ΧΡΗΣΤΟΣ ΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

Οποτεδήποτε οι άνθρωποι ενώνονται για να ‘’χτίσουν’’ κάτι, υπάρχει ανταλλαγή απόψεων, οργασμός ιδεών, δημιουργικές συγκρούσεις

Ο Χρήστος Λιακόπουλος αποφοίτησε από την Δραματική Σχολή Ίασμος και παρακολούθησε μαθήματα φωνητικής με τη σολίστ της Λυρικής Σκηνής Μαρία Τζιοβαρίδου και μαθήματα χορού στη σχολή Καίη Χόλντεν. Έπαιξε μεταξύ άλλων στις παραστάσεις: «Δον Ζουάν» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαϊδη, «Αγαμέμνων» του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπακωνσταντίνου, «Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ» του Όσκαρ Ουάιλντ σε διασκευή Ροζίτας Σώκου, «Άντρες έτοιμοι για όλα» του Τ. Μακ Νάλλυ σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή, «Οι δύο Άρχοντες από τη Βερόνα του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Κοραή Δαμάτη, «Οθέλλος» του Σαίξπηρ σε σκηνοθεσία Αλμπέρτο Εσκενάζυ, «Κύναστον» του Στέφανου Κακαβούλη σε σκηνοθεσία Κυριάκου Χατζημιχαηλίδη. Στον κινηματογράφο τον είδαμε στις ταινίες: «Προστάτης Οικογενείας» και «Η Φούσκα» σε σκηνοθεσία Νίκου Περράκη, «Μοιραία Σχέση» σε σκηνοθεσία Ερρίκου Ανδρέου, «Το πέταγμα του κύκνου» σε σκηνοθεσία Νίκου Τζήμα. Στην τηλεόραση έχει εμφανιστεί, μεταξύ άλλων, στις σειρές «Σκιές Πολέμου», «Κάτω από την Ακρόπολη», «Απόσταση Αναπνοής», «Αν μ’ αγαπάς», «Ιστορίες του αστυνόμου Μπέκα», «Υπάρχουν άντρες κι άντρες», «Κώστας Καρυωτάκης». Η πιο πρόσφατη θεατρική δουλειά του είναι η συμμετοχή του στην παράσταση «Η σημασία να είναι κανείς σοβαρός», του Όσκαρ Ουάιλντ, σε σκηνοθεσία Γιώργου Λιβανού.

Όσκαρ Ουάιλντ και «Η σημασία να είναι κανείς σοβαρός» και για την καλοκαιρινή σεζόν, λοιπόν. Κλασικός συγγραφέας, διαχρονικό θέμα. Τι σημαίνει για σένα σοβαρότητα;

Να ξέρεις πώς να σταθείς ανάλογα με τις συνθήκες. Όταν είναι η ώρα για χιούμορ, να κάνεις χιούμορ κι όταν απαιτείται να φέρεις εις πέρας κάτι που ‘’πρέπει’’ να γίνει, να συγκεντρώνεσαι και να αφοσιώνεσαι. Σίγουρα, όμως, δε σημαίνει σοβαροφάνεια.

Έχεις κοινά στοιχεία με τον Έρνεστ, τον ήρωα που υποδύεσαι;

Προσπαθώ. Θέλω να πιστεύω πως διαθέτω και εντιμότητα και ειλικρίνεια. Σοβαρότητα ναι, τόση που το θεωρώ μειονέκτημα. Επίσης, έχω αίσθημα ευθύνης, τηρώ τα ‘’πρέπει’’. Και, πολλές φορές, καταπιέζω τα δικά μου ‘’θέλω’’ στο όνομα του κοινού καλού.

Πιστεύεις πως οι άνθρωποι σήμερα τοποθετούν ψηλά την εντιμότητα ως αξία; Σε ενοχλούν τα «κατά συνθήκην ψεύδη» ή τα θεωρείς αναγκαία κάποιες φορές;

Νομίζω πως η εντιμότητα στα χαρτιά και στη θεωρία, ναι, τοποθετείται ψηλά. Στην πράξη, όμως, όχι από όλους. Ίσως αυτό να φταίει για το πώς λειτουργούν σήμερα οι άνθρωποι. Σε διδάσκει η κοινωνία, όταν δεν ανταμείβει έμπρακτα την εντιμότητα, να λες «ναι» στη θεωρία, αλλά «όχι» στην πράξη. Όσον αφορά στα κατά συνθήκην ψέματα, παλαιότερα με ενοχλούσαν κι αυτά, αλλά, προϊόντος του χρόνου, συνειδητοποίησα ότι είναι αναγκαία, τουλάχιστον όσον αφορά στο να μην πληγώνεις τους άλλους, γιατί η ειλικρίνεια πολλές φορές μας πονάει και μας πληγώνει.

Μίλησέ μου για τη συνεργασία σου με τον Γιώργο Λιβανό και τους υπόλοιπους συντελεστές.

Πολύ ωραία συνεργασία. Ο Γιώργος Λιβανός είναι εμπνευσμένος, ξέρει τι θέλει και πώς το θέλει, δεν κάνει τίποτα τυχαία και καθοδηγεί τους ηθοποιούς του σωστά. Όλα τα παιδιά προσπάθησαν το καλύτερο δυνατό, να ακολουθήσουν τις οδηγίες του Γιώργου και να φτάσουμε σ’ αυτό το καλό αποτέλεσμα. Δεν ήταν, βέβαια, πάντα όλα ρόδινα, οποτεδήποτε οι άνθρωποι ενώνονται για να ‘’χτίσουν’’ κάτι, υπάρχει ανταλλαγή απόψεων, οργασμός ιδεών, δημιουργικές συγκρούσεις.

Κάποια στιγμή της παράστασης εμφανίζεσαι γυμνός. Σίγουρα ο ηθοποιός εκτίθεται στη σκηνή, όμως αυτή η ολοκληρωτική έκθεση υπήρξε δύσκολη για σένα, τη φοβήθηκες;

Ο Γιώργος μου παρουσίασε την ιδέα του για την ιδιαίτερη έναρξη, που ήθελε να σηματοδοτήσει την ψυχική γύμνια του ήρωα, το ότι ήρθε στον κόσμο μη γνωρίζοντας τους πραγματικούς του γονείς, άρα μη έχοντας γερές ψυχικές βάσεις για να πορευτεί. Θα μπορούσαμε να τον παρομοιάσουμε με ένα δέντρο χωρίς ρίζες ή ένα κτίριο χωρίς θεμέλια. Την βρήκα πάρα πολύ ενδιαφέρουσα. Και επειδή ο ηθοποιός οφείλει να εκτίθεται στον κόσμο, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει τη σωματική του γύμνια, η συνέχεια ήταν σχετικά εύκολη. Η πρώτη φορά, βέβαια, ήταν ‘’κάπως’’, αλλά μετά μπήκα στη διαδικασία του ρόλου και έπαψα να το σκέφτομαι. Σε αυτό συνεπικουρούσε η, κατά τη γνώμη μου, καλόγουστη αισθητική του τρόπου με τον οποίο παρουσιάστηκε.

Έχεις κάνει οικονομικές σπουδές. Τι ήταν αυτό που σε «τράβηξε» από την Οικονομική Επιστήμη και σε «έριξε» στην Υποκριτική Τέχνη;

Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την οικονομική επιστήμη. Πέρασα σε ένα Πανεπιστήμιο επειδή είθισται να σπουδάζουμε κάτι. Ένιωθα, όμως, μέσα μου το κάλεσμα. Και γινόταν ολοένα και εντονότερο. Αποφάσισα, λοιπόν, να ακολουθήσω αυτό που έλεγε η ψυχή μου και όχι αυτό που επιτάσσει η λογική.

Από αυτά τα περίπου δέκα χρόνια που είσαι στο χώρο, με πολλές αξιόλογες δουλειές, τι έχεις αποκομίσει; Πιστεύεις πως το θέατρο θέλει θυσίες;

Τι έχω αποκομίσει; Πάρα πολλές εμπειρίες, που με έκαναν, πέρα από καλύτερο ηθοποιό, καλύτερο και πιο ελεύθερο άνθρωπο. Σαφώς, πιστεύω πως το θέατρο απαιτεί, όχι απλά θέλει θυσίες. Πρέπει να αφοσιωθείς, να αφιερωθείς και να εκπαιδεύεσαι συνεχώς και ποικιλοτρόπως. Και πρέπει να είσαι οπλισμένος με θάρρος, υπομονή και επιμονή.

Ποια η σχέση σου με το διαδίκτυο; Πιστεύεις πως βοηθάει στο να γίνει ένας ηθοποιός γνωστός;

Η σχέση μου με το διαδίκτυο δεν είναι και πολύ καλή, αν και κατανοώ τη χρησιμότητά του. Πιστεύω ότι βοηθάει στην προώθηση της δουλειάς σου πάρα πολύ, είναι ισχυρότατο μέσο γνωστοποίησης της. Αν δε μάθει ο κόσμος για τη δουλειά σου, είναι σα να μην υπάρχεις.

Θα μου εκμυστηρευθείς ένα επαγγελματικό σου όνειρο για το μέλλον;

Θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω Αρχαίο Δράμα στην Επίδαυρο. Θεωρώ ότι το κλασσικό θέατρο είναι η κορυφή της δουλειάς του ηθοποιού, χωρίς να εννοώ, βέβαια, με αυτό ότι τα άλλα είδη θεάτρου είναι υποδεέστερα ή επουσιώδη.

Πού μπορούμε να δούμε την παράστασή σου;

Η επόμενη παράσταση στην Αθήνα πρόκειται να γίνει στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών το Σάββατο, 21 Αυγούστου στο Ανοιχτό Θέατρο του Αττικού Άλσους στο Γαλάτσι. Το χειμώνα οι παραστάσεις θα συνεχιστούν στο Studio Κυψέλης και θα ακολουθήσει το έργο «Χόρεψέ με ως την άκρη του κόσμου», του Τζο Σώτερ, όπου θα υποδυθώ τον Λάρυ.