Ο Μουνής

της Λένας Κιτσοπούλου

Ένα διήγημα γίνεται το έναυσμα γι’ αυτήν την περφόρμανς η οποία ακολουθεί την ροή του κειμένου, αναμιγνύοντας την αφήγηση με την δράση μέσα από ευέλικτους υποκριτικούς και σκηνοθετικούς κώδικες. Σε μια ασήμαντη επαρχιακή κωμόπολη ή χωριό, οι κάτοικοι υποφέρουν από την αβάσταχτη πνιγμονή του «μικρού τόπου» καθώς έρχονται αντιμέτωποι με μοιραίες ερωτικές παρεκτροπές, συγκρούσεις, ενδοσυρράξεις, ζήλειες, κουτσομπολιά αλλά και με την ίδια την καταπιεσμένη φύση τους που γίνεται φονική, ασφυκτιά, υποδουλώνεται και δαιμονίζεται. Παρά τις συγγένειές τους, τις κοινές συνομωσίες τους, τις γιορτές και τα πανηγύρια τους οι άνθρωποι έρχονται σε μια διαρκή, ψυχωτική διαμάχη με τον περίγυρο, την οικογένειά τους και τον ίδιο τους τον εαυτό αποκαλύπτοντας τις πιο δυσώδεις πλευρές της φύσης και του χαρακτήρα τους ενώ ταυτόχρονα βιώνουν μια βαθιά καταπίεση την οποία μεταφέρουν ο ένας στον άλλο, καθείς χρησιμοποιώντας τα δικά του όπλα. Λόγος σκληρός, ρεαλιστικός και γοργός, καταστάσεις ανατριχιαστικές αλλά και βαθιά ρεαλιστικές, συνθήκες εγκλεισμού και φόβου συνθέτουν  την εικόνα ενός κολαστηρίου, ενός παρακμασμένου κι άγριου τόπου που στεγνώνει τα συναισθήματα και στρεβλώνει τις επιθυμίες, καθιστώντας τον άνθρωπο θηρίο, το χειρότερο απ’ όλα… Θα μπορούσε να είναι μια ανατομία της ψυχοσύνθεσης του επαρχιώτη Έλληνα αλλά αν παρακάμψεις μερικά εξωτερικά χαρακτηριστικά, έρχεσαι αντιμέτωπος με την ανθρώπινη φύση στην ολότητά της κι ανιχνεύεις ανάγλυφα πίσω από την αρρώστια του κάθε προσώπου της ιστορίας, την νόσο του πολιτισμού μας, την διαστροφή της ευφυΐας και την παρακμή του ανθρωπιστικού ιδεώδους. Όπως και στο dogvilleέναν άλλο κλειστό τόπο σε μιαν άλλη χώρα, όπως στο παλαιότερο αλλά πάντα σύγχρονο «Σπίτι της Μπερνάντα Άλμπα» όπως στις ιστορίες του Παπαδιαμάντη, οι κάτοικοι αυτού του χωριού όχι μόνον δεν μπορούν να διασωθούν αλλά φαίνεται πως δεν το επιθυμούν καν. Ο ένας γίνεται η τιμωρία του άλλου, δυνατός ή αδύναμος, εξουσιαστής ή εξουσιαζόμενος… Ασυνείδητοι κι άβουλοι επιδιώκουν τον όλεθρό τους μετατρέποντας τις γιορτές τους σε πένθη, τις «οικείες» σε σφαγεία και την πιθανή ευημερία τους σε κολαστήρια οδύνη.

Η σκηνοθεσία, ανάγλυφη και περιγραφική στο έπακρο, σωματοποιεί την απώθηση ισορροπώντας ανάμεσα στον ρεαλισμό και την σαρκαστική υπερβολή του και προεκτείνοντας την αυθεντική δυναμική του κειμένου σε μια τελετουργική διάσταση, επιχειρώντας την ανάδειξή του μέσα από δράσεις σφιχτοδεμένες, άψογα χορογραφημένες και δυναμικά εκφρασμένες. Οι μονόλογοι χωρίς συναισθηματικές αποχρώσεις, κλιμακώνονται βίαια δημιουργώντας ένα περιβάλλον ασφυκτικό και μια ατμόσφαιρα εκρηκτικής βίας χωρίς περιθώρια διαφυγής. Συντελούν οι φωτισμοί αλλά και οι μουσικές επιλογές, οι ηχητικές παρεμβάσεις κι οι κινησιολογικές εξάρσεις. Οι ηθοποιοί, ταλαντούχοι κι εκφραστικοί, αξιοποιούν την σκηνοθετική γραμμή ενισχύοντας με υπερβολική ένταση τις ερμηνείες τους, μεταδίδοντας επίμονα την αίσθηση του επείγοντος και του ολισθηρού, αξιοποιώντας τις αιχμές κι απαλείφοντας τους ψιθύρους σαν πειραματόζωα στο έλεος της ματιάς του θεατή-παρατηρητή τους. Η ενδυματολογική άποψη ενισχύει την σκηνοθετική γραμμή ενώ η λιτή, εμπνευσμένη σκηνογραφία, γίνεται ιδιαίτερα  λειτουργική μέσα από τον έξυπνο σκηνοθετικό της χειρισμό.

Σκηνοθεσία: Παντελής Δεντάκης

Επιμέλεια Κίνησης: Αγγελική Στελλάτου

Σκηνικά/Κοστούμια : Γεωργία Μπούρδα

Μουσική: Κώστας Νικολόπουλος

Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης

Φωτογραφίες: Κάλλι Χαρόβα

Βοηθοί Σκηνοθέτη: Πάνος Τοψίδης, Αγάπη Κουρομπλή

Παίζουν: Σταύρος Γιαννουλάδης, Θανάσης Ζερίτης, Ελένη Κουτσιούμπα, Νεφέλη Μαϊστράλη, Αριστέα Σταφυλαράκη.

«Θέατρο του Νέου Κόσμου»

(Κάτω Χώρος)

Αντισθένους 7 & Θαρύπου

Νέος Κόσμος

Στάση Μετρό-Τραμ «Συγγρού-Φιξ»

Τηλέφωνο: 210 9212900         

Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21.15 και Κυριακή στις 19.00

Μέχρι 15/12

Τιμές Εισιτηρίων : 12 € (Κανονικό) 8 € (φοιτητικό/ανέργων)

Μια παράσταση της Αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρίας 4Frontal

σε συμπαραγωγή με το «Θέατρο του Νέου Κόσμου»

Ω² (ομάδα αποφοίτων δραματικής σχολής Ωδείου Αθηνών)