Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος

Απόφοιτος της Δραματικής Σχολής Ωδείου Αθηνών, ο ταλαντούχος ηθοποιός έχει επίσης παρακολουθήσει τα σεμινάρια: Κινηματογράφου Τεχνικής Meisner με τον Αθανάσιο Καρανικόλα και Σώματος και Φωνής Tadashi Suzuki στη Σικυώνα σε διοργάνωση Θόδωρου Τερζόπουλου, μέθοδοι Meyerhold, Grotowski, Όπερα του Πεκίνου. Επίσης έχει παρακολουθήσει μαθήματα φωνητικής με την Λουκία Φρατσέα, μαθήματα πιάνου για 15 χρόνια και ντραμς. Είναι φοιτητής του Παντείου Πανεπιστημίου, στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης και μιλάει άριστα αγγλικά.
Έχει συμμετάσχει στις ταινίες: ADdicted (μικρού μήκους), σκην. Γιάννη Κούνη, Ξυπνήσαμε (μικρού μήκους), σκην. Γιάννη Μπερερή, Sphinx   (μικρού μήκους) σκην. Κων/νου Καραμαγκιώλη και Casus Belli (μικρού μήκους), σκην. Γιώργου Ζώη. Έχει παίξει στις παραστάσεις:«Μεσοπέλαγα» του Slavomir Mrozek, σκην. Αγγ. Γκιργκινούδη, «Το νησί των θησαυρών» του Robert Louis Stevenson, σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου, «Ναι» της Μαργαρίτας Καραπάνου, με την ομάδα Δραματικής σχολής Ωδείου Αθηνών σε σκηνοθετική επιμέλεια Αργύρη Ξάφη, «Μέδουσα» σε σύλληψη Θωμά Μοσχόπουλου, στο Φεστιβάλ Αθηνών και «Πεντηκοστή» του David Edgar με την ομάδα Vice Versa σε σκηνοθεσία Αγγελικής Γκιργκινούδη. Εργάστηκε επίσης ως βοηθός σκηνοθέτη σε δύο παραστάσεις. Φέτος ήταν ο Λεονάρντο στο «Ματωμένο Γάμο» του F. G. Lorca σε σκηνοθεσία Βασίλη Ανδρέου ενώ παίζει ταυτόχρονα και στην παράσταση «Το μυστήριο της πολιτείας Χάμελιν» σε σύλληψη και σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου. Μιλάει στο «Επί Σκηνής» για τον ρόλο του, την ομάδα, τον σκηνοθέτη του και την πορεία του στο θέατρο.

Μίλησέ μου για την μέχρι τώρα πορεία σου στο θέατρο
Χμμμ… Ήμουν 13 ετών όταν ο κολλητός μου, μού πρότεινε να πάμε στον δραματικό όμιλο του σχολείου για να χάνουμε ώρες από το μάθημα! Μετά την πρώτη συνάντηση λοιπόν αυτός δεν ξαναπάτησε. Αντιθέτως, εμένα κάτι με κράτησε. Έμεινα, το αγάπησα και έμαθα τόσα πολλά πράγματα από αυτό. Όχι μόνο για τον καλλιτεχνικό κόσμο αλλά και για την ζωή γενικότερα. Την κοινωνία, τους ανθρώπους και κυρίως τον εαυτό μου! Φυσικά ρόλο στην παραμονή μου στον όμιλο έπαιξε η θεατρική και μουσική παιδεία που προσπαθούσε ήδη από πολύ μικρό να μου μεταδώσει η μητέρα μου. Μετά λοιπόν από τέσσερα χρόνια θεάτρου στο σχολείο και ενός χρόνου ερασιτεχνικού θεάτρου ("Πεντηκοστή" του Ντ. Έντγκαρ με την ομάδα Vice Versa) πέρασα στην Δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών. Τρία χρόνια στη ζωή μου, στα οποία πήρα τόσα, που μόνο όταν βγήκα από την σχολή μπόρεσα πραγματικά να εκτιμήσω. Ποτέ δεν θα πάψω να ευγνωμονώ τους καθηγητές μου απο τη σχολή Αργ. Ξάφη, Κ. Αρβανιτάκη, Θ. Αμπαζή, Λ. Κονιόρδου, Γ. Ζαμπουλάκη, αλλά και όλους τους άλλους καθηγητές των δευτερευόντων μαθημάτων που με τη διδασκαλία τους μόνο δευτερεύοντα δεν ήταν.

Με ποιο τρόπο οι μουσικές σπουδές σου ενισχύουν τις σκηνικές σου αποδόσεις ή την αντίληψή σου για το θέατρο;
Ένα από τα βασικά στοιχεία της μουσικής είναι ο ρυθμός ο οποίος αποτελεί και θεμελιώδες κομμάτι του θεάτρου! Από το πιο απλό παράδειγμα του ρυθμού της κωμωδίας, στο οποίο βασικός σκοπός είναι η απότομη αλλαγή καταστάσεων με σκοπό την ανατροπή της σκέψης του θεατή, μέχρι τον «ρυθμό» του συναισθήματος. Στην ζωή μας το κάθε συναίσθημα έχει τον δικό του ρυθμό, που μεταβάλλεται φυσικά, κι ο οποίος υπάρχει εσωτερικά και έτσι μεταδίδουμε στον άλλον την ένταση μας και το τι νιώθουμε.
Από την άλλη φυσικά, η μελωδία είναι ένα ακόμα κομμάτι που συνδέει τη μουσική με το θέατρο. Η μουσικότητα του λόγου. Ο κάθε (μονό)λογος όμως δεν αντιστοιχεί φυσικά μόνο σε μία μελωδία. Αυτό θα τον καθιστούσε μονοδιάστατο και θα μπορούσε πολύ εύκολα να οδηγήσει στην στείρα παραγωγή του από παράσταση σε παράσταση. Το κείμενο είναι πιο ζωντανό. Έχει ποικιλία μελωδιών που παράλληλες όλες μπορούν να εκφράσουν την ίδια κατάσταση, το ίδιο συναίσθημα, το ίδιο «θέλω».

Πες μου δυο λόγια για τον Λεονάρντο. Τι είναι για σένα αυτό το θερμόαιμο πλάσμα με την δυναμική αλλά και παράτολμη προσωπικότητα;
Είναι ένας νέος που δεν λείπει καθόλου από την εποχή μας. Πάντα υπήρχαν και θα υπάρχουν άνθρωποι που έζησαν έναν ανεκπλήρωτο έρωτα ο οποίος τους σημάδεψε για μια ζωή. Όμως, και εκεί είναι το στοιχείο του ρόλου που τον κάνει άξιο να γραφτεί και να μείνει ως κλασσικός, είναι το τι κάνει ο άνθρωπος για να βγει από αυτήν την κατάστασή του. Οι θυσίες που κάνει για να αποκτήσει αυτό που θέλει.

Πως αισθάνεσαι σωματικά την ερμηνεία ενός ρόλου;
Το σώμα αποτελεί το «μεταφορικό μέσο» της ψυχής κάθε ανθρώπου. Φέρει κάθε σκέψη και συναίσθημα του χαρακτήρα που υποδύεσαι. Η λέξη «συγ-κίνηση» σημαίνει ότι το σώμα κινείται σε σχέση με την εσωτερική κίνηση, το συναίσθημα. Η προσέγγιση και «ενσάρκωση» ενός ρόλου όσο ολοκληρωμένη και να είναι πάντα φέρει το προσωπικό στοιχείο του κάθε ανθρώπου-ηθοποιού καθώς ο ίδιος αποτελεί με το σώμα του και την ύπαρξη του (προσωπικές εμπειρίες) το μέσο που μετα-φέρει έναν άλλο κόσμο συναισθημάτων και βιωμάτων. Όσον αφορά τη σωματικότητα ενός ρόλου, ως στάση και θέση ενός ανθρώπου απέναντι στη ζωη, είναι καθαρά θέμα επιλογής. Κανείς δεν ξέρει πως είναι πραγματικά π.χ. ο Λεονάρντο. Όμως όσο φέρεις το ρόλο τόσο οδηγείσαι από μόνος σου σε επιλογές που θα τον αποτυπώνουν καλύτερα.

Πως βλέπεις την πορεία ενός νέου ανθρώπου στον δύσκολο χώρο του θεάτρου στις μέρες μας;
Αισιόδοξα. Γιατί να τη δω αλλιώς; Αν ξεκινάς με οποιοδήποτε άλλο πρίσμα όντας νέος μετά τί θα κάνεις; Είναι τόσο καθαρό και απλό το θέατρο. Κάτσε σε μία καρέκλα και πες μια ιστορία. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ακούσουν μια ωραία ιστορία!

Πως ήταν η συνεργασία σου με τον σκηνοθέτη και την ομάδα;
Αυτό που μου έδινε περισσότερη χαρά σε αυτήν την συνεργασία είναι η ειλικρίνεια που υπήρχε μεταξύ μας τόσο στις καλές όσο και στις δύσκολες στιγμές. Όταν απουσιάζει η ειλικρίνεια μεταξύ ανθρώπων είναι πολύ δύσκολο να υπάρξει μια όμορφη συνεργασία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν στιγμές εντάσεων και διαφωνιών. Αλλά μέσα από αυτές τις καταστάσεις δημιουργούνται δυνατότερες σχέσεις εντός και εκτός σκηνής. Ειδικά όταν καθοδηγείσαι από έναν σκηνοθέτη που γνωρίζει πολύ καλά πως να οδηγεί την ομάδα και να την εμπνέει με τις πράξεις και τον λόγο του.

Τι θεωρείς πως υπήρξε η υπέρβασή σου σ' αυτή την παράσταση;
Είναι η πρώτη φορά που καταπιάνομαι με έναν κλασσικό κείμενο εκτός δραματικής σχολής. Όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με έναν ρόλο ενός τέτοιου κειμένου συνειδητοποιείς ότι για να τον υπηρετήσεις πρέπει να διατρέξεις μία μεγάλη πορεία εσωτερικά. Μία πορεία με αρχή, Α, που οδηγείται αναπόφευκτα, σε ένα τέλος, Ω. Έχοντας ως ηθοποιός λοιπόν επίγνωση αυτής της πορείας δεν μπορείς να παραλείψεις κανένα «γράμμα» της ζωής του ρόλου σου. Πρέπει λοιπόν να λαμβάνεις υπ’ όψιν σου κάθε «γράμμα»-γεγονός του ρόλου είτε αυτό συμβαίνει επί σκηνής είτε εκτός αυτής. Γιατί κάθε γράμμα που παραλείπεις αποτελεί έλλειψη. Αυτή η επαναλαμβανόμενη διαδικασία της ροής του ρόλου σε κάθε παράσταση θεωρώ ότι είναι αυτό που με δυσκόλεψε περισσότερο να υπερνικήσω.

Ποια είναι τα σχέδιά σου για το μέλλον;
Να μην σταματήσω να κάνω αυτό που αγαπώ.