Άννα Σωτρίνη

Είμαι ζωντανή. Είναι πραγματικά… δύο λόγια. Είμαι ζωντανή για να δημιουργώ, να γράφω, να σκηνοθετώ, να φωτίζω, να ονειρεύομαι , να απολαμβάνω μια μέρα με βροχή, να γοητεύομαι από μια βόλτα στην Αθήνα τη νύχτα. Μάλλον είμαι μοναχικός άνθρωπος και ντροπαλός στο βάθος με έναν τρόπο που δύσκολα οι άλλοι τον αντιλαμβάνονται. Και είμαι ευγνώμων. Για τους φίλους, τους εχθρούς, για τα δύσκολα και τα εύκολα.

Μίλησε μου για την παράσταση που ετοίμασες

Μην πυροβολείς τα σπουργίτια ο τίτλος. Συγγραφέας ο Θεοδόσης Πελεγρίνης. Τριλογία Μάκης –Λάκης, δεύτερο έργο. Το πρώτο με τίτλο Τρύπιο βαρέλι, ανέβηκε πέρυσι πάλι στο θέατρο Αλκμήνη. Θέμα η ματαίωση. Πέρυσι ήταν η πλήξη. Η ματαίωση, τα παιχνίδια εξουσίας, τα γηρατειά σε αντίστιξη με τα νιάτα. Κι όλα αυτά κάτω από το σκηνοθετικό βλέμμα του γελοίου της ύπαρξης. Μια «γκρίζα» κωμωδία.

Μίλησε μου για την συνεργασία σου με τους ηθοποιούς σου

Ήσυχη. Χωρίς διαφωνίες, χωρίς απωθημένα, χωρίς καταπίεση. Δημιουργικά και με τους τρεις τους παρότι ανήκουν σε διαφορετικές γενιές. Θεοδόσης Πελεγρίνης, Γιάννης Παπαθύμνιος, Κατερίνα Κωνσταντίνου. Έχω την εντύπωση μόνο, ότι μερικές φορές ξεχνιέμαι και αντί απλά να σκηνοθετώ μπαίνω στην διαδικασία διδασκαλίας των ρόλων. Θα ήθελα κάποια στιγμή να το ξεπεράσω.

Μίλησε μου για την ιδιαίτερη σχέση σου με τους φωτισμούς μιας παράστασης

Είναι παράξενο, αλλά όταν σκηνοθετώ «βλέπω» την παράσταση μαζί με τους φωτισμούς της. Δεν μπορώ να το διαχωρίσω. Κάθε συναίσθημα έχει και μία απόχρωση, κάθε γωνία φωτός κρύβει ή αποκαλύπτει κάτι. Θέλω να υπάρχει ακρίβεια στην σκηνική απόδοση της «ματιάς» μου γι’ αυτό διστάζω να εμπιστευθώ τους φωτισμούς σε κάποιον άλλον.

Μίλησε μου για την θεατρική εκπαίδευση στη χώρα μας αφού μεταξύ άλλων είσαι και καθηγήτρια υποκριτικής

Σοβαρά τώρα; Τι να πω… πάτησες το κουμπί της απογοήτευσής μου. Ακόμα και το υποχρεωτικό πρόγραμμα σπουδών του υπουργείου πολιτισμού είναι ανεπαρκές. Οι ώρες σπουδών είναι λίγες και τα τρία χρόνια δεν επαρκούν. Από την τραγωδία μέχρι το παράλογο τι να πρωτοπρολάβεις; Οι ηθοποιοί οφείλουν να είναι ευέλικτα πλάσματα, Να τραγουδούν , να χορεύουν, να ξιφασκούν , να παίζουν στοιχειωδώς κάποιο μουσικό όργανο, να ξέρουν σολφέζ και να έχουν μια γερή θεωρητική κατάρτιση που να συμπεριλαμβάνει και στοιχεία γενικής Ιστορίας και όχι μόνο σε ότι αφορά το θέατρο. Στην σχολή Βεάκη, από την οποία έχω διδαχθεί αλλά πλέον και διδάσκω, αισθάνομαι τον εαυτό μου πολύ τυχερό. Τα μαθήματα ξεκινούν από τη μία το μεσημέρι και πάνε μέχρι τις 10 το βράδυ ακόμα και το Σάββατο. Η σχολή μένει ανοιχτή και τις Κυριακές για τις απαιτούμενες πρόβες, ή για έξτρα σεμινάρια αλλά και πάλι ο χρόνος δεν φτάνει. Οι σπουδές θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον τετραετείς και με την δυνατότητα μεταπτυχιακού. Τότε μόνο θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για υπεύθυνη θεατρική εκπαίδευση στη χώρα μας. Ονειροβατώ μάλλον… ε;

Μίλησε μου για την ποίηση και τον τρόπο που εσύ αντιλαμβάνεσαι την ποιητική έκφραση αφού η ποίηση παίζει σημαντικό ρόλο στη δημιουργικότητα σου.

Η ποίηση υπάρχει παντού , είναι γύρω μας, φτάνει να μπορούμε να την δούμε. Ποίηση είναι η δική σου εικόνα μπροστά από το φως ενός υπολογιστή τριγυρισμένη από τον καπνό του τσιγάρου σου να γράφεις τις ερωτήσεις που πρόκειται να σου απαντήσω. Αν δεν σε δω ως μια μηχανική εικόνα , πεζή, απογυμνωμένη μέσα στην καθημερινότητα, τότε βλέπω τον ορισμό της ποίησης. Αλλιώς είμαι ποιητικά τυφλή. Θέλω να μπορώ να βλέπω και να αισθάνομαι όλα τα περιστατικά αλλά και όλες τις περιστάσεις από μιαν άλλη οπτική γωνία. Αυτό για μένα είναι η ποίηση και αυτή είναι η αφετηρία της έκφρασής της. Δεν το καταφέρνω συχνά .

Σε έναν ιδανικό κόσμο πως θα λειτουργούσαν οι ανθρώπινες σχέσεις;

Με κατανόηση και αποδοχή.

Ποια είναι η αρετή που φέρνει περισσότερη ευτυχία στη ζωή των ανθρώπων

Η δικαιοσύνη με την πραγματική έννοια της λέξης, έχοντας πάντα κατά νου την ρήση «ουδείς εκών κακός» .

Τι προσδοκείς από τη νέα χρονιά και τι αφήνεις νοσταλγικά πίσω σου καθώς έφυγε η προηγούμενη.

Ηρεμία. Το παν για μένα. Μόνο μέσα από αυτήν είμαι πραγματικά ο εαυτός μου. Όσο για την νοσταλγία, νοσταλγώ τα ηπιότερα αρθριτικά μου!

Τι είναι για σένα το «σπουργίτι»;

Είναι ο νέος άνθρωπος που η μόνη του τροφή είναι η εσωτερική του ελευθερία και τα όνειρά του. Αυτό που θα ευχόμουν δηλαδή να είμαστε όλοι οι άνθρωποι. Σπουργίτια!