Θανάσης Ισιδώρου

Από πλευράς καλλιτεχνικής δημιουργίας το θέατρο, όχι μόνο δε βάλλεται από την κρίση μα κατά την γνώμη μου τώρα ανθίζει…

Απόφοιτος της Δραματικής σχολής «Πράξη επτά» και καλός γνώστης της Αγγλικής γλώσσας έχει πάρει επίσης μαθήματα ζογκλέρ, μονόκυκλο, ξυλοπόδαρα, γνωρίζει ξιφασκία, παίζει drum, ηλεκτρονική μουσική (πλήκτρα, υπολογιστής, sampling), κι έχει διδαχτεί σολφέζ. Η σκηνική του εμπειρία είναι πολύ μικρή ακόμα. Συμμετείχε  σε παράσταση σε συνεργασία με την ομάδα mapped productions του CentralSaintMartin'sCollegeofArt σε σκηνοθεσία PeteBrooksπου παίχτηκε στο Θέατρο Rabbithole, στο Platformtheater, king'scross στο Λονδίνο και στο Runner, μια performanceτου ιδίου σκηνοθέτη, σε συνεργασία με την ίδια ομάδα που παίχτηκε σε ειδικά διαμορφωμένο χώρο στον Πειραιά. Φέτος συμμετέχει μ’ έναν χαρακτηριστικό κωμικό ρόλο στην παράσταση «Φον Δημητράκης» του Δημήτρη Ψαθά στο θέατρο «Μουσούρη» σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλλιπίδη. Του εύχομαι στο μέλλον μια θεατρική πορεία όπως την ονειρεύεται…

Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο;

Το θέατρο μου άρεσε από μικρό παιδάκι κι έτσι μου είναι δύσκολο να ανιχνεύσω την αρχή. Κάθε εκδήλωση σε σχολική γιορτή, κάθε σκετσάκι στη κατασκήνωση με έφερναν πιο κοντά στο να σιγουρευτώ πως θέλω να ασχοληθώ μ’ αυτό. Το πρώτο μου πραγματικό βήμα στο θέατρο γίνεται μόλις τώρα στην παράσταση «Φον Δημητράκης».

Ποιες είναι οι εμπειρίες σου από την δραματική σχολή;

Η δραματική σχολή είναι μια πραγματικά μυστήρια εμπειρία. Μαθαίνεις να ζεις με το θέατρο όλη τη μέρα στο μυαλό σου…  Συστήνεσαι λίγο-λίγο στον εαυτό σου, γνωρίζεσαι με τα «εργαλεία» της δουλειάς αλλά δεν μαθαίνεις τι πραγματικά είναι το θέατρο. Αυτό μόνο πάνω στη δουλειά μαθαίνεται. Ευτυχώς όμως υπάρχουν δάσκαλοι που ξέρουν πως να σε σπρώξουν πάνω στη σκηνή και να σε κρατήσουν εκεί ώσπου να καταλάβεις αν το χρειάζεσαι κι αν το θες. Το καλύτερο που μπορεί η σχολή να προσφέρει (δεν ξέρω αν όλες οι σχολές το κάνουν), είναι αυτό: Να καταλάβεις αν θες πραγματικά να γίνεις ηθοποιός. Για μένα αυτό συνέβη δύσκολα αλλά τώρα ξέρω.

Ποιοι δάσκαλοι υπήρξαν οι σπουδαιότεροι στην ως τώρα πορεία σου;

Αν είναι ανάγκη να ξεχωρίσω κάποιους ανάμεσα σ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους, εντός κι εκτός σχολής, που με βοήθησαν και με δίδαξαν, είναι οι καθηγητές της υποκριτικής μου, ο Κώστας Μπάρας, ο Θόδωρος Γράμψας κι ο Γιάννης Μπέζος και βέβαια ο Πέτρος Φιλλιπίδης κι όλος ο θίασος του «Φον Δημητράκη» που είναι οι τωρινοί μου δάσκαλοι, από τους πιο γνωστούς και μεγάλους ηθοποιούς μέχρι και αυτούς με τους οποίους έχουμε σχεδόν την ίδια εμπειρία.

Πως αντιλαμβάνεσαι την πορεία του θεάτρου σε καιρούς κρίσης;

Πιστεύω πολύ ότι το θέατρο, όπως και οι άλλες τέχνες, δεν πτοείται από τους καιρούς αυτούς. Ναι, ίσως τα εισιτήρια να είναι λιγότερα, ναι, μπορεί οι παραγωγές να είναι πιο δύσκολο να υλοποιηθούν και οι αμοιβές να είναι πιο χαμηλές αλλά αυτό συμβαίνει σε κάθε επάγγελμα. Όμως από πλευράς καλλιτεχνικής δημιουργίας το θέατρο, όχι μόνο δε βάλλεται από την κρίση μα κατά την γνώμη μου τώρα ανθίζει.

Ποια είναι η γνώμη σου για τις ομάδες;

Μια ομάδα είναι μια καλή διέξοδος για να εκφράσει κανείς τις ανησυχίες του να υλοποιήσει ιδέες κι αν τα καταφέρει, ακόμα και να βιοπορισθεί από την τέχνη, πράγμα πολύ σημαντικό. Πολλές ομάδες σ’ όλο το κόσμο έχουν παράξει αξιοσέβαστο έργο, όχι μόνο στο θέατρο αλλά και στα εικαστικά, στη μουσική... Εν τούτοις για μένα η έννοια της «ομάδας» στη τέχνη κρύβει παράλληλα κι αρκετούς κινδύνους και για τους καλλιτέχνες αλλά και για το κοινό. Η καλλιτεχνική αυθαιρεσία, ο ψευδής διαχωρισμός εμπορικού-ποιοτικού θεάτρου κι οι δουλειές «στο περίπου» είναι καταστάσεις που συνδέονται συχνά με τις ομάδες και κάνουν κακό στο σύνολο της καλλιτεχνικής δημιουργίας του τόπου μας. Θα προσπαθήσω στη δική μου πορεία να είμαι υπεύθυνος για την δουλειά μου κι υπερασπιστής της με το όνομα το δικό μου και όχι της «ομάδας». Πιστεύω πιο πολύ, αν κι όχι αποκλειστικά, στον παραδοσιακό θίασο.

Ποια είναι τα απαραίτητα προσόντα ενός ηθοποιού;

Συνέπεια καλλιτεχνική και πρακτική, καλλιέργεια συναισθηματική-αισθητική, μόρφωση και πάνω απ’ όλα αληθινή, βαθειά ευγένεια, αν θέλετε με την παλιά έννοια, του ευγενούς δηλαδή και όχι του ευγενικού απλά. Αυτά τα στοιχεία τώρα μ’ όση εργατικότητα συνδυαστούν, τόσα θα σου δώσει και το θέατρο πίσω.

Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στους ηθοποιούς της γενιάς σου και τους παλαιότερους;

Καμία. Βρίσκω αφελές να λέμε  ότι είχαν «άλλη στόφα» ή «ήταν αληθινοί» οι παλαιότεροι κι άλλα τέτοια... Αντιθέτως όπως όλοι οι υπόλοιποι τομείς αναπτύσσονται, έτσι και το θέατρο με τα χρόνια γίνεται καλύτερο. Και το θέατρο είναι πάνω απ’ όλα οι ηθοποιοί.

Που θα σε δούμε φέτος;

Παίζω στην παράσταση «Φον Δημητράκης» του Δημήτρη Ψαθά στο θέατρο «Μουσούρη» σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλλιπίδη με έναν θίασο που ούτε είχα σκεφτεί ποτέ ότι θα συνεργαζόμουν (εκτός ίσως στα όνειρά μου). Είμαι ο χωροφύλακας του Δημητράκη, ενός μανιακού με την εξουσία, αποτυχημένου πολιτικάντη της παλιάς ή και της τωρινής, Αθήνας που σε μια περίοδο πτώσης αξιών βρίσκει ευκαιρία κι αρπάζει την καρέκλα του υπουργού. Ο άνθρωπος αυτός έχει τοποθετήσει τις φιλοδοξίες του πάνω από κάθε αξία και κάθε πλάσμα που αγαπά. Δεν χρειάζεται νομίζω να προσθέσω ότι το έργο μας αφορά άμεσα στις μέρες μας. Ο χωροφύλακας είναι μια φιγούρα κωμική κι η παρουσία του είναι μια ανάσα μέσα στη σκληρότητα της κατάστασης που επικρατεί στο έργο. Είναι ο κλασσικός βλαχάκος που ίσως η μαμά του, του βρήκε αυτή τη δουλειά με ρουσφέτι και τον έστειλε στην Αθήνα να «πετύχει». Αυτό ισχύει για πολλούς τέτοιους και σήμερα… Είναι ο φοβισμένος, αγράμματος, δουλοπρεπής, ρουσφετο-δημόσιος  υπάλληλος της διπλανής μας πόρτας.

Ποια είναι τα όνειρά σου;

Θέλω να γίνω απαραίτητος για το θέατρο. Δε χρειάζομαι κάτι άλλο.