Ο «Άνεργος» και ο «Μύθος της κατσίκας»

του Γιώργου Σκούρτη

Πρόκειται για δύο μονόπρακτα  από την ενότητα «Κομμάτια και θρύψαλα» που πρωτοανέβηκε το 1977 στο θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κουν αλλά εξακολουθεί να διατηρεί μια ανατριχιαστική επικαιρότητα η οποία γίνεται όλο και πιο επείγουσα με τα τελευταία πολιτικοοικονομικά γεγονότα στη χώρα μας. Το περίφημο «Μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου αποκτά μια νέα ενδιαφέρουσα διάσταση μέσα από το περιστατικό του «Άνεργου» ο οποίος αν και θα είχε την δυνατότητα να ευημερήσει δουλεύοντας, προτιμάει να αναζητάει την τύχη του μέσα από κομπίνες, τυχερά παιχνίδια, ιπποδρομίες κι άλλους συναφείς τρόπους που θα τον βοηθήσουν να γίνει πλούσιος γρήγορα κι ανώδυνα. Σήμερα τριάντα-πέντε χρόνια μετά ο αντίστοιχος άνεργος έχει πιθανώς κερδίσει κάποια εύκολα χρήματα, τα έχει όμως χάσει και μαζί έχει χάσει και την δυνατότητα να κερδίζει τον επιούσιο, εργαζόμενος. Είναι δηλαδή όχι απλά τεμπέλης και καιροσκόπος αλλά ένας καθαρόαιμος άνεργος στα πρόθυρα της απόλυτης εξαθλίωσης.

Ο μύθος της Κατσίκας μιας σκλάβας που ψάχνει να βρει τρόπο να απελευθερωθεί από τον άτεγκτο δυνάστη της θυμίζει έντονα αντίστοιχες Μπρεχτικές αλληγορίες όπως και την πρώτη σκηνή του Πόντζο και του σκλάβου του, του  Λάκυ από το «Περιμένοντας τον Γκοντό» του Μπέκετ. Η καθαρότητα της «σύγκρουσης-αντιπαράθεσης» η οποία περιορίζεται σ’ ένα αυστηρά ταξικό πλαίσιο δίνει την δυνατότητα στον θεατή να αντιληφθεί μέσα από μια σχηματική παράθεση τους, τους μηχανισμούς εξουσίας και τους τρόπους αλληλοεξάρτησης αφέντη και σκλάβου. Η λαϊκή, σκληρή και ρεαλιστική γλώσσα του Σκούρτη μαζί με τον κυνισμό, το χιούμορ και την αυθεντικότητα των χαρακτήρων αποτελούν βασικά πλεονεκτήματα της γραφής του η οποία σ’ αυτή την συλλογή μονόπρακτων φαίνεται να βρίσκεται στην καλύτερη φόρμα της, αναδεικνύοντας τόσο το ρεαλιστικό στοιχείο όσο και την συμβολική φόρμα του μύθου.

Ο Γιανναράκος ο οποίος τελευταία φαίνεται να αναζητάει εναλλακτικούς σκηνικούς χώρους ώστε να αναδείξει μέσα από διαφορετικά πρίσματα την εκάστοτε δραματουργία που σκηνοθετεί, μετά από έναν Μολιέρο σε γυμναστήριο, στήνει αυτά τα δύο «θρύψαλα» στον ελάχιστο κενό χώρο ανάμεσα στα τραπέζια ενός μπαρ.  Δουλεύοντας την φόρμα μέσα από μια εσωτερικευμένη ερμηνευτική και κινησιολογική κατεύθυνση όρισε τις δυναμικές σε αυστηρά καθορισμένα πλαίσια τα οποία υπηρετήθηκαν περισσότερο ή λιγότερο από τις νεαρούς αλλά αξιόλογους ηθοποιούς του. Η καθαρότητα της γραμμής, το ρεαλιστικό αλλά ελεγχόμενο παίξιμο, η μελέτη κι ο καθορισμός των παύσεων μέσα από μια συγκεκριμένη ρυθμολογία προσέδωσαν στα δύο μονόπρακτα έναν έντονα συμβολικό και διαχρονικό χαρακτήρα, καθιστώντας τα επίκαιρα κι αναδεικνύοντας τις δραματουργικές αρετές τους στο έπακρο. Μου άρεσε ιδιαίτερα ο «Μύθος της κατσίκας» και σαν κείμενο και σκηνοθετικά και όσον αφορά τις ερμηνείες των ηθοποιών. Αξίζει να δείτε αυτή την περφόρμανς όχι μόνο για το χιούμορ και την επικαιρότητα του θέματος αλλά και γιατί υλοποιεί μια διαφορετική κι ενδιαφέρουσα σύγχρονη σκηνοθετική εκδοχή αρκετά διαφορετική από αυτές του Κουν κι αργότερα του Αρμένη.

Σκηνοθεσία: Γιώργος Γιανναράκος
Κοστούμια: Νίκη Πέρδικα
Μουσική: Κώστας Μαντζώρος
Επιμέλεια κίνησης: Δήμος Αμπράζης

Παίζουν:

Ο άνεργος
Μίνα: Μαρβίνα Πιτυχούτη
Βασίλης: Θοδωρής Τσουανάτος

Ο μύθος της κατσίκας
Κατσίκα: Αγγελική Δέλλα
Αφεντικό: Σπύρος Ζουπάνος
Παρουσιαστής: Στέφανος Νικολαΐδης

Από τις 29 Ιανουαρίου κάθε Κυριακή στις 20.30 στο Blue Bar

Γρηγορίου Γυφτοπούλου (πρώην Μεσολογγίου) 8 Χαλάνδρι .

Τηλ. κρατήσεων 210 6815505

Γενική είσοδος: 10 ευρώ (Συμπεριλαμβάνεται μπύρα ή κρασί)

Περισσότερες πληροφορίες: 6979982511 - 6977692676