Κατερίνα Χιωτίνη

Με πάθος, αυθεντικότητα και πειθαρχία

Απόφοιτος  Σχολής Δραματικής Τέχνης «Βεάκη» και φοιτήτρια στο τμήμα θεατρικών Σπουδών Αθήνας, έχει επίσης παρακολουθήσει σεμινάριο υποκριτικής στην  American  Academy Of Dramatic Arts στην Νέα Υόρκη καθώς και σεμινάρια υποκριτικής με την ηθοποιό Ελένη Βλαστάρα, με την υψίφωνο Κων/να Μάντζαρη και σεμινάρια μεθόδου pilates με την Άντα Παϊζη.

Στο θέατρο έπαιξε στις παραστάσεις «Ζακυνθινά Παραμύθια», «Ο Διθύραμβος Του Ρόδου» του Άγγελου Σικελιανού με τον Πέτρο Αυγερινό, «Commedia del’arte»με την Αθ. Κεφάλα, «Ιλιάδα» σε σκηνοθεσία Β. Μυριανθόπουλου,  «Σταχτοπούτα» σε σκηνοθεσία του Μ. Βενιέρη και «Το Υπόγειο» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία Χ. Τσάγκα  – Στ. Ιωάννου .

Πρωταγωνίστησε επίσης στις κινηματογραφικές ταινίες μικρού μήκους  του Χ. Σταθόπουλου «Ημίφως», «Η Μέρα Μετά», «Ισόγειο»  όπου και απέσπασε βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Φανταστικού Κινηματογράφου «Ηλιούπολη 2008» και βραβείο της Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου στη Δράμα το 2007.

Η Κατερίνα αποφάσισε να εξερευνεί τον εαυτό της και τις ανάγκες της μέσα από το γοητευτικό «παιχνίδι» του θεάτρου. Είναι συνειδητή, έξυπνη, εργατική, δυναμική και γοητευτική. Το ταλέντο της ενισχύεται από την ψυχική της δύναμη, την αγάπη της στην πειθαρχία και την άρνησή της να ενταχθεί σε κοινωνικά σύνολα που δεν την αφορούν. Αν συνεχίσει με τους όρους που ξεκίνησε είναι σίγουρο πως κάποτε θα ερμηνεύσει κάποιους από τους σπουδαίους κλασσικούς ρόλους που θα την  θέσουν σε αναμέτρηση με τον εαυτό της αλλά και τους προκλητικούς ήρωες ενός pop θεάτρου, απελευθερωμένου από ελιτισμούς και συμβάσεις, έτσι όπως το ονειρεύεται...

Γιατί  ξεκίνησες  να κάνεις θέατρο;

Γιατί ξεκινάει ένα  παιδί να παίζει; Γιατί τα παιδιά έχουν ανάγκη το παιχνίδι;  Τα μικρά παιδιά εξερευνούν ενστικτωδώς τον εαυτό τους και τον κόσμο μέσα από αναπαραστάσεις, παίζοντας  «πόλεμο» ή «οικογένεια». Μεγαλώνοντας αναγκάζονται να καταπιέσουν εντελώς την φαντασία τους ή την ανάγκη τους για ονειροπόληση προκειμένου να ενταχθούν «υγιώς» στο σύνολο του σχολείου.  Σε κάποια παιδιά αυτή η αναγκαστική κοινωνική ένταξη  δεν είναι υποφερτή... Κι έτσι εγώ συνέχισα να παίζω  προσπαθώντας να αντέξω την πεζή πραγματικότητα! Μεγαλώνοντας σκέφτηκα  ότι εφόσον πρέπει όλοι μας να βρούμε έναν τρόπο να βγάζουμε το ψωμί μας, για μένα αυτός είναι ο ιδανικός. Κι έτσι ξεκίνησε η μεγάλη μου καριέρα ως bartender, πωλήτριας και προωθήτριας προϊόντων! Χαχαχαχαχα

Ποιά είναι  τα θεατρικά όνειρα σου;

Δεν θα είχε νόημα  να αρχίσω να παραθέτω ρόλους του παγκόσμιου ρεπερτορίου που θα ήθελα να ερμηνεύσω. Φυσικά δεν μπορώ να μην παραδεχτώ  πως ο μεγάλος μου καημός είναι  η Ιουλιέτα, ρόλος που μάλλον θα παραμείνει όνειρο μιας και τα χρονικά  περιθώρια αρχίζουν και στενεύουν! Οι «μεγάλοι ρόλοι» είναι πάντα  στόχος του ηθοποιού όχι από έπαρση, αλλά γιατί είναι αυτοί που σε βάζουν ουσιαστικά στην διαδικασία της «αναμέτρησης» με τον ίδιο σου εαυτό.  Μέσα μας υπάρχουν και η Ιοκάστη και η Μήδεια και η λαίδη Μακμπέθ. Αν  ασχοληθούμε να αφουγκραστούμε  τον εαυτό μας, θα τις ανακαλύψουμε εκεί μέσα κι αυτές. Το βασικό μου όνειρο παρ’ όλα αυτά δεν περιορίζεται σε κάποιον συγκεκριμένο ρόλο, όσο στην μορφή που θα ήθελα να αποκτήσει το θέατρο του αύριο. Με ενοχλεί ο «ελιτισμός» που αποπνέει το θέατρο. Με ενοχλεί που η πλειοψηφία φίλων και συνομηλίκων μου βαριούνται να μπουν στη διαδικασία της θεατρικής παράστασης. Εν μέρει φταίει η έλλειψη θεατρικής παιδείας... Κάτι για το οποίο ασφαλώς δεν ευθύνονται οι ίδιοι  εκατό τοις εκατό, αφού δεν υπάρχει κανένας φορέας που να προάγει κάποια τέτοια παιδεία. Αλλά η ευθύνη βαραίνει εξίσου τους θεατρικούς παραγωγούς και σκηνοθέτες μιας και στην πλειοψηφία τους δεν αφουγκράζονται τις ανάγκες του σημερινού ανθρώπου και δη νέου και αναλώνονται σε εσωτερικής κατανάλωσης θεάματα. Έτσι το θέατρο έχει αποκτήσει δύο όψεις. Από την μια μεριά εύπεπτα, απλά, συνήθως κωμικά, αφελή θεάματα  προς τέρψιν της  μάζας  και απ την άλλη αυτό που κάποιος αδαής θεατής θα ονόμαζε περιπαικτικά «βαριά κουλτούρα» και σίγουρα δεν θα είναι η πρώτη του επιλογή για ένα όμορφο σαββατόβραδο.  Το ουσιαστικό θεατρικό μου όνειρο λοιπόν, είναι ένα pop, επιτρέψτε μου τον «εκχυδαϊσμένο» όρο,  θέατρο το οποίο δεν θα αυτοψυχαναλύεται  άλλα θα αφορά την καθημερινότητα, τα άγχη, τις αγωνίες και τα ζητήματα που απασχολούν τον σημερινό άνθρωπο.  

Ποιά είναι  τα προβλήματα που αντιμετωπίζει  ένας νέος ηθοποιός  στον χώρο;

 Τα προβλήματα  που αντιμετωπίζει ένας νέος  ηθοποιός στον «χώρο»  είναι  ανάλογα μ’ αυτά που αντιμετωπίζει  κι ένας νέος γιατρός, ένας  νέος δικηγόρος ή ένας νέος  αρχιτέκτονας.  Όλοι μας προσπαθούμε  να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε  και να δώσουμε ότι καλύτερο  έχουμε σ’ ένα σύστημα αρκετά  αναξιοκρατικό. Δεν μπορώ να  ακούω διαρκώς αυτό το κλισέ  σε σχέση με την ανεργία  των ηθοποιών που είναι φτωχοί  και θα πεθάνουν στην ψάθα! Όπως τόσος άλλος κόσμος δηλαδή, με την διαφορά πως εμείς  είχαμε και το προνόμιο να  κυνηγήσουμε το όνειρό μας,  ενώ κάποια παιδιά δεν είχαν  καν επιλογή.  Ας σταματήσουμε  να γκρινιάζουμε πια. Δεν διαφέρουμε  σε τίποτα από όλο τον υπόλοιπο  κόσμο της ηλικίας μας που  ζει άνεργος. Ο νέος  ηθοποιός, λοιπόν, που δεν έχει μπαμπά  καναλάρχη ή μεγαλοεπιχειρηματία  θα κουραστεί πολύ να ανοίξει  τον δρόμο του. Θα τρέξει  σε άπειρες audition –και μάλλον μάταια-, θα κάνει ένα κάρο άσχετες δουλειές για να συντηρηθεί, θα φτάσει πολλές  φορές στα όρια της υπομονής του και κάποια στιγμή ίσως αναγνωριστεί και καταφέρει να βιοποριστεί απ το επάγγελμα του. Κουράγιο, επιμονή, θετική σκέψη και πολύ τύχη εύχομαι σε μένα και σε όλους τους  συναδέλφους μου!

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης  ή με το έργο τους σε εμπνέουν;  

«Δάσκαλοι» . Τι λέξη κι αυτή! Δεν μπορώ φυσικά να μην αναφερθώ πρωτίστως  στους κοντινούς, «αληθινούς» ανθρώπους που με διαπαιδαγώγησαν θεατρικά. Η Πάγια Βεάκη και ο Αντώνης Τέμπας είναι οι άνθρωποι που με γνώρισαν ένα δεκαοχτάχρονο, κακομαθημένο πιτσιρίκι, έτοιμο να την κοπανήσει απ’ το μάθημα με την πρώτη ευκαιρία και με μετέτρεψαν, αν μη τι άλλο, σε μία υπεύθυνη επαγγελματία. Από τότε αστειευόμενη, αποκαλούσα τη σχολή «σταλινικό κέντρο εκπαίδευσης» και αν κάτι έχω μάθει  από θέατρο μέσα σ’ αυτήν την δεκαετία είναι ότι η πειθαρχία βρίσκεται πάνω και απ’ το ταλέντο και απ’ τη δουλειά και απ’ τις διασυνδέσεις. Δευτερευόντως θα αναφερθώ στον David Mamet, που μελετώντας τον πείστηκα ότι τα πράγματα είναι τόσο απλά, όσο τα βλέπω και πως θέατρο σημαίνει παιχνίδι, χαρά και ψυχική ανάταση και όχι πόνος βαρύς και ασήκωτος και ψυχανάλυση μέχρι τελικής πτώσεως. Αυτό άλλωστε είναι δουλειά των ειδικών. Και στον Μπέρτολτ  Μπρεχτ, φυσικά που με τόση σαφήνεια και νηφαλιότητα ζητά απ’ τους ηθοποιούς του μόνο να παρατηρούν την καθημερινότητα και τους συνανθρώπους τους, έτσι ώστε να μπορούν με αλήθεια να τους αναπαραστήσουν ρεαλιστικά όταν τους ζητηθεί πάνω στο σανίδι. Τέλος, «δάσκαλο» μου θεωρώ κάθε άνθρωπο με τον οποίο συναναστρέφομαι και δημιουργώ δεσμούς. Από την οικογένεια ως τους φίλους και συντρόφους μας, οι άνθρωποι που μας περιβάλλουν και μας δίνουν την ευκαιρία να τους γνωρίσουμε σε βάθος είναι και εν δυνάμει ρόλοι που θα υποδυθούμε στο μέλλον. Μ’  αρέσει να εντοπίζω χαρακτηριστικές κινήσεις, φράσεις ή συνήθειες των κοντινών μου ανθρώπων και να τις εντάσσω σε ανάλογους θεατρικούς χαρακτήρες.  

Τι  πιστεύεις για  την θεατρική παιδεία  και τους πολιτιστικούς  θεσμούς στη χώρα μας;  

Η θεατρική παιδεία είναι ελλιπής. Οι υπάρχουσες κρατικές σχολές απορροφούν ελάχιστο αριθμό φοιτητών και οι ιδιωτικές έχουν ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Το επίπεδο σπουδών που παρέχουν είναι εξαιρετικά χαμηλό, χωρίς καμία βαρύτητα στην θεωρητική κατάρτιση, στην μουσική ή χορευτική παιδεία ή ακόμα και στην βασική γνώση που πρέπει να έχει ο ηθοποιός για να προωθήσει σωστά τον εαυτό του. Οραματίζομαι ένα θεατρικό «πανεπιστήμιο» με τουλάχιστον τετραετή υποχρεωτική φοίτηση, με  αυστηρά κριτήρια εισαγωγής, που θα προσφέρει πολύπλευρη και καθολική γνώση και που βέβαια δεν θα βασίζεται σε πελατειακές σχέσεις μεταξύ εκπαιδευτών και εκπαιδευομένων. Όσο για τους «θεσμούς» , η λέξη από μόνη της δεν βοηθάει ώστε τα πράγματα να προοδεύσουν. Οι θεσμοί σκοπό έχουν να προάγουν την επικρατούσα, ευρέως αποδεκτή τέχνη. Η ύπαρξή τους βέβαια, με χαροποιεί και με γεμίζει αισιοδοξία. Είναι γεγονός ότι οι προσπάθειες με κατεύθυνση την πολιτιστική αναβάθμιση της χώρας είναι πιο εντατικές και γόνιμες απ’ όσο ήταν 20 χρόνια πριν. Θα ήθελα αυτή η προσπάθεια να εξαπλωθεί και σε πιο underground και ουσιαστικά πρωτοποριακά  θεάματα.

Πως επιλέγεις τις  συνεργασίες σου;  

Ως ηθοποιός δεν έχω το προνόμιο να «επιλέγω» τις συνεργασίες μου. Κάποιος άλλος με επιλέγει και εγώ καλούμαι να προσαρμοστώ. Δυστυχώς, για να είμαστε ειλικρινείς, δεν έχουμε την πολυτέλεια να πιστεύουμε και να ταυτιζόμαστε καλλιτεχνικά εκατό τοις εκατό με κάθε δουλειά στην οποία συμμετέχουμε. Το minimum που θα μπορούσα να θέσω ως προϋπόθεση είναι η παραγωγή στην οποία συμμετέχω, να μην προσβάλλει την αισθητική μου και να μου αποδίδει τα προς το ζην.  
 

Ποιά  κατά τη γνώμη σου  είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου ηθοποιού? 

Συνεργατικό πνεύμα, πειθαρχία,  καλοσύνη,  ήθος,  καλλιέργεια.  

Τι  πιστεύεις για  τις θεατρικές  ομάδες;

Οι θεατρικές ομάδες, νομίζω λειτουργούν όταν οι ρόλοι είναι ξεκάθαροι και σαφείς. Όταν είναι εξ αρχής γνωστό και αποδεκτό το ποιός σκηνοθετεί και ποιανού το όραμα προσπαθούμε όλοι μαζί να υλοποιήσουμε. Δυστυχώς πιστεύω πως η τέχνη δεν μπορεί να λειτουργήσει άναρχα. Συγκρούσεις και προσωπικά απωθημένα, αργά ή γρήγορα καταστρέφουν το ομαδικό πνεύμα. Ως επί το πλείστον, μακροπρόθεσμα δείχνουν να επιβιώνουν οι ομάδες που δημιουργήθηκαν και ενοποιήθηκαν υπό την «καθοδήγηση» μιας «εμπνευσμένης» μονάδας. Κάτι σαν την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, δηλαδή!  

Ποια  είναι τα προσεχή σου σχέδια; 

Η  παράσταση «Χαρτοπαίχτρα» με τον Τάκη Ζαχαράτο στο θέατρο Πόρτα, στην οποία συμμετέχω  συνεχίζεται Τετάρτη με Κυριακή  ως  την Κυριακή των Βαϊων. Η παράσταση «slip and tanga 3» στο θέατρο ΡΑΓΕΣ, συνεχίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη ως τις 24 Μαρτίου. Για τον Μάιο. η Χαρτοπαίχτρα θα μετακομίσει στην Θεσσαλονίκη, στην οποία θα μείνει όλο τον μήνα. Και τα μεγαλόπνοα σχέδια μου τελειώνουν εκεί!