Ευριπίδης Λασκαρίδης

Το μεταμοντέρνο με αγγίζει βαθιά μέσα μου

Ο ταλαντούχος καλλιτέχνης αποφοίτησε με άριστα από την «Ανώτερη Δραματική Σχολή Θεάτρου Τέχνης-Καρόλου Κουν» και έκτοτε έχει συμμετάσχει σε πολύ αξιόλογες και ενδιαφέρουσες δουλειές στο θέατρο, στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση μερικές εκ των οποίων είναι: «Μέσα», «2», «Πουθενά» σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπαϊωάννου, «Δωδέκατη νύχτα» και «Όρνιθες» σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη, «Ιστορίες του Δημήτρη Χατζή» σε σκηνοθεσία Άννας Κοκκίνου, «Lights on you» σε σκηνοθεσία Τζένης Αργυρίου. Στον κινηματογράφο έχει παίξει στο «Flight of the  Swan»  σε σκηνοθεσία Νίκου Τζήμα, «Straight story» σε σκηνοθεσία Βλαδίμηρου Κυριακίδη και Έφης Μουρίκη και στην «Θηλυκή Εταιρεία» σε σκηνοθεσία Νίκου Περάκη. Επίσης έχει συμμετάσχει και στις τηλεοπτικές σειρές «40 κύματα», «Γοργόνες», «Λούφα και Παραλλαγή», «Κόκκινο δωμάτιο» και τα «Παιδιά της Νιόβης».  Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης φέτος σκηνοθετεί για το Φεστιβάλ Αθηνών την παράσταση «Ώσμωση».

Πώς διαχειριστήκατε την σκηνική πράξη χωρίς την δέσμευση του κειμένου;

Για μας ήταν μια ευχάριστη άσκηση, δεν ήταν καθόλου επίπονο. Αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε ένα κομμάτι διαλόγου και πάνω σ’ αυτό να εξαντλήσουμε κάποια περιθώρια έρευνας. Τον διάλογο τον δανειστήκαμε από μια ταινία και χτίζεται πάνω σ’ αυτόν η δομή της παράστασης που διαπερνάται από κάποια άλλα δομικά στοιχεία τα οποία είναι πάντα «υλικά» εμπνευσμένα από την παραστατική τέχνη, αντλούνται από το θέαμα δηλαδή, είτε πρόκειται για ένα ηχητικό ερέθισμα αναγνωρίσιμο, ένα τραγούδι ας πούμε είτε πρόκειται για ένα σκηνικό αντικείμενο, είτε πρόκειται για μια χορογραφία… Αυτά τα υλικά τα παίρνουμε και τα αναδομούμε έτσι ώστε να ερευνήσουμε πώς μπορεί να μας αγγίξει ψυχικά κάτι το οποίο δεν  φανταζόμασταν προηγουμένως ότι μ’ αυτή την δομή και σ’ αυτή τη μορφή μπορεί να το κάνει. Για παράδειγμα, πάμε σε μια συναυλία, ακούμε τα τραγούδια και συγκινούμαστε… Πώς μπορεί τώρα ένα τραγούδι συναυλιακό και ποπ να έρθει εμβόλιμο σε μια θεατρική παράσταση και να δούμε αν μπορεί να μας αγγίξει χωρίς να καταλαβαίνουμε το γιατί, σχεδόν υποσυνείδητα ή αν εντέλει δεν έχει αυτή τη δύναμη. Αυτό είναι το ερώτημα το οποίο θέτει η ομάδα, τα υλικά τα οποία χρησιμοποιεί. Κινούμαστε γύρω από το θέαμα είτε πρόκειται για μια σαπουνόπερα, είτε πρόκειται για μια αρχαία τραγωδία, είτε πρόκειται για μια αβάν-γκάρντ παράσταση. Άλλωστε αν τα αναλύσει κανείς έχουν κοινούς κώδικες, τους οποίους αν τους αφουγκραστείς προσεκτικά, μπορείς να τους κλέψεις και να τους χρησιμοποιήσεις, από το πιο ευτελές ας πούμε ποιοτικά θέαμα, στο πιο πειραματικό. Κι επίσης στόχος μας είναι να διαπιστώσουμε στην πράξη αν όλα αυτά μπορούν να λειτουργήσουν από μόνα τους.

Με ποιο τρόπο λειτουργεί η μουσική και η κινησιολογία μέσα στο πλαίσιο της παράστασης;

Με τον ίδιο τρόπο ακριβώς. Η μουσική και η κινησιολογία λειτουργούν κι αυτά σαν υλικά που συναντά κανείς στο θέαμα, στις περισσότερες μορφές του θεάματος και τα αντιμετωπίζουμε σαν εργαλεία.  Μουσική για παράδειγμα μπορεί να δημιουργούμε και με τις φωνές μας. Δηλαδή μέσα από τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται ένας διάλογος, επιχειρούμε να ανακαλύψουμε την μουσική του διάσταση ακόμα και αν δεν είναι τραγούδι. Το τραγούδι που έρχεται σχεδόν σαν μια ανάμνηση, σαν μια φαντασίωση μέσα στην ροή της παράστασης, προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε σαν δομικό στοιχείο και όχι σαν μια μελωδία απλά. Αναρωτιόμαστε ακόμα και ποια είναι η συγκίνηση του ερμηνευτή την ώρα που το τραγουδάει. Λειτουργούμε όμως χωρίς να έχουμε την ασφάλεια μιας συγκεκριμένης δομής θεατρικής παράστασης. Είναι λίγο σαν «ποίημα» όπου κάθε θεατής καλείται να διαβάσει την δική του ιστορία αν αυτή υπάρχει κι αν τα καταφέρει.

Πώς ξεκίνησε ο πειραματισμός με την «ώσμωση»; Πώς εμπνευστήκατε την ιδέα;

Κάποια στιγμή, γυρνώντας απ’ την Νέα Υόρκη, αισθάνθηκα ότι εδώ στην Ελλάδα ήμασταν ένα βήμα πριν απ’ αυτό που ερχόταν σαν ρεύμα από την Αμερική, μέσω της Αγγλίας, από τον μονόδρομο ενός οικονομικού συστήματος. Και δεν κρίνω αν αυτό είναι καλό ή κακό, απλά ήταν ένα γεγονός. Εγώ το έβλεπα από το 2004 – 2005 που επέστρεψα στην Ελλάδα, ότι υπήρχε ένας μονόδρομος, δεν υπήρχε ο αντίλογος πια. Ειλικρινά δεν το κρίνω αυτό σαν κάτι θετικό ή αρνητικό, δεν είμαι πολιτικοποιημένος με την έννοια δηλαδή του ότι θα έπρεπε να υπάρχει ο σοσιαλισμός ή ο κομμουνισμός. Αλλά ήταν γεγονός πια, επικρατούσε μια γραμμή κι αυτή εξαπλωνόταν από το αμερικανικό σύστημα ας πούμε, το υπερφιλελεύθερο, μέσω της Αγγλίας σ’ ολόκληρη την Ευρώπη. Τότε άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, τι άλλα ζητήματα πολιτικοοικονομικά μπορεί να υπάρχουν που συνετέλεσαν σ’ αυτή την πορεία. Η συγκεκριμένη ερώτηση για ένα περίεργο λόγο με οδήγησε στην φιλοσοφία. Από τα κοινωνικο-οικονομικά ζητήματα μοιραία πέρασα στα φιλοσοφικά κι αυτά με οδήγησαν μ’ ένα τρόπο πάλι στην τέχνη, η οποία είναι αυτό που καταλαβαίνω, που μέσα απ’ αυτό λειτουργώ. Κι έτσι, μελετώντας την Ιστορία της Τέχνης των τελευταίων δύο αιώνων, μπόρεσα να καταλάβω πέντε πράγματα για το πώς περάσαμε από τις προ του μοντερνισμού τάσεις στον μοντερνισμό κι από τον μοντερνισμό, στον μεταμοντερνισμό. Εκεί ανακάλυψα κάτι που με γοήτευσε πάρα πολύ, όταν έφτασα στο κομμάτι του μεταμοντερνισμού εννοώ, στο κομμάτι αυτό που έχει να κάνει με την συγχώνευση της γιόγκα και του ζεν με το ευτελές.  Όταν έφτασα στο σημείο να συνειδητοποιώ ότι πια έχουμε συγχωνεύσει το burger με τον Ταρκόφσκι. Αυτό που συνέβη μετά τον Άντι Γουόρχολ. Γοητεύτηκα πάρα πολύ, είναι κάτι το οποίο με αγγίζει βαθιά μέσα μου, δεν ξέρω για ποιο λόγο αλλά είναι κάτι που το καταλαβαίνω πολύ καλά. Κι εκεί πια άρχισα να θέτω τα ερωτήματα: Ποια είναι τα υλικά του θεάματος, πώς συγχωνεύεται πια αυτός ο κόσμος της τέχνης ο σχεδόν πνευματικός, ο meditational με το θέατρο, με την ψυχαγωγία, με τον Σάκη Ρουβά…

Σας ενδιαφέρει να δίνετε μια φιλοσοφική διάσταση στις δουλειές σας;

Με ενδιαφέρει η αφορμή μου να είναι αυτή κι από κει και πέρα τα ερωτήματα μου να έχουν τέτοιες ρίζες. Τώρα, αν η δουλειά μου αυτή καθεαυτή στο αποτέλεσμα της θα εκφράσει φανερά τέτοιες ανησυχίες, αυτό θα ήταν «ευχής έργο» αλλά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι μπορώ να το καταφέρω.

Μιλήστε μου για την νεοσύστατη ομάδα «Οsmosis»

Ναι είναι όντως νεοσύστατη. Ξεκινήσαμε μ’ έναν πυρήνα φίλων με τους οποίους έχουμε συναντηθεί στις πρόβες και στις παραστάσεις του Δημήτρη Παπαϊωάννου, γνωριστήκαμε από το «2», το «Πουθενά», το «Μέσα»… Φυσικά προσχώρησαν κι άλλοι άνθρωποι έξω απ’ αυτόν τον κεντρικό πυρήνα. Ανανεώνεται άλλωστε η ομάδα αλλά υπάρχει ένας τέτοιος πυρήνας και ένας κοινός κώδικας επικοινωνίας λόγω του ότι έχουμε συνεργαστεί με τον Δημήτρη σε δύο-τρεις δουλειές και έτσι αποκτήσαμε μια κοινή γλώσσα, μια φιλία ώστε να μπορούμε άνετα να πειραματιζόμαστε.

Μιλήστε μου για την εικαστική σύλληψη του Άγγελου Μέντη.

Με τον Άγγελο κάναμε μια σειρά από συζητήσεις κι αυτό το οποίο έφερε στη δουλειά είναι μια «ιδέα». Να χρησιμοποιηθεί η κερκίδα στην οποία συνήθως κάθονται οι θεατές, στον «χώρο Η» της «Πειραιώς 260», σαν κομμάτι της σκηνής, να μεταφέρουμε τους θεατές «επί σκηνής» ως επί το πλείστον και το θέαμα να λαμβάνει χώρα ανάμεσά τους και στην απέναντι κερκίδα στην οποία συνήθως κάθονται.

Ποια είναι τα προσεχή σχέδια σας;

Η παράσταση που αναβλήθηκε φέτος το καλοκαίρι, οι «Καρέκλες» του Ιονέσκο,  έχει δρομολογηθεί για ν’ ανέβει τον χειμώνα.

Σύλληψη- Σκηνοθεσία: Ευριπίδης Λασκαρίδης
Συνεργάτης σκηνοθέτης - Εικαστική σύλληψη: Άγγελος Μέντης
Φώτα: Αλέκος Γιάνναρος
Μουσική: Γιώργος Πούλιος
Επιμέλεια Κίνησης: Νίκος Δραγώνας
Ερμηνεία -Χορογραφία: Θανάσης Ακοκαλίδης, Κωνσταντίνος Καρβουνιάρης, Ευριπίδης Λασκαρίδης, Τατιάνα Μπρε, Σίμος Πατιερίδης, Καλλιόπη Σίμου, Στέλλα Χριστοδουλοπούλου

5 και 6 Ιουλίου στις 21.00

Εισιτήρια: 25€
15€ (φοιτητικό, ΑΜΕΑ)

«Πειραιώς 260» χώρος Η

Πειραιώς 260

Ταύρος

Η παράσταση δεν ενδείκνυται για ανηλίκους