Τρύπιο βαρέλι
του Θεοδόση Πελεγρίνη

- Έχεις ανησυχία για το μέλλον της φυλής μας;
- Ανησυχία; Απλή περιέργεια για το που θα καταλήξει αυτή η ιστορία.
- Στο τέλος της. Ό,τι αρχίζει, κάποτε τελειώνει…

Το έργο ως καταγραφή της δύστοκης επικοινωνίας δύο ηλικιωμένων αντρών οι οποίοι ζουν μαζί σ’ ένα διαμέρισμα και συνομιλούν παρακολουθώντας ταυτόχρονα τις κινήσεις του γείτονα τους, σε πρώτο επίπεδο «αφηγείται» τη σχέση τους, μυώντας μας στην καθημερινότητα τους. Οι δύο άντρες, λειτουργώντας μέσα από την άνεση της οικειότητας τους, αναπτύσσουν επιχειρήματα, αναλώνονται σε μικροσυγκρούσεις, ανταλλάσουν βολές, κάνουν κύκλους και επιστρέφουν στο σημείο εκκίνησης επαναλαμβάνοντας ένα άτυπο παιχνίδι με συγκεκριμένους όρους που αποτελεί και την ουσία της ύπαρξής τους. Ο ένας, έχοντας το πάνω χέρι, την λεκτική άνεση και τα ισχυρότερα επιχειρήματα, είναι αυτός που επιχειρεί να ρυθμίζει τους όρους όχι μόνο του παιχνιδιού αλλά και της καθημερινότητας τους. Ο άλλος, φαινομενικά υποταγμένος, διαχειρίζεται τα πρακτικά ζητήματα της ζωής τους, επιδιώκει μια συναρμογή με το «φυσιολογικό», υπερασπίζεται την «κοινή λογική» ενώ ταυτόχρονα θέτει και τα ερωτήματα. Ερωτήματα ενοχλητικά αλλά κρίσιμα, υπαρξιακής φύσης που όμως γίνονται ακόμα πιο επώδυνα όταν έρχονται και οι μηδενιστικές απαντήσεις από τον συνομιλητή του.

Μια δραματουργία που γεννά η ίδια ερωτήματα ενώ ταυτόχρονα σαρκάζει κάθε προβληματισμό, ορίζοντας την προσπάθεια του ανθρώπου να ανιχνεύσει τα μυστήρια της φύσης του και του κόσμου σαν μια ενέργεια ανάλογη με εκείνην του να προσπαθείς να γεμίσεις ένα τρύπιο βαρέλι. Κι αυτό το φιλοσοφικό κομμάτι δημιουργεί ένα δεύτερο, δυναμικό επίπεδο στο έργο.

Με έντονα τα στοιχεία του χιούμορ και του αυτοσαρκασμού, με ευφυείς αναμετρήσεις ανάμεσα στους ήρωες που μοιάζουν σαν τα «είδωλα» μας στον καθρέφτη μιας παρακμασμένης κοινωνίας, με τον λόγο να αποκαλύπτει αλλά και να καλύπτει ταυτόχρονα μεταθέτοντας την κρισιμότητα της δράσης σε έναν απροσδιόριστο μελλοντικό χρόνο, το «Τρύπιο βαρέλι» κινείται επιδέξια ανάμεσα στο ξεκίνημα, την εξέλιξη και το «τέλος» των συμβάντων, σε μια κυκλική ροή, χωρίς στην πραγματικότητα να «μεριμνά» για τίποτα, διατηρώντας άθικτο το μηδενιστικό του υπόβαθρο και καλώντας τον θεατή να προβληματιστεί ή να γελάσει, αναλόγως της φύσης του, της φάσης του και του επιπέδου της σκέψης του και χωρίς να επιχειρείται ούτε η συγκινησιακή ταύτιση με τους ήρωες ούτε η αποστασιοποίηση από το «δράμα» τους. Στην αντίφαση που κυριαρχεί σε κάθε ερωταπόκριση του κειμένου, ανιχνεύει κανείς και τις προθέσεις του. Μια εύθραυστη ισορροπία ανάμεσα στο τίποτα και στα πάντα, που αξιοποιείται μόνο μέσα από την επικέντρωση στη στιγμή και την απεξάρτηση από τα δεσμά της ροής του χρόνου ως έννοιας σχετικής κι απροσδιόριστης.

Η σκηνοθεσία ακολουθώντας την δραματουργία χωρίς να επιχειρεί εντυπωσιασμούς αλλά με μια ευθύβολη εμβάθυνση στο περιεχόμενο της, αξιοποιεί τα στιγμιότυπα των επί μέρους δράσεων, ανάμεσα στα οποία παραθέτει με την προβολή βίντεο, μια εξωπραγματική εικόνα του έξω κόσμου που ανατρέπει τα δεδομένα συνθέτοντας και σκηνικά την δραματουργική αντίφαση. Τοποθετεί τους ήρωες σε ένα χώρο ουδέτερο, απροσδιόριστο χρονικά, ένα πεδίο μάχης ή παιχνιδιού στο οποίο εκείνοι άλλοτε μαχητές κι άλλοτε πιόνια στήνουν ανενόχλητοι τη σχέση τους χωρίς να παρεμποδίζονται ιδιαίτερα από την πραγματικότητα και τις δυσάρεστες οχλήσεις της. Η παράσταση, μέσω των ατμοσφαιρικών φωτισμών, της γυμνότητας του σκηνικού, της έλλειψης μουσικής υπόκρουσης, διακατέχεται από μια οξεία, ονειρώδη ατμόσφαιρα, μια έντονη αίσθηση του «επέκεινα» και μια έντεχνα υπονομευτική απεικόνιση της πραγματικότητας η οποία είναι ταυτόχρονα παρούσα και απούσα. Το διάχυτο, υπονομευτικό χιούμορ αξιοποιείται θαυμάσια από την σκηνοθέτιδα η οποία δημιουργεί για τους ηθοποιούς της μια υποκριτική συνθήκη που ισορροπεί ανάμεσα στον ρεαλισμό και τον σουρεαλισμό με υποδειγματική πειθαρχία. Η χημεία ανάμεσα στους δύο ηθοποιούς κι η δυναμική των εντάσεων τους επιτείνουν την δραματουργική αντιπαράθεση των ηρώων που υποδύονται, ενώ οι ελάχιστες σιωπές τους ζευγαρώνουν με την απεγνωσμένη τους προσπάθεια να επικοινωνήσουν λεκτικά, αναδεικνύοντας όχι μόνο τη σχέση τους αλλά και την απουσία της, όχι μόνο την απομόνωση τους αλλά και την διάχυση των εμμονών του ενός μέσα στην αντίληψη του άλλου, όχι μόνο την εξαντλητική στυγνότητα της λογικής αλλά και την ευεργετική ελευθεριότητα του παράλογου.

Μια παράσταση αστεία, ιντριγκαδόρικη, σαρκαστική, τρυφερή και σκληρή ταυτόχρονα, που παίζει με το κοινό έτσι ακριβώς όπως παίζουν οι δύο ήρωες ο ένας με τον άλλο και που πιστεύω πως θα την απολαύσετε ιδιαίτερα.

Σκηνοθεσία - Σχεδ. Φωτισμών: Άννα Σωτρίνη
Σκηνικά - Κοστούμια: Πάγια Βεάκη
Videoart - Φωτογραφίες: Ευάγγελος Κάλλοου
Βοηθός σκηνοθέτη: Φιλήμων Ορκόπουλος
Αφίσα: Άγγελος Μπάκας

Παίζουν οι : Θεοδόσης Πελεγρίνης και Γιάννης Παπαθύμνιος.
Φιλική συμμετοχή στα videoart: Χρήστος Κάλλοου

Θέατρο Αλκμήνη

Αλκμήνης 8

Γκάζι

Τηλέφωνο: 210 3428650

www.theatro.gr

Μέρες και ώρες παράστασης: Κάθε Πέμπτη στις 19:00
Τιμές εισιτηρίων: 10 € γενική είσοδος, 7 € για φοιτητές, ανέργους, ΑμεΑ.
Η Παράσταση είναι υπό την αιγίδα της UNESCO