη από ένα τυχαίο γκουγκλάρισμα. Ποιές είναι άραγε οι πιο συχνές ερωτήσεις που γίνονται στις διαδικτυακές μηχανές αναζήτησης; Και με τι έχουν να κάνουν; Με το χρήμα, τον έρωτα, τις διακοπές, τα ηλεκτρονικά; Είναι αφηρημένες; Συγκεκριμένες; Από απλή περιέργεια, λοιπόν, ξεκίνησε. Αλλά το περιεχόμενο είναι αστείο. Αν σκεφτεί κανείς ότι οι ηλικίες που ρωτούν είναι κυρίως μικρές, τότε μπορούν να βγουν συμπεράσματα σχετικά με το τι απασχολεί τους χρήστες αυτούς ή –τέλος πάντων- τι ρωτάει κάποιος στα κρυφά το βράδυ στο δωμάτιό του χωρίς να το σκεφτεί και πολύ και χωρίς να το απευθύνει συγκεκριμένα.

Πως προσεγγίζετε το κοινό σας και πόσο σημαντικό είναι για σας να το επηρεάσετε ψυχαγωγικά, καλλιτεχνικά και ιδεολογικά;
 Το κοινό, μας προσεγγίζει, μας χαζεύει και αποφασίζει. Στόχος δεν είναι να συμβεί τη στιγμή της παράστασης κάτι που συμβαδίζει με τον ορίζοντα προσδοκιών του θεατή, ούτε να βασιστούμε σε κάποια συνταγή που θα ενώσει κατευθείαν θεατή και ηθοποιό. Το θέμα είναι να παρουσιάζεις έναν προβληματισμό με τον τρόπο που θεωρείς εσύ και η ομάδα ταιριαστό. Το τι είδους ανταπόκριση έχει αυτό το πείραμα κάθε φορά, κανείς δεν είναι σε θέση να το προβλέψει. Οπωσδήποτε, όλα τα παραπάνω δεν παίζονται σε ένα κλειστό κύκλωμα, αλλά έχουν στόχο να επικοινωνήσουν. Δεν ξέρω αν είναι κατάλληλη λέξη η «επιρροή». Δεν είναι ευγενική, είναι σχεδόν περιοριστική και εκβιαστική. Θέτεις ένα θέμα, εκδηλώνεις σκηνικά τις απορίες σου, κάνεις νύξη για τις δικές σου απαντήσεις επί του θέματος κι αφήνεις κάθε φορά τον κόσμο να αποφασίσει τι κρατάει, τι πετάει, τον αφήνεις να σκεφτεί κι ο ίδιος μόνος του. Μακάρι να μπορούσαμε να αλλάξουμε και τη σύμβαση του θεάτρου και να είχε ο θεατής κάθε φορά το βήμα για να επικοινωνήσει τις δικές του ιδέες... Αλλά αυτό θα θύμιζε περισσότερο λαϊκή συνέλευση!

Ποια είναι η γνώμη σας για την κατάσταση της χώρας μας σήμερα;
 Απελπιστική. Μα έπρεπε να το περιμένουμε. Πιστεύω, όμως, πως οι νέοι άνθρωποι που δεν έζησαν την «καλοπέραση» των περασμένων καιρών και δίχως μεγέθη σύγκρισης θα βρουν τα δημιουργικά παραθυράκια ή τις στρατηγικές «πολέμου» για να ορθοποδήσουν. Ελπίζω πως αυτή η ανανέωση δε θα αργήσει.

Τι είδους αντίδραση προτείνετε ως καλλιτέχνες;
 Εφόσον τα πράγματα έχουν προσεγγίσει πια το ακραίο σημείο τους, δε νομίζω πως μιλάμε για «καλλιτέχνες» ή λοιπούς επαγγελματίες. Μιλάμε για ανθρώπους που αδικούνται, για ανθρώπους που δεν είναι σε θέση να καλύψουν βασικές τους ανάγκες, για ανθρώπους που σπούδαζαν χρόνια ώστε να απασχοληθούν σε δουλειές που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα βρουν τα επόμενα χρόνια. Απ' την πλευρά του θεάτρου, το μόνο που μπορεί να γίνει, αλλά όχι ως αντίδραση, είναι να συνεχίσει να λειτουργεί με τους δύσκολους όρους, δίνοντας στους συντελεστές την ευκαιρία να εξασκούν αξιοπρεπώς την τέχνη τους και στον κοινό την ευκαιρία να συναντά ταυτόχρονα μέσα στις αίθουσες κοινά αισθήματα. Κι απ' τις δύο πλευρές, την αλληλεγγύη προτείνει το θέατρο. Κι αυτό είναι μια μορφή πολιτικής.

Ποια είναι η γνώμη σας για το «Επί Σκηνής»;
 Ένας ιστοχώρος που δίνει την ευκαιρία στο θέατρο να αυτοπαρουσιάζεται και που προβάλλει τους ηθοποιούς και τις νέες δουλειές ως διαμεσολαβητής της σκηνής είναι ένας σπουδαίος πάροχος πληροφοριών για την αχαρτογράφητη θεατρική ζωή της Αθήνας! Καλή συνέχεια!