Ελευθέριος  Βασιλάκης

Με το δάκτυλο στην σκανδάλη

Απόφοιτος της σχολής του Θεάτρου Τέχνης - Καρόλος Κουν, έχει παρακολουθήσει σεμινάριο υποκριτικής με τον πρόεδρο του μεταπτυχιακού προγράμματος Actors Studio Drama School της Νέας Υόρκης, Ανδρέα Μανωλικάκη και το σεμινάριο «Η τέχνη και η τεχνική της υποκριτικής» με τον συνεργάτη του Γκροτόφσκι και ιδρυτή της Lethal Ρίτσαρντ Νιοτζίμ. Έχει επίσης διδαχτεί σύγχρονο Χορό και Capoeira στο Dance Cultural Centre και ωδική και σολφέζ με την Αντιγόνη Κερετζή στο Ελληνικό Ωδείο και με τον βαρύτονο Πάνο Δήμα στο Ωδείο Νέα Αρχή.

Τελευταία τον έχουμε ήδη δει στις παραστάσεις «Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα», «Φουρκέτα» και «The Lisbon Traviata». Φέτος ο τολμηρός και ταλαντούχος νεαρός ηθοποιός εμφανίζεται στην παιδική σκηνή του Θεάτρου Αθηνών, στο έργο του Σαίξπηρ «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» ενώ είναι ο Clyde στο «Bonnie & Clyde» του Adam Peck σε σκηνοθεσία Βασίλη Χρυσανθόπουλου με την Μάρθα Μπουζιούρη στο πλευρό του ως Bonnie. Μιλάει στο «Επί Σκηνής» για τον διάσημο γκάνγκστερ  που ενσαρκώνει, με χιούμορ, επίγνωση αλλά και τρυφερότητα.

Πως βίωσες την ενσάρκωση των δύο αυτών προσώπων στη διάρκεια των προβών;

Πρώτη φορά χρειάστηκε να υποδυθώ ένα υπαρκτό πρόσωπο. Είναι μια πολύ δημιουργική διαδικασία και ιδιαιτέρως σαγηνευτική. Όχι μόνον όσον αφορά την όποια εμπειρία μου ως ηθοποιού αλλά και χάρη στις ομοιότητες που ανακάλυψα ανάμεσα σε εμένα και στον Clyde Barrow. Είμαστε γεννημένοι και οι δύο στις 24 Μαρτίου, με πολλές απ’ τις πλανητικές μας θέσεις να ταυτίζονται, δημιουργώντας δυο σχεδόν παρόμοιες ιδιοσυγκρασίες. Όπως αντιλαμβάνεστε ήταν αρκετά ενδιαφέρον αλλά και «επίπονο» να υποδυθώ έναν τέτοιο άνθρωπο, με μια τέτοια ζωή. Είμαι ευγνώμων που ο σκηνοθέτης  και η παρτενέρ μου με βοήθησαν να χτίσω την περσόνα του Clyde, δίνοντας μου πάρα πολύ αρχειακό υλικό από την ζωή και την δράση του ζευγαριού…

Οπότε εύκολα μπορείς να μου πεις τι είναι για σένα αυτός ο ήρωας και πως αντιλαμβάνεσαι την παρεκτροπή του.

Για μένα ο Clyde είναι τα παιδικά ανεκπλήρωτα όνειρα, η περιπέτεια της εφηβείας, η πίστη του άντρα στις αξίες του, ο δρόμος της εκδίκησης. Η πρώτη εντύπωση που έχει κανείς για τον Clyde γνωρίζοντας εξ ακοής την δράση του ζευγαριού, είναι ότι πρόκειται για ένα αποφώλιον τέρας. Η βιογραφία του όμως εν συντομία αναφέρει τα εξής: Γεννημένος στην Αμερική το 1909 ξεκίνησε την παραβατική δράση του μετά το μεγάλο κραχ κυρίως κλέβοντας γαλοπούλες και μικρομάγαζα  για να επιβιώσει. Συνελήφθη και στάλθηκε στη φυλακή σε ηλικία 21 ετών, όπου και υφίστατο συστηματικά βιασμούς από συγκρατούμενο του μέχρις ότου τον δολοφόνησε. Αυτό ήταν και το γεγονός που τον μεταμόρφωσε. «Μπήκε σχολιαρόπαιδο στην φυλακή και βγήκε κροταλίας» όπως είχε αναφέρει χαρακτηριστικά συγκρατούμενος του. Η καλοσύνη του εξαντλούνταν μόνο όσον αφορά το σύστημα ή και τα μέλη του διότι σύμφωνα με αμέτρητες ιστορίες κάθε φορά που αναγκαζόταν να κρατήσει ομήρους για να διαφύγει, τους απελευθέρωνε δίνοντας τους χρήματα για να επιστρέψουν. Προσωπικά θεωρώ ότι ο Clyde Barrow πέρα από την εγκληματική δράση που αναγκάστηκε να ακολουθήσει στην προσπάθεια του να εκδικηθεί το σωφρονιστικό σύστημα του Τέξας, ήταν ένα παιδί με ιδιαίτερα ευαίσθητη φύση, πιστό και αφοσιωμένο σ’ έναν ιδανικό έρωτα, φιλόδοξο και προστατευτικό ως προς τα άτομα που αγαπούσε.

Τι απήχηση πιστεύεις πως θα μπορούσε να έχει η δράση τους στις μέρες μας;

Όπως κάθε δημόσια δράση  που παίρνει τέτοια έκταση θα είχε θερμούς υποστηρικτές και ορκισμένους επικριτές.

Θα ανήκα στους πρώτους. Ποια είναι άλλωστε η διαφορά ανάμεσα σε μία «πολιτισμένη» ανθρωποφαγική κοινωνία και στο γκέτο των τεράτων που η ίδια γεννάει;

Η «πολιτισμένη» ανθρωποφαγική κοινωνία δεν αποκλίνει από το γκέτο των τεράτων που η ίδια γεννά, καταφέρνει όμως να βρίσκει καταφύγιο πίσω από τον χαρακτηρισμό «πολιτισμένη» και να χρησιμοποιεί ως «εξιλαστήρια θύματα» τα γεννήματα της. Μια πολιτισμένη  κοινωνία δεν μπορεί να είναι ανθρωποφαγική όταν όμως αυτό συμβαίνει, η διαφορά που προκύπτει μεταξύ αυτής και των τεράτων που γεννά είναι αντίστοιχη με εκείνη του παιδιού και της μητέρας του.

Πως λειτουργούν τα Μ.Μ.Ε. στο «κυνήγι των μαγισσών» τότε και σήμερα;

Φροντίζουν να παραπληροφορούν, να τρομοκρατούν, να βρίσκουν «αποδιοπομπαίους τράγους». Τέτοιου είδους μάγισσες εξιτάρουν τα Μ.Μ.Ε, οτιδήποτε πουλάει είναι καλοδεχούμενο και αν κρίνω από τις αναρίθμητες εκπομπές που προβάλλονται στην Αμερική όπως η «Most shocking, citizens under attack», η Bonnie και ο Clyde θα ήταν και σήμερα το ιδανικό ντουέτο για την διαφημιστική πίτα.

Αν είχε προφίλ στο facebook, πως το φαντάζεστε;

Αν είχε facebook, πράγμα απίθανο, θα ήταν με λίγους και εκλεκτούς φίλους, θα είχε status ποιήματα της Bonnie,φωτογραφίες από road trips και στο wall του  το τραγούδι του Παύλου Σιδηρόπουλου «άντε και καλή τύχη μάγκες». Φυσικά ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσε το check in.

Πως λειτούργησε σε σχέση με την Bonnie μέσα από την κοινή τους δράση, την φήμη που ακολούθησε και την τελική τραγική κατάληξη;

Δεδομένων των συνθηκών που βίωσε στη φυλακή, η «συνεργασία» ή η συμβίωση του με άντρες, πέραν αυτών της οικογενείας του, έμοιαζε απειλητική. Η γνωριμία του με την Bonnie του έδινε ασφάλεια και τον έκανε να αισθάνεται στιβαρός και ικανός. Μέσα από την κοινή τους δράση εξυπηρετούνταν και η ανάγκη του για εκδίκηση απέναντι στο σύστημα όπως επίσης και η ανάγκη της Bonnie για φήμη και δόξα έστω και με αυτόν τον τρόπο. Όσον αφορά στη φήμη που απέκτησε το ζευγάρι, ήταν απόλυτα φυσιολογική κι αναμενόμενη η τόση έκταση της αφού ο έρωτας σε συνδυασμό με την παρανομία πάντοτε προκαλούσαν το ενδιαφέρον του κοινού. Ο (κριός) Clyde έβλεπε την Bonnie κι ως «τρόπαιο» μιας έφερε βαρέως το γεγονός ότι είχε πληγωθεί θανάσιμα ο εγωισμός του αλλά αυτό δεν ήταν απαραίτητο να το ξέρουν ή να το καταλάβουν οι άλλοι. Τέλος, ήταν ένας άντρας που κρατούσε το λόγο του πάση θυσία, με όποιο τίμημα ακόμη κι αυτό του θανάτου. Πιθανότατα να ένιωθε ότι από την στιγμή που έγινε γνωστός και διαβόητος ή περιβόητος «εγκληματίας» θα ήταν άνανδρο εκ μέρους του να τα παρατήσει ξέροντας πως πλησιάζει το τέλος. Θα «ξεγυμνωνόταν» εντελώς πια στα μάτια της Bonnie μιας και δεν υπήρξε και ο θερμότερος εραστής της… Και ο κόσμος που  τον λάτρευε ως λαϊκό ήρωα θα απογοητεύονταν.

Γιατί χρειάστηκαν 187 σφαίρες;

α) Δεν ήξεραν καλό σημάδι

β) Οι σφαίρες έληγαν και έπρεπε να καταναλωθούν 

Πέρα από την πλάκα η προσωπική μου άποψη συγκλίνει περισσότερο στο γεγονός ότι όπως όταν ένα παιδί γίνει άντρας, δεν αποχωρίζεται τουλάχιστον μία παιδική συνήθεια ή αγάπη για κάτι -π.χ το ποδόσφαιρο,τα αυτοκίνητα ή οτιδήποτε άλλο-, με την ίδια λογική υπάρχουν άντρες που τους αρέσει να παίζουν με όπλα. Είναι μια παιδική συνήθεια και αυτό. Συνεπώς ποιο «παιδί» δεν θα τελείωνε όλες τις σφαίρες του σε έναν αυτοσχέδιο πόλεμο; Ήταν «παιδιά» που σκότωσαν «παιδιά». Ευχαριστήθηκαν στο μέγιστο το παιχνίδι που τους προσφέρθηκε και πήραν το μεγάλο έπαθλο!

Αν ήσουν ο δικαστής του τι ποινή θα του επέβαλλες;

Δεν θα τον καταδίκαζα στα 21 του για κλοπή γαλοπούλας και ποιος ξέρει; Ίσως να μην ξανάκουγα ποτέ γι’ αυτόν.