Πολιτισμός: μια κοσμική τραγωδία

του Δημήτρη Δημητριάδη

Ο Δημήτρης Δημητριάδης μεταγράφει τον μύθο της ευριπίδειας Μήδειας, δομώντας μια δραματουργία η οποία διακατέχεται από όλα τα γνωστά υφολογικά και αισθητικά μοτίβα του καταξιωμένου δραματουργού, περιπλέκοντας έχω την εντύπωση, αποσπάσματα αρκετά συγγενή με το αρχαίο κείμενο και συνδυάζοντας τα, με την δική του πρωτότυπη γραφή, στήνοντας ένα δραματουργικό υλικό το οποίο καταφέρνει να ενσωματώσει με επιτυχία τους ρόλους-αρχέτυπα της αρχαίας ελληνικής γραμματείας σε ένα σύγχρονο στυλ γραφής σαν το δικό του. Ένα από τα κομβικά στοιχεία τα οποία είναι αλλαγμένα σε σχέση με το ευριπίδειο έργο, είναι το φινάλε του έργου. Τα κείμενα του Δημητριάδη πάντα αποτελούσαν και εξακολουθούν να αποτελούν μια ιδιάζουσα και ιδιότυπη περίπτωση νεοελληνικού έργου, έχοντας την δική τους ξεχωριστή θέση στην σύγχρονη νεοελληνική δραματουργία.

Ο Γιάννης Σκουρλέτης και η ομάδα του, μετουσιώνουν σκηνικά το κείμενο του Δημητριάδη, μεταφέροντας το σε ένα σκηνικό σύμπαν επικείμενης κατάρρευσης και αδιευκρίνιστου χωροχρονικού πλαισίου. Το προσωπικό σκηνοθετικό στιλ του Σκουρλέτη είναι παρόν και διάχυτο σε όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά της σκηνοθεσίας και σε αυτή του την περφόρμανς και μάλιστα ελαφρώς εξελιγμένο σε σύγκριση με άλλες παραστάσεις του, όσο αναφορά στο κομμάτι της διαχείρισης και εμβάθυνσης στο δραματουργικό υλικό. Πρόκειται για μια κατεύθυνση η οποία είχε αρχίσει να διαφαίνεται από την προηγούμενη δουλειά του, στην οποία είχε και πάλι να κάνει με μια ολοκληρωμένη δομικά δραματουργία. Σαφέστατα το μεταμοντέρνο στοιχείο και πάλι κυριαρχεί, αλλά αυτή την φορά υπάρχει μια πιο ξεκάθαρη κατεύθυνση σε ένα πιο αρχετυπικά δομημένο στήσιμο των σκηνών, τουλάχιστον σε κάποιες από τις σκηνές της παράστασης. Εικαστικά για άλλη μια φορά, το αποτέλεσμα διακατέχεται από υψηλού επιπέδου αρτιότητα και άκρως ενδιαφέρουσα αισθητική προσέγγιση. Η δαιδαλώδης σκηνική εγκατάσταση είναι εντυπωσιακή μέσα στο καλώς εννοούμενο χαοτικό περίβλημα της. Θαυμάσια τα κοστούμια, μέσα στον ιδιότυπο συμβολισμό τους και στην σημαίνουσα πανχρωμία τους.

Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στον ρόλο της Μήδειας είναι υποβλητική σκηνικά, μεταπηδώντας από την απόγνωση, στην επίγνωση και από τον σπαραγμό στην τρέλα, με αξιοθαύμαστη άνεση για ακόμα μια φορά. Εξαιρετική η Λένα Δροσάκη, ειδικότερα στον μονόλογο της Γλαύκης αποτυπώνει ένα ερμηνευτικό αποτέλεσμα δουλεμένο στις αποχρώσεις. Πολύ καλός ο Κρις Ραντάνοφ με μια σωματική ερμηνεία πλούσια σε εσωτερική ένταση ενώ ο Γιώργος Παπαπαύλου διαθέτει ιδιαίτερη σκηνική άνεση και αποτύπωσε εύγλωττα τις κλιμακούμενες δυναμικές του ρόλου, προσφέροντας μια πολύ καλή ερμηνεία. Αξιολογότατη και άκρως ενδιαφέρουσα η παρουσία του Τάσου Καραχάλιου.

Κείμενο: Δημήτρης Δημητριάδης

Σκηνοθεσία: Γιάννης Σκουρλέτης

Μουσική: Κώστας Δαλακούρας

Κίνηση: Τάσος Καραχάλιος

Σκηνικό περιβάλλον: Γιάννης Σκουρλέτης, Δήμητρα Λιάκουρα,

Περικλής Πραβήτας, Κωνσταντίνος Σκουρλέτης

Φωτισμοί: Χριστίνα Θανάσουλα

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Μαριάνθη Παντελοπούλου, Ηλέκτρα Ελληνικιώτη

Φωτογραφίες: Πάνος Μιχαήλ

Promo Video: Γιώργος Αποστολόπουλος

Παίζουν: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Λένα Δροσάκη, Τάσος Καραχάλιος, Γιώργος Παπαπαύλου, Κρις Ραντάνοφ

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης

Πειραιώς 206, (ύψος Χαμοστέρνας)

Ταύρος

Τηλέφωνο: 210 3418550

Παραστάσεις

Τετάρτη στις 20.30 / γενική είσοδος 10€

Πέμπτη, Παρασκευή & Σάββατο στις 20.30 / είσοδος 14€, προπώληση 12€, μειωμένο 10€

Κυριακή στις 19.00 / είσοδος 12€, προπώληση 10€, μειωμένο 10€

Διάρκεια: 100 λεπτά