Αγαμέμνων

του Αισχύλου

Το μέτρο (που δεν έχει καμία σχέση με το μέτριο, όπως το απλό με το απλοϊκό και το λαϊκό με το λαϊκίστικο) είναι η λεπτή (κ)όψη της ισορροπίας (μέσω) του λόγου πάνω (και μέσα) από το χάος. Ο «Αγαμέμνων» είναι το πρώτο έργο της τριλογίας του Αισχύλου «Ορέστεια», που συμπληρώνουν οι «Χοηφόροι» και «Ευμενίδες». Σε ετούτη την παράσταση του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης, η Νικαίτη Κοντούρη σκηνοθέτησε την Τραγωδία με καίρια ευαισθησία, εμβρίθεια και λεπτότητα στον πυρήνα της δραματουργικής της υπόστασης. Το μέτρο μεγέθους του Ευριπίδειου λόγου αναδεικνύεται εύφορα στην ποίηση ήθους της θεατρικής πράξης, καθώς ευοδώνεται γόνιμα με εξαίρετους συντελεστές. Η Ελευθερία Ντεκώ συνυφαίνει τις φωτοσκιάσεις στα σκηνικά σπαράγματα. Ο μεγάλος Γιώργος Πάτσας ενδύει χώρο και σώματα (σκηνικά–κοστούμια) στην σκηνή όπου ο Ερμής Μαλκότσης κιν(ητοποι)εί το πεδίο των διαδρομών της υπόστασής τους στην αναπότρεπτη πορεία για την απογύμνωση της ύπαρξης. Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη είναι εξαίσια. Πολύπτυχη και καταλυτική. Η Κλυταιμνήστρα (ανα)μένει για την επιστροφή του Αγαμέμνονα, (επι)βλέπει (σ)το παλάτι και (καθ)ορίζει την πόλη. Επί μία δεκαετία, έχει καταλάβει πλήρως και εμπεριστατωμένα τη θέση του άνδρα της. Στη συνέχεια ανατέμνει την κυοφορούμενη οδύνη από τα σπάργανα της Ύβρεως.

Επί τη εμφανίσει στον από κάθε άποψη σκηνικό μηχανισμό, ο Αγαμέμνων απογειώνεται ανάλογα ποικιλοτρόπως με την καθηλωτικά ιδιοφυή ερμηνεία ενός μεγάλου ηθοποιού. Γνωρίζει καλά αυτόν τον μηχανισμό ισχύος. Έχει συνεισφέρει δομικά στα αιματοβαμμένα του γρανάζια. Καθώς (εμ)παίζει με την ηγεμονική του κυριαρχία, τώρα στέκεται στο βάθρο του μηχανισμού. Ο Μηνάς Χατζησάββας είναι μαγικά συναρπαστικός στη μέθεξη της υπόδυσής του. Η εκπληκτική Θεοδώρα Τζήμου ηλεκτρίζει ως Κασσάνδρα, αιχμάλωτη λεία ερειπωμένου ουρανού σε γη κλωβών. Έξοχα παλλόμενος στις διακυμάνσεις του Αίγισθου ο εύφορος Βασίλης Μπισμπίκης. Φορώντας το πανωφόρι του Αγαμέμνονα, θα του πετάξει και το δεκανίκι της εξουσίας (του). Σκύλευση και διαδοχή. Ο Θύμιος Κούκιος, ο Βασίλης Πουλάκος, ο Κρις Ραντάνοφ, ο Κώστας Φαλελάκης και ο Μενέλαος Χαζαράκης συγκροτούν θαυμάσια τον στιβαρό Χορό. Από αυτόν τον Χορό, ο Βασίλης Χαλακατεβάκης γίνεται συγκινητικός Φύλακας και ο Θέμης Πάνου κομίζει το κύρος του Κήρυκα. Ο Βασίλης Καλκάνης αγγίζει με το κλαρινέτο νότες της Σοφίας Καμαγιάννη. Στο τέλος (απο)μένουν μετέωροι στη μελαγχολία της (επι/απο)γνώσης ενός κόσμου προδιαγεγραμμένα ρημαγμένου, (υπο)φέροντας την επι/υποταγή στη θυσία που (εκ)ρίζωσε εκ θεμελίων (σ)την αιματοχυσία που ερημώνει εστίες. Μια σημαντική παράσταση, άρτια και σθεναρή, άξια προσοχής και ανταπόκρισης.

Κλυταιμνήστρα: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη
Αγαμέμνων: Μηνάς Χατζησάββας
Κασσάνδρα: Θεοδώρα Τζήμου
Αίγισθος: Βασίλης Μπισμπίκης
Κήρυκας: Θέμης Πάνου
Φύλακας: Βασίλης Χαλακατεβάκης

Κορυφαίοι:
Θύμιος Κούκιος
Βασίλης Πουλάκος
Kρις Ραντάνοφ
Κώστας Φαλελάκης
Μενέλαος Χαζαράκης
Κλαρινέτο: Χρήστος Καλκάνης

Συντελεστές:
Μετάφραση: Νικολέτα Φριτζήλα
Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη
Σκηνικά-Κοστούμια: Γιώργος Πάτσας
Μουσική σύνθεση και Διδασκαλία: Σοφία Καμαγιάννη
Χορογραφία: Ερμής Μαλκότσης
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Δραματουργική ανάλυση – βοηθός σκηνοθέτη: Λεωνίδας Παπαδόπουλος
Βοηθός σκηνογράφου: Δώρα Γαζή

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΥΠΟΛΟΙΠΗΣ ΠΕΡΙΟΔΕΙΑΣ

2 Σεπτεμβρίου, Αθήνα – Ηρώδειο

3Σεπτεμβρίου, Πετρούπολη – Θέατρο Πέτρας, Π. Μπρουκ

4–5 Σεπτεμβρίου, Πειραιάς – Βεάκειο

6 Σεπτεμβρίου, Νέα Μάκρη – Πολιτιστικό και Αθλητικό Πάρκο Ν. Μάκρης

8 Σεπτεμβρίου, Ελευσίνα – Παλαιό Ελαιουργείο

10 Σεπτεμβρίου, Κορυδαλλός – Αμφιθέατρο «Θανάσης Βέγγος»

11Σεπτεμβρίου, Θήβα – Θέατρο Μοσχοποδίου

12Σεπτεμβρίου, Αιγάλεω – Δημοτικό Θέατρο «Αλέξης Μινωτής»

13 Σεπτεμβρίου, Ραφήνα –Θέατρο Δημοτικού Κολυμβητηρίου

14Σεπτεμβρίου, Χαλκίδα – Δημοτικό Θέατρο «Ορέστης Μακρής»

16–17 Σεπτεμβρίου, Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου

19 Σεπτεμβρίου,  Μαρούσι –Χώρος Πολιτιστικών Εκδηλώσεων Αμαλιείου