ΤΣΕΧΩΦ

Δραματουργική σύνθεση από την «Εταιρεία Θεάτρου Εν Δράσει»

Οι τρεις αδερφές κοντοστάθηκαν, έδειξαν προς τον ουρανό και φώναξαν με άγρια χαρά: «Εεεεεε, Θείε Βάνια, ένας γλάρος!»
«Πώς βρέθηκε στα μέρη μας;» αναρωτήθηκε εκείνος και η κυρία με το σκυλάκι που τον συνόδευε απάντησε μελαγχολικά: «Μάλλον θα ξέφυγε από τον θάλαμο 6, που τον είχαν κλεισμένο». Σήκωσε με μια κομψή κίνηση το βέλο της, δάγκωσε τη ρόγα ενός φραγκοστάφυλλου που μόλις είχε κόψει και προσέφερε άλλη μια στον συνοδό της. «Αν ήμουν 20 χρόνια νεώτερος, είπε ο Θείος Βάνιας, θα άρπαζα αυτήν τη ρόγα κατευθείαν από τα χείλη σας, θα σας έσφιγγα όλο πάθος στην αγκαλιά μου και θα σας έκανα πρόταση γάμου. Όμως εμένα τρίζουν τα γόνατά μου και είναι μέρες που νιώθω περισσότερο αρκούδα παρά άνθρωπος». Εκείνη, με τη διακριτική τρυφερότητα που συνήθως απευθυνόμαστε σε έναν γερασμένο συγγενή, τον τάισε το φραγκοστάφυλλο σαν να ήταν μωρό και του είπε: «Δεν έχετε τότε παρά να μου τραγουδήσετε για την αγάπη!».
Οι τρείς αδερφές πιο μπροστά, συνέχιζαν τη βόλτα στον βυσσινόκηπο...

Πιο πολύ σαν παιχνίδι αυτοσχεδιασμού με έμπνευση από τον Τσέχωφ και λιγότερο σαν απόπειρα προσέγγισης του κόσμου του, η παράσταση αυτή ζωντανεύει με έναν ιδιόμορφο τρόπο διηγήματα, τμήματα αλληλογραφίας και σπαράγματα των θεατρικών έργων του σπουδαίου ρώσου συγγραφέα ενώ οι τέσσερις ηθοποιοί εναλλάσσονται διαρκώς σε ρόλους και δράσεις, επιδιώκοντας να μας μεταγγίσουν με έναν απρόβλεπτο τρόπο, στοιχεία από το έργο και την ζωή του. Το σουρεαλιστικό, ατίθασο πνεύμα της παράστασης που καθόλου δεν ταιριάζει με το είδος του λεπτού χιούμορ του Τσέχωφ ο οποίος υπέβαλλε το «αστείο» μέσα από συνθήκες και χαρακτήρες, υπονομεύει τελικά το αποτέλεσμα κι η παράσταση καταλήγει ένα διαρκές, εξιταριστικό αλλά και κουραστικό στην πορεία, συνονθύλευμα ευρημάτων, εκνευριστικών χειρισμών των λέξεων σε επανάληψη και της πρόζας σαν τραγούδια, χορογραφιών σε στιλ μιούζικαλ, άσχετων συμβολισμών και δράσεων χωρίς στοχοκατεύθυνση και χωρίς έρμα. Το μόνο που απομένει τελικά από τον Τσέχωφ είναι κάτι απομεινάρια των έργων και των σκέψεών του και το πορτρέτο του. Οι εμμονές του, η καθημερινότητά του, η κοσμοθεωρία του, η παράξενη ρώσικη ψυχοσύνθεσή του, η ουσία των διπολικών ηρώων του, οι αγαπημένες του φράσεις και ιδέες, οι ανασφάλειές του, οι εθισμοί του, οι έρωτές του, η απαισιοδοξία του σε ανακουφιστικό συνδυασμό με την παρηγορήτρα πίστη, η αρρώστια του, το χιούμορ του, η σχέση του με την φύση και τον πολιτισμό, όλα απουσιάζουν. Τόσο που να φτάνεις να αναρωτιέσαι γιατί αυτά τα παιδιά θέλησαν να κάνουν μια τέτοια παράσταση που ούτε τον Τσέχωφ προσεγγίζει ούτε όμως και κάτι άλλο έχει να προσφέρει. Ίσως μια διαφορετική δραματουργική επεξεργασία να μπορούσε να αξιοποιήσει το υλικό με έναν πιο λειτουργικό τρόπο και να αναδείξει σε μεγαλύτερο βαθμό και την αίσθηση χιούμορ και τις αυτοσχεδιαστικές ικανότητες της ομάδας. Όσο για την δημιουργική τους φαντασία θα προτιμούσα να είναι λίγο περισσότερο δημιουργική ώστε να «κανιβαλίζει» πάνω σε δικά τους κείμενα τα οποία πιθανώς να αξιώνονταν και μιας ουσιαστικότερης κατανόησης, αφού θα ήταν δημιουργήματά τους.

Η σκηνοθετική γραμμή, εφευρετική και πληθωρική, προσπαθεί να δημιουργήσει εντάσεις, αιχμές, καμπύλες και να γεννήσει ρυθμολογία αλλά δεν ορίζεται από μια εσωτερική δυναμική κι έτσι τα ευφυή ευρήματα αποδεικνύονται μη λειτουργικά και το σύνολο δεν τα καταφέρνει να «δέσει» σε μια ενιαία, παραστάσιμη δράση, διασπάται διαρκώς από εμπνεύσεις και εφευρήματα που αποσυντονίζουν ακόμα και τον πιο συγκεντρωμένο νου κι ανασύρει άσχετους συνειρμούς οι οποίοι αναπτύσσονται προς κάθε λογής διαφορετικές κατευθύνσεις. Αναμφισβήτητα είναι τα προσόντα των ηθοποιών και υποκριτικά και κινησιολογικά και φωνητικά καθώς και η εσωτερική χημεία τους. Φίρδην-μύγδην και χωρίς συγκεκριμένο κώδικα είναι και η ενδυματολογική και σκηνογραφική οπτική με ενδιαφέροντα δείγματα που όμως ούτε δένουν μεταξύ τους ούτε για κανένα λόγο υπηρετούν το πνεύμα του συγγραφέα. Κρίμα γιατί και ο Τσέχωφ προσφέρεται για μια παράσταση πάνω στην πολυσύνθετη, γεμάτη αποχρώσεις και αντιφάσεις, ύπαρξή του και οι συντελεστές δεν στερούνται ταλέντου. Στερούνται όμως σίγουρα εκείνου του ταπεινού κι ευγενικού πνεύματος που πρώτα κατανοεί και μετά εκφράζεται και που είναι και το βασικό χαρακτηριστικό της διάνοιας του αγαπημένου τους συγγραφέα και του έργου του.

Σκηνοθεσία: Δημήτρης Μυλωνάς

Δραματουργικήε πεξεργασία: Δημήτρης Μυλωνάς - Θίασος

Σκηνικά-κοστούμια: Δήμητρα Λιάκουρα

Μουσική: Παύλος Κατσιβέλης

Επιμέλεια κίνησης: Νατάσα Σαραντοπούλου

Φωτογραφίες: Κική Παπαδοπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Αθηνά Σακαλή

Παίζουν:

Αλέξανδρoς Αχτάρ, Μυρτώ Γκόνη, Πάρης Θωμόπουλος, Παναγιώτης Μπρατάκος

ΜΕΡΕΣ ΚΑΙ ΩΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

Τετάρτη-Σάββατο : 21:15

Κυριακή : 19:00

Ως την Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2016

ΤΙΜΕΣ ΕΙΣΙΤΗΡΙΩΝ:

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή

Κανονικό 12€

Φοιτητικό / Άνω των 65 ετών 10€

Ανέργων 8€

Σάββατο, Κυριακή

Κανονικό 13€

Φοιτητικό / Άνω των 65 ετών / Ανέργων 10€

ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ: 85 λεπτά

ΩΡΕΣ ΤΑΜΕΙΟΥ:

Δευτέρα - Παρασκευή 17:00 - 22:00

Σάββατο 14:00 - 22:00

Κυριακή 10:00 - 22:00

www.nkt.gr

www.facebook.com/theatroneoukosmou

ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

(ΚΑΤΩ ΧΩΡΟΣ)

Αντισθένους 7 & Θαρύπου

Νέος Κόσμος

(Στάση μετρό Συγγρού-Φιξ)

Τηλέφωνο: 2109212900 / FΑΧ: 2109212901

E: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. / www.nkt.gr /