ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΛΕΥΡΑΣ

«Το ζητούμενο δεν είναι να πετύχεις μια σπουδαία ερμηνεία αλλά να την διατηρήσεις»

Μια Πέμπτη πριν αρχίσει η παράσταση «Φουρκέτα» σε μια καφετέρια και κάπου ανάμεσα στην δυνατή μουσική και στα γέλια που μας έπιαναν και τους δύο, έγινε η συνέντευξη με τον Θανάση. Πρώτα είπαμε τα νέα μας και μετά μιλήσαμε για όλα αυτά που πιστεύει και ονειρεύεται. Και είναι πολλά….

Μίλησε μου για την μέχρι τώρα καριέρα σου;

Αποφοίτησα το 2000 από την σχολή του θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν, και αυτά τα δέκα χρόνια τώρα είμαι πολύ τυχερός γιατί η μία δουλειά με οδηγεί στην άλλη. Φοιτητής ακόμα στη σχολή δούλεψα στην παράσταση «Παροδύσσεια» που ήταν μια διασκευή της Οδύσσειας για παιδική παράσταση σε σκηνοθεσία του αείμνηστου Μίμη Κουγιουμτζή. Κατόπιν ήμουν στον «Mικρό πρίγκιπα» του Εξυπερύ και στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη που παίχτηκε και στην Επίδαυρο. Η εμπειρία της δουλειάς, όσο ήμουν ακόμα στη σχολή με βοήθησε πάρα πολύ να καταλάβω πιο πρακτικά το θέατρο. Μετά την σχολή, το καλοκαίρι του 2002, ακολούθησε η παράσταση «Ο έμπορος της Βενετίας» του Σαίξπηρ με τον Γιώργο Κιμούλη. Ακόμα έχω συνεργαστεί με πιο μικρές ομάδες, σε πιο πειραματικές παραστάσεις, έχω ασχοληθεί λίγο με το χοροθέατρο, έχω παίξει σε αρκετές παιδικές παραστάσεις της Κάρμεν Ρουγγέρη. Έχω παίξει σε διαφορετικά είδη θεάτρου. Μέχρι που συνάντησα την Ελένη Γκασούκα που είναι πολύ ξεχωριστή για μένα, και έπαιξα στους «Ήρωες» και τώρα στην «Φουρκέτα».

Ποια συνεργασία σου ξεχωρίζεις;

Κάθε παράσταση είναι ένα μάθημα και ένα πάτημα για την επόμενη δουλειά. Γιατί πέρα από την ίδια την παράσταση γνωρίζεις σπουδαίους και ταλαντούχους ανθρώπους. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον «Πλούτο» στην Επίδαυρο, ήταν μια μοναδική και ταυτόχρονα εφιαλτική, από το άγχος, εμπειρία. Και πριν και κατά τη διάρκεια της παράστασης είχα τρομερό άγχος και έλεγα συνέχεια στο εαυτό μου «θα περάσει, θα περάσει». Θυμάμαι έκανα τον «Ερμή» και πάνω στην σκηνή νόμιζα πως είχα πραγματικά φτερά, ένιωθα σαν να μην είχα βάρος. Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ τους «Ήρωες» γιατί έχω εμπλακεί πολύ ο ίδιος συναισθηματικά.

Μίλησε μου για τους «Ήρωες»…

Οι «Ήρωες» είναι μια ιστορία, η οποία ξεκίνησε από την Ελένη Γκασούκα και ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που συνάντησε... Κατάλαβα την σκέψη της και τι ήθελε να δημιουργήσει και την εμπιστεύτηκα απόλυτα. Είναι ένα είδος θεάτρου, το οποίο δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς, αλλά ξέρω πως είναι αυτό που μ’ αρέσει πάρα πολύ να κάνω. Ξεκίνησε σαν μια παρέα με πολύ λίγα άτομα και όσο περνούσε ο καιρός η παρέα έγινε πολύ μεγάλη και συμπεριέλαβε όλο τον κόσμο που την αγάπησε. Είναι αναμφισβήτητα μία από τις πιο ωραίες εμπειρίες που μου έχει προσφέρει αυτή η δουλειά! Είναι ένα σπονδυλωτό θέαμα με επιθεωρησιακά νούμερα, ζωντανή μουσική, τραγούδια που μπορεί να ανανεώνεται κάθε στιγμή και γι΄ αυτό υπήρχε κόσμος που το είδε πολλές φορές, χωρίς να βαρεθεί.

Για το ρόλο σου σε αυτήν την παράσταση, ως Νατάλια τιμήθηκες με το βραβείο «Δημήτρης Χόρν» το οποίο πρώτη φορά απενεμήθη για κωμικό ρόλο….

Κωμικό και επιθεωρησιακό. Είμαι πραγματικά ευγνώμων για την τιμή που μου έκαναν και ιδιαίτερα για τον Σταμάτη Φασουλή, γιατί ήταν ο πρώτος που με είχε δει στην παράσταση και με πρότεινε για το βραβείο. Ο Σταμάτης από την εποχή του Ελεύθερου Θεάτρου μέχρι σήμερα στηρίζει την επιθεώρηση και εξακολουθεί να της δίνει αξία, γιατί αρκετοί την θεωρούν υποδεέστερο είδος. Εγώ πιστεύω ότι είναι μια ξεχωριστή τέχνη από μόνη της και βαθιά ελληνική και γι’ αυτό δεν θα χαθεί ποτέ. Είμαι πολύ ευτυχής γιατί μέσα από αυτήν την διάκριση έγινα γνωστός ως νέος ηθοποιός, με γνώρισαν σημαντικοί άνθρωποι της δουλειάς και μου έκαναν σημαντικές προτάσεις. Μου άνοιξε μια σπουδαία πόρτα.

Φέτος είσαι για δεύτερη χρονιά στο θέατρο Εμπορικό στην «Φουρκέτα».

Είναι ένα ρεαλιστικό έργο της Ελένης Γκασούκα, το οποίο εμπεριέχει την ματιά των «Ηρώων». Είναι η ιστορία μιας μεσοαστικής ελληνικής οικογένειας που αντιμετωπίζει το πρόβλημα της ανεργίας, έχει έναν παππού άρρωστο και ένα παιδί εθισμένο σε ουσίες. Αντιμετωπίζει όλα τα προβλήματα που μπορεί να’ χει μια σημερινή οικογένεια. Επίσης, πραγματεύεται ένα φιλοσοφικό ζήτημα, την αρρώστια και τον θάνατο. Πως μπορεί να τα διαχειριστεί κανείς όταν προκύψουν και με αφορμή αυτά, να επαναπροσδιορίσει τη ζωή του, να καταλάβει πως είναι, πως θα ήθελε να ήταν, και πως μπορεί να αξιοποιήσει το χρόνο του, από κει και πέρα.

Μίλησε μου για τον Νεκτάριο που υποδύεσαι….

Είναι το παιδί της οικογένειας. Είναι τριάντα χρονών και είναι εθισμένος στα ναρκωτικά. Οι γονείς του, του παρέχουν τα πάντα. Δεν έχει φύγει ποτέ από το σπίτι του. Και φυσικά βρίσκεται σε δίλλημα. Και οι γονείς του δεν ξέρουν πώς να του συμπεριφερθούν και ο ίδιος δεν ξέρει τι να κάνει τον εαυτό του...Χρειάζεται βοήθεια.

Πώς κατάφερες να υποδυθείς έναν εξαρτημένο άνθρωπο χωρίς να αρκεστείς στην «φόρμα»;

Οι άνθρωποι αυτοί είναι γύρω μας καθημερινά. Αν βρεθείς στο κέντρο της Αθήνας θα τους δεις σε όλες τους τις φάσεις. Άρα και εγώ ακολούθησα την μέθοδο της παρατήρησης και μετά το ένστικτό μου. Ακόμα, κι από τον ίδιο μου τον περίγυρο ήξερα ανθρώπους που είχαν αυτήν την εμπειρία. Βοηθήθηκα εννοείται κι από το κείμενο και από την καθοδήγηση της Ελένης.

Πριν ξεκινήσει η παράσταση θες λίγο χρόνο να ετοιμαστείς ή με το που ακούς το τρίτο κουδούνι είσαι έτοιμος;

Όχι, χρειάζομαι χρόνο να συγκεντρωθώ στο καμαρίνι. Κάθε φορά που ξεκινάει μια παράσταση, έχω άγχος, υπάρχουν τα εκφραστικά μέσα και η τεχνική και η επανάληψη που βοηθάνε αλλά το ζητούμενο δεν είναι μόνο να πετύχεις μια σημαντική ερμηνεία, αλλά να μπορέσεις να την διατηρήσεις όλη τη σεζόν και να’ ναι αληθινή και όχι μια στείρα επανάληψη.

Ο ήρωας που υποδύεσαι καταφέρνει να πάρει αποφάσεις για την ζωή του, όταν φτάνει σε αδιέξοδο. Πιστεύεις ότι γενικά ισχύει αυτό;

Ναι νομίζω ότι έτσι γίνεται. Πρέπει να είσαι σε οριακό σημείο με τον εαυτό σου για να πάρεις οριστικές αποφάσεις. Όλοι μας δυσκολευόμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη του εαυτού μας, μας είναι πιο εύκολο να την μεταθέτουμε στον άλλο, ενώ είναι πρώτα και κύρια δική μας. Έτσι και ο Νεκτάριος, για πρώτη φορά στην ζωή του, στα τριάντα του πρέπει να πάρει την ευθύνη του ίδιου του, του εαυτού γιατί ή θα σωθεί ή θα πεθάνει.

Πώς πιστεύεις ότι αντιμετωπίζει, ένας εξαρτημένος άνθρωπος το παιχνίδι με το θάνατο;

Νομίζω ότι έχει την πεποίθηση πως το μοιραίο δεν θα συμβεί σ’ αυτόν. Αισθάνεται έτσι μέσα από μια υπερεκτίμηση του εαυτού του και των δυνατοτήτων του. Πιστεύω όμως πως ο εθισμένος άνθρωπος νοσεί ψυχικά και εξαιτίας αυτού μπορεί είτε να μην βλέπει την επερχόμενη καταστροφή του, είτε και να την αποζητάει. Δεν του αρέσει ο εαυτός του, δεν τον θέλει και κάποιες φορές θέλει να τον βλάψει. Είναι σαν ένα είδος αυτοκτονίας.

Ο Νεκτάριος πιστεύεις πως τελικά καταφέρνει να επικοινωνήσει με την οικογένεια του;

Η αρρώστια και ο θάνατος, που είναι πολύ δύσκολες προσωπικές στιγμές, συνήθως ενώνουν τους ανθρώπους. Είναι όμως τόσο άδικο. Περνάμε μια ζωή με κάποιους ανθρώπους και ξεχνάμε να τους εκφράσουμε τα συναισθήματά μας και να επικοινωνήσουμε πραγματικά μαζί τους και νιώθουμε αυτήν την ανάγκη μόνο όταν πλησιάζει το τέλος. Πιστεύω πως στο τέλος καταφέρνει να επικοινωνήσει και με την οικογένεια του και με την όλη κατάσταση, όταν αποφασίζει να φύγει από το σπίτι, κάτι που θα έπρεπε να έχει κάνει νωρίτερα. Όταν η μαμά του φεύγει από την ζωή, δεν έχει πια τις δικές της πλάτες για να στηριχτεί άρα, πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του. Δεν μπορεί μια ζωή να περιμένεις από τους άλλους... Οι άλλοι θα σε οδηγήσουν μέχρι εκεί που μπορούν και πιστεύουν. Αν τα καταφέρει εκεί έξω, θα τα καταφέρει και με τον εαυτό του. Στην τελευταία σκηνή λοιπόν φεύγω με ελπίδα, γιατί θέλω να πιστεύω ότι ο ήρωας μου τα κατάφερε κι ότι τώρα θα παλέψει πια για τη ζωή του. Άλλωστε ο Νεκτάριος είναι πάρα πολύ καλό παιδί. Ούτως ή άλλως πιστεύω πως οι εξαρτημένοι άνθρωποι είναι βαθιά συναισθηματικοί κι εξαιτίας της αδυναμίας τους να εκφράσουν αυτά που νιώθουν, κλείνονται στον εαυτό τους και ψάχνουν μία διέξοδο.

Τι σημαίνει για σένα φουρκέτα;

Φουρκέτα ήξερα ότι είναι το τσιμπιδάκι για τα μαλλιά. Δεν ήξερα ότι έτσι λέγεται και η στροφή 180^ο μοιρών, στο δρόμο. Σημαίνει λοιπόν την αλλαγή κατεύθυνσης και πλεύσης είτε επειδή φτάνεις σε οριακή στιγμή, είτε επειδή ξυπνάς ένα πρωί, θυμάσαι όλα εκείνα που ονειρευόσουν να κάνεις κι αποφασίζεις ότι ήρθε η ώρα να τα κάνεις. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που μπορεί αυτό να το έχουν ξεχάσει στην πορεία της ζωής τους και να’ ναι καλά και ευτυχισμένοι με αυτή την επιλογή. Αν δεν είναι, τότε πραγματικά αξίζει να κυνηγήσουν το όνειρο τους, γιατί η ζωή είναι μία, απ’ όσο ξέρω.

Προσπαθείς να ζεις τη ζωή σου με αυτόν τον τρόπο;

Ναι πολύ! Φροντίζω να το θυμάμαι γιατί συνήθως τείνουμε να το ξεχνάμε!

Μίλησε μου για την συνεργασία σου με την Ελένη Γκασούκα και τους υπόλοιπους συντελεστές;

Η Ελένη είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην ζωή μου και η σχέση μας πιστεύω πως είναι καρμική. Και σαν φίλοι αλλά και μέσα στην δουλειά. Με πήρε από το χέρι και με ξανα-εκπαίδευσε. Εγώ έχω βγάλει δύο σχολές του Τέχνης και της Ελένης. Είναι ένας άνθρωπος πολύ εμπνευσμένος και με πάρα πολύ ταλέντο. Είχα την τύχη να την γνωρίσω στο ξεκίνημα αυτής της δεύτερης καριέρας που χτίζει και κατάφερε να μου επαναπροσδιορίσει την έννοια του θεάτρου επί της ουσίας και να με ξεμπλοκάρει. Της χρωστάω πάρα πολλά. Κάθε μέρα μας διδάσκει την σπουδαιότητα του να είσαι γενναιόδωρος ψυχικά πάνω στην σκηνή. Μιλάμε την ίδια γλώσσα, δουλεύουμε ουσιαστικά και καταλαβαινόμαστε χωρίς να μιλήσουμε. Επίσης η Ελένη πίστεψε πιο πολύ σε μένα απ’ ότι εγώ στον εαυτό μου. Ακόμα και τώρα συμβαίνει αυτό. Εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, επειδή με εμπιστεύεται εκείνη τόσο πολύ. Την αγαπάω και την θαυμάζω απεριόριστα γιατί είναι γνήσιος καλλιτέχνης. Όσο για την Μαρία Καβογιάννη και τον Κώστα Κόκλα τους έβλεπα και μελετούσα το ταλέντο τους και τώρα που δουλεύουμε μαζί ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πως είμαστε συνάδελφοι και μοιραζόμαστε την ίδια σκηνή! Είναι και οι δυο τόσο άνετοι, ακομπλεξάριστοι και γενναιόδωροι που είναι παράδειγμα προς μίμηση. Είμαστε μια πολλή δεμένη ομάδα όλοι μεταξύ μας.

Τι πιστεύεις για την διαδικτυακή δημοσιογραφία;

Δεν γνωρίζω και πολλά για το διαδίκτυο, αλλά θέλω πολύ να μάθω, γιατί είναι κάτι βασικό και επεκτείνεται. Όσο για την δημοσιογραφία πιστεύω πως είναι καλό, γιατί της ανοίγετε μια καινούρια προοπτική.

Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;

Κάποιες φορές κάνω πολλά όνειρα κι άλλες φορές κανένα. Δεν ονειρεύομαι κάτι συγκεκριμένο. Μεγαλώνοντας σε εκπλήσσει ο ίδιος σου ο εαυτός με τις ανάγκες που σου δημιουργούνται και όσο συμβαίνει αυτό, σημαίνει πως είσαι ζωντανός και δραστήριος. Μου αρέσουν οι εκπλήξεις που μου επιφυλάσσει η ζωή. Μπορεί να μην συμβαίνει τίποτα και ξαφνικά να αλλάξουν τα πάντα μέσα σε μια στιγμή. Αυτή είναι και η μαγεία της και δεν με φοβίζει... Το περιμένω. Είναι μια πρόκληση. Ακόμα, και αν βαρεθώ με κάτι, κάτι θα συμβεί και θα μου το ανατρέψει και θα ανανεωθεί το ενδιαφέρον μου.

Ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;

Με την Ελεονόρα Ζουγανέλη και τον Δήμο Αναστασιάδη, που είμαστε μαζί στο Σταυρό του Νότου θα πάμε Θεσσαλονίκη από τις εννιά Απριλίου. Όσο, για το καλοκαίρι δεν ξέρω ακόμα, αλλά το χειμώνα θα’ μαι στους «Ήρωες» που τώρα ετοιμάζει η Ελένη. Είναι το ραντεβού μας και το περιμένω με πολλή μεγάλη χαρά.