Αλέξανδρος Πέρρος

Ευτυχισμένα ταξίδια από ρόλο σε ρόλο 

Νέος, γοητευτικός και ταλαντούχος, ο Αλέξανδρος αποφοίτησε μόλις πέρυσι από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης.

Μαθητής ακόμη έλαβε μέρος στις παραστάσεις «Παραμύθι Τρυκιμύθι» κατά την Τρικυμία του Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, «Τρεις Αδελφές-Περεστρόικα» του Άντον Τσέχωφ, «Όρνιθες» του Αριστοφάνη, «Αθήνα-Μήλος π.χ.», «Μολυβένιος Στρατιώτης».

Έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες Κωστή Καπελώνη, Μαριάννα Κάλμπαρη, Θοδωρή Γράμψα, Διαγόρα Χρονόπουλο και Δημήτρη Δεγαϊτη.

Τον ξεχωρίσαμε ως Βικτόρ στο «Βικτόρ ή Τα παιδιά στην εξουσία» του Ροζέ Βιτράκ, ενώ φέτος τον βρίσκουμε στην παιδική σκηνή του Θεάτρου Τέχνης στον «Αλαντίν»  σε σκηνοθεσία Δημήτρη Δεγα'ί'τη και τα Δευτερότριτα στο «Σήμα Κινδύνου» του Αντώνη Σαμαράκη σε διασκευή και σκηνοθεσία Άγγελου Αντωνόπουλου. Για τον Αλέξανδρο όλα άρχισαν, όταν στην τρίτη Γυμνασίου έπαιξε στο «Όνειρο καλοκαιριάτικης νύχτας» στο σχολείο και ανακάλυψε το δικό του όνειρο που ήταν «μια ζωή στη σκηνή, παίζοντας». Μετά τα πρώτα του ευδόκιμα βήματα στο θέατρο, ο ταλαντούχος νεαρός ηθοποιός εύχεται τώρα, αυτό το όνειρο να μην τελειώσει ποτέ.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Όλα ξεκίνησαν στην τρίτη γυμνασίου, που συμμετείχα στην θεατρική παράσταση του σχολείου. Ανεβάζαμε το «Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας» του Σαίξπηρ. Όλη σχεδόν την χρονιά προετοιμαζόμασταν για το καλύτερο δυνατό μέσα από παιχνίδια και εποικοδομητικούς τσακωμούς... Με την πάροδο των προβών δεθήκαμε όλα σχεδόν τα παιδιά και περιμέναμε πως και πως την ώρα που θα συναντιόμασταν. Γελάγαμε συνέχεια! Εεε κάπου εκεί ανάμεσα στους πόνους και τις κράμπες από τα γέλια συνειδητοποιώ πως όλη αυτήν την διαδικασία θέλω να την ξαναπεράσω... Το δεύτερο χτύπημα ήρθε την ώρα της υπόκλισης...Μμμμ εδώ είμαστε λέω, αν καταφέρω να κάνω επάγγελμα την χαρά και την ευχαρίστησή μου, θα είμαι ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Και είμαι... Φυσικά μετά, όταν άρχισα να διαβάζω και να γνωρίζω διάφορους χαρακτήρες θεατρικών κειμένων με γοήτευσε το ότι μπορούσα να μεταμορφώνομαι κάθε φορά σε έναν άλλο, διαφορετικό άνθρωπο...

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Κάθε χρόνο βγαίνουμε πολλοί ηθοποιοί από τις δραματικές σχολές, πολλοί προέρχονται από μη αναγνωρισμένες σχολές. Πολλοί δουλεύουν σαν ηθοποιοί δίχως να είναι..., δίχως να έχουν μάθει, να έχουν διδαχθεί τον τρόπο. Ο αριθμός των αποφοίτων αυξάνεται διαρκώς. Και πρέπει μετά όλοι εμείς να βρούμε δουλειά...πώς όμως; Όταν είμαστε τόσοι, ποιός θα μας πρωτοπάρει σε δουλειά; Γι’ αυτό μετά, όταν φτάνουμε στην οντισιόν, αρχίζει η καταμέτρηση ικανοτήτων: Είσαι ηθοποιός, τραγουδάς, χορεύεις, κάνεις ακροβατικά, κάνεις κωλοτούμπες, καταπίνεις σπαθιά; Περπατάς πάνω σε κάρβουνα, με τα χέρια κάτω και τα πόδια ψηλά; Όχι; Κρίμα δεν μας κάνεις, ο επόμενος παρακαλώ... Γι’ αυτό μετά μισούμε ο ένας τον άλλον και «κάνεις κρα για λίγο ψευτοήλιο» και για να βρεις συναδέλφους που θα σε σέβονται, που θα σε κοιτούν στα μάτια όταν θα σου μιλάνε και που πάνω από όλα δεν  θα σε περνάνε για κατώτερο... 

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου; 

Θέλω να είμαι ευτυχισμένος... Θέλω να είμαι στο θέατρο και να συνεργάζομαι με ανθρώπους που νοιάζονται και κάνουν ότι μπορούν ώστε να πάει μπροστά ο πολιτισμός μας. Θέλω να έχω δίπλα μου φίλους που θα με αγαπάνε και θα τους αγαπάω και θα τους στηρίζω...Μόνο έτσι θα πάμε μπροστά και σαν άνθρωποι και σαν ηθοποιοί

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

«Η τέχνη έχει το δικαίωμα, αλλά και το χρέος να υποτάξει τα πάντα στην ουσία» Νίκος Καζαντζάκης 

«Σκοπός του καλλιτέχνη, να βρει μια φόρμα να στεγάσει το χάος» Σάμουελ Μπέκετ

«Κάνουμε θέατρο για την ψυχή μας» Κάρολος Κουν

Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία και τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;

Έχουμε γύρω στα 180 θέατρα και ο κόσμος αρνείται να πάει θέατρο... Γιατί;
Διότι τον διώξαμε... Με ποιόν τρόπο; Με τον εγωισμό μας και της ακαταλόγιστη δίψα για «τέχνη», δηλαδή για Δόξα και για Χρήμα. Οι περισσότεροι καλλιτέχνες θέλουμε ένα και μόνο πράγμα... «ΝΑ ΜΑΣ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ». Θέλουμε να γίνουμε ο νέος Κουν, ο νέος Χατζιδάκις, ο νέος Χορν, η νέα Λαμπέτη... και χάριν τούτου
κατακρεουργούμε ότι έχει σημασία και αυτό (ευτυχώς) ο κόσμος το βλέπει και αντιδρά.

Πως επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Πώς επιλέγω τις συνεργασίες μου... Λαμβάνω υπ’ όψιν έναν και μόνο παράγοντα, τον συναισθηματικό! Γι’ αυτό και θέλω να είμαι στο δυναμικό του Θεάτρου Τέχνης. Είναι αυτοί που με δίδαξαν, που με εμπιστεύτηκαν και που μου έδωσαν όλες αυτές τις ευκαιρίες να παίξω στο θέατρο, όντας ακόμα μαθητής.

Ποιά κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Οι εποχές έχουν αλλάξει και από εκεί που χρειαζόντουσαν μόνο τα βασικά, δηλαδή να τα «λες», τώρα πρέπει να κάνεις πολλά περισσότερα. Να μάθεις χορό, τραγούδι, να παίζεις κάποιο μουσικό όργανο καθώς ζούμε σε μια εποχή που ό, τι κι αν ξέρεις θα σου χρειαστεί. Δύσκολα τα πράγματα, αλλά ταυτόχρονα γοητευτικά.

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες;

Οι ομάδες πρέπει να έχουν κάτι να πούνε, αλλιώς δεν νομίζω ότι έχουν λόγο ύπαρξης. Είναι μια καλή ευκαιρία να βρεις ομοϊδεάτες, συνεργάτες που να σκέφτονται το ίδιο με εσένα και να ζητάνε το ίδιο με εσένα (τουλάχιστον στον πυρήνα του πράγματος) κι έτσι να καταφέρεις κάτι που να σε εκφράζει μέσα σε ένα προφυλαγμένο, ασφαλές και ταυτόχρονα απόλυτα φιλικό περιβάλλον. Μ’ άλλα λόγια χαρά και εργασία...

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Για το καλοκαίρι δεν υπάρχει κάποια επίσημη πρόταση... Αυτό που θέλω είναι σίγουρα να μην μείνω άνεργος και να δουλέψω σκληρά σε μια περιοδεία. Κατά προτίμηση στο «Τέχνης»….