Χριστίνα Τασκασαπίδου

Με σπουδές σε δραματικές σχολές και επιμόρφωση σε σημαντικά σεμινάρια, η Χριστίνα έχει σπουδάσει εκτός από υποκριτική και κλασσικό μπαλέτο. Έχει παίξει στο θέατρο και στον κινηματογράφο και φέτος την είδαμε στην παράσταση «Μόνος κόσμος»-Emily Dickinson σε σκηνοθεσία Αλέξιου Κοτσώρη, που ξεκίνησε τον Σεπτέμβρη του 2017 στην Αυλή του Χώρου Τέχνης & Δράσης «Βρυσάκι» με μεγάλη ανταπόκριση από κοινό και κριτικούς και συνεχίστηκε στον Εσωτερικό του Χώρο.

Μίλησε μου για την παράσταση

Είναι ένα έργο αφιερωμένο στην ποιήτρια Έμιλι Ντίκινσον αλλά και στον τρόπο που έζησε, δηλαδή στο γεγονός ότι έζησε σε πλήρη αντιστοιχία με το έργο της, κάτι που την οδήγησε σε μια ιδιότυπη και δημιουργική απομόνωση από τη συντηρητική κοινωνία της εποχής της. Η ποίηση της Ντίκινσον αγγίζει αρχετυπικές έννοιες, το πώς ένα ανθρώπινο ον βιώνει τον έρωτα, τη φύση, την αγάπη, τον θάνατο, την ίδια τη ζωή. Ταυτόχρονα, όμως, και βάσει του τρόπου που έζησε η ίδια, θίγει την κοινωνική απομόνωση, την αποξένωση στην οποία καταφεύγει ο άνθρωπος ακριβώς για να διασώσει την ύπαρξή του. Αυτό νομίζω ότι έχει να κάνει πολύ με τον τρόπο που ζει ο σημερινός άνθρωπος και με τις προκλήσεις που αναγκάζεται να αντιμετωπίσει. Το κειμενικό σώμα του έργου μοιάζει με παρτιτούρα, είναι ένα παζλ που συνθέσαμε με τους συνεργάτες μου, φτιαγμένο από διάφορα ημερολογιακά κείμενα της Ντίκινσον, επιστολές και ποιήματα. Αυτό που νομίζω ότι κάνει τη διαφορά είναι ότι το ακούμε από μια ηθοποιό η οποία, καθώς ερμηνεύει τον μονόλογο, σταδιακά ταυτίζεται με την ποιήτρια, περνώντας στα δικά της βιώματα, καταφέρνοντας έτσι να συνδέσει τις (εν τέλει όχι και τόσο) διαφορετικές ιστορικά εποχές και να θίξει θέματα βαθιά υπαρξιακά, επίκαιρα μεν αλλά και διαχρονικά.

Τι σημαίνει για σένα η Έμιλι Ντίκινσον;

Αχ! Την θαυμάζω απεριόριστα, σπουδαία ποιήτρια, τολμηρή , μια ποιήτρια που άλλαξε το ποιητικό σύμπαν και δημιούργησε την δική της πορεία στην Αμερικανική ποίηση. .. Αινιγματική η Ντίκινσον, μετατρέπει το ποίημα σε αίνιγμα...

Πως συνεργαστήκατε με τον σκηνοθέτη;

Η συνεργασία μας με τον Αλέξιο Κοτσώρη έγινε μέσα από ένα πρίσμα ξεκάθαρο, αρκετά ισορροπημένο και εξελίχθηκε πολύ δημιουργικά. Κάθε καινούρια πρόβα ήταν καλύτερη πρόβα και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό!

Πως οργανώθηκε το φωτιστικό κομμάτι της παράστασης;

Τα φώτα, τα οποία οργανώθηκαν με μεγάλη ευαισθησία και φαντασία από τον Αλέξανδρο Πολιτάκη, φωτίζουν τον κόσμο της ηρωίδας μας.

Μίλησε μου για της ηρωίδες που θα ήθελες να υποδυθείς…

Θα σου πω αυτήν που μου ήρθε τώρα στο μυαλό. Την Λαίδη Μάκμπεθ από τον «Μάκμπεθ» του Σαίξπηρ.

Αν δεν έκανες θέατρο, τι άλλο θα ήθελες να κάνεις;

Δεν το σκέφτομαι ποτέ... Αν δεν έκανα θέατρο, θα έκανα οτιδήποτε αρκεί να νιώθω δημιουργική!  Μάλλον αυτό μου φτάνει.