Σχετικά άρθρα
| ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΤΕΡΟ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑ |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Νεκτάριος-Γεώργιος Κωνσταντινίδης |
| Σάββατο, 19 Φεβρουάριος 2011 15:01 |
|
Το αρχαιότερο επάγγελμα της Πόλα Βόγκελ
Γριές πουτάνες όλο ζωντάνια
Η Πόλα Βόγκελ γεννήθηκε το 1951 και δεν είναι πολλά τα έργα της που έχουν ανέβει στην ελληνική σκηνή. Το 1997, στη Β’ σκηνή του Θεάτρου Οδού Κεφαλληνίας, η Θεατρική Εταιρεία «Πράξη» παρουσίασε τη «Δυσδαιμόνα» σε σκηνοθεσία Κοσμά Φοντούκη. Ένα χρόνο αργότερα στο Απλό Θέατρο παίχτηκε το «Πως έμαθα να οδηγώ» σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Αρβανιτάκη ενώ το 2005 η θεατρική ομάδα «Όχι παίζουμε», ανέβασε το έργο «…και το μωρό μας κάνει 7» σε σκηνοθεσία Γιώργου Σαχίνη στο θέατρο Altera Pars. Η τολμηρή και αθυρόστομη συγγραφέας εμφανίζεται φέτος για τέταρτη φορά στη χώρα μας με ένα από τα πιο ενδιαφέροντα έργα της, το «Αρχαιότερο επάγγελμα». Τα έργα της Βόγκελ διαθέτουν σκληρή γλώσσα και υποχθόνια ποιητικότητα ενώ ταυτόχρονα θίγουν καίρια ζητήματα της σύγχρονης εποχής όπως οι σεξουαλικές παρεκτροπές, οι διαφορετικές εκφάνσεις του ανθρώπινου ερωτισμού, οι ιδιόρρυθμες οικογενειακές σχέσεις, οι παράλογες φαινομενικά αλλά βαθειά και ουσιαστικά ενδιαφέρουσες αλληλεπιδράσεις, οι φεμινιστικές εξάρσεις κι όλα αυτά μέσα από μια γλώσσα τρυφερή, κοφτερή και δυναμική χωρίς διδακτισμό και χωρίς υποκρισίες, με βαθύ υποχθόνιο χιούμορ και ανατρεπτική δυναμική.
Το έργο, γραμμένο το 1988, προσεγγίζει όλα αυτά που φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε, την παρακμή, τα γηρατειά, την φθορά των κεκτημένων, τον φόβο του θανάτου και την απώλεια της ηδονής. Πέντε γερασμένες πόρνες συναντώνται για να θυμηθούν τα παλιά και διηγούνται τις εξωφρενικές εμπειρίες τους ενώ ταυτόχρονα βλέπουν να μειώνεται η λίστα με τους πελάτες τους, καθώς ασθένειες και ανημποριά στοιχειώνουν το κορμί τους κι η παρακμασμένη γοητεία τους, οι χαμένες ικανότητές τους να κατακτούν το αντρικό φύλο, έχουν καταντήσει πια, την ερωτική τους εξουσία, περασμένο μεγαλείο. Ωστόσο, αντιμετωπίζουν τη δυσχερή οικονομική τους θέση και την επερχόμενη φθορά με πείσμα και περηφάνια προσπαθώντας να περισώσουν τα κεκτημένα, ενωμένες μέχρι το τέλος. Συνεχίζουν απτόητες να αφηγούνται τις περιπέτειες τους, δραματικές αλλά και κωμικές, ενώ η μία μετά την άλλη εγκαταλείπουν τη δράση, υποδηλώνοντας με την απουσία τους, τον θάνατό τους αλλά και την απόσυρσή τους από τη σκηνή της ζωής και του θεάτρου. Η ανάμνηση είναι η άμυνά τους στη σωματική φθορά και στο πέρασμα του χρόνου, που τα πάντα ελέγχει και τα πάντα καθορίζει, τα πάντα υπονομεύει εν τέλει, εκτός από την δύναμη της ανθρώπινης ψυχής.
Η παράσταση
Η μετάφραση της Αθηνάς Παραπονιάρη είναι ζωντανή και δυναμική αντικατοπτρίζοντας την ποιότητα της δραματουργίας της συγγραφέως. Η Νικαίτη Κοντούρη έκανε το λάθος να επέμβει σε μία συμπαγή δραματουργία προσθέτοντας στοιχεία της προσωπικής της έμπνευσης και αποσπάσματα άλλων έργων κι αποδυναμώνοντας έτσι τον δυναμικό λόγο και το σπινθηροβόλο πνεύμα της συγγραφέως ενώ ταυτόχρονα αδύναμο κι επιφανειακό ήταν το εύρημά της να τοποθετήσει την δράση σ’ ένα τηλεοπτικό στούντιο. Τα σκηνικά του Γιώργου Πάτσα είναι λειτουργικά κι ευέλικτα. Οι φωτισμοί του Λευτέρη Παυλόπουλου τονίζουν τις δράσεις αξιοποιώντας τις εναλλασσόμενες σκηνές και τις δυναμικές τους. Πέντε μεγάλα ονόματα του ελληνικού θεάτρου μας, πέντε παλαίμαχοι ηθοποιοί του αξιόλογου υποκριτικού μας δυναμικού, προσφέρουν την πείρα και την έμπνευσή τους συντελώντας σε μια παράσταση που σίγουρα αξιοποιεί, τουλάχιστον δραματουργικά, τις ιδιαιτερότητες των ρόλων και την ερμηνευτική ποιότητα των χαρακτήρων.
Παίζουν: Βέρα: Χριστίνα Κουτσουδάκη
Αθήνα
Τηλέφωνο:210 3228706 |
| Τελευταία Ενημέρωση στις Σάββατο, 19 Φεβρουάριος 2011 15:08 |
