2000-2010

Αυτή την φορά θα θέλαμε να σας παρουσιάσουμε τις παραστάσεις ενός θεάτρου που αγαπάμε πολύ και που παρακολουθούμε τη δράση του εδώ και πολλά χρόνια. Απ’ την ημέρα που το υπέροχο κτίριο της φωτογραφίας ήταν ακόμα ένα πέτρινο εγκαταλελειμμένο οικοδόμημα ως σήμερα, πολλά έχουν γίνει. Και φέτος κλείνουν δέκα χρόνια από τότε που η περιπέτεια ενός «Τόπου Αλλού» ξεκίνησε.

Το απλό διώροφο αυτό κτίριο στη γωνία των οδών Κεφαλληνίας και Κυκλάδων οικοδομήθηκε το 1924. Αρχικά χρησιμοποιήθηκε σαν σπίτι, ενώ στη συνέχεια στέγασε διαδοχικά ταβέρνα, ζαχαροπλαστείο, τσαγκαράδικο και σχολείο, προτού εγκαταλειφτεί. Από το 2001, το κτίριο ανακαινίστηκε για να ξεκινήσει η πιο συναρπαστική του περιπέτεια. Αυτή της τέχνης. Φιλόξενο, με το ευρύχωρο φουαγιέ και τις δύο θεατρικές σκηνές, μας ταξίδεψε «Αλλού» σε μαγικούς «Τόπους» μέσα από πολλές παραστάσεις και θεατρικά έργα.  Έργα καινούργια, που επεφύλασσαν εκπλήξεις, ανοίγοντας νέες πόρτες στο κοινό. Έργα κλασσικά, που άφησαν ιστορία στο παγκόσμιο θέατρο και που τα είδαμε μέσα από ενδιαφέρουσες σύγχρονες οπτικές. Έργα Ελληνικά, που μίλησαν στη γλώσσα μας κι άγγιξαν τις ανάγκες μας. Έργα για παιδιά, για τους νεαρούς θεατρόφιλους του αύριο που γέμισαν με την φρεσκάδα τους και τα αυθόρμητα γέλια τους την πλατεία.

Και ακόμα Φεστιβάλ νέων ανθρώπων, μετακλήσεις ξένων θιάσων από την Ανατολική και δυτική Ευρώπη ακόμα και εκδηλώσεις όχι απαραίτητα θεατρικές. Όλα αυτά τα χρόνια η ψυχή του ήταν ο ηθοποιός, σκηνοθέτης και καθηγητής Νίκος Καμτσής.

Ο Νίκος Καμτσής γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Αποφοίτησε από τη Δραματική σχολή του ΛΑΪΚΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΙΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ του ΛΕΩΝΙΔΑ ΤΡΙΒΙΖΑ το 1979.
Βασικό στέλεχος του Λαϊκού Πειραματικού Θεάτρου έπαιξε σε όλα σχεδόν τα έργα που σκηνοθέτησε ο ΤΡΙΒΙΖΑΣ.
Ταυτόχρονα δίδαξε στη σχολή του Λ.Π.Θ. το μάθημα της υποκριτικής και ήταν υπεύθυνος της παιδικής σκηνής του όπου σκηνοθέτησε 3 έργα.
Ακολούθησαν σπουδές Σκηνοθεσίας και θεατρολογίας στο Λονδίνο. Το 1985 ίδρυσε το θέατρο ΑΕΡΟΠΛΟΙΟ που φέτος μπαίνει στο 22^ο έτος λειτουργίας. Το 1991 ίδρυσε το ΚΕΝΤΡΟ ΣΠΟΥΔΩΝ ΛΑΪΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ. Το WORLD INTERPLAY FESTIVAL FOR YOUNG PLAYWRIGHTS που εδρεύει στην Αυστραλία προτείνεται στο ΑΕΡΟΠΛΟΙΟ να είναι εκπρόσωπος του δικτύου στην Ελλάδα. Από τότε έχει συμμετάσχει σε όλα τα συνέδρια του. Με το Κέντρο Σπουδών συμμετείχε σε διακρατικό πρόγραμμα με θέμα την επανένταξη στον κοινωνικό ιστό νέων κρατουμένων σε ποινικές φυλακές. Μέσα στα πλαίσια αυτά διεύθυνε δραστηριότητες στις φυλακές του Lelistad - Ολλανδία, Fultham - Λονδίνο, Τενερίφης. Το πρόγραμμα υλοποιήθηκε με την συνεργασία του Πανεπιστήμιου του Μάντσεστερ, την διεύθυνση φυλακών του Lelistad της Ολλανδίας, το Κολέγιο insight Arts Trust του Λονδίνου και το Centro del profesorado της Ισπανίας (Κανάρια νησιά). Το θέατρο ΑΕΡΟΠΛΟΙΟ και το Κέντρο Σπουδών συμμετείχε επίσης  σε πρόγραμμα για την Εθνική κληρονομιά και παράδοση στις παραστατικές Τέχνες μαζί με το Centro del profesorado de SANTA CRUZ de TENERIFE.  Το  ΚΕΝΤΡΟ ΣΠΟΥΔΩΝ ΛΑΪΚΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ είχε μακροχρόνια συνεργασία με το MOUNTVIEW Conservatoire of Performing Arts του Λονδίνου.

Στο θέατρο «Τόπος Αλλού» ο Νίκος Καμτσής βρήκε την καλλιτεχνική του εστία και σκηνοθέτησε πολλές παραστάσεις ενώ συνεργάστηκε με αξιόλογους ηθοποιούς και άλλους δημιουργούς, ξεναγώντας μας όλα αυτά τα χρόνια στα θεατρικά τοπία της καρδιάς του.

«Το τέλος του παιχνιδιού»

του Σάμουελ Μπέκετ

Από 24 Σεπτεμβρίου έως 1^η Νοεμβρίου

για 20 μόνο παραστάσεις

Το έργο του Σάμουελ Μπέκετ «Το τέλος του παιχνιδιού» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά την 1η Απριλίου 1957, αλλά δεν ήταν εν τέλει πρωταπριλιάτικο αστείο. Παίχτηκε στο θέατρο Royal Court του Λονδίνου, σε σκηνοθεσία Roger Blin, ο οποίος έπαιξε και το ρόλο του Χαμ. Τον ίδιο μήνα ανέβηκε στο Studio des Champs Elysées στο Παρίσι κι ακολούθησε η παράσταση στη Νέα Υόρκη στο Off Broadway Cherry Lane καθώς και στο Σαν Φρανσίσκο απ’ τον θίασο Actors’ Workshop. Οι ήρωες του έργου που αρχικά είχε δύο πράξεις για να καταλήξει μονόπρακτο, είναι ένας τυφλός και παράλυτος άντρας, ο υπηρέτης του και οι δύο γονείς του οι οποίοι ζουν χωρίς πόδια μέσα σε σκουπιδοτενεκέδες.

Το παιχνίδι, ένα παιχνίδι «σκακιού», μας μεταφέρει από την μία κατάσταση στην άλλη, όχι με αριθμητική αλλά με γεωμετρική πρόοδο όπως ακριβώς συσσωρεύονταν κι οι κόκκοι του σιταριού της αμοιβής του εφευρέτη του, σύμφωνα με το μύθο, για να καταλήξουν να αυξηθούν τόσο ώστε κανείς να μην μπορεί να τους προσφέρει σαν αντάλλαγμα, ούτε ο βασιλιάς που επιθυμούσε να το αποκτήσει.

Μια αλόγιστη συσσώρευση επιθυμιών και προσδοκιών, μία από κάθε κατεύθυνση τυφλή και βίαιη διεκδίκηση ακόμα και του ανέφικτου, οδηγεί την αναμέτρηση ανάμεσα στα μαύρα και τα λευκά πιόνια σε αδιέξοδο κι η υποσχεμένη πληθώρα απολαβών μέσα από την ίδια την ληστρική της φύση, και πάλι με γεωμετρικούς ρυθμούς, γίνεται η απόλυτη έλλειψη. Στον τρέχοντα χρόνο που θα μπορούσε να είναι ένας κυκλικός επαναλαμβανόμενος χρόνος, εξουσιαστής κι εξουσιαζόμενος, δεμένοι άρρηκτα με δεσμά ανάγκης, επαναλαμβάνουν σαν τελετουργικό θανάτου, τις τελευταίες κινήσεις ενός παιχνιδιού που έχει χάσει πλέον την ουσία της απόλαυσης και έρπει πάνω στο χρόνο τους σαν υπόμνηση της χαμένης τους ταξικής αντιπαλότητας η οποία υπέκλεψε το μέλλον από το ίδιο το παρελθόν τους.

Οι γεννήτορές του ενός αντιπάλου, του απόλυτα φυλακισμένου στο σώμα του, τυφλού και παράλυτου εξουσιαστή, εξακολουθούν να επιβιώνουν αλλά χωρίς πόδια, η απώλεια των οποίων ταυτιζόμενη με την απώλεια της ψυχής αφαιρεί όχι μόνο την δυνατότητα επέμβασης και αποτροπής των τεκταινόμενων αλλά και το περιθώριο απόκρουσης του τίποτα που τους περιβάλλει. Το παρελθόν τους είναι εύγλωττο και τους τοποθετεί ένδοξα σε σκουπιδοτενεκέδες μέσα από τους οποίους δεν θα μπορέσουν να ακούσουν έστω και τώρα, την ύστατη ώρα, την φωνή εκείνων που γέννησαν και για τους οποίους υπήρξαν συνειδητά κουφοί όταν είχαν και πόδια και εξουσία. Οι διαδικασίες ύβρης-άτης-νέμεσης στην πιο καθαρή εκδοχή τους μετατίθενται από τον λαμπρό κόσμο της αρχαίας τραγωδίας στο θαμπό τοπίο της μελλοντικής παράκρουσης. Η κάθε κίνηση αλαζονείας του παρελθόντος υπήρξε και μια παράφρων ενέργεια του παρόντος που προϋποθέτει με μαθηματική ακρίβεια και γεωμετρική αύξηση την μελλοντική νέμεση.

Ο άλλος αντίπαλος, ο υπηρέτης αν και κυρίαρχος πια του παροπλισμένου αφέντη του δεν επιχειρεί την αποδέσμευση αφού οι οδοί διαφυγής έχουν αποκλειστεί από το συμπαγές κι απροσπέλαστο τίποτα. Δεμένος πειθήνια στο άροτρο των καθημερινών του υποχρεώσεων, δεν αναμένει πλέον την κίνηση στο ακίνητο τοπίο σαν μια ριπή ελπίδας αλλά σαν μια υπόσχεση απειλής. Η ελευθερία του δεν είναι διαπραγματεύσιμη κι η υποταγή του στερείται νοήματος αφού η κάθε απόπειρα προσφοράς του αποδεικνύεται ανέφικτη στην ολοκλήρωσή της, οι κινήσεις επαναλαμβάνονται με την ίδια ακριβώς χρονική ακρίβεια αλλά το περιεχόμενό τους έχει διαρρεύσει, η προσφορά απωλέσθη, καταναλώθηκε έως σπόρου. Οι προσευχές τους, προσευχές απίστων σε θεό ανύπαρκτο δεν μπορούν να προκαλέσουν ενεργειακό ρευστό, επαναλαμβάνονται μόνο από κεκτημένη ταχύτητα και δρουν μόνο σαν υπομνήσεις της χαμένης αθωότητας των εποχών της αφθονίας. Η αρένα στο κέντρο της οποίας απαιτεί να τοποθετείται διαρκώς ο παγιδευμένος βασιλιάς, είναι μια λεηλατημένη από τα τετράγωνά της λογικής της σκακιέρα, πάνω στην οποία δεν αλληλοεξοντώνονται πλέον στρατοί αλλά τα φαντάσματα των φαντασμάτων τους, τα απομεινάρια των αποηχών τους, αποκλεισμένα  στο κουκούλι της ανάμνησης των τελευταίων νοημόνων πιονιών.

Όμως ούτε η ανάμνηση του ως πεδίου μάχης δεν μπορεί να ενεργοποιήσει το σκηνικό του προδιαγραμμένου δράματος, αυτήν την θαμπή αντανάκλαση σφαγείου. Η ουσία του παιχνιδιού είναι το τέλος του, ο σκοπός του δηλαδή αλλά το νόημά του βρίσκεται στη διαρκή κι ανανεούμενη ρήξη του με τους κανόνες. Από τη στιγμή που οι κανόνες δεν εξυπηρετούν τους στόχους τους, η ρήξη ακυρώνεται κι η επανάσταση αυτοαναιρείται. Στο εφιαλτικό αυτό παιχνίδι του Μπέκετ, ένας κόσμος που αυτοκαταστρέφεται με γεωμετρική πρόοδο μπορεί να δει το μελλοντικό είδωλό του να παρίσταται στην ίδια του την κηδεία.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :

Μετάφραση : ΚΩΣΤΗΣ ΣΚΑΛΙΩΡΑΣ

Σκηνοθεσία-σκηνικό : ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΤΣΗΣ

Κοστούμια : ΜΙΚΑ ΠΑΝΑΓΟΥ

ΔΙΑΝΟΜΗ :

Χαμ : ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΣ ΠΟΛΥΚΑΡΠΟΥ

Κλοβ : ΝΙΚΟΣ ΑΛΕΞΙΟΥ

Νελ : ΝΑΤΑΛΙΑ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ

Ναγκ : ΠΑΝΟΣ ΡΟΚΙΔΗΣ

«Reunion»

Του David Mamet

Σκηνή ΣΤΑΘΗΣ ΣΥΡΟΣ

Από  22 Οκτωβρίου έως 19 Δεκεμβρίου

Κάθε  Παρασκευή & Σάββατο στις  23:00 και  Κυριακή στις  21:30

Οι σχέσεις που θεωρούμε δεδομένες είναι αυτές που κοστίζουν περισσότερο, αν χαθούν.

Τα δύο μονόπρακτα του David Mamet «Reunion» και «Μαύρο πόνυ» με τον γενικό τίτλο Reunion θα παρουσιαστούν στη σκηνή ΣΤΑΘΗΣ ΣΥΡΟΣ σε σκηνοθεσία του νεαρού σκηνοθέτη Γρηγόρη Ρέντη (βραβευμένος για τη μικρού μήκους ταινία του «Η Δύση»).

Στο ρόλο του Μπέρνι κάνει το θεατρικό του ντεμπούτο ο ηθοποιός Γιάννης Κοκιασμένος (“Στρέλλα”, “Ένα Τραγούδι δεν Φτάνει”) ενώ το ρόλο της Κάρολ ερμηνεύει η Κάτια Γκουλιώνη (πρωταγωνίστρια της καινούργιας ταινίας του Άγγελου Φραντζή, “Μέσα στο Δάσος”).

Μία Κυριακή του 1973, η εικοσιτετράχρονη Κάρολ επισκέπτεται τον πατέρα της, Μπέρνι, στο διαμέρισμά του. Έχουν να βρεθούν 20 χρόνια από τότε που ο Μπέρνι χώρισε με την μητέρα της. Εκείνη έχει έρθει να βρει λύση στην αδιέξοδη ζωή της. Εκείνος τη δέχεται για να περισώσει ότι αξίζει από το τσαλακωμένο παρελθόν του. Στην διάρκεια ενός απογεύματος θα προσπαθήσουν να παραδεχθούν τα λάθη τους με την ελπίδα ότι θα έχουν ένα κοινό μέλλον.

Από τον σκηνοθέτη της παράστασης Γρηγόρη Ρέντη:

«Στην Αμερική του 1973 ο πόλεμος του Βιετνάμ είχε παρατάξει τους πολίτες απέναντι στην κυβέρνησή τους. Ο Ντέιβιντ Μάμετ αντέδρασε γράφοντας το Reunion, ένα έργο για την γεφύρωση της σχέσης της εικοσιτετράχρονης Κάρολ με τον πρώην αλκοολικό πατέρα της που δεν έχει δει από όταν ήταν τεσσάρων ετών. Σε μια εποχή που το ενδιαφέρον όλων είναι στραμμένο αλλού, ο Μάμετ επιλέγει να περιγράψει μια σχέση θεμελιώδη που οι ήρωες της παλαιότερα θεωρούσαν πολυτέλεια.
Σχέσεις που θεωρούμε δεδομένες κοστίζουν το περισσότερο αν χαθούν. Η Κάρολ δεν είναι πια μικρή. Ο Μπέρνι δεν έχει πια τη δικαιολογία της εύθραυστης θέλησης του. Αυτή είναι η τελευταία τους ευκαιρία να διεκδικήσουν τη σχέση που και οι δυο έχουν τόσο ανάγκη.
Αν υπάρχει κάτι καλό σε μία δύσκολη στιγμή είναι ότι κάνει τις αποφάσεις εύκολες».

David Mamet

Ο Ντέιβιντ Μάμετ γεννήθηκε στο Σικάγο. Έχει γράψει πολλά θεατρικά έργα, μεταξύ των οποίων τα Glengarry Glen Ross (Οικόπεδα με θέα), για το οποίο τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ και το βραβείο του Κύκλου Θεατρικών Κριτικών της Νέας Υόρκης, Oleanna (Ολεάννα) και American Buffalo. Έχει επίσης εκδώσει δοκίμια και μυθιστορήματα. Έχει σκηνοθετήσει τις κινηματογραφικές ταινίες House of Games (Η λέσχη της απάτης), Things Change (Ο λούστρος και η Μαφία), Homicide (Ανθρωποκτονία), State and Main και Heist (Το κόλπο). Ζει στη Μασσαχουσέττη και στο Βερμόντ. Από τα θεατρικά του έργα "Οικόπεδα με θέα", "Αμερικάνος βούβαλος", τις διασκευές του "Θείου Βάνια" του Τσέχωφ αλλά και δικών του έργων και τα σενάρια "Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές", "Οι αδιάφθοροι" και "Χάνιμπαλ", μέχρι τις 9 σκηνοθετικές του δουλειές, ο Ντέιβιντ Μάμετ παραμένει ο πιο παραγωγικός λογοπλόκος της εποχής μας. Η ιδιόμορφη, γοητευτική, όσο και αμετάφραστη εντέλει γλώσσα του (Mametspeak), τα λογοπαίγνια, η ευστροφία του και η αγάπη του για τη λεπτή ειρωνεία, η υφέρπουσα γοητεία των διαλόγων, χάδι στα αυτιά πολλών θεατρόφιλων, τον τοποθετούν άνετα ανάμεσα στις πιο ζωντανές και θαλερές πέννες του καιρού μας. Η συνήθειά του να πατάει με το ένα πόδι στην ποιότητα και με το άλλο στην εμπορικότητα, του έχει προσδώσει αντιφατικούς χαρακτηρισμούς. Κάπου εκεί σκαμπανεβάζει και με τις δυο τελευταίες του σκηνοθεσίες: υψηλές επιδόσεις στο "State and Main" (και λίγα εισιτήρια), περιπέτεια αξιώσεων με το "Κόλπο" και τα ταμεία γεμάτα.

Το γιατί οι περισσότερες ταινίες της μαζικής παραγωγής του Χόλιγουντ ειναι για τα μπάζα, είναι ένα μεγάλο ερώτημα, αλλά το γιατί τόσα εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο εξακολουθούν να τις βλέπουν, είναι ίσως ένα ακόμα μεγαλύτερο.
Ο Ντέιβιντ Μάμετ όμως ισχυρίζεται ότι γνωρίζει την απάντηση. Στο βιβλίο του, «Μπάμπι εναντίον Γκοτζίλα», μια συλλογή διεισδυτικών δοκιμιών για την βιομηχανία του κινηματογράφου, ο βραβευμένος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης επιβεβαιώνει την ύπαρξη ενός «καταπιεστικού μηχανισμού» στον οποίον οφείλεται η λαιμαργία μας για δράματα που έχουν πάψει να είναι δραματικά και ψυχαγωγικά θεάματα που έχουν πάψει να ψυχαγωγούν.«Η ίδια η κενότητα των ταινιών αυτών είναι καθησυχαστική», γράφει, συγκρίνοντάς της με τα πανάκριβα συστήματα εξοπλισμού που κάνουν τους συμπατριώτες του να νιώθουν ασφαλείς. Τα πολυδάπανα αυτά θεάματα στέλνουν ένα μήνυμα που ουσιαστικά λέει: «Είσαι ένα κομμάτι μιας χώρας, ένα κομμάτι ενός συστήματος που έχει τη δυνατότητα να σπαταλάει 200 εκατομμύρια δολάρια για μιάμιση ώρα ηλιθιότητας. Άρα, είσαι κάποιος».
«Ο κινηματογράφος είναι μια εξωφρενικά απλή υπόθεση», τονίζει ο Μάμετ. «Χρειάζεσαι μια κάμερα, φιλμ και μια ιδέα. Η βιομηχανία του κινηματογράφου είναι επίσης απλή: βρίσκεις κάτι ερεθιστικό, το παρουσιάζεις όσο το δυνατόν ελκυστικότερα, παίρνεις τα λεφτά και μαντεύεις πιο θα ’ναι το επόμενο θέμα».
Σ’ ένα κινηματογραφικό τοπίο όπου τα περισσότερα σενάρια που εγκρίνονται αρχίζουν με την εκκλήσεις τύπου: «Πυροσβέστη σώσε το παιδί μου», ή «Που ειναι εκείνο το μισοφαγωμένο κοτόπουλο που άφησα στην κατάψυξη χτες;», είναι φυσικό να μην υπάρχει μέλλον. Ο συγγραφέας βλέπει το πρόβλημα του Χόλιγουντ όχι σαν «της αλεπούς που άλωσε το κοτέτσι», αλλά σαν του «πορτιέρη που άλωσε το πορνείο»… Και ποια είναι η συνταγή που προτείνει ο Μάμετ για καλές ταινίες; Απλή, ξανά: «έμπνευση, ένα πλάνο, και όχι αρκετός χρόνος». Βέβαια ο σκηνοθέτης, ως ένα ς σημαντικός δημιουργός με εξαιρετικά φιλμ στο παλμαρέ του, μιλάει από μια απόσταση ασφαλείας, μια και ο ίδιος δεν έχει αποφύγει μερικές "αρπαχτές" που καλύτερα να έλειπαν από το βιογραφικό του...

δημοσιεύτηκε στο "Έθνος" 18.3.07

Μετάφραση : Παναγιώτης Ευαγγελίδης

Σκηνοθεσία : Γρηγόρης Ρέντης

Σκηνικά – Κοστούμια : Καλλιόπη Ανδρεάδη

ΠΑΙΖΟΥΝ :

Γιάννης Κοκιασμένος

Κάτια Γκουλιώνη

Η ΝΟΡΑ …μετά

Κατά την «Νόρα» του Ερρίκου Ιψεν σε δραματουργική επιμέλεια κειμένου των ΝΙΚΟΥ ΚΑΜΤΣΗ και ΕΡΙΚ ΛΑΡΣΟΝ

Από 3 Δεκεμβρίου 2010 έως 28 Μαρτίου 2011

Κάθε μέρα εκτός Τρίτης & Τετάρτης

Το ανατρεπτικό έργο του Ιψεν, «ΝΟΡΑ» θα παρουσιαστεί μέσα από μια καινούργια ματιά.  θα ακολουθήσει και θα ανακαλύψει τη ΝΟΡΑ στα βήματα της στη σύγχρονη κοινωνική Βαβέλ σε ένα… θαυμαστό καινούργιο κόσμο.

Πράγματι, τι απέγινε εκείνη η Νόρα που με μια γενναία κίνηση χτύπησε τη γροθιά της στο σπασμένο γυαλί της σαθρής κοινωνίας του Χέλμερ, του Κρογκσταντ και του γιατρού Ρανκ; Τι κατάληξη είχε η επανάσταση της;

Ζώντας ο σημερινός άνθρωπος, συνεχείς  και διαδοχικές επαναστατικές αποτυχίες, προδοσίες,  κοινωνικές και υπαρξιακές απογοητεύσεις δεν μπορεί να αντιμετωπίσει την Νόρα με την ρομαντική διάθεση άλλων καιρών. Ίσως τώρα η ηρωίδα του Ίψεν να περιφέρεται κάπου στην απέραντη ερημιά του σύγχρονου κόσμου μας. Ξυπόλητη να σκαρφαλώνει στα κακοτράχαλα ερείπια των ανθρώπινων προσδοκιών. Παραλογισμένη να επαναλαμβάνει ξανά και ξανά τις ατάκες της. Όλα όσα είπε στον άνδρα της και στους άλλους ρόλους –ρόλος και αυτή στο απέραντο θέατρο που ζούμε-  ίσως τώρα να τα λέει και τα ξαναλέει.

Θέλει μήπως να πιάσει το νήμα από κει που το άφησε;

Θέλει να ξορκίσει το κακό που την κυνηγάει και που τελικά υπάρχει και μέσα στην ίδια;

Μετανιώνει και θέλει να επιστρέψει;

Ποια τελετή στήνει τριγύρω της και ποια λύτρωση ζητάει;

Το κείμενο αυτής της ιδιαίτερης παράστασης θα είναι μια συνεργασία μεταξύ του Σουηδού ποιητή Ερικ Λαρσον και του σκηνοθέτη Νίκου Καμτσή.

ΧΕΝΡΙΚ ΙΨΕΝ

Ο Νορβηγός θεατρικός συγγραφέας και ποιητής γεννήθηκε το 1828 στην πόλη Σκιέν της Νορβηγίας και είχε μια δύσκολη, στερημένη παιδική ηλικία. Για να καταφέρει να σπουδάσει Ιατρική αναγκάστηκε να εργαστεί ως βοηθός φαρμακοποιού στην  Γκριμστάντ, όπου είχε μετακομίσει με την οικογένεια του. Στη συνέχεια, πήγε στη Χριστιάνα όπου και ανέβηκε το έργο του «Τάφος του πολεμιστή». Λίγα χρόνια αργότερα, διορίστηκε διευθυντής του Νορβηγικού Θεάτρου της Χριστιάνας. Εκείνη την περίοδο έγραψε τα έργα: Τα παλληκάρια στο Χέλγκελαντ, Οι Μνηστήρες του θρόνου, Η Κωμωδία του Έρωτα. Ο Ίψεν δεν κατάφερε να κερδίσει στην αρχή της καριέρας του την εύνοια των συμπατριωτών του. Η ευθύτητα του λόγου του κι ο τρόπος με τον οποίο έθιξε θέματα που περιβάλλονταν στην εποχή του από ταμπού ενόχλησαν προκαλώντας απορρίψεις και επιθέσεις οι οποίες τον οδήγησαν στο να εγκαταλείψει τη χώρα και να μετακομίσει στο εξωτερικό, επιστρέφοντας πολύ αργότερα όταν ήταν πια ήδη διάσημος.  Στα 27 χρόνια που έζησε στο εξωτερικό έγραψε σημαντικά έργα όπως: Τα θεατρικά έργα Μπραντ, Πέερ Γκυντ, Τα στηρίγματα της κοινωνίας, Το σπίτι της κούκλας, Βρυκόλακες, Ένας εχθρός του λαού, Αγριόπαπια, Η κυρά της θάλασσας, κ.α. Με την επιστροφή στην πατρίδα του ο Ίψεν θα γράψει άλλα τρία έργα: Αρχιμάστορας Σόλνες, Τζων Γκάμπριελ Μπόρκμαν και Όταν εμείς οι νεκροί ξυπνήσουμε. Πέθανε το 1906.

Μετάφραση, δραματουργική επιμέλεια κειμένου : ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΤΣΗΣ, ΕΡΙΚ ΛΑΡΣΟΝ

Σκηνοθεσία : ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΤΣΗΣ

Σκηνικό : ΒΑΣΙΛΗ ΡΟΚΟΜΑΝΩΦ, ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΤΣΗΣ

Κοστούμια : ΜΙΚΑ ΠΑΝΑΓΟΥ

Μουσική : ΧΡΗΣΤΟΣ ΞΕΝΑΚΗΣ

Παίζουν:

Νόρα: Μαρλέν Σαίτη

Χέλμερ: Νικος Αλεξίου

Κρογκσταντ: Γιώργος Κροντήρης

Ρανκ: Πολυκαρπος Πολυκάρπου

Λίντε: Γεωργία Μαυρογιώργη

Μις Τζούλια

του Αύγουστου Στρίμπεργκ σε διασκευή του Πάτρικ Μπάρκερ

Από  8 Απριλίου έως 6 Ιουνίου 2011

Κάθε μέρα εκτός Τρίτης

Το κλασσικό έργο του Στρίντμπεργκ ανεβαίνει φέτος σε μία ρηξικέλευθη διασκευή του πολύ γνωστού στο ελληνικό κοινό, Πάτρικ Μπάρμπερ ο οποίος έχει υπογράψει έργα όπως το «Closer» κι ο «Δον Ζουάν στο Σόχο». Ο ανελέητος και λυσσαλέος πόλεμος  αρσενικού και θηλυκού που είναι ταυτόχρονα και μια ταξική σύγκρουση, τοποθετείται σε μια εποχή έντονων ανατροπών και ριζικών αλλαγών.
Η επέμβαση και η αλλαγή του Μάρμπερ είναι ότι μεταφέρει τη δράση του δράματος του Στρίντμπεργκ "Δεσποινίς Τζούλια" από την κουζίνα ενός αρχοντικού στη Σουηδία του 1888 όπου διαδραματίζεται, στην κουζίνα μιας αριστοκρατικής έπαυλης στα περίχωρα του Λονδίνου στις 26 Ιουλίου του 1945, τη βραδιά που το Αγγλικό Εργατικό Κόμμα κέρδισε τις πρώτες μετά τον πόλεμο εκλογές με μια σαρωτική νίκη σ' ολόκληρη την Αγγλία που έμεινε στην ιστορία. Ο Μάρμπερ ακολουθεί την πλοκή του πρωτότυπου, με τα πρόσωπα-την αριστοκράτισσα Τζούλι, τον υπηρέτη/σοφέρ Τζον και την μνηστή του/μαγείρισσα Χριστίνα- να παραμένουν τα ίδια, ενώ ο άξονας του έργου, δηλαδή η πάλη των τάξεων και των δύο φύλων, με την μεταφορά της χρονικής συνθήκης σ' ένα περιβάλλον τόσο φορτισμένο πολιτικά, (η Αγγλία ήταν στα πρόθυρα επανάστασης, με τις λαϊκές μάζες να έρχονται στο προσκήνιο), παίρνει έναν εκρηκτικό χαρακτήρα.
Το έργο μεταδόθηκε για πρώτη φορά στην τηλεόραση του BBC στις 4 Νοεμβρίου του 1995 και ξαναγράφτηκε για το θέατρο όπου έκανε πρεμιέρα στο θέατρο "Ντόνμαρ Γουέρχαουζ", στο Λονδίνο στις 20 Νοεμβρίου του 2003 με μεγάλη επιτυχία.
Η διασκευή του Μπάρμπερ, παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Άουγκουστ Στρίντμπεργκ (August Strindberg)

Σουηδός θεατρικός συγγραφέας, μυθιστοριογράφος και ζωγράφος. Γεννήθηκε στη Στοκχόλμη το 1849 και ήταν το τέταρτο παιδί από τα έντεκα της οικογένειας από μικροαστό πατέρα, έμπορο αποικιακών και υπάλληλο ναυτιλιακής εταιρίας που είχε χρεοκοπήσει, κι από μητέρα κόρη ράφτη, που ήταν παραδουλεύτρα της οικογένειας και που τη στεφανώθηκε ο πατέρας του λίγους μόνο μήνες πριν τη γέννησή του. Τη μητέρα του ο Στρίντμπεργκ την έχασε από φυματίωση στα δεκατρία χρόνια του κι ο πατέρας του, προτού περάσει χρόνος από το θάνατο της γυναίκας του, ξαναπαντρεύτηκε τη νεαρή γκουβερνάντα των παιδιών του. Μεγαλωμένος μέσα στη μιζέρια και τις στερήσεις, καταπιεσμένος από την εχθρότητα της μητριάς του, έγινε ένα παιδί υπερευαίσθητο και αντιδραστικό, οξύθυμο και καχύποπτο. Από τα πικρά αυτά βιώματα της παιδικής ηλικίας του, δεν θα κατορθώσει να απαλλαγεί ποτέ "ο γιος της δούλας". Το 1867, γράφεται στο Πανεπιστήμιο της Ουψάλα κι αργότερα συνεχίζει τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις βιοποριστικές ανάγκες του, δοκιμάζει, δίχως επιτυχία, να γίνει ηθοποιός. Εγκαταλείποντας αυτό το σχέδιο, γράφεται και πάλι στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης. Στο μεταξύ, αρχίζει να γράφει σύντομα θεατρικά έργα και το 1871 δημοσιεύει την τραγωδία "Στη Ρώμη", με θέμα τις δοκιμασίες του Δανού γλύπτη Μπέρτελ Τόρβαλντσεν (Thorvaldsen, 1768 - 1844). Κερδίζοντας κάποιο χρηματικό έπαθλο από το βασιλιά Κάρολο Ε' της Σουηδίας για ένα ρομαντικό έργο του, εγκαταλείπει οριστικά πια τις σπουδές του το 1872 και αφιερώνεται στη λογοτεχνία και τη δημοσιογραφία. Το 1872, απορρίφθηκε από τους εκδότες του κι από τα θέατρα το πρώτο σημαντικό δράμα του "Ο Κυρ-Όλοφ", με θέμα τη θρησκευτική μεταρρύθμιση στην χώρα του κι αυτό είχε ως συνέπεια να φτάσει στα πρόθυρα της τρέλας. Κατορθώνει όμως να αντιδράσει και διορίζεται το 1874 υπάλληλος στη Βασιλική Βιβλιοθήκη της Στοκχόλμης, όπου παραμένει μέχρι το 1882, μελετώντας φιλοσοφία, προσπαθώντας να μάθει την κινέζικη γλώσσα και γράφοντας, κάτω από την επίδραση του Φλωμπέρ, το πρώτο νατουραλιστικό κοινωνικό μυθιστόρημα στα σουηδικά, το "Κόκκινο Δωμάτιο" (1879), μια σάτιρα της σουηδικής κοινωνίας και των χαλαρών ηθών της εποχής του. Στην περίοδο αυτή ερωτεύεται και παντρεύεται την βαρώνη Σίρι φον 'Εσσεν, η οποία χώρισε για χάρη του, τον πρώτο άντρα της. Από το γάμο τους αυτό γεννιούνται τρία παιδιά. Εξ αιτίας του έργου του "Νέο Βασίλειο" (1881), μιας κριτικής της κοινωνικής ζωής στη Σουηδία μετά τις κοινοβουλευτικές μεταρρυθμίσεις του 1865, εγκαταλείπει τη θέση του βιβλιοθηκάριου και αναγκάζεται να μεταναστεύσει με την οικογένειά του και να ζήσει για αρκετό χρόνο στο εξωτερικό. Στο διάστημα αυτό δημοσιεύει και μια συλλογή με ρεαλιστικά διηγήματα γύρω από το γάμο, τους "Παντρεμένους" (1884). Το έργο κατάσχεται και ο εκδότης δικάζεται για βλασφημία, αλλά η δημοτικότητα του Στρίντμπεργκ ανεβαίνει κατακόρυφα, πράγμα που τον ωθεί να επιστρέψει στην πατρίδα του και να αναλάβει όλη την ευθύνη. Αθωώνεται από το δικαστήριο και την επόμενη χρονιά (1886) δημοσιεύει μια δεύτερη κι ακόμα πιο καυστική συλλογή με διηγήματα, με τον τίτλο και πάλι "Παντρεμένοι", με έντονα τα στοιχεία του μισογυνισμού και του αντιφεμινισμού, που είναι τόσο γνώριμα στα κατοπινά θεατρικά έργα του. Το1886 γράφει το αυτοβιογραφικό μυθιστόρημά του "Ο γιος της δούλας". Η "μάχη των φύλων", ως μια προαιώνια και αδιάλειπτη μονομαχία άντρα και γυναίκας, βρίσκει την πλήρη έκφρασή της στα έργα του Στρίντμπεργκ "Ο Πατέρας" (1887), "Οι σύντροφοι" (1888), "Δεσποινίς Τζούλια" (1888), "Οι δανειστές" (1888), " Ο δεσμός" (1893) και "Ο χορός του θανάτου" (1901), καθώς και στα αυτοβιογραφικά του μυθιστορήματα. Πολλά από τα έργα του Στρίντμπεργκ, που αναφέρονται στην πάλη των δύο φύλων, είναι αριστουργήματα ψυχολογικής ανάλυσης. Έχει γράψει θεατρικά έργα κάθε σχολής - ρεαλισμός, νατουραλισμός, συμβολισμός, ιστορικό δράμα, ονειρόδραμα, εξπρεσιονισμός. Αυτό επιβεβαιώνεται από το γεγονός, ότι στην ίδια περίοδο με τα προσωπικά του δράματα έγραψε μετά το 1899 και μια σειρά από ρεαλιστικά ιστορικά έργα ("Γουσταύος Βάζα", "Ερρίκος ΙΔ'", "Κάρολος ΙΒ'", "Βασίλισσα Χριστίνα"), καθώς και το αδυσώπητα νατουραλιστικό δράμα "Ο χορός του θανάτου". Η δραματική τριλογία του " Προς τη Δαμασκό", που γράφτηκε ανάμεσα στα 1898 και 1904, είναι ένα έργο ονειρικό - συμβολικό. όπου ο συγγραφέας μέσα απ' τη θρησκευτική πίστη οδηγεί τον άνθρωπο στη θριαμβική σωτηρία. Στην παράξενη κωμωδία του "Εγκλήματα και εγκλήματα", που δημοσιεύτηκε το 1899, οι αγωνίες που βασανίζουν την αμαρτωλή σκέψη βρίσκουν τη λύτρωση στο "ανώτερο δικαστήριο" του πνεύματος. Στο " Πάσχα" (1900) κυριαρχεί το χριστιανικό μήνυμα της αγάπης, που λυτρώνει από τους πόνους και τις οδύνες της ενοχής. Με το "Ονειρόδραμα" (1902), μια συμβολική φαντασιοκοπία της ανθρώπινης ύπαρξης, ο Στρίντμπεργκ ελευθερώνει το νεώτερο δράμα από τα δεσμά του νατουραλισμού, προμηνώντας τα έργα πολλών σύγχρονων πειραματιστών. Στα τελευταία χρόνια της ζωής του συνδέεται με τη νεαρή ηθοποιό Φάννυ Φάλκνερ, γνωρίζοντας επιτέλους κοντά της μια ήρεμη κι ευτυχισμένη ζωή. Το 1912, στα 63 χρόνια του, πεθαίνει στη Στοκχόλμη από καρκίνο του στομάχου. Το σπίτι που έζησε ο Στρίντμπεργκ, ο "γαλάζιος πύργος", βρίσκεται στην Οδό Ντρότνιγκαταν 85, στη Στοκχόλμη.

Μετάφραση, Σκηνοθεσία, Σκηνικό, Μουσική επιμέλεια: ΜΝΑ ΑΔΑΜΑΚΗ

Κοστούμια: ΜΙΚΑ ΠΑΝΑΓΟΥ

Φωτισμοί: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗ

Παίζουν:

Τζούλια

ΜΑΡΙΑ ΣΟΛΩΜΟΥ

Τζων

ΜΑΞΙΜΟΣ ΜΟΥΜΟΥΡΗΣ

Χριστίνα

ΤΖΩΡΤΖΙΝΑ ΠΑΛΑΙΟΘΟΔΩΡΟΥ

«Κάλχαας»

του Χάινριχ Φον Κλάιστ

26 Απριλίου-30 Μαΐου 2011

Κάθε  Δευτέρα και Τρίτη 9.30 μμ

Ο Καλχάας ο παθιασμένος και επίμονος ήρωας του παραμυθιού του Κλάιστ θα τα βάλει με θεούς και δαίμονες, με τους ισχυρούς της κοινωνίας της εποχής του μη θέλοντας να υποταγεί στην μοίρα του φτωχού και αδύναμου αλλά και πιστεύοντας στην ύπαρξη του δικαίου. Τελικά χάνει ότι έχει και δεν έχει και συνθλίβεται.

Η παράσταση θα παιχτεί σε σκηνοθεσία του Νίκου Αλεξίου οποίος θα αναλάβει και τον ρόλο του αφηγητή/ερμηνευτή. Με θεατρικό τρόπο και λυτά μέσα θα μας αφηγηθεί το τρομερό παραβολικό παραμύθι. Μόνος πάνω στη σκηνή με όπλα το λόγο, την  κίνηση, τους ήχους, θα επιχειρήσει να δημιουργήσει σκοτεινές ατμόσφαιρες και να μας μεταφέρει σε μια εποχή προκαταλήψεων και αμείλικτων συγκρούσεων.

Μετάφραση-Σκηνοθεσία – Αφήγηση – Ερμηνεία : Νίκος Αλεξίου

Heinrich von Kleist (Χάινριχ φον Κλάιστ)

Γεννήθηκε στις 18 Οκτωβρίου 1777 στη μικρή πόλη της Φρανκφούρτης-πάνω-στον-Όντερ. Οι γονείς του πέθαναν όταν ο Κλάιστ ήταν ακόμη μικρός και μια θεία του ανέλαβε την ανατροφή του. Το 1788 ο Κλάιστ στάλθηκε σε οικοτροφείο και σε ηλικία 14 ετών κατατάχτηκε στη Φρουρά του Πότσνταμ. Έμεινε στο στρατό μέχρι το 1799. Το 1801 πήγε στο νησί Ντελοζέα στην ελβετική λίμνη Τουν όπου γνώρισε μια σύντομη περίοδο ευτυχίας, αρκετή για να ολοκληρώσει το πρώτο του θεατρικό έργο, "Οικογένεια Γκόνορετς", που στη συνέχεια το έβαλε να διαδραματίζεται στη Γερμανία και του έδωσε τον τίτλο "Οικογένεια Στρόφενσταϊν" (1803). Με τη συγγραφή θεατρικών έργων ασχολήθηκε από το 1803 μέχρι το 1811: "Η οικογένεια Στρόφενσταϊν", 1803, "Η σπασμένη στάμνα", 1806, "Αμφιτρύων", 1807, "Πενθεσίλεια", 1807, "Το Κατερινάκι του Χάιλμπρον", 1807, "Η μάχη του Χέρμαν", 1808, και "Πρίγκιπας Φρειδερίκος του Χόμπουργκ", 1811. Έγραψε διηγήματα και νουβέλες από το 1806 έως το 1811: "Ο σεισμός στη Χιλή", 1807, "Η Μαρκησία του Ο...", 1808, "Μίχαελ Κολχάας", "Η ζητιάνα του Λοκάρνο", 1810, "Ο έκθετος", "Αρραβωνιάσματα στον Άγιο Δομήνικο", "Η Αγία Καικιλία ή η δύναμη της μουσικής" και "Η μονομαχία", 1811. Το 1807 ο Κλάιστ ξεκίνησε ένα μηνιαίο λογοτεχνικό περιοδικό, τον "Φοίβο". Ήταν το όχημα για τη δημοσίευση αποσπασμάτων των έργων του, αλλά μια σειρά από αντιξοότητες ακολούθησε την περίοδο της καλοτυχίας. Παρόλο που ο Γκαίτε συμφώνησε ν' ανεβάσει τη "Σπασμένη στάμνα", απέρριψε την "Πενθεσίλεια". Επιπλέον η "Σπασμένη στάμνα" απέτυχε στη σκηνή της Βαϊμάρης, οι σχέσεις μεταξύ Γκαίτε και Κλάιστ έγιναν τεταμένες και ο "Φοίβος" έκλεισε τον Δεκέμβριο του 1808. Την περίοδο κατάθλιψης ακολούθησε ένας ανανεωμένος ενθουσιασμός. Το 1810 εξέδωσε την πρώτη ημερήσια πρωσική εφημερίδα "Berliner Abendblatter", η οποία όμως έκλεισε τον Μάρτιο του 1811. Στην "Berliner Abendblatter" δημοσιεύθηκαν μερικά από τα διηγήματά του όπως το "Η Αγία Καικιλία ή η δύναμη της μουσικής" και σημαντικά δοκίμια, με κυριότερο το "Σχετικά με το θέατρο των μαριονετών", 1810. Το κλείσιμο της εφημερίδας του έδωσε το τελειωτικό χτύπημα. Στράφηκε πάλι στο θέατρο, αλλά κανείς δεν ήταν πρόθυμος ν' ανεβάσει έργο του. Τότε έτυχε να συναντήσει τη Χενριέτε Φόγκελ, μια παντρεμένη γυναίκα που έπασχε από ανίατο καρκίνο. Προδίδοντας τη σύζυγό του, Μαρί φον Κλάιστ, που αρνήθηκε μια συμφωνία αυτοκτονίας, ο Κλάιστ στράφηκε στη Φόγκελ που με ενθουσιασμό ασπάστηκε την ιδέα ενός διπλού θανάτου. Ετοίμασαν επιμελώς τις τελικές λεπτομέρειες. Ο Κλάιστ έκαψε τα υπολείμματα των έργων του μαζί και την αυτοβιογραφική νουβέλα του "Η ιστορία της ψυχής μου", που λέγεται ότι είχε καταπλήξει τους ελάχιστους που τη διάβασαν. Στις 21 Νοεμβρίου του 1811, βγήκαν στην εξοχή και ήπιαν τσάι· εκεί ο Κλάιστ πρώτα πυροβόλησε την Φόγκελ κι έπειτα τον εαυτό του.

ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΚΗΝΗ -ΑΕΡΟΠΛΟΙΟ

«Παραμύθια για πλάσματα τρυφερά και αθώα»

βασισμένο σε αυθεντικά λαϊκά παραμύθια της Ελληνικής παράδοσης

Από 18 Οκτωβρίου 2010 έως  27 Μαρτίου 2011

Το ΑΕΡΟΠΛΟΙΟ πιστεύοντας ότι το θέατρο για παιδιά είναι μια σοβαρή ιστορία και όχι ένα τρόπος εύκολης διασκέδασης (και πλουτισμού) συνεχίζει την έρευνα του πάνω στα παραμύθια και ιδιαίτερα στα Ελληνικά παραμύθια.
Το «Παραμύθια για πλάσματα τρυφερά και αθώα» είναι ένα λαμπερό και χαρούμενο θέαμα που φέρνει τα παιδιά στον κόσμο των ζώων λέγοντας τους παραμύθια που έχουν σαν κεντρικούς ήρωες ζώα.

Δυο κορίτσια ξεκινούν ένα ταξίδι, φανταστικό και πραγματικό. Πάνω στο βαγόνι ενός τραίνου περιπλανώνται σε διάφορα μέρη μαγικά και παραμυθένια και συναντάνε πλάσματα με τα οποία μιλάνε και ακούνε την ιστορία και το παραμύθι τους. Ο κόσμος των παραμυθιών ανοίγεται μπροστά στα μάτια τους και στα μάτια των μικρών θεατών.

Η παράσταση θα είναι μια πολύχρωμη περιπέτεια με ταξίδια, άλλοτε κωμικά και άλλοτε δραματικά καθώς μέσα από τα παραμύθια που λέγονται ανοίγονται κόσμοι πλούσιοι σε νοήματα και σημασίες.

Οι ηθοποιοί θα χειρισθούν μάσκες, κούκλες και σκιές, μεγάλα και μικρά ομοιώματα. Η παράσταση θα ζωντανέψει τη φαντασία των μικρών θεατών με μεγάλες προβολές σε γιγαντοοθόνες

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ :

Κείμενο - σκηνοθεσία : ΝΙΚΟΣ ΚΑΜΤΣΗΣ

Σκηνικό : Κοστούμια : ΜΙΚΑ ΠΑΝΑΓΟΥ

Μουσική : ΧΡΗΣΤΟΣ ΞΕΝΑΚΗΣ

ΠΑΙΖΟΥΝ :ΡΑΝΙΑ ΦΟΥΡΛΑΝΟΥ, ΔΑΝΑΗ ΣΔΟΥΓΚΟΥ, ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΑΛΟΜΟΙΡΗ

ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ

Κεφαλληνίας 17 & Κυκλάδων

Αθήνα

Τηλέφωνο: 2108254600 και 210-8679535

http://www.topos-allou.gr

toposallou@marinet.gr

ΚΑΡΤΑ ΦΙΛΟΥ.

Μια κάρτα στο μέγεθος μιας Credit card που δίνεται Δωρεάν στους θεατές και σε όσους ενδιαφερθούν και διαρκεί για 2 χρόνια, θα σας προσφέρει έκπτωση 50% σε όλες τις παραστάσεις του θεάτρου, της κεντρικής και της σκηνής ΣΤΑΘΗΣ ΣΥΡΟΣ για 2 χρόνια.

Η ΚΑΡΤΑ ΦΙΛΟΥ δίνεται στον ενδιαφερόμενο από το ταμείο του θεάτρου αρκεί ο ενδιαφερόμενος να …ενδιαφερθεί να ΄ρθει στο θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟΥ, να τηλεφωνήσει η να στείλει e-mail.