Ευάγγελος Κάλλοου

Αυτή τη φορά το Επί Σκηνής φιλοξενεί έναν νεαρό κινηματογραφιστή με σπουδές filmmaking και master στην Αγγλία ο οποίος όμως έχει εμπλακεί στον θεατρικό τομέα και φέτος είδαμε τα βίντεο του στο «Τρύπιο Βαρέλι» του Θεοδόση Πελεγρίνη, σε σκηνοθεσία της Άννας Σωτρίνη, τα οποία προσέθεσαν μια ενδιαφέρουσα, σουρεαλιστική διάσταση στην σκηνοθετική ροή και στην δυναμική της παράστασης.

Συμμετείχες στο «Τρύπιο Βαρέλι» δημιουργώντας τα βίντεο της παράστασης. Μίλησε μου γι’ αυτά;

Όπως και η παράσταση σε ένα βαθμό, τα βίντεο χρίζουν ατομικής ερμηνείας. Βλέπουμε αυτόν τον κύριο απέναντι σε τόσο εξωπραγματικές καταστάσεις που είναι ξεκάθαρο πως είναι φανταστικός. Αλλά ουσιαστικά… είναι; Μήπως είναι όλοι φανταστικοί; Μπορεί και να τους έχει στρίψει λίγο. Η αλήθεια του έργου είναι σαφής στο όραμα της σκηνοθέτιδας Άννας Σωτρίνη αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς, τίποτε δεν είναι βέβαιο. Οπότε μπορεί να αναρωτηθεί κανείς, ενώ καταναλώνει τα νοήματα του έργου.

Πως συμμετέχουν τα βίντεο στην ροή της ιστορίας;

Γενικά συντηρούν μια νότα σουρεαλισμού και χιούμορ ανάμεσα στις σκηνές για να προετοιμάζονται οι ηθοποιοί. Μια δυο φορές είναι πιο συγκεκριμένα. Επίσης, τα βίντεο σχολιάζουν κάτι που έχει αναφερθεί προηγουμένως, κατά κανόνα στην προηγούμενη σκηνή. Αυτό το αποφάσισα για να δένουν λίγο πιο καλά, και έδωσε και μια κατευθυντήρια γραμμή. Αν προέκυπταν εντελώς από το πουθενά θα φαινόντουσαν ίσως ξένα στην παράσταση.

Ποιοι σε έχουν εμπνεύσει στην αισθητική σου;

Δεν έχω κάτι πολύ συγκεκριμένο. Γενικά ο αγαπημένος μου σκηνοθέτης, τρελός με τη λεπτομέρεια και με έντονη αίσθηση του χιούμορ, είναι ο Edgar Wright. Σε γενικές γραμμές έχω καταναλώσει διάφορες ταινίες, σειρές, βιντεοπαιχνίδια και κόμικς, αρκετά για να μένω ασυγκίνητος από rock, παλιές ελληνικές ταινίες, πράγματα με τα οποία μεγάλωσαν οι γονείς μου και κάποιοι συνομήλικοί μου.

Πως διαχειρίζεσαι το τρέιλερ μιας παράστασης και πως συνεργάζεσαι με τον σκηνοθέτη;

Εξαρτάται. Εδώ ήταν κλασσικό με την έννοια ότι τράβηξα βίντεο κατά την πρόβα και το έδεσα. Αλλά δεν ήταν απλά κόψε ράψε, που δεν το έχω κάνει ποτέ μου δηλαδή, υπήρχαν μερικά εφέ για να βγει μια αισθητική κόμικ, έγραψα και μια μουσικούλα να το ντύσω. Με την Άννα συνεννοούμεθα ηλεκτρονικά και προχωρούσαν σταθερά τα πράγματα, και εγώ είχα να προσφέρω και εκείνη ήξερε τι ήθελε.

Τι γνώμη έχεις για το θέατρο σαν τέχνη και αισθητική;

Έχει μια γοητεία που μου αρέσει ακόμα και στον κινηματογράφο. Ερμηνείες από άτομα όπως ο Tim Curry βγάζουν μια συγκροτημένη υπερβολή στο φακό, που τη νιώθεις χαρακτηριστικά στο δάγκωμα αλλά δε σπας και τα δόντια σου. Δηλαδή δεν το παρακάνουν… δυστυχώς βλέπω συχνά ερμηνείες με υπερβολή αλλά χωρίς τεχνική και κατανόηση, άχαρες και κουραστικές. Ειδικά στο θέατρο θέλω, έστω και ένας ηθοποιός, να με μαγνητίσει. Να σκέφτομαι πως είναι «αψεγάδιαστος» ενώ απολαμβάνω τη χροιά στη φωνή, τις μετρημένες κινήσεις.

Ποια φαντάζεσαι ότι θα είναι η διαχείριση του οπτικοακουστικού υλικού στις παραστάσεις του μέλλοντος;

Αυτό είναι καθαρά δημιουργικό θέμα, είμαστε σε σημείο που τόσα μπορούν να γίνουν. Το θέατρο βέβαια θα είναι πάντα πίσω από το σινεμά και άλλα υπαρκτά και μέλλοντα media. Ότι κάνεις στο θέατρο, με μόνη του ιδιαιτερότητα το ότι είναι ζωντανό, γίνεται πιο φθηνά και πρακτικά αλλού. Ίσως μεταλλαχθεί, χάριν της επιβίωσης του, σε κάτι βασισμένο καθαρά σε αυτό το κομμάτι. Με μια επικοινωνιακή, ψυχοθεραπευτική ιδιότητα, και εκεί σαν περιβάλλον δούμε μια ιδιαίτερη χρήση εικόνας και ήχου. Που μάλλον γίνεται ήδη σε διάφορες μορφές.

Τι είναι αυτό που διεγείρει την δημιουργικότητα σου;

Η ιδέα του ότι έχω να παραδώσω κάτι πρώτα από όλα, ή να μου έχει κολλήσει μια έξυπνη ιδέα στο μυαλό που να θέλω να μοιραστώ, ιδίως για fanart. Ας πούμε, είχα μια ιδέα για χαρακτήρα στη σειρά βιντεοπαιχνιδιών SuperSmashBros, όπου επί μέρες ζωγράφιζα, ανέλυα τι κινήσεις θα είχε και σκιτσάριζα στα γρήγορα. Έτσι, για να το βγάλω από το κεφάλι μου και να το μοιραστώ με άλλους fan. Ή έκανα σε μια μέρα μια δική μου αφίσα για την παράσταση, χωρίς να ξέρω αν θα χρησιμοποιηθεί πουθενά, γιατί απλά το είδα στο νου μου και ήθελα να το δω και μπροστά μου. Πάντα, ενώ βλέπω ταινίες ή παραστάσεις, ενώ περπατάω ή προσπαθώ βασανιστικά να κοιμηθώ για μια-δυο ώρες, τριβελίζουν σκέψεις το μυαλό μου.

Ποια είναι τα σχέδια σου για το μέλλον;

Να τιθασεύσω την παραγωγικότητά μου και μετά βλέπουμε. Καλά, δεν γίνεται κατά παραγγελία η έμπνευση, αλλά όσο πιο πολύ δημιουργώ και μελετώ, τόσο το καλύτερο. Συνήθως φτάνω προετοιμασμένος στα project γιατί ήδη έχω γνωρίσει το αντικείμενο από μόνος μου και έχω να δείξω και υλικό.