Λήδα Καπνά

Εναρμονίζοντας τις αντιθέσεις

Η Λήδα Καπνά αποφοίτησε με άριστα από τη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν (2005).Έχει συνεργαστεί με το Θέατρο Τέχνης, το Εθνικό Θέατρο, τα ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας, Αγρινίου και Κομοτηνής καθώς και με το ελεύθερο θέατρο στις παραστάσεις: «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα», «Ξενοδοχείο ο Παράδεισος», «Παντρολογήματα» (σκηνοθεσία Γιάννης Μπέζος), «Βάτρα-Χ» (σκην. Δημήτρης Λιγνάδης), «Η όπερα της πεντάρας», «Όρνιθες» (σκην. Θέμις Μουμουλίδης), «Καλιφόρνια Ντρίμιν» (σκην. Βασίλης Κυρίτσης), «Εκκλησιάζουσες» (σκην. Διαγόρας Χρονόπουλος), «Μισός αιώνας Αριστοφάνης» (σκην. Γιώργος Λαζάνης), «Ο ύμνος στους θεούς ας πάει» (σκην. Αθανασία Καραγιαννοπούλου), «Μια φορά κι ένα… λεπτό» (σκην. Μίμης Κουγιουμτζής) και άλλους. Συμμετείχε σε τηλεοπτικές και κινηματογραφικές παραγωγές. Απολαμβάνει τις αντιθέσεις, δεν χάνει το χιούμορ της και ξέρει να κρίνει χωρίς να κατακρίνει. Ελπίζει με τον δικό της προσγειωμένο τρόπο πως η τέχνη στη χώρα μας έχει και «αύριο» και πως ίδια θα βρίσκεται στο «τερέν του παραδείσου» της μέσα απ’ την πιο ουσιαστική κινητήρια δύναμη που είναι η ευτυχία στην προσωπική της ζωή. Της ευχόμαστε κάθε επιτυχία.

Σε ποια παράσταση παίζετε φέτος;

Φέτος συμμετείχα στην παράσταση «Η γυνή να φοβήται τον άνδρα» του Γιώργου Τζαβέλλα σε σκηνοθεσία Γιάννη Μπέζου, που παίχτηκε στο θέατρο «Κιβωτός». Αυτή η θεατρική σαιζόν ήταν για μένα από τις ευτυχέστερες της ως τώρα πορείας μου, αφού πέρα από το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα της παράστασης που-κατά γενική ομολογία-ήταν άρτιο, είχα την τύχη να συνυπάρξω με ανθρώπους που εκτιμώ και αγαπώ βαθιά.

Μιλήστε μου για τους σημαντικούς σταθμούς στην καριέρα σας.

Αισθάνομαι ότι είναι πολύ νωρίς να μιλήσω για κάτι τέτοιο, άλλωστε η λέξη «καριέρα» για έναν νέο ηθοποιό που μετρά μόνο λίγα χρόνια στο χώρο ηχεί παράξενα. Σημαντικούς σταθμούς μπορώ να θεωρήσω παρόλα αυτά τη γνωριμία μου με ανθρώπους που έχουν προσφέρει ουσιαστικά στην τέχνη και τον πολιτισμό της χώρας, ανθρώπους που αποτελούν πηγή έμπνευσης και δημιουργίας για κάθε νέο καλλιτέχνη.

Ποιες στιγμές έχουν μείνει στην μνήμη σας από την ως τώρα εμπειρία σας.

Ένα συνονθύλευμα εικόνων, σκέψεων και συναισθημάτων που περιλαμβάνει έννοιες αντικρουόμενες, όπως ασφάλεια και ανασφάλεια μαζί, αισιοδοξία και πεσιμισμό, θαλπωρή και αποξένωση, επιβράβευση και αποδοκιμασία… Το σίγουρο είναι ότι αυτή η δουλειά σου προσφέρει πολύ μεγάλες χαρές και πολύ μεγάλες απογοητεύσεις. Τίποτα ενδιάμεσο.

Τι ήταν για σας η κινητήριος δύναμη ώστε να συνεχίσετε την πορεία σας στον δύσκολο χώρο της υποκριτικής.

Η αμέριστη στήριξη και κατανόηση από την οικογένειά μου. Το καλώς ή κακώς εννοούμενο πείσμα που με χαρακτηρίζει. Η πεποίθηση ότι δεν θα μπορούσα να καταπιαστώ με οτιδήποτε άλλο και να το φέρω εις πέρας. Η παιδική αφέλεια που μεταφράζει τα πάντα σε παιχνίδι και ελπίζει στο happy end του παραμυθιού.

Ποια είναι η γνώμη σας για το τηλεοπτικό κατεστημένο;

Δεν είμαι από τους ανθρώπους που κατακρίνουν την τηλεόραση γενικά. Θεωρώ ότι ένα μέσο με τόση ισχύ έχει υποχρέωση να προσφέρει πολλαπλές επιλογές, ώστε να μπορεί να απευθυνθεί σε ένα ευρύ φάσμα κοινού. Το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που η ισορροπία αυτή αρχίζει να διαταράσσεται. Το φτηνό και το «εύκολο» προϊόν καταναλώνεται άμεσα και ανώδυνα, οπότε οι ιθύνοντες αποφασίζουν να στοχεύσουν προς τα εκεί. Η τηλεόραση σήμερα έχει γίνει μία ολοήμερη κιτς παρέλαση κουτσομπόληδων παρουσιαστών, μοντέλων και τραγουδιστών Β’ διαλογής, ενώ θεωρείσαι τουλάχιστον αδαής ως τηλεθεατής αν δε γνωρίζεις όλα τα πρόσωπα που απαρτίζουν το εγχώριο «star system». Παράλληλα οι αξιόλογες παραγωγές όλο και μειώνονται και τις ελληνικές σειρές αντικαθιστούν realities παντός είδους. Είναι ένα φαινόμενο που δεν το έχω συναντήσει σε τέτοιο βαθμό πουθενά, παρά μόνο στην Ελλάδα. Είναι κρίμα, αλλά τελικά έχουμε την τηλεόραση που μας αξίζει.

Ποια είναι η οπτική σας για τον Ελληνικό κινηματογράφο;

Αν και λάτρης του σινεμά, με λύπη μου διαπιστώνω ότι ο Ελληνικός κινηματογράφος πνέει τα λοίσθια. Και δεν το λέω μόνο επειδή τα τελευταία χρόνια οι ελληνικές ταινίες που νιώθω ότι με αφορούν είναι ελάχιστες, αλλά επειδή το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου έχει κάνει σοβαρά λάθη, τόσο διοικητικά όσο και λειτουργικά. Θέλω να πιστεύω ότι με την ίδρυση της Ακαδημίας κινηματογράφου, αλλά και με πιο μεμονωμένες πρωτοβουλίες, όπως π.χ. την προσπάθεια των «κινηματογραφιστών στην ομίχλη» προ διετίας, ο κινηματογράφος θα ανακάμψει. Άλλωστε το παν είναι να υπάρχουν άνθρωποι με όραμα και αληθινό ταλέντο. Το πρόσφατο παράδειγμα του «Κυνόδοντα» και η διεθνής αποδοχή του είναι μία κάποια ανακούφιση.

Ποια είναι η γνώμη σας για τους πολιτιστικούς φορείς στη χώρα μας;

Δε μπορώ να αμφισβητήσω το γεγονός ότι γίνονται προσπάθειες, σε κρατικό επίπεδο και μη. Ως θεατής αναγνωρίζω τις επιλογές που μου προσφέρονται, ως ηθοποιός όμως ξέρω ότι η απορρόφηση στον πυρήνα καθενός από τους φορείς της χώρας αποτελεί μία πιο σύνθετη πραγματικότητα.

Ποια πλεονεκτήματα και ποια μειονεκτήματα έχετε επισημάνει στην θεατρική παιδεία στην Ελλάδα;

Πλεονέκτημα σίγουρα αποτελεί η τεράστια πολιτιστική κληρονομιά της χώρας, άρα και κάποιες-έστω και σκόρπιες-γνώσεις σχετικά με το τι είναι θέατρο και πώς εξελίχθηκε μέσα στο χρόνο. Από την άλλη, είναι λυπηρό να βλέπεις έναν Γερμανό ή έναν Γάλλο να γνωρίζουν περισσότερα από μας για τη θεατρική ιστορία της Ελλάδας. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα ελάχιστα προσανατολίζεται σε αυτό το κομμάτι. Θυμάμαι όταν ήμουνα στο λύκειο και διαβάζαμε αποσπάσματα από τον «Οιδίποδα», σχεδόν όλοι μπορούσαμε να κάνουμε μία έστω και υποτυπώδη γραμματική και συντακτική ανάλυση του κειμένου. Αγνοούσαμε όμως βασικά στοιχεία του ίδιου του έργου και του μύθου που ήταν και τα πιο ουσιώδη. Τώρα όσον αφορά στις δραματικές σχολές, αν και πολυπληθείς, η εκπαίδευση που προσφέρουν στις περισσότερες περιπτώσεις είναι «δραματική» κυριολεκτικά.

Ποιοι δημιουργοί υπήρξαν για σας κινητήριες δυναμικές στην ως τώρα πορεία σας;

Υπήρξαν αρκετοί άνθρωποι στο επάγγελμα που μου έδωσαν ευκαιρίες και άλλοι που με την άρνησή τους με πείσμωσαν περισσότερο για να παραμείνω στο χώρο και να αποδείξω την αξία μου, αν υπάρχει. Από την πρώτη κατηγορία δε θα μπορούσα να μην αναφέρω τον Θέμη Μουμουλίδη που μου εμπιστεύτηκε τον πρώτο μου ρόλο μόλις βγήκα από τη σχολή, τον Διαγόρα Χρονόπουλο και φυσικά τον Γιάννη Μπέζο, έναν άνθρωπο που σέβομαι και θαυμάζω απεριόριστα.

Ποια θεωρείτε την ιδανική συνεργασία που θα επιδιώκατε;

Ιδανική συνεργασία θεωρώ αυτή που σου προσφέρει ισόποση χαρά πάνω και πίσω από τη σκηνή. Νιώθω τυχερή που αυτό το έχω ήδη βιώσει και το αποζητώ σε κάθε καινούρια δουλειά. Τώρα, στα πλαίσια του φανταστικού, η ιδανική συνεργασία θα ήταν να συμμετάσχω σε μία ταινία της οποίας το σενάριο θα το υπέγραφε ο Μάρτιν Μακ Ντόνα, τη σκηνοθεσία ο Μίκαελ Χάνεκε και θα πρωταγωνιστούσε ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις!

Πως αντιμετωπίζετε την οικονομική κρίση καθώς μάλιστα το θέατρο δεν προσφέρει ποτέ ικανοποιητικές αποδοχές;

Με προβληματισμό και στωικότητα…

Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;

Τα μελλοντικά σχέδια δεν περιορίζονται στα επαγγελματικά μου. Θέλω να είμαι καλά στην προσωπική μου ζωή γιατί αυτό αποτελεί για μένα κινητήριο δύναμη για οτιδήποτε κάνω. Όσο για τα υπόλοιπα… έχω μάθει να μην προγραμματίζω το μέλλον μου. Όποτε τόλμησα να το κάνω, υπέστην τις συνέπειες της λαϊκής παροιμίας: «Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει»...

Ποια η γνώμη σας για το διαδικτυακό περιοδικό Επί Σκηνής;

Ενημερωμένο για όλα τα θεατρικά δρώμενα, πλούσιο σε υλικό, εύκολα προσβάσιμο από όλους… Πέντε αστεράκια!