fAbricArt

Μοναδική μας ορμή, η ανάγκη για δημιουργία

Ο Mark Ravenhill έγραψε το 1996 το προκλητικό αλλά και βαθύτατα τρυφερό «Shopping and fucking» το οποίο διάλεξαν για να ξεκινήσουν την δράση τους τα μέλη μιας νέας, πολλά υποσχόμενης ομάδας, της fAbricArt. Ο Ρόμπι, ο Μαρκ κι η Λούλου είναι φίλοι και εραστές ενώ ταυτόχρονα συνιστούν μια παράδοξη οικογένεια. Εξασφαλίζουν με κλοπές τα προς το ζειν και την βρίσκουν με «χημεία» και σεξ, φλερτάροντας διαρκώς με την αυτοκαταστροφή. Όταν ο Μαρκ φεύγει από το κοινό τους σπίτι αναζητώντας μια διέξοδο, συναντιέται με τον Γκάρι, έναν νεαρό άντρα που δουλεύει σαν αρσενική πόρνη. Σχετίζεται συναισθηματικά μαζί του και τελικά τον φέρνει στους φίλους του. Εκείνοι όμως έχουν άλλα μπλεξίματα. Στην προσπάθεια της να φέρει χρήματα στο σπίτι, η Λούλου αναγκάζεται να πουλήσει ναρκωτικά κι όταν ο ανεύθυνος Ρόμπι τα παίρνει για να τα προωθήσει στην πιάτσα, καταφέρνει να γλιστρήσουν απ’ τα χέρια του χωρίς το παραμικρό χρηματικό αντάλλαγμα. Έτσι έρχονται αντιμέτωποι με τον Μπράιαν, τον αδίστακτο έμπορο που τους έδωσε το σταφ, ο οποίος απαιτεί τώρα πίσω τα λεφτά του και μάλιστα μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα. Τότε η Λούλου κι ο Ρόμπι στήνουν μια κερδοφόρα επιχείρηση τηλεφωνικού σεξ. Όμως λείπει ακόμα ένα αξιόλογο ποσόν. Ο Γκάρι προθυμοποιείται να τους τα δώσει αυτός και σαν αντάλλαγμα τους ζητάει να παίξουν μαζί του ένα παιχνίδι στη διάρκεια του οποίου επιθυμεί να του χώσουν ένα μαχαίρι στον κώλο. Τα λεφτά για τον Μπράιαν εξασφαλίζονται αλλά οι τρεις φίλοι έχουν ξεπεράσει πια και το τελευταίο όριο. Αφού χωρίς καλά-καλά να το καταλάβουν, έχουν σκοτώσει, έστω κι με την θέλησή του, τον Γκάρι.

Μιλάμε με τους ηθοποιούς της ομάδας οι οποίοι σκηνοθέτησαν επίσης το έργο και είναι: Ο Φάνης Κατέχος ο οποίος υποδύθηκε τον Ρόμπι, η Μαριλένα Ράδου που έπαιξε την Λούλου, ο Παύλος Μελεκίδης που ενσάρκωσε τον Μαρκ, ο Νεκτάριος Δημητρακόπουλος που ερμήνευσε τον Γκάρι κι ο Γιάννης Γιαννακόπουλος στο ρόλο του Μπράιαν. Έχουν πολλά να πουν για τον σκοτεινό κόσμο των ηρώων τους, τους παράδοξους και πολυεπίπεδους χαρακτήρες τους και την σχέση της αδιέξοδης πορείας τους με την δική μας σύγχρονη πραγματικότητα η οποία διαγράφεται εξ ίσου ζοφερή και επικίνδυνη.

Τι σας έκανε να θέλετε να ανεβάσετε αυτό το έργο;

Φάνης: Μόλις το διαβάσαμε εγώ κι ο Παύλος φρικάραμε. Λέμε εντάξει αυτό το πράγμα δεν είναι για μας. Ο Κωστής ο Τσώνος όμως που μας το πρότεινε, επέμενε: «Εμπιστευτείτε με», μας είπε, «το έργο δεν είναι αυτό που φαίνεται». Το λέει κι ο συγγραφέας αυτό: «Αν μείνετε στο έργο, μην το ανεβάσετε». Η μετάφραση του Μπελιέ ήταν πάρα πολύ καλή αλλά ήταν για την εποχή που γράφτηκε. Τώρα το 2010 έχουν αλλάξει οι κωδικοί επικοινωνίας των νέων... Επίσης προσπαθήσαμε με την μετάφραση που έκανε ο Μπάμπης (Λουκόπουλος) να το φέρουμε από το Λονδίνο στην Αθήνα, στο Γκάζι, στην διπλανή μας πόρτα.

Μαριλένα: Δώσαμε πολύ βάση στο αγγλικό κείμενο, στην γλώσσα που ήταν κάπως πιο ωραιοποιημένη, στην υπάρχουσα μετάφραση. Τώρα όσον αφορά το έργο, ούτε και μένα μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση όταν το πρωτοδιάβασα. Κάτι μου έλλειπε. Αλλά επειδή έχω μεγαλώσει με αγόρια κι έτσι κρύβω ένα κάφρο μέσα μου, ένοιωσα πιο άνετα με το ρόλο μου από τα παιδιά που έπρεπε επιπλέον να κάνουν κι ένα σωρό τολμηρές, ερωτικές σκηνές.

Φάνης: Στην πορεία κι όταν το μελετήσαμε καλύτερα το κείμενο, εμένα αυτό που με γοήτευσε δεν ήταν οι ίδιοι οι ήρωες αλλά ο κόσμος πίσω τους. Όπως λέει ο Γκάρυ,   πήγε στην πρόνοια κι είπε ότι ο πατριός του τον πηδάει στην «υπεύθυνη» κι αυτή τον ρώτησε αν χρησιμοποιεί προφυλακτικό και του έδωσε ένα φυλλάδιο για προφυλάξεις.

Δηλαδή αν βιάζεις τα παιδιά σου με προφυλακτικό είσαι οκ; Αυτό είναι ένα κανονικός κόσμος;

Μα ο «κανονικός» κόσμος γύρω απ’ αυτά τα παιδιά είναι που τα οδηγεί στο αδιέξοδο και στις ακραίες επιλογές τους. Αυτά είναι αρρωστημένα ή οι άλλοι γύρω τους που δημιουργούν ένα τέτοιο περιβάλλον; Αν είχαν γεννηθεί σε μια κοινωνία λιγότερο αρρωστημένη δεν θα καταντούσαν έτσι. Οι «τύποι με τις γραβάτες» που δεν φαίνονται στο έργο είναι χειρότεροι απ’ αυτούς. Όσον αφορά την αιτία του κακού, διαπιστώνω πως όλα ξεκινάνε από την οικογένεια. Όταν ένας νέος βρίσκεται σε αναζήτηση του εαυτού του και του κόσμου γύρω του χρειάζεται μια στιβαρή υποστήριξη ένα δυνατό θεμέλιο, κάποιον που να του θέσει τα όρια αλλά και να τον στηρίξει. Αλλιώς είναι πάρα πολύ εύκολο να ξεφύγει. Αυτοί οι ήρωες βλέποντας πόσο σάπια είναι η κοινωνία θέλουν να ελευθερωθούν απ’ αυτήν, να σπάσουν τα ταμπού της, να πειραματιστούν με κάτι άλλο. Αλλά οι πειραματισμοί τους τελικά, τους οδηγούν σε μεγαλύτερο αδιέξοδο.

Ναι, παγιδεύονται για τα καλά.

Φάνης: Αλλά η ανάγκη τους είναι να απελευθερωθούν από τις υπάρχουσες συνθήκες. Γι’ αυτό πειραματίζονται με τα ναρκωτικά, με την ομοφυλοφιλία...

Δηλαδή πιστεύεις πως η ομοφυλοφιλία αυτών των ηρώων είναι προϊόν της σύγκρουσής τους με το κοινωνικό κατεστημένο κι όχι σεξουαλική επιλογή;

Φάνης: Ναι. Νομίζω πως πειραματίζονται με την ομοφυλοφιλία προσπαθώντας να έρθουν σε ρήξη με τους θεσμούς. Όπως λέει κι ο Ρόμπι «κάποτε υπήρχαν οράματα». Ο κόσμος πίστευε σε αξίες, στο θεό, στην οικογένεια, στην πατρίδα, στην απελευθέρωση... Τώρα δεν υπάρχει τίποτα για να το πιστέψουμε οπότε προσπαθούμε να πιαστούμε απ’ τις δικές μας παραμύθες και νομίζουμε ότι κάτι κάνουμε.

Κάθε εποχή όμως έχει και τα δικά της ιδανικά, τι λες;

Φάνης: Ποιο είναι το ιδανικό του σήμερα;

Εσείς θα μου το πείτε.

Φάνης: Νομίζω πως η εποχή μας χαρακτηρίζεται από το ψάξιμο ενός ιδανικού που δεν ξέρουμε ποιο είναι.

Νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν βρει ένα ιδανικό έστω κι αν δεν το συνειδητοποιούν. Υπάρχουν ιδανικά γι’ αυτούς. Απλά δεν ξέρουν πώς να τα διευθετήσουν. Κι είναι η αγάπη, η συντροφικότητα, η φιλία, ο έρωτας... Πολύ καλύτερα από πατρίδες, θρησκείες και οικογένειες...

Φάνης: Φτάνουν στη ρίζα του ενστίκτου αλλά δεν ξέρουν πώς να εκφράσουν αυτό που αντιλαμβάνονται.

Ναι. Δεν ξέρουν καν ότι το νοιώθουν, δεν ξέρουν τι νοιώθουν. Αμφιβάλλουν για το τι είναι αυτό που νοιώθουν...Όλοι τους, όχι μόνον ο Μαρκ.

Μαριλένα: Πιστεύω ότι οι ατάκες που χρησιμοποιεί ο κάθε ήρωας σ’ αυτό το έργο, εκφράζουν και τους υπόλοιπους. Όταν ο Γκάρι λέει «Φύγε, εγώ είμαι ένα τίποτα» πιστεύω πως λέει μια φράση που όλοι θα μπορούσαν να πουν για τον εαυτό τους.

Είναι όμως ταυτόχρονα οι ήρωες και τέσσερις παραλλαγές ανθρώπων με κάπως διαφορετικές ανησυχίες ο καθένας. Με διαφορετικές επιλογές...

Νεκτάριος: Πέρα από τις στάσεις των ηρώων και την απογύμνωση από ιδανικά, η κάθε ψυχή κάνει τις επιλογές της. Έχει επιλέξει να ζήσει έτσι κι έχει την ευθύνη γι’ αυτό, έχει κτίσει το αδιέξοδο της. Είναι η τάση της ανθρώπινης ψυχής να βιώσει το ναρκωτικό, την ομοφυλοφιλία, τον ξεφτιλισμό, τον εκβιασμό, την βία. Το κείμενο μιλάει για τις ψυχές μας, για αγάπη που δεν ξέρουμε πώς να την δώσουμε...Δεν έχουμε τον τρόπο.

Ή που έχουμε ένα τρόπο αλλά ο τρόπος μας, μας οδηγεί στην αυτοκαταστροφή γιατί είναι ακραίος... Όπως ο δικός σου ήρωας, ο Γκάρι. Ή όπως είναι η Λούλου, η δική σου ηρωίδα Μαριλένα, που μπερδεύει την αγάπη με την υπερβολική αίσθηση ευθύνης και χάνει τελικά μέτρα και σταθμά προσπαθώντας να τους σώσει όλους. Διαλύεται, δίνοντας τα πάντα.

Μαριλένα: Είμαι από την αρχή μέχρι το τέλος του έργου μάνα, αδελφή, γκόμενα και συνέχεια προσπαθώ να βάλω την τάξη, να προστατεύσω... Αλλά γνωρίζω ότι υπάρχουν έξω άνθρωποι φυσιολογικοί που κάνουν όμορφα πράγματα. Θέλω κάποιον να με βοηθήσει και να με βγάλει από κει μέσα. Να νοιώσω την γυναικεία μου φύση που την έχω χάσει, να νοιώσω ένα στήριγμα. Τους αγαπάω και μ’ αρέσει να είμαι το στήριγμά τους αλλά πρέπει να έχω κι εγώ ένα στήριγμα.

Πριν καλά-καλά γίνεις γυναίκα έγινες η μητέρα τους. Αυτό όμως δείχνει και ηθική ποιότητα και αυταπάρνηση. Όσον αφορά τώρα τον Μαρκ...

Παύλος: Νομίζω πως προσπαθεί να βρει το στίγμα του ο Μαρκ. Είναι ένας ευαίσθητος άνθρωπος που δεσμεύεται από τους άλλους και εγκλωβίζεται μέσα στην αγάπη που του δείχνουν. Και τα δικά του άτομα, οι φίλοι του αλλά και στη συνέχεια, ο Γκάρυ. Αποφεύγει να δεσμευτεί κυρίως από φόβο μην πληγωθεί και προσπαθεί να πετύχει λίγη ανεξαρτησία. Θέλει να φύγει από τα ναρκωτικά, γι’ αυτό απομακρύνεται από την παρέα του.

Γιατί θέλει να φύγει από τα ναρκωτικά;

Παύλος: Γιατί αρχίζουν κι αρρωσταίνουν το σώμα του.

Στο έργο φαίνεται ότι φεύγει από τα ναρκωτικά γιατί πιστεύει ότι δεν μπορεί να νοιώσει πραγματικά συναισθήματα όταν βρίσκεται υπό την επήρειά τους.

Παύλος: Ναι, αλλά τι τον κάνει να φύγει; Έχει φτάσει πια σε ένα σημείο που το ξερνάει όλο αυτό το πράγμα... Ξερνάει την σωματική ταλαιπωρία ακόμα και την αγάπη...

Μαριλένα: Και πάει και το εκμυστηρεύεται στον πρώτο τυχόντα, δεν το λέει σε μας που είμαστε η οικογένειά του. Πάει και λέει στον Γκάρι πως όλα όσα έχει νοιώσει είναι επηρεασμένα από χημείες και πως δεν ξέρει τι πραγματικά του συμβαίνει.

Παύλος: Δεν το έχει πει ούτε στον εαυτό του. Δηλαδή είναι κι αυτός σ’ ένα ψάξιμο όπως κι ο Γκάρι.

Τι είναι αυτό που τον κάνει να διαλέξει τον Γκάρι;

Παύλος: Ήταν το καταλληλότερο πρόσωπο κατά τη γνώμη του για να κάνει αυτό το πείραμα. Το πείραμά του ήταν να δει τι θα γίνει αν πληρώσει γι’ αυτό που θέλει να κάνει. Θα τολμούσε τότε να δεσμευτεί;

Αν δεν το έχει δωρεάν... Οπότε δεν είναι και υποχρεωμένος να ανταποδώσει με συναίσθημα. Γιατί πάντα κάπως πρέπει να ανταποδίδεις...

Νεκτάριος: Επειδή το χρήμα και το συναίσθημα κινούνται σε ανάλογους κώδικες προσπαθεί να ισορροπήσει το συναίσθημα με το χρήμα. Να πάρει αυτό που θέλει πληρώνοντας για να μην είναι υποχρεωμένος να αισθανθεί. Να καλυφθεί η ψυχή του, όχι από το συναίσθημα αλλά από το χρήμα. Όταν συναισθάνεσαι βαθιά δεν το χρειάζεσαι το χρήμα, έχεις καλυφθεί. Αλλά αυτός δεν θέλει να αισθανθεί, φοβάται. Και το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τον Γκάρι, κι εκείνος απαιτεί τα χρήματα για να μην αναγκαστεί να αισθανθεί. Εδώ εγώ δεν βλέπω το χρήμα, βλέπω την συνδιαλλαγή, βλέπω τη σχέση.

Γιατί αυτοί οι άνθρωποι νοιώθουν τόσο τρόμο όσον αφορά τα συναισθήματά τους;

Παύλος: Γιατί φοβούνται ότι θα πληγωθούν.

Που σημαίνει αυτό ότι κάποτε πληγώθηκαν χοντρά. Αλλιώς γιατί τόσος φόβος πια;

Παύλος: Είναι ευαίσθητοι και γι’ αυτό στήνουν αυτό το προστατευτικό παραπέτασμα γύρω τους. Το κέλυφος. Προσπαθούν να βγουν, να το σπάσουν το κέλυφος αλλά τρώνε τα μούτρα τους. Ο Μαρκ έχει πληγωθεί κι από τα παιδικά του χρόνια, που ήταν συνέχεια σε άμυνα, μην μπορώντας να εκφράσει την ομοφυλοφιλία του. Οι γκέι άνθρωποι κρύβουν τα αληθινά τους συναισθήματα κι αυτό το κουβαλάνε σ’ όλη τους τη ζωή. Μην ξεχνάμε ότι αυτός ο άνθρωπος έφτασε στο σημείο να κλέβει για να επιβιώσει. Έγινε χρήστης.

Όλα αυτά όμως είναι και επιλογές του.

Παύλος: Είναι εύκολο να παρασυρθείς αν σε βρει ο πειρασμός σε μια κρίσιμη στιγμή της ζωής σου.

Φάνης: Θέλει να ζήσει σ’ έναν άλλο κόσμο πιο ιδανικό κι αφού δεν μπορεί μπαίνει στην «παραμύθα». Η επιλογή είναι του καθενός, ναι, αλλά η κοινωνία σου δίνει την κλωτσιά.

Έχει πολύ έντονη την ανάγκη να αγαπηθεί ο Μαρκ.

Φάνης: Είναι μια ανθρώπινη ανάγκη αυτή νομίζω. Και την ζητάνε όλοι λίγο-πολύ. Καταλήγει να κάνει ένα φόνο για να γλυτώσει αυτούς που αγαπάει.

Και όσον αφορά το θύμα του, τον Γκάρι, τι θα μπορούσαμε να πούμε;

Νεκτάριος: Είναι ένας εικοσιπεντάχρονος γκέι που ποτέ του δεν έχει λάβει αγάπη. Δεν την φοβάται την αγάπη αυτός. Αλλά λόγω της συνθήκης της εκπόρνευσής του έχει ακολουθήσει ένα κώδικα. Εμφανίζεται σαν ένας σταρ αλλά η συμπεριφορά αυτή είναι κατασκεύασμα. Όταν αποκαλύπτει τον πραγματικό εαυτό του, βλέπουμε πως εσωτερικά καταρρέει.

Πότε νομίζεις ότι πραγματικά καταρρέει μέσα του;

Νεκτάριος: Όταν εξομολογείται τι του έκανε ο πατέρας του, στην υπάλληλο της πρόνοιας. Πηγαίνει να καταγγείλει τον βιασμό του κι αντιμετωπίζει μόνο αδιαφορία. Βλέπει πως προσπαθεί να προσεγγίσει έναν άνθρωπο, να του καταθέσει το τραύμα του κι εκείνος τον ρωτάει αν χρησιμοποιεί προφυλακτικό, του δίνει ένα ενημερωτικό φυλλάδιο κι αυτό είναι όλο. Βρίσκεται δηλαδή εντελώς στον κόσμο της αυτή η γυναίκα, σαν να μην τον άκουσε καν, σαν να μην τον είδε, χαμένη μέσα στην ρουτίνα της. Όταν το αντιλαμβάνεται αυτό ο Γκάρι, κλείνεται ξανά στον εαυτό του. Θέλει να ανοιχτεί αλλά δεν βρίσκει ανταπόκριση. Παρ’ όλα αυτά επιμένει. Έχει πίστη. Όσες αντιξοότητες και να υπάρχουν στην επικοινωνία του με τον Μαρκ, επιμένει... Εξακολουθεί να πιστεύει...

Κι αυτός κινείται σ’ ένα ισχυρό φαντασιωτικό πεδίο. Πιστεύει πως θα έρθει ένας ισχυρός άντρας, ένα πατρικό πρότυπο που θα τον λυτρώσει. Επώδυνα ίσως, αλλά θα τον λυτρώσει... Ωστόσο ακολουθεί τον Γκάρι στο σπίτι του αν και δεν είναι το ιδανικό του, απ’ ότι λέει.

Νεκτάριος: Πιστεύω ότι ο Γκάρι πηγαίνει στο σπίτι του Μαρκ γιατί τον έχει ερωτευτεί πολύ και τον έχει μεγάλη ανάγκη...Παρ’ όλο που τον ακυρώνει μέσα από το πρότυπο του το φαντασιακό. Και επιστρέφει στην πρώτη διάσταση, στο παιχνίδι για να τον κάνει, να τον θέλει ακόμα πιο πολύ.

Άρα ως τελετουργικός ήρωας απ’ αυτόν τον άνθρωπο θα ζητήσει εν τέλει και να τον σκοτώσει μαρτυρικά. Να τον μετατρέψει στο «θύμα» που πιστεύει πως είναι, επαναλαμβάνοντας την πράξη του πατέρα.

Νεκτάριος: Μέσα από τον διαταραγμένο του ψυχισμό και τον έντονο συναισθηματισμό του περνάει από την τρυφερότητα σε κάτι πολύ βίαιο και σκληρό. Πηγαίνει με την θέλησή του στο σπίτι αλλά δεν ξέρει ακόμα πως θα εξελιχτούν τα πράγματα. Η ιδέα γεννιέται μέσα του αργότερα. Κι είναι πια γι’ αυτόν θέμα εκδίκησης. Θα τους αναγκάσει να κάνουν κάτι, όχι σε επίπεδο «φαίνεσθαι» αλλά επί της ουσίας. Όχι μόνο λόγια ή επιθέσεις σαν αυτή του Ρόμπι, αλλά κάτι πραγματικά σκληρό. Το παιχνίδι είναι να οδηγήσεις τον άλλο να κάνει αυτό που πραγματικά έχεις εσύ ανάγκη έστω κι αν έτσι ξεπεράσει κάθε όριο. Και μόνο μέσα από το παιχνίδι αυτό επιτρέπει στον εαυτό του να παραδοθεί. Αποκτά εξουσία πάνω στους άλλους που βρίσκονται σε πανικό.

Ο Ρόμπι τώρα ποιος είναι;

Φάνης: Ένας ήρωας της παρόρμησης... Δεν σκέφτεται το μέλλον ή το παρελθόν και αντιδρά σύμφωνα με τα ερεθίσματα που παίρνει κάθε στιγμή. Ζει για τη στιγμή. Είναι ένα είδος χρυσόψαρου, ξεχνάει αμέσως ότι έχει συμβεί πριν από λίγο και ανταποκρίνεται στο επόμενο ερέθισμα. Δεν υπολογίζει τις συνέπειες των πράξεων του. Προσπαθεί ανά πάσα στιγμή να βιώσει μια χαρά, μια ηδονή... Τίποτε άλλο δεν τον ενδιαφέρει.

Άρα μιλάμε για ένα πλάσμα καθηλωμένο σε πολύ πιο πρώιμη ηλικία. Ένα στοματικό νήπιο.

Φάνης: Ναι! Και για έναν περίεργο λόγο όλοι τον συγχωρούν. Όλοι τους όμως πειραματίζονται έτσι κι αλλιώς με παιχνίδια που όσο αθώα είναι για ένα κανονικό παιδί, τόσο τερατώδη γίνονται όταν τα κάνουν αυτοί. Για τον Μαρκ νοιώθει παθολογική αγάπη. Πιστεύει ότι εκείνος τον συμπληρώνει και είναι ταυτόχρονα αυτός που καθαρίζει για όλους. Αυτός που θα φέρει τα ναρκωτικά, το φαί... που θα κλέψει για την παρέα. Ο Ρόμπι δεν κάνει τίποτα. Μια φορά αναλαμβάνει να κάνει μια δουλειά και τα κάνει μπάχαλο. Αφού λοιπόν θεωρεί πως είναι άχρηστος στο να κάνει οτιδήποτε, αφήνει τους άλλους να τρέχουν γι’ αυτόν. Και γι’ αυτό τρώει όλο αυτό το άδειασμα όταν φεύγει ο Μαρκ. Χάνεται η ασφάλειά του.

Όπως όταν φεύγει ο πατέρας...

Μαριλένα: Ναι. Κι η Λούλου από την πλευρά της ενώ είναι αδελφή για τον Μαρκ, λειτουργεί σαν μητέρα για τον Ρόμπι.

Άρα έχουμε να κάνουμε με ένα υποκατάστατο οικογένειας εδώ.

Φάνης: Ναι, είναι μια οικογένεια οι τρεις τους. Κι όταν φεύγει ο Μαρκ, διαλύεται. Αλλά κι αυτό για τον Ρόμπι είναι στιγμιαίο. Προσπαθεί να ξεχνάει οτιδήποτε είναι επώδυνο, έχει διαμορφώσει ένα χαρακτήρα τέτοιο. Οπότε όμως και οτιδήποτε του συμβαίνει το βιώνει σε πολύ μεγάλη ένταση αφού πια δεν έχει σκέψη συγκροτημένη... Η μόνη στιγμή συνειδητότητας του ήρωα, που αντιλαμβάνεται ότι έχει κάνει κάτι κακό, είναι όταν γυρνάει στο σπίτι και βρίσκει ένα πτώμα και τον φίλο του μέσα στα αίματα χωρίς να ξέρει καν αν ζει. Τότε μόνο συνειδητοποιεί ότι έχει κάνει κάτι λάθος. Το τραύμα του κι αυτουνού ξεκινάει από την οικογένεια, από μια διαλυμένη οικογένεια. Από ανθρώπους που πίστευε ότι τον αγαπούν αλλά στην πραγματικότητα τον διεκδικούσαν ο ένας από τον άλλο, μέσα από την αντιπαράθεση μεταξύ τους, τον χρησιμοποιούσαν σαν έπαθλο. Έτσι ασχολείται με τα καρτούν και με τις κούκλες προσπαθώντας να φτιάξει φανταστικούς κόσμους μέσα στους οποίους θα βιώνει τις καταστάσεις όπως θέλει αυτός. Τα ναρκωτικά βοηθάνε ώστε να γίνεται το βίωμά του αυτό πιο έντονο, με πιο ζωηρά χρώματα... Τα συναισθήματά του είναι πολύ έντονα και απέναντι στη Λούλου και απέναντι στον Μαρκ. Βιώνει έντονα και την ιστορία με τον Γκάρι που τον βλέπει σαν απειλή και στρέφεται βίαια εναντίον του.

Η Λούλου φαίνεται σε πρώτη φάση να είναι η πιο υγιής και υπεύθυνη απ’ όλους.

Μαριλένα: Πιστεύω πως η Λούλου αν και δεν μεγάλωσε ούτε αυτή σε φυσιολογική οικογένεια, ήταν καλοαναθρεμμένη. Μπορεί οι γονείς της να είχαν οικονομική άνεση αλλά να την παραμελούσαν κιόλας. Της δίνανε χρήματα αλλά όχι παρουσία. Είχε σίγουρα κάποιο παράδειγμα στην οικογένεια ώστε να εξελιχτεί σε τόσο υπεύθυνο άτομο που να είναι σε θέση να κρατάει ισορροπίες. Ξεκινάει σαν ζευγάρι με τον Ρόμπι, πριν εκείνος ερωτευτεί τον Μαρκ. Η Λούλου είναι τολμηρή, θαρραλέα, συνειδητά θαρραλέα, όχι από άγνοια, ευαίσθητη, συναισθηματική, θέλει να ζήσει την ηλικία της αλλά αναγκάζεται να ωριμάσει. Ονειρεύεται επίσης έναν άντρα που θα τον ερωτευτεί και μια φυσιολογική οικογένεια. Δεν θέλει όμως να τους αφήσει. Πιστεύω πως αν η Λούλου έφευγε από το σπίτι όπως έκανε ο Μάρκ, δεν θα ξαναγύρναγε και σίγουρα θα την έβρισκε την άκρη της. Αλλά έχει πολύ μεγάλο δέσιμο μαζί τους. Δεν θα τους αφήσει αν δεν είναι σίγουρη ότι τους έχει τακτοποιήσει. Μετά, όταν ο Ρόμπι τα φτιάχνει με τον Μαρκ, μένει μαζί τους και γίνονται ένα είδος τρίο.

Μοιάζει σαν να υπάρχει πίσω από το δέσιμό τους, του Μαρκ και του Ρόμπι η Λούλου σαν μια απαραίτητη συνθήκη για να εξακολουθήσουν να είναι μαζί.

Μαριλένα: Και πάντα τους σταματάει όταν πάνε να τσακωθούν. Παρ’ όλο που νοσταλγεί την αθώα, ερωτική σχέση της με τον Ρόμπι και θα ήθελε να γυρίσει ο χρόνος πίσω όσο κι αν ξέρει πως δεν ταιριάζουν, δίνει το δικαίωμα στον Μαρκ να έχει τον Ρόμπι. Πειραματίζεται κι όλας, τους δίνει χώρο να είναι μαζί για να δει πως θα αντιδράσουν. Νομίζω πως ή Λούλου νοιώθει ότι οφείλει να είναι εκεί, μαζί τους από την αρχή μέχρι το τέλος και μάλιστα πάντα σε ετοιμότητα, σε επιφυλακή.

Ωστόσο είναι η πιο αυτάρκης. Θα μπορούσε όπως είπες να φύγει και κάποια στιγμή θα έφευγε ίσως αν δεν μεσολαβούσε ο φόνος του Γκάρι.

Μαριλένα: Αν υπήρχε ένα παραθυράκι σωτηρίας τώρα έχει κλειστεί ερμητικά. Το παρελθόν από δω κι έπειτα θα βγαίνει πάντα μπροστά της και δεν θα την αφήνει να κάνει το επόμενο βήμα. Και η ίδια πάντα θα νοιώθει βρώμικη μέσα της.

Το δικό της το παιχνίδι;

Μαριλένα: Έχει να κάνει με το θέατρο. Είναι κακή ηθοποιός ίσως, δεν ξέρω καν αν έχει τελειώσει σχολή αλλά μέσα από το θέατρο, είναι το δικό της παιχνίδι.

Περισσότερο τι σε εντυπωσίασε σ’ αυτό το χαρακτήρα;

Μαριλένα: Κάποιες φράσεις. Όπως αυτό που λέει ότι «Υπάρχει πολύ δυστυχία στον κόσμο» και το λέει λες και συμβαίνει σε κάποιους άλλους ενώ κι η ίδια είναι βουτηγμένη στη δυστυχία.

Μια δυστυχία όμως που δεν είναι πάντα συνειδητή αφού οι ήρωες την κρύβουν από τους εαυτούς τους παίρνοντας ναρκωτικά...

Γιάννης: Είναι ένα έργο που αναφέρεται έντονα στον εθισμό. Μιλάει για τα ναρκωτικά. Μιλάει και για τον εθισμό στα φαγητά. Η Λούλου όλη την ώρα τρώει και ταΐζει. Σε κάποια φάση μέσω μιας φράσης του Γκάρι αναφέρεται κι ο τζόγος. Κι ο αλκοολισμός παίζει. Υπάρχουν μέσα όλα όσα έχουν να κάνουν με εθισμό. Δεν θα μπορούσε βέβαια να λείπει από αυτό το έργο κι ο «παράγων» του εθισμού, αυτός που απρόσωπα παράγει τον εθισμό. Αυτόν τον ρόλο υποδύομαι εγώ. Τον Μπράιαν. Αυτός πια δουλεύει για τον εθισμό. Κινεί ένα μηχανισμό καταστροφής χωρίς να χρειάζεται πιέζει καν τους πελάτες του να αγοράσουν. Έρχονται οι άλλοι σ’ αυτόν. Και ψάχνει να βρει νέα πρόσωπα για να λειτουργήσουν ως εξαρτήματα αυτού του μηχανισμού. Αυτοί οι τρεις επιδιώκει να είναι οι επόμενοι σκλάβοι του. Αλλά γίνεται μια ανατροπή μέσα από την πίεση να βρεθούν τα χρήματα που του χρωστάνε. Ο Ρόμπι από εκεί που ήταν ένας άνθρωπος της στιγμής, μεταμορφώνεται σε θαυμάσιο επιχειρηματικό εργαλείο οργανώνοντας αυτή την επιχείρηση τηλεφωνικού σεξ με συνέπεια και οικονομική επιτυχία. Η Λούλου κάποια στιγμή ξενερώνει αλλά ο Ρόμπι έχει εθιστεί πια και στο κέρδος. Ανακαλύπτει ότι υπό πίεση μπορεί να κερδίσει πολύ εύκολα και πολλά χρήματα. Και απέδωσε πολύ περισσότερο απ’ όσο αποδίδουν οι κανονικοί υπάλληλοι του Μπράιαν, αυτοί που τους πληρώνει για να του φέρουν κέρδος. Και αυτός όπως και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχει πάντα χρήματα για να δανείσει αλλά κι αυτός όπως κι όλοι οι άλλοι, δεν χαρίζει τίποτα. Και στο τέλος όταν τους επιστρέφει τα χρήματα που έβγαλαν για να πληρώσουν το χρέος τους το κάνει για να τους βοηθήσει να γίνουν καλύτεροι υπάλληλοι γι’ αυτόν. Θα τα χρειαστούν για να εκπολιτιστούν ώστε να κυκλοφορούν μαζί του. Και τους κόβει και τα ναρκωτικά αφού τους χρειάζεται τώρα νηφάλιους για να ανέβουν στο υψηλό επίπεδο που βρίσκεται και να του φέρουν ακόμα περισσότερα χρήματα. Από θύματα, οι ήρωες γίνονται τώρα, μηχανισμοί. Βγάζει μια τρελή συμπάθεια στον Ρόμπι κι ασχολείται συνέχεια μαζί του γιατί είναι το πιο δυνατό χαρτί του. Και χαίρεται επειδή είχε δίκιο που πόνταρε πάνω του από την αρχή. Είναι γύρω στα σαρανταπέντε, ηλικιακά, εκεί τον έχω τοποθετήσει. Ο πατέρας του ήταν ήδη μπλεγμένος σε μηχανισμούς ανάλογους και τον έμαθε να είναι ένας άνθρωπος που βγάζει χρήματα χωρίς κανένα ενδοιασμό. Έχει κάνει πια τόσα εγκλήματα ώστε είναι αδύνατο να περάσει προς τα πίσω την διαχωριστική γραμμή, δεν έχει πια επιστροφή. Από κει ή αυτοκτονείς ή παίρνεις το ρόλο που σου έδωσε η εμπειρία της ζωής σου κι προχωράς γκαζωτός.

Μαριλένα: Το αστείο σ’ όλη αυτή την ιστορία είναι πως ο πιο αφελής κι ανεύθυνος κι ανίκανος απ’ όλους, ο Ρόμπι είναι ο μόνος από τους τρεις που στα σαράντα-πέντε του θα μπορούσε να γίνει Μπράιαν.

Γιάννης: Γι’ αυτό ίσως τον συμπαθεί κι ο Μπράιαν γιατί βλέπει σ’ αυτόν στοιχεία του εαυτού του.

Ναι, ο Ρόμπι, το νήπιο που ενηλικιώνεται χωρίς όμως να πάψει να είναι νήπιο... Αυτός είναι που μπορεί να ασκήσει αργότερα την πιο τερατώδη εξουσία. Το έργο έχει πολλές αποχρώσεις, πολλές πτυχές...

Φάνης: Αυτό το έργο λειτουργεί νομίζω υπό όρους αρχαίας Ελληνικής τραγωδίας. Εμπεριέχει ήρωες που αντιπροσωπεύουν πολλούς και διαφορετικούς κόσμους. Ο καθένας αποτελεί κι ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα κάποιου χαρακτήρα που συναντάμε γύρω μας. Και παραβιάζουν όλοι τους κανόνες, με όποιο κόστος. Για να έρθει η ανατροπή και να αποκαλυφθεί η αλήθεια τους.

Ναι, όπως κι η αρχαία τραγωδία έχει ύβρη, άτη, νέμεση. Και επισημαίνει το τέλος μια εποχής, την ανάγκη για κάτι νέο, για μια νέα ηθική. Μόνο που στο τέλος δεν υπάρχει λύτρωση. Κάτι που στην αρχαία τραγωδία είναι απαραίτητο.

Γιάννης: Δεν νομίζω πως στη ζωή υπάρχει λύτρωση. Περνάμε απλά σ’ ένα επίπεδο εξ ίσου ή και πολύ πιο εφιαλτικό.

Φάνης: Ωστόσο υπάρχει κάτι που είναι πραγματικά αισιόδοξο σ’ όλη αυτήν την περιπέτεια. Συσπειρωθήκαμε, συγκεντρωθήκαμε και δουλέψαμε σ’ αυτόν εδώ το χώρο γι έξι μήνες, φάγαμε τα λυσσακά μας ο ένας με τον άλλο, αντιμετωπίσαμε κάθε λογής δυσκολία. Και το αισιόδοξο πέρα από το έργο και την παράσταση, είναι πως σε μια εποχή που όλα καταρρέουν μαζί και το καλλιτεχνικό γίγνεσθαι, εμείς κάτι κάναμε. Επειδή δεν υπάρχουν παραγωγοί και χρήματα δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να κάνεις τέχνη. Πιστεύω πως ζούμε στην καταλληλότερη στιγμή για την αληθινή τέχνη. Όποιος έχει πραγματικά την ανάγκη να πει κάτι, θα βρει τον τρόπο να το κάνει.

Ας κλείσουμε τότε με δυο λόγια για την ομάδα σας, την fAbricART και τους στόχους της.

Φάνης: Ο στόχος μας είναι σαν ομάδα και σαν υποψήφιοι καλλιτεχνικά άνεργοι πιθανώς, να μην μείνουμε ανενεργοί ή να μην κάνουμε τους γνωστούς συμβιβασμούς. Λειτουργούμε σαν μια πολυδραστική ομάδα τέχνης που περιλαμβάνει εκτός από μας τους πέντε και πολλούς άλλους ανθρώπους οι οποίοι αγωνίστηκαν ίσως περισσότερο κι από μας και που κάλυψαν σαν ένας ζωντανός οργανισμός τις ανάγκες της παράστασης σε όλους τους τομείς χωρίς να επιζητούν κάποια αμοιβή. Δεν είχαμε ανάγκη να πάρουμε, απλά είχαμε ανάγκη να δώσουμε κάτι. Τελικά αποδείξαμε ότι μπορεί να συμβεί τέχνη και εκ των έσω. Ίσως μέχρι στιγμής να δώσαμε κι όχι να κερδίσαμε αλλά το κέρδος μας είναι αυτή η παράσταση που καταφέραμε να την ολοκληρώσουμε και να κερδίσουμε την αγάπη του κοινού. Τώρα, αυτόν τον καιρό, όλοι κάνουμε και άλλες δουλειές. Ίσως να καταφέρουμε να ζήσουμε κάποτε μέσα από την τέχνη μας αλλά χωρίς να χρειαστεί να κάνουμε εκπτώσεις. Για την ώρα μας είναι αρκετό, το ότι τα καταφέραμε.