Η ΣΟΝΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΟΙΤΣΕΡ

του Λέοντος Τολστόι

Το έργο του Τολστόι αξιοποιείται στην σκηνή του Θεάτρου Τέχνης, σε σκηνοθεσία Μαρίας Ξανθοπουλίδου. Ένα σκηνικό αφαιρετικό, όπου κυριαρχούν τα ψυχρά χρώματα αποτελεί τον καμβά πάνω στον οποίο εγγράφεται ουσιαστικά ένας ζωγραφικός πίνακας εν εξελίξει. Το ωχρό καφέ χρώμα του καναπέ, τα άσπρα μεταλλικά στοιχεία που δημιουργούν την αίσθηση του τετραγωνισμένου, οι γιγάντιες χορδές που παραπέμπουν σε ένα διογκωμένο και απειλητικό βιολί, τα πορσελάνινα σκεύη που εισάγουν την έννοια του εύθραυστου, αλλά και του πολύτιμου, το πιάνο στο κέντρο, αλλά στο βάθος της σκηνής, δημιουργούν την εντύπωση μιας σύνθεσης ποιητικής, μάλλον μαγικής. Η μουσική του πιάνου από τον Θοδωρή Οικονόμου κυριαρχεί, κατακλύζει τον χώρο, εισχωρεί στην συνείδηση του θεατή και τον αιχμαλωτίζει. Η μουσική είναι ο πρωταγωνιστής και υποκινητής της δράσης, γεγονός που διαφαίνεται και από μια χαρακτηριστική στιγμή της παράστασης, στην οποία ο Αλέξανδρος Μυλωνάς εγκαταλείπει την σκηνή και κάθεται ανάμεσα στους θεατές, παρακολουθώντας γοητευμένος την μουσική σύνθεση. Γοητευμένος δηλαδή γητευμένος. Γι’ αυτό και αποχωρεί από την σκηνή, στην οποία ο ίδιος βρίσκεται στο επίκεντρο, κάτω από τα φώτα και μετατοπίζεται στην απέναντι όχθη, όπου βρίσκεται πλέον στο σκοτάδι, αποτελεί μέρος του κοινού, χάνεται μέσα σε αυτό, θέτοντας μονάχα την μουσική στο προσκήνιο-επίκεντρο, κάνοντας εμφανή την ικανότητά της να τον υποτάσσει. Τον αφοπλίζει καθώς ξεχνά -έστω προσωρινά- την ζήλεια του, την οργή του. Πρόκειται για ένα καθαρά μουσικό έργο, όπου σε αντίθεση με το επίσης μουσικό έργο, το «Διαμάντια και μπλουζ» της Λούλας Αναγνωστάκη, στο οποίο η μουσική αποτελεί το μέσο που προκαλεί την λύτρωση και δικαίωση της ηρωίδας, εδώ η μουσική οδηγεί τον ήρωα στην καταδίκη-φυλάκισή του.

Μέσα από την καθαρότητα της ερμηνείας του Μυλωνά, διαβλέπουμε την κτητικότητα, τον ανδρικό εγωισμό, την έλξη αλλά και την φθορά της έλξης που προκαλεί η ρουτίνα, την αναπόληση, την προσμονή, την αδυναμία του να χειρισθεί την ζήλεια που τον υπερβαίνει, αλλά και την αδυναμία του να αντισταθεί στην μουσική, η οποία εν τέλει τον καθηλώνει. Τα πορσελάνινα σκηνικά αντικείμενα, το τζάμι, αλλά και το πιάνο, πλαισιώνουν άψογα την Κατερίνα Φωτιάδη: η εμφάνισή της -τόσο το πρόσωπο, όσο και το σώμα της- υποβάλλουν την αίσθηση της διαφάνειας του τζαμιού, του εύθραυστου της πορσελάνης, ενώ παράλληλα είναι υποβλητική, όπως η μουσική του πιάνου. Η αέρινη παρουσία της σε συνδυασμό με την πλαστικότητα των κινήσεών της και την αινιγματικότητα της έκφρασης, την καθιστούν τον ορισμό της σκηνικής γοητείας. Ο Θοδωρής Οικονόμου παίζει πιάνο, σα να επιτελεί ταχυδακτυλουργικά: μοιάζει με μάγο που αιχμαλωτίζει το κοινό του, το οποίο αναρωτιέται «πως;».

Θεατρική Μεταφορά: Αντώνης Πέρης
Σκηνοθεσία: Μαρία Ξανθοπουλίδου
Μουσική: Θοδωρής Οικονόμου
Σκηνικά- Κοστούμια: Αριάδνη Βοζάνη
Κίνηση: Κατερίνα Φωτιάδη
Φωτισμοί: Βαλεντίνα Ταμιωλάκη
Video: Αλέξανδρος Κακλαμάνος
Βοηθοί Σκηνοθέτη: Χαρίτα Αρβανίτη, Μάρα Γαργαλάκου, Δημήτρης Μαργαρίτης
Βοηθός Σκηνογράφου: Μαρία Πιτσούλη
Κατασκευή Σκηνικού: Ιωάννης Ξανθοπουλίδης
Ειδική Κατασκευή: Σπύρος Δουκέρης- Another Kind Art

Φωτογραφίες: Μυρτώ Αποστολίδου

Βίντεο Τρέιλερ: Μιχαήλ Μαυρομούστακος

Συμπαραγωγή: Kart Productions

Παίζουν: Αλέξανδρος Μυλωνάς, Κατερίνα Φωτιάδη.
Επί σκηνής στο πιάνο ο Θοδωρής Οικονόμου

Θέατρο Τέχνης-Κάρολος Κουν

Φρυνίχου 14,

Πλάκα

Τηλέφωνα: 2103222464 & 2103236732

Διάρκεια: 90΄

Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη στις 21.15

Ως 20 Φεβρουαρίου

Τιμές εισιτηρίων: 15€ κανονικό, 10€ μειωμένο, 5 Ανέργων

Προπώληση: www.viva.gr