Τζίνη Παπαδοπούλου

Η Μήδεια έχει στις μέρες μας μια πολιτική σημασία

Η Τζίνη Παπαδοπούλου μια από τις πιο ταλαντούχες της γενιάς της μας έχει συχνά εντυπωσιάσει με τις ιδιαίτερες, μεστές ερμηνείες της. Στη διάρκεια της εαρινής σεζόν την είδαμε να ερμηνεύει αποσπασματικά Μήδεια στην παράσταση «Μήδεια μικρού μήκους» στο Συνεργείο. Η Μήδεια της ήταν τόσο ανθρώπινη όσο και τελετουργική μια γυναίκα που χωρίς να χάνει το σπαραγμό της οριοθετούσε την συμβολική της υπόσταση με καθαρότητα και ευγένεια. Μιλήσαμε μαζί της γι’ αυτόν τον αγαπημένο της ρόλο αλλά και για την συμμετοχή της στο «Μελτεμάκι» του Παντελή Χόρν φέτος το καλοκαίρι και για την επόμενη δουλειά της, μια ακόμα συνεργασία με τον Στάθη Λιβαθινό.

Ήταν ένα καλοκαίρι γεμάτο δράση.

Περάσαμε υπέροχα με το «Μελτεμάκι» του Παντελή Χορν, στο ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας μ’ έναν εξαιρετικό θίασο, με τον Γεράσιμο Μιχελή, τον Περικλή Καρακωνσταντόγλου, την  Ελένη Ουζουνίδου, την Νικολέτα Βλαβιανού και την Χριστίνα Μαξούρη. Η συνεργασία με τον Κώστα Τσιάνο που σκηνοθέτησε την παράσταση, ήταν για ακόμα μια φορά εξαιρετική εμπειρία.  Ο Κώστας είναι ο θεατρικός μου πατέρας κι κάνει μαζί του τις περισσότερες δουλειές στην καριέρα μου. Του χρωστάω περίπου το 80% που έχω μάθει για το θέατρο, κυρίως σε επίπεδο πρακτικό, δουλειάς.

Μίλησέ μου τώρα για την Μήδεια που πιθανώς να ξαναδούμε φέτος το χειμώνα. Μια Μήδεια μικρού μήκους, σε κλειστό χώρο. Πως προέκυψε η ιδέα;

Η ιδέα προέκυψε λίγο ανάποδα. Γενικώς η Μήδεια για μένα είναι ένας ρόλος σύμβολο που θα ήθελα να καταπιαστώ μαζί του και σε άλλες συνθήκες. Σε ανοιχτό θέατρο κ.λ.π. Είχα τη χαρά, επειδή από μικρή είχα εμμονή με τον ρόλο αυτό να έχω δει το έργο πολλές φορές και σε διάφορες εκδοχές κι η κάθε μία για μένα είχε και ένα συγκεκριμένο ενδιαφέρον. Είχαμε ξεκινήσει με τον Γιάννη τον Μπουγαζάνο, τον άντρα μου, να κάνουμε κάτι τελείως διαφορετικό. Αλλά προέκυψαν ζητήματα δικαιωμάτων και άλλα και τότε μας πρότειναν οι μουσικοί μας που ήδη δούλευαν πάνω στη μουσική του έργου, να κάνουμε την Μήδεια. Επειδή κι εγώ, όπως είπαμε, είχα ενδιαφέρον κι ο Γιάννης ασχολιόταν με το έργο και κυρίως με την μετάφραση του Χειμωνά, αποφασίσαμε να το δοκιμάσουμε.

Πως επεξεργαστήκατε την δραματουργία;

Ο στόχος ήταν να κρατηθούν τα σημεία-τομές. Οι άξονες. Αυτή η σύμπτυξη ήταν εκ των πραγμάτων επιβεβλημένη γιατί αφού δεν θα παιζόταν η τραγωδία κατά τις «κλασσικές συνθήκες» μεγάλου θιάσου, με χορό κ.λ.π. έπρεπε να συμπυκνωθεί η παράσταση στα απολύτως απαραίτητα ώστε και να προκύψει  ο μύθος σαν ολοκληρωμένη ιστορία και να μην κουράσει τον σύγχρονο θεατή μέσα σ’ ένα κλειστό χώρο.

Παίχτηκε πάντως τραγωδία σε κλειστό χώρο. Και πέρσι οι «Τρωάδες» σε σκηνοθεσία του Αντώνη Θεοδωρακόπουλου και  πιο παλιά μια υπέροχη δουλειά του Δαμιανού Κωνσταντινίδη.

Ναι, και νομίζω είναι μια πρόκληση πολύ ενδιαφέρουσα γιατί το κείμενο της τραγωδίας είναι «μεγάλο». Και να το διαβάσεις μόνο, ήδη κάτι συμβαίνει. Δεν είναι τυχαίο το ότι έχουν επιβιώσει μέσα σε διάστημα χιλιάδων ετών κι επίσης κανείς μας δεν μπορεί να πει ότι έγινε μία παράσταση που ήταν καταπληκτική και άρα έκλεισε η συγκεκριμένη τραγωδία.

Μα με όποιο τρόπο κι αν ανέβει μια τραγωδία δεν μπορεί ποτέ να κλείσει το ζήτημα.

Ακριβώς είναι πάντα ανοιχτές σε κάθε νέα προοπτική όλες οι τραγωδίες. Μ’ αυτή την έννοια και μείς τολμήσαμε να καταπιαστούμε με την Μήδεια. Τώρα αν το εγχείρημα πέτυχε ή όχι αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Πάντως ήταν μια πολύτιμη εμπειρία. Δουλέψαμε πολύ καιρό, πάνω από έξη μήνες. Δουλέψαμε πάνω στο λόγο, στην ιδιαιτερότητα της μετάφρασης του Χειμωνά που την αγαπώ πάρα πολύ όπως κι όλες τις μεταφράσεις του. Γίνανε στην πορεία τα απαραίτητα κοψίματα και στην συνέχεια αρχίσαμε να προσπαθούμε αυτό το κείμενο να κυλήσει από το στόμα μας σαν λόγος πολύ καθημερινός, σαν κάτι που προκύπτει φυσικά μέσα από την συναισθηματική κατάσταση των ηρώων. Πολλές φορές δοκιμάσαμε να το πάμε και λίγο αλλού σκηνοθετικά, να προσθέσουμε κάποια στοιχεία...

Υπάρχουν κάποια συμβολικά στοιχεία στην σκηνοθετική οπτική...

Τα οποία όμως προέκυψαν μετά από πολλές απορρίψεις. Υπήρχε ας πούμε μια αρχική σκέψη για την Μήδεια που είναι ξένη μήπως θα μπορούσε να ‘ναι τσιγγάνα...

Ε! όχι και τσιγγάνα η ξανθιά πριγκίπισσα της Κολχίδας!

Θέλω να πω πως μπήκαμε σε διάφορες διαδικασίες όπως συμβαίνει πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις που σου ‘ρχονται κάποιες ρηξικέλευθες ιδέες... Στην πορεία όμως το ίδιο το κείμενο  και μια στοιχειώδης εμπειρία μας οδήγησαν στο να ασχοληθούμε μ’ αυτό έτσι όμως είναι και να μην προσπαθήσουμε να καπελώσουμε εμείς το αριστούργημα του Ευριπίδη με εξυπνακίστικες ιδέες και προεκτάσεις. Γιατί από μόνο του συνιστά έναν συμπαγή πυρήνα ο οποίος αντιδρούσε όποτε εμείς προσπαθούσαμε να τον διαρρήξουμε. Το ίδιο το κείμενο δεν μπορούσε να υποστηριχτεί με άλλου είδους, τρόπους. Τότε αποφασίσαμε να το κρατήσουμε καθαρό, έτσι «ως έχει» και να επιχειρήσουμε μόνο κάποιους μικρούς συμβολισμούς που κατά τη γνώμη μας προέκυπταν μέσα απ’ αυτό. Κι όχι με επιδεικτικό τρόπο.

Γιατί τελικά δεν είναι ο εντυπωσιασμός που κερδίζει το κοινό αλλά μια τίμια προσέγγιση. Η κινησιολογία σου ήταν εντυπωσιακή. Ποιο σημαντική μου φάνηκε αυτή η μελέτη του σώματος από οποιοδήποτε εύρημα...

Η Έλενα Γεροδήμου, εξαιρετική χορογράφος και φίλη, εκμεταλλεύτηκε αυτές τις συνθήκες και νομίζω ότι μ’ έναν τρόπο τις ανέδειξε κιόλας. Σε στοιχεία της παράστασης που δεν ενοχλούν τον ηθοποιό αλλά προσθέτουν σε αίσθηση κι ατμόσφαιρα. Με την Έλενα γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, έχουμε συνεργαστεί κι ως ηθοποιοί. Ακριβώς επειδή με ξέρει τόσο καλά κι είναι κι η ίδια ηθοποιός, τα πράγματα νομίζω ευοδώθηκαν.

Ενδιαφέρων μου φάνηκε κι ο τρόπος που διαχειριστήκατε το σκηνικό.

Ναι. Η αρχική ιδέα ήταν ένα τραπέζι και μια σκάλα. Τα δύο αυτά αντικείμενα συμβόλιζαν τον εγκλωβισμό των ηρώων στην οπτική τους και τον κόσμο τους. Ούτε η Μήδεια μπορεί να προσεγγίσει την λογική του Ιάσονα, ούτε ο Ιάσονας ή ο Κρέοντας μπορούν να καταλάβουν την λογική της Μήδειας. Μήδεια και Ιάσων ακολουθούν ο καθένας την δική του πορεία χωρίς παρεκκλίσεις.

Μόνο που ο Ιάσων έχει άδικο και διαταράσσει τις ισορροπίες, γι’ αυτό είναι κι ο τραγικός ήρωας που διαπράττει την Ύβρη. Ενώ η Μήδεια έχει δίκιο, κινείται ενάντια στην αδικία που της έχει γίνει και γι’ αυτό δεν είναι η τραγική ηρωίδα, δεν υφίσταται νέμεση.

Αυτή η τραγωδία, νομίζω δεν έχει λύση. Ο φόνος των παιδιών, μοιάζει αν τον αναγνώσει  κανείς αφελώς, να επικυρώνεται με την ανάληψη της Μήδειας στους ουρανούς. Το ότι δεν τιμωρείται αλλά μόνο τιμωρεί... Αυτό που πράττει είναι φοβερά ακραίο.

Αλλά δεν διαταράσσει το μέτρο. Σκοτώνει τον σπόρο του άντρα.

Σκοτώνει όμως και κάτι που αποτελεί την συνέχεια της ζωής.

Μα ο Ιάσων έχει ήδη διαταράξει αυτή τη συνέχεια της ζωής.

Αυτό θέλω να πω λοιπόν. Μια αφελής ανάγνωση θα έλεγε: Μα κάνει ένα φόνο και ξαφνικά αναλαμβάνεται στους ουρανούς κι ούτε γάτα, ούτε ζημιά; Αλλά δεν είναι εκεί η ουσία του πράγματος. Στην πορεία τα σκηνικά αντικείμενα μας βοήθησαν πολύ γιατί αυτός ο περιορισμός σε αναγκάζει να προσεγγίσεις περισσότερο το λόγο και το συναίσθημα.

Όσον αφορά σκηνικό λοιπόν;

Ήταν ιδέα του Καραμάνου και της Σιάφκου. Εμείς τους είπαμε την αρχική μας ιδέα κι αυτοί την μετουσίωσαν σ’ αυτό το υπέροχο πράγμα που είδες. Πραγματικά δεν είχαμε φανταστεί πόσο καλά θα μπορούσε να ενταχτεί η έμπνευσή τους στην αρχική ιδέα. Όπως το τραπέζι που γίνεται σχεδία, βωμός... Ή η σκάλα του Ιάσονα... Δημιούργησαν χώρους μέσα σ’ αυτά τα αντικείμενα και μάλιστα με μια αίσθηση πως θα μπορούσαν να βρίσκονται οπουδήποτε ενώ ταυτόχρονα είναι και πάρα πού συγκεκριμένοι. Μια δική τους σύλληψη που βοήθησε και μας. Χαίρομαι πολύ που τους γνώρισα και νομίζω ότι Θεού θέλοντος και χορηγών επιτρεπόντων, θα συνεργαστούμε ξανά.

Μακάρι να βρεθούν οι άνθρωποι και οι συνθήκες...

Μακάρι γιατί είναι πολύ δύσκολο. Πηγαίνουμε με το υστέρημα μας. Το γνωστό ανέκδοτο των μικρών παραγωγών «τα υπόλοιπα θα τα βάλει η μαμά μου», εδώ τουλάχιστον συνέπεσε ακριβώς γιατί υπήρξε οικονομική ενίσχυση κι από τους γονείς μου. Βέβαια η παραγωγή δεν έφτασε σε υπέρογκα ποσά. Κανείς μας δεν πληρώνεται, είμαστε εδώ από το μεράκι μας και την αγάπη μας.  Αλλά χρειάζονται οι χώροι, όπως το «Συνεργείο» κι οι υπέροχοι συνεργάτες του. Είναι για μας μεγάλη ανάσα. Γιατί το πιο βασικό είναι ότι δυστυχώς δεν υπάρχουν χώροι που να είναι σε θέση να προσφέρουν τις κατάλληλες συνθήκες ώστε να μπορέσει να εκφραστεί μια ομάδα που δεν έχει την οικονομική δυνατότητα να πληρώνει ενοίκιο για τις πρόβες και για τις παραστάσεις.

Ποια από τα στοιχεία της Μήδειας σου φαίνονται πιο οικεία;

Δεν θέλω να πω μεγάλη κουβέντα αλλά πάντα την Μήδεια την νοιώθω ολόκληρη, συμπαγή, καταλαβαίνω απόλυτα τι είναι αυτό που την εξωθεί στα άκρα. Νοιώθω την αίσθησή της, τον τρόπο που την πνίγει αυτό που συμβαίνει γύρω της, μια κατάσταση όπου κανείς δεν σε καταλαβαίνει, που σε αφήνουν έκθετη όλοι, που γίνεσαι ο αποδιοπομπαίος τράγος και πια εκεί δεν έχεις άλλη επιλογή από το να δράσεις και να μετατραπείς σε εκτελεστή, από κάθε άποψη.

Αυτό θα μπορούσε να έχει πολύ ενδιαφέρον στις μέρες μας που πολλά μέλη κοινοτήτων και εθνών έχουν νοιώσει έτσι. Και κυρίως έχουν καταλάβει πως ο αντίπαλός τους δεν είναι ένα πρόσωπο αλλά μια κατάσταση. Μια αδιέξοδη κατάσταση, μέσα σε μια αρένα όπου συγκρούονται αντίθετες επιθυμίες. Ο Ιάσονας θέλει να πάρει το θρόνο, ένα θρόνο που στην πραγματικότητα, αν και δεν αναφέρεται στο έργο, ανήκει στη Μήδεια. Και καταλαβαίνουμε αυτή του την επιθυμία. Ο Κρέοντας από την πλευρά του θέλει να είναι η δική του κόρη που θα σταθεί στο πλευρό του βασιλιά κι όχι μια ξένη. Κι αυτό, απόλυτα κατανοητό.

Μα αυτό είναι που τους καθιστά τραγικούς ήρωες γιατί ο καθένας από τη μεριά του έχει δίκιο. Το ποιος έχει το περισσότερο δίκιο θα το αποφασίσει ο θεατής. Αλλά για μένα το στοίχημα είναι να γίνει αντιληπτό το δίκαιο όλων των ηρώων. Ασχέτως αν ταυτιστείς με κάποιον περισσότερο και με κάποιον λιγότερο.

Συνήθως τείνουμε να υπερασπιστούμε τα πιο καθαρά κίνητρα. Όταν το κίνητρο είναι η επιθυμία για εξουσία, σαν θεατές αντιδρούμε αν και σαν άνθρωποι θα ήμασταν επιρρεπείς. Όταν όμως το κίνητρο του ήρωα είναι η δικαιοσύνη, τότε το κοινό είναι πιο εύκολο να ταυτιστεί μαζί του.

Νομίζω πως η Μήδεια έχει βεβαίως την ακρότητα και την απολυτότητα που είναι απαραίτητες για να πάρει την απόφαση να κόψει κάθε νήμα που την συνδέει μ’ αυτό τον κόσμο, που την συνδέει μ’ αυτή την χυδαιότητα, με την προδοσία...Και φτάνει να ξεπεράσει κάθε όριο, να ευνουχιστεί και να ευνουχίσει σκοτώνοντας τα παιδιά της. Αυτό δεν είναι απλό για μια γυναίκα. Η απόφαση να σταματήσεις την συνέχειά σου, είναι μια τεράστια απόφαση.

Σκληρός ακρωτηριασμός. Ο σκληρότερος για μια γυναίκα.

Ακριβώς. Είναι το χειρότερο. Κι αποφασίζει να επιβάλλει και στον εαυτό της το χειρότερο. Για μένα η φράση-κλειδί είναι στο φινάλε του έργου που εκείνος την ρωτάει γιατί τα σκότωσε κι εκείνη του απαντάει «Για να πονέσεις». Για να νοιώσεις δηλαδή, για να καταλάβεις...

Τελικά το μόνο που απαιτεί από τον Ιάσονα είναι η βαθύτερη κατανόησή του όσον αφορά την προσφορά της που ήταν ακέραια και γενναιόδωρη. Του επιβάλλει αυτή την κατανόηση και μάλιστα μέσα σε μήκος χρόνου, αφού του λέει: «Θα γεράσεις, και τότε θα καταλάβεις...».

Ακριβώς. Θα καταλάβεις τι ήταν αυτό που έκανες και τι ήταν αυτό που είχες από μένα και στο ξαναπήρα πίσω. Όλα έγιναν για να τον αναγκάσει μέσα από τον πόνο να έρθει στη θέση της και να κατανοήσει τον δικό της πόνο. Την κατάσταση της, κατάσταση ενός ανθρώπου κατακερματισμένου που τίποτα πλέον δεν του έχει απομείνει. Κι είναι μια κατανόηση που η Μήδεια την προσφέρει στον Ιάσονα σαν δώρο. Για κείνην είναι μια πράξη που την αποφάσισε και την ολοκλήρωσε μόνη της. Και αυτό αυτομάτως δεν μπορεί να τους εξισώσει ποτέ. Μέσα από τον εικονικό γάμο του φινάλε στην δική μας παράσταση, θέλαμε να περάσει το μήνυμα της Μήδειας: Θα είμαστε για πάντα μαζί, ενωμένοι γιατί εγώ σου κάνω το δώρο να σε αφυπνίσω και να σε φέρω σε μια τέτοια συνθήκη ώστε να είσαι σε θέση να αισθάνεσαι και πάλι σαν άνθρωπος. Να αντιληφθείς το λάθος αυτού του κομματιού σου του αρσενικού που τα θυσιάζει όλα στο βωμό της εξουσίας και ζητά άπληστα να παραβιάσει το μέτρο και να τα αποκτήσει όλα, ακόμα κι αυτά που δεν του ανήκουν. Η Μήδεια έχει στις μέρες μας μια πολιτική σημασία.

Να τολμήσουμε να μιλήσουμε για την κάθε παραβίαση αυτού του μέτρου στις ιμπεριαλιστικές κοινωνίες. Ποτέ ο Ευριπίδης δεν θα έγραφε απλά ένα έργο για μια τρελή που σκότωσε τα παιδιά της από ζήλεια. Δεν βγαίνει έτσι από το κείμενο το ίδιο. Είναι ένα καθαρά πολιτικό έργο κι ανατριχιαστικά διαχρονικό.

Μα αυτό είναι και όλο το νόημα στο να αποφασίσουμε να ανεβάσουμε αυτή την παράσταση. Αφού λεφτά έτσι κι αλλιώς το ξέρουμε πως δεν θα βγάλουμε...

Λεφτά από το θέατρο στην Ελλάδα λίγοι βγάζουν. Και χρησιμοποιώντας συγκεκριμένη μεθοδολογία. Καθένας με τους στόχους του. Παίρνουμε αυτό που θέλουμε από το θέατρο. Όποιος θέλει λεφτά θα πάρει λεφτά. Μερικοί όμως δεν στοχεύουν σ’ αυτό. Για να γυρίσουμε στην παράσταση, ποιο ήταν για σένα το κομμάτι το πιο ξένο στη «Μήδεια»;

Για να είμαι ειλικρινής δεν αισθάνθηκα να υπάρχει κάποιο τέτοιο κομμάτι. Δεν μπορώ να πω πως ταυτίστηκα με την ηρωίδα γιατί δεν μπορείς να ταυτιστείς με μια ιδέα, αλλά αυτό αισθάνθηκα. Απόλυτα ταυτισμένη μαζί της με έναν τρόπο. Είναι λίγο υβριστικό τώρα αυτό αλλά το λέω πολύ αθώα και πολύ ειλικρινά. Δεν ένοιωσα ούτε για μία στιγμή ότι υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να λειτουργήσει εγκεφαλικά, να το επεξεργαστώ δηλαδή με το μυαλό μου για να μπορέσω να το αποδώσω.

Το ‘χεις ψάξει όμως από παλιά. Δεν είναι κάτι που απλά προέκυψε τώρα.

Το ‘χω ψάξει αρκετά και γι’ αυτό μου ‘κανε και μεγάλη εντύπωση όταν το πρότειναν οι μουσικοί μας. Ήταν σαν να ανταποκρινόμουν σ’ ένα κάλεσμα που από καιρό περίμενα. Δεν ξέρω αν ήταν η σωστή κίνηση στη σωστή στιγμή αλλά νοιώθω ότι μου έκανε πολύ καλό κι από πολλές απόψεις. Νοιώθω ότι σαν ηθοποιός κατέκτησα πολλά πράγματα και πρακτικά και ουσιαστικά. Η αναμέτρηση με τέτοιους ρόλους πάντα σε οδηγεί ένα βήμα πιο μπροστά. Είναι πιθανό αν το ξανανεβάσουμε να υπάρξουν καινούργια πράγματα μέσα μου που θα πηγάσουν από αυτή την εμπειρία. Είναι για μένα ένα κέρδος αυτό γιατί η τραγωδία δεν είναι κάτι που κλείνει με μια παράσταση ή με μια σκηνοθετική προσέγγιση. Είναι πάντα ανοιχτή για να δεις νέα πράγματα, να προσθέσεις, να αφαιρέσεις, να δοκιμάσεις, να ρισκάρεις. Δεν ξέρω κατά πόσον κερδήθηκε το στοίχημα όσον αφορά την παράσταση αλλά για μένα προσωπικά ήταν καθαρό κέρδος. Πραγματικά το αγάπησα πάρα πολύ. Με παίδεψε αλλά ότι μας παιδεύει είναι αυτό που αγαπάμε και περισσότερο. Μ’ ένα τρόπο με σημάδεψε.

Πες μου τώρα τι προσμένεις για τον χειμώνα που έρχεται...

Το χειμώνα που μας έρχεται λοιπόν θα είμαι στο θέατρο της Μπέτη Αρβανίτη όπου πρόκειται να ανέβει η «Φόνισσα» του Παπαδιαμάντη σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού. Και χαίρομαι πάρα πολύ που συνεργαζόμαστε για πέμπτη χρονιά με τον Στάθη.  Τον αγαπώ πολύ κι έχω μάθει απ’ αυτόν πολλά πράγματα. Είναι μεγάλο κεφάλαιο στο χώρο ο Στάθης. Έτσι πολύ τίμια και ειλικρινά νοιώθω πως έχω  βρει ένα σπίτι εκεί. Και η κυρία Αρβανίτη κι ο Βασίλης Πουλατζάς είναι δύο εξαιρετικοί άνθρωποι που αγαπάνε το θέατρο και δουλεύουν με μεράκι και καλλιτεχνική αγωνία. Δεν επαναπαύονται στις όποιες επιτυχίες, δεν επαναλαμβάνουν έργα αν και θα μπορούσαν αφού έχουν μεγάλη εισπρακτική επιτυχία. Εγώ αυτό το εκτιμώ γιατί οι καιροί που ζούμε είναι πολύ διαφορετικοί και το κέρδος δεν το παραβλέπει κανείς εύκολα. Προϋποθέτει ένα ιδιαίτερο ήθος αυτή η αντιμετώπιση.

Ο Παπαδιαμάντης ταιριάζει ιδιαίτερα στην ψυχοσύνθεση του Λιβαθινού γιατί όλες οι παραστάσεις του διακατέχονται από μια ιερότητα, σαν να γίνεται ταυτόχρονα μια γιορτή και μια προσευχή. Όμως η γλώσσα αυτού του συγγραφέα που είναι μουσική είναι κι ένα εμπόδιο αν δεν την διαχειριστεί κανείς σωστά ώστε να φτάσει αλώβητη στο κοινό.

Ο Παπαδιαμάντης έχει πολλές ιδιαιτερότητες και κυρίως την γλωσσική οπότε θα γίνουν πολλές πρόβες. Είναι ένα περίεργο πράγμα! Παπαδιαμάντη διάβαζα από μικρή. Είχε κάτι που με τράβαγε κι ας μην καταλάβαινα το 100%. Ο τρόπος γραφής του, οι εικόνες του, οι χαρακτήρες του... Πολυδιάστατος με κάτι αυτοσαρκαστικό επίσης, με κάτι σκοτεινό αλλά και κάτι χιουμοριστικό. Ήταν πάντα για μένα μια προσέγγιση από πολλές απόψεις. Τώρα θα κάνουμε την «Φόνισσα» που από παλιά ήταν αγαπημένη μου για κάποιο διαστροφικό λόγο που πιθανώς να έχει σχέση και με την Μήδεια. Είμαι ενθουσιασμένη. Θέλει αυτός ο λόγος πολύ εξάσκηση ώστε να γίνει τόσο οικείος και αυτονόητος για τον ηθοποιό ώστε με τον ίδιο τρόπο να τον προσλάβει κι ο θεατής. Ακόμα κι αν δεν καταλάβει όλες τις λέξεις,  ο θεατής εφ’ όσον  ο λόγος του ηθοποιού είναι καθαρός θα εισπράξει το νόημα, την αίσθηση, την μαγεία της στιγμής.

Σας εύχομαι καλή επιτυχία.

Ευχαριστώ!