Νίκος Καρδώνης

Χαίρομαι να βλέπω συναδέλφους μου στο θέατρο να κάνουν ωραία πράγματα…

Ο  Νίκος Καρδώνης γεννήθηκε το 1974 στην Ρόδο και αποφοίτησε το 1997 από την Ανωτέρα  δραματική σχολή Μαίρης – Βογιατζή – Τράγκα. Το 2001 έγινε μέλος της θεατρικής ομάδας της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου. Έχει δουλέψει στο θέατρο στις παραστάσεις: «Βίρα τις Άγκυρες» των Ρέππα-Παπαθανασίου, σε σκηνοθεσία   Σταμάτη Φασουλή,  «Η Άτακτη τάξη» θέατρο σιωπής, σε σκηνοθεσία Ασπασίας Κράλλη, «Φρεναπάτη» του Τ. Κούσνερ, «Αγάπης Αγώνας Άγονος» του  Σαίξπηρ, «Μήδεια» του Ευριπίδη, «Αυτό που δεν τελειώνει» δραματοποιημένη  Ελληνική ποίηση του 20ου αιώνα,  « Ένας Ήρωας, το καμάρι της δύσης» του Τζόν Μ.Σινγκ, «Μολιέρος» του Μ. Μπουλγάγκοφ, «Ονειρόδραμα» του Στρίντμπεργκ, «Μασκαράτα» του Λερμόντοβ, «Ο Ηλίθιος» του Ντοστογιέφσκι, «Ερωτόκριτος» του Βιντσέντζου Κορνάρου, «Ο Θάνατος του Δαντόν» του Γκέοργκ Μπύχνερ,  όλες σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού. Επίσης έπαιξε στις «Το Παλτό» του Γκόγκολ σε σκηνοθεσία  Νίνας Τσούσοβα, «Ταρτούφος» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Λίλης Μελεμέ,  «Στο Βυθό»   του  Γκόρκι σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, «Μύτη» του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Βασίλη Ανδρέου, «Όρνιθες» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη, «Τα καινούρια ρούχα του αυτοκράτορα» της Έλενας Πέγκα σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου και «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.  Στον κινηματογράφο έχει συμμετάσχει στα φιλμ: «Delivery», «Πεθαίνοντας στην Αθήνα», «Τα οπωροφόρα της Αθήνας» όλα σε σκηνοθεσία του Νίκου Παναγιωτόπουλου, «EL Greco» σε σκηνοθεσία Γιάννη Σμαραγδή, «J.A.C.E.» σε σκηνοθεσία Μενέλαου Καραμαγγιώλη. Στην τηλεόραση έχει παίξει στην σειρά «Καρυωτάκης» σε σκηνοθεσία Τάσου Ψαρρά. Αναδείχτηκε νικητής του βραβείου «Δημήτρης Χορν» το 2005 με την παράσταση «Αυτό που δεν τελειώνει» δραματοποιημένη ποίηση του 20ου αιώνα σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού. Ο ιδιαίτερα χαρισματικός ηθοποιός, με τα πλούσια εκφραστικά μέσα και την ικανότητα να μεταμορφώνεται σκηνικά από ρόλο σε ρόλο, μιλάει στο «Επί Σκηνής» για την κρίση στο θέατρο και στην κοινωνία μας γενικότερα, για τις πολύχρονη συνεργασία του με τον Στάθη Λιβαθινό, αλλά και για το πώς βιώνει εκείνος την θεατρική πράξη σήμερα.

Μίλησε μου για την μέχρι τώρα πορεία σου στο θέατρο. Ποιες δουλειές σου θυμάσαι με νοσταλγία;

Η πρώτη παράσταση που συμμετείχα ήταν το «Βίρα τις Άγκυρες», αυτή η ιστορική παράσταση του Φασουλή στο Ρεξ. Μετά συνεργάστηκα με την Ασπασία Κράλλη στην παράσταση «Η Άτακτη τάξη» θέατρο σιωπής, με τον Χρήστο Βαλαβανίδη, όπου εκεί με είδε ο Στάθης Λιβαθινός και με πήρε στην «Φρεναπάτη» του Τόνι Κούσνερ. Αργότερα ιδρύθηκε η Πειραματική Σκηνή στο Εθνικό Θέατρο το 2001, όπου έζησα πολύ ωραίες στιγμές, πολύ δημιουργικά χρόνια μέχρι το 2008, με αξιόλογους συναδέλφους, σαν οικογένεια σχεδόν… Έχω ωριμάσει σαν ηθοποιός μέσα από αυτή την ομάδα. Με το Λιβαθινό είμαστε συνεργάτες από το 1999 και  συνεχίζεται η συνεργασία μας μέχρι και σήμερα.

Μίλησε για την καλοκαιρινή σου εμπειρία με τις Εκκλησιάζουσες και την συνεργασία με τον Βαγγέλη Θεοδωρόπουλο.

Με τον Θεοδωρόπουλο ήθελα ανέκαθεν να δουλέψω, είναι ένας πολύ κουλ και ήρεμος άνθρωπος. Προέκυψε αρμονική η συνεργασία μας και πιστεύω ότι είναι ένα πολύ ωραίο ανέβασμα γενικότερα, χωρίς υπερβολές και χυδαιότητες όπως έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις παραστάσεις του Αριστοφάνη. Μου άφησε αρκετή ελευθερία θα έλεγα, περάσαμε ωραία. Θα ήθελα πολύ να ξαναδουλέψω μαζί του.

Σε ενδιαφέρει γενικότερα να ασχοληθείς με την αριστοφανική κωμωδία;

Βασικά ο Αριστοφάνης δεν με ενδιέφερε πάρα πολύ, δεν ήταν από τους συγγραφείς που τρελαινόμουνα, ίσως επειδή έχω επηρεαστεί από τις παραστάσεις που έβλεπα. Δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να ανέβει ο Αριστοφάνης εύκολα στην Ελλάδα. Εδώ ήταν μια ευτυχής συγκυρία θέλω να πιστεύω, δεν προσέβαλε την αισθητική. Έχω κάνει και άλλες αριστοφανικές δουλειές, με τον Σωτήρη Χατζάκη, με τον Γιάννη Κακλέα, και ευτυχώς και σε αυτές τις περιπτώσεις  δεν έγιναν οι χοντράδες που συνηθίζουμε να βλέπουμε.

Δεν σου αρέσει η μεταχείριση του Αριστοφάνη από κάποιους, με επίκαιρα ονόματα και έντονο το επιθεωρησιακό στοιχείο, έτσι δεν είναι;

Όχι δεν μου αρέσει, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος. Για τέτοιες παραστάσεις υπάρχει άλλο θέατρο, άλλο είδος θεάτρου.

Ποια κατά τη γνώμη σου είναι τα προσόντα που πρέπει να διαθέτει ένας ηθοποιός σήμερα για να υπηρετήσει σωστά την τέχνη του;

Καταρχήν να ακούει προσεκτικά τον παρτενέρ του. Πίστευα και πιστεύω στο ταλέντο, αυτός που έχει ταλέντο σε συνδυασμό με σκληρή δουλειά  μπορεί να φτάσει σε θεϊκά επίπεδα. Επίσης  να έχει αμεσότητα με τον κόσμο, να είναι ευέλικτος γενικά στον χώρο, να μπορεί να αλλάζει, να είναι χαμαιλέων, με τους εκάστοτε σκηνοθέτες που συνεργάζεται, γιατί ο κάθε σκηνοθέτης έχει κάποιο δικό του όραμα που πρέπει ο ηθοποιός να υπηρετήσει.

Μίλησε  μου για τις συνεργασίες σου με τον Λιβαθινό και για την εμπειρία της παράστασης του «Ηλίθιου».

Η παράσταση αυτή ήταν πιστεύω το ορόσημο της ομάδας. Είναι σπουδαίο να δουλεύεις μ’ αυτόν τον άνθρωπο, αισθάνεσαι δημιουργός. Μας έχει μάθει να αυτοσχεδιάζουμε, να σκηνοθετούμε ουσιαστικά τον εαυτό μας. Σου δίνει κάποιες προτεινόμενες συνθήκες, σε αφήνει, αυτοσχεδιάζεις και το φτιάχνουμε όλοι μαζί. Δεν είναι από τους σκηνοθέτες που έχουν κάτι στο μυαλό τους απ’ την αρχή και δεν προσπαθεί να σου βγάλει το ρόλο με ένα συγκεκριμένο τρόπο, σώνει και καλά. Είμαστε όλοι μαζί μια ομάδα. Το μότο του είναι «όταν έρθει ο σκηνοθέτης θα μας πει»… Δηλαδή το ψάχνουμε όλοι μαζί, ούτε αυτός έχει κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό του. Και φυσικά είναι καλός δάσκαλος.

Τι είναι για σένα ένας καλός σκηνοθέτης;

Οι καλές σκηνοθεσίες είναι αυτές που δεν φαίνονται. Δηλαδή δεν φαίνεται η δουλειά του σκηνοθέτη τόσο, προκύπτουν τα πράγματα φυσικά πάνω στην σκηνή, και στις σχέσεις των ανθρώπων, των χαρακτήρων. Βασικό γι’ αρχή είναι να καταλαβαίνει το κοινό την ιστορία, δηλαδή όπως και να το ανεβάσεις το έργο, όποια άποψη και να χρησιμοποιήσεις, πρέπει αρχικά να γίνει κατανοητή η ιστορία. Έχω βαρεθεί να βλέπω παραστάσεις και να φεύγω «ηλίθιος». Με ενδιαφέρει αν μη τι άλλο να καταλαβαίνω την ιστορία κι από εκεί και πέρα όποια άποψη και πρόταση, είναι δεκτή. Το σημαντικό είναι να υπάρχει αρχή, μέση και τέλος.

Πώς βλέπεις τα πράγματα στο ελληνικό θέατρο σε συνάρτηση με την περίοδο που διανύουμε;

Πίκρα μεγάλη, κάποια στιγμή θα ντρέπομαι που λέγομαι ηθοποιός στην Ελλάδα. Είναι ένα επάγγελμα που θεωρείται πολυτελείας, σε μια κοινωνία που καταρρέει γύρω μας.

Ο πολιτισμός δεν είναι πολυτέλεια. Υπάρχουν περιπτώσεις που από τον πολιτισμό της κρατιέται μια κοινωνία για να επιβιώσει σε δύσκολες εποχές.

Εντάξει αυτά τα λέμε  γιατί είμαστε και λίγο ρομαντικοί αλλά όταν βλέπεις γύρω σου ανθρώπους που πεινάνε, δεν έχουν να φάνε το 2012 και κοιμούνται στην βροχή, για ποιόν πολιτισμό μιλάμε; Συμβαίνουν πράγματα ντροπιαστικά για την χώρα μας, γύρω μας συμβαίνουν απίστευτα πράγματα. Όταν εγώ βλέπω έναν άνθρωπο να κοιμάται έξω χωρίς σπίτι, δεν μπορώ να μιλήσω, σοκάρομαι. Είμαστε τριτοκοσμικοί, γενικά σε όλα, στην παιδεία, καλά στο θέατρο δεν το συζητάμε, παντού σε όλους τους τομείς έτσι δεν είναι;

Συμφωνώ αλλά αν εγκαταλείψουμε τα πάντα, αν οι καλλιτέχνες αυτής της χώρας, δεν προσπαθήσουν να δώσουν στον κόσμο ένα στήριγμα...

Και εγώ μέσα από την δουλειά μου αυτό προσπαθώ να κάνω, να δώσω δύναμη στον κόσμο. Δεν έχω άλλη δύναμη εκτός απ’ τη σκηνή και χαίρομαι πάρα πολύ όταν έρχονται άνθρωποι και μου λένε «έχουμε μόνο αυτό». Αλλά από την άλλη υπάρχει μια γενικότερη παρακμή…

Με ποια κριτήρια επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Όταν συζητήσω με κάποιον και δω κάτι στο βλέμμα του που θα με πείσει για αυτά που μου λέει, συνεργάζομαι μαζί του. Δηλαδή αν μου μεταφέρει το «όραμα» του πειστικά, θα το φάω το παραμύθι. Βασικά τόσα χρόνια δουλεύω με τον Λιβαθινό, δεν έχω δουλέψει με πάρα πολλούς σκηνοθέτες, κάποιοι μου τηλεφώνησαν μου έκαναν πρόταση, μου αρέσανε σαν σκηνοθέτες και συνεργάστηκα μαζί τους όπως ο Κακλέας, ο Θεοδωρόπουλος, ο Ρήγος, με τον οποίο εντωμεταξύ ήταν πολύ αστείο γιατί κλείσαμε δουλειά μέσω facebook και δούλεψα πολύ καλά μαζί του. Γενικά δεν είχα πρόβλημα με κανέναν σκηνοθέτη, αλλά τα έφερε όλα η ζωή λίγο ομαλά, δεν κυνήγησα κάτι, ο Λιβαθινός με είδε σε μια παράσταση με πήρε, το ένα έφερε το άλλο, ταξιδέψαμε μαζί σε κοινό καράβι, βρήκαμε πράγματα, μεγάλωσα σαν ηθοποιός μαζί του και με εμπνέει πάρα πολύ αυτός ο άνθρωπος, έχω ανεβάσει πολύ τον πήχη.

Υπάρχουν ρόλοι τους οποίους ονειρεύεσαι να παίξεις;

Δεν έχω στο μυαλό μου να παίξω συγκεκριμένους ρόλους. Μ’ ενδιαφέρουν οι συνεργασίες πιο πολύ, δηλαδή να περνάω καλά μ’ αυτόν που έχω απέναντι μου στην σκηνή. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Γιατί μου έχουν τύχει και κάποιες μικρές ευτυχώς στιγμές στην καριέρα μου που ντρεπόμουνα λίγο που ήμουνα πάνω στην σκηνή. Και ένα πέρασμα να κάνω, δεν έχω πρόβλημα αρκεί να το κάνω καλά και να με θυμάται ο κόσμος. Δεν έχω θέμα δηλαδή να κάνω τον Ιάγο ή τον Άμλετ, ποτέ δεν το είχα αυτό.

Τι θεωρείς σωστό στη σκηνή και τι λάθος;

Καταρχήν η ψιλή βροχή ας πούμε με ενοχλεί λίγο, να κάνουν διάφορα περίεργα όταν εγώ κάνω κάτι και το αντίστοιχο… Δεν το έχω κάνει ποτέ εγώ, θέλω να πιστεύω δηλαδή, δεν έχω κάποιο παράπονο μέχρι στιγμής από συνάδελφο. Επίσης μου είναι απαραίτητο να μ’ ακούει ο συνάδελφος μου και να τον ακούω, δηλαδή να «συνωμοτούμε» πάνω στην σκηνή για να μπορούμε να φέρουμε κάτι εις πέρας. Θαυμάζω το ταλέντο. Μ’ αρέσει να βλέπω κάποιον να κάνει κάτι καλό ή καλύτερο από μένα και θα θελα πολύ να το κάνω κι εγώ, ζηλεύω με την καλή έννοια. Χαίρομαι να βλέπω συναδέλφους μου να κάνουν ωραία πράγματα στο θέατρο. Μ’ αρέσει ο ανταγωνισμός ο υγιής.  Στενοχωριέμαι με το αντίθετο, όταν βλέπω ανθρώπους που δεν....

Ποιο πιστεύεις ότι είναι το δυνατό σου σημείο;

Ωραία ερώτηση. Έχω μια αίσθηση του ρυθμού, έχω ίσως μια ευελιξία στο σώμα, αλλά πιο πολύ είναι ο ρυθμός. Αυτό το είχα πάντα νομίζω, το είχα αντιληφθεί πολύ νωρίς, από παιδί δηλαδή, το είχα δηλαδή μέσα μου έμφυτο, έτσι πιστεύω τουλάχιστον, δεν ξέρω. Πιστεύω επίσης ότι έχω γενικά την αίσθηση του χώρου, αντιλαμβάνομαι τον χώρο γύρω μου όπου και να σταθώ, όπου και να με βάλεις.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Αρχίζω πρόβες για την «Ιλιάδα» του Ομήρου, ένα μεγάλο πρότζεκτ με τον Στάθη Λιβαθινό, με παλιούς και νέους συνεργάτες. Σε μετάφραση του Μαρωνίτη, μια από τις καλύτερες μεταφράσεις που έχουν γίνει. Θα κάνουμε έξι μήνες πρόβες. Ψάχνει ακόμα τον χώρο ο σκηνοθέτης, δεν έχουμε βρει ακόμα τον χώρο που θα παιχτεί γιατί θέλει ένα αντισυμβατικό χώρο, δεν θέλει να είναι θέατρο. Ανυπομονώ, είναι κάτι πολύ δύσκολο και με ιντριγκάρει πάρα πολύ. Προς το παρόν, δεν έχω κάποιο άλλο σχέδιο γιατί αυτό θα μου πάρει πάρα πολύ χρόνο, πρέπει να βουτήξω πολύ βαθιά, μ’ αυτό το πρότζεκτ. Για την διανομή ρόλων ακόμα δεν ξέρω, θα προκύψει μέσα από τις πρόβες.