4.48 Ψύχωση

της Σάρα Κέιν

Η Σάρα Κέιν αντιμέτωπη με την ψύχωση, στο τελευταίο και πιο σπαρακτικό έργο της, ξεκινάει μια τρομακτική ενδοσκόπηση με αφετηρία το πληθωρικό «εγώ» του τρομαγμένου κι ανυπεράσπιστου παιδιού και κατάληξη το παραληρηματικό «εγώ» του ενήλικα που καλλιεργεί με την αρρώστια του, δηλητηριώδεις σπόρους, συλλέγοντας σαρκοφάγους καρπούς, πανανθρώπινης εμβέλειας. Κατακερματισμένη συνείδηση, παγιδευμένη διάνοια, διαταραγμένος ψυχισμός, πληθωρική συναίσθηση ευθύνης, τρομακτική διάσταση ανάμεσα στο θύτη και το θύμα τα οποία μοιράζονται εξ ημισείας τον ίδιο ζώντα οργανισμό σαν δύο παράσιτα αντιμέτωπα κι επιθετικά που καταβροχθίζουν τις σάρκες της αισιοδοξίας. Την στιγμή που χαράζει η καλοκαιριάτικη μέρα, στις 4 και 48, ότι έχει παραμείνει ξάγρυπνο θυσιάζει τον εαυτό του στο βωμό μιας ανελέητης επίγνωσης. Ξανά και ξανά ως την στιγμή που ο φόβος του θανάτου επιφέρει τελειωτικό θάνατο κι η ύπαρξη δραπετεύει από τον εαυτό της για να αναπαυτεί στην σαγηνευτική θαλπωρή της ανυπαρξίας.

Η Μπρούσκου, κι η ίδια επί σκηνής, κατακερμάτισε την ηρωίδα σε πολλαπλά είδωλα, την έφερε αντιμέτωπη με την θεραπεύτρια-δεσμοφύλακα, με τον απόηχο της βασανισμένης της ύπαρξης, με την βαθύτερη κι απαλότερη φύση της, εκείνη που αντέχει ακόμα και το ξημέρωμα. Την τεμάχισε σε σάρκα και εικόνα για να πλησιάσει το βλέμμα της με ανατριχιαστική ψυχραιμία και την ώθησε να εκμεταλλευτεί τον διάσπαρτο από ερεθίσματα σκηνικό χώρο ώστε να ψηλαφίσει τα όριά της και να δώσει τις αιματηρές μάχες της με τις αντιφατικές περσόνες της χωρίς ασπίδα, να ισορροπήσει ανάμεσα στις αντανακλάσεις της χωρίς προστατευτικό δίχτυ. Τα διάσπαρτα πεδία δράσης προσδίδουν στον μονόλογο αποχρώσεις και δυναμικές αλλά ταυτόχρονα διασπούν την προσοχή από τον καθαρό λόγο μετατρέποντάς τον σε κραυγές, ψιθύρους και μουσικές που υπερβαίνουν την διανοητικότητα, εικονοποιώντας δύστοκα την εσώτερη, την ανομολόγητη αλλά και βαθειά φθοροποιό συνειδητότητα. Η ηρωίδα παγιδεύεται εν τέλει μέσα από τον ίδιο της τον διχασμό σ’ ένα ευπρεπισμένο σφαγείο και με όρους τραγωδίας λυτρώνεται χωρίς ωστόσο να είναι σε θέση να απαλείψει τις συνέπειες των τραυμάτων αλλά προσφέροντας την γυμνή σάρκα της αγνότητάς της ως βορά στην σαρκοφάγα εκδοχή της διαστρεμμένης φύσης της. Η εμμονική αναζήτηση της αγάπης, μεταφέρεται σ’ αυτήν την σκηνοθετική εκδοχή διπλασιασμένη μέσα από τον λόγο αλλά και μέσα από τον ήπιο, διαρκώς επαναλαμβανόμενο μουσικό νυγμό που περιβάλλει σαν κουκούλι το σώμα της νύμφης-εντόμου και προβλέπει με υποδόριες μετατροπίες, την τραγική της μεταμόρφωση σε θνησιγενή πεταλούδα.

Τέσσερα πρόσωπα επί σκηνής, η ηρωίδα κι η σκιά της, η γιατρός κι η μουσικός πολλαπλασιάζουν τις κραυγές, τις διηθούν μέσα από διαφορετικές εκφορές κι εντέλει τις συνταιριάζουν, αποδίδοντας πληθωρικά τον λόγο της συγγραφέως κι ερμηνεύοντας την εσωτερική του, διαρκώς παλλόμενη αντίφαση με όρους σκηνικής ποίησης. Τα μέσα της σκηνικής αναπαράστασης δεν επιχειρούν την πρωτοτυπία αλλά εφευρίσκουν τον εντυπωσιασμό για όσους από τους θεατές δεν έχουν εντρυφήσει ιδιαίτερα σε ανάλογα σκηνοθετικά εγχειρήματα, υπηρετώντας με συνέπεια τις δράσεις.

Εκφραστικές οι μουσικές της Nalyssa Green, ενδιαφέρουσα η παρουσία της Κωνσταντίνας Αγγελοπούλου, εξαιρετική και διαυγής η ερμηνεία της Παρθενόπης Μπουζούρη η οποία σωματοποιεί τις αντιφάσεις και κινείται ταυτόχρονα καθώς ακινητεί, επιβλητική η παρουσία της Άντζελας Μπρούσκου που οριοθετεί στιβαρά το αντίπαλο δέος.

Σκηνοθεσία-μετάφραση-κάμερα-σχεδιασμός χώρου:  Άντζελα Μπρούσκου

Παίζουν: Άντζελα Μπρούσκου, Παρθενόπη Μπουζούρη, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου, Nalyssa Green

BIOS Basement

Πειραιώς 84

Πέμπτη – Κυριακή στις 21.00 (εκτός Παρασκευής 7 Φεβρουαρίου)

Ως 9 Φεβρουαρίου 2014

Διάρκεια: 80΄

Τιμή Εισιτηρίου: 10 ευρώ (ενιαίο)