Σχετικά άρθρα
| PREVIEW: THE FOREST |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη | |||
| Δευτέρα, 31 Οκτώβριος 2011 19:50 | |||
|
The Forest Η Λουίζα Κωστούλα μιλάει στο «Επί Σκηνής» για την νέα performance από την ομάδα Universalia «Γιατί να μην μπορούμε να αγαπιόμαστε; Όλοι άνθρωποι είμαστε. Ο Θεός μας έπλασε από το ίδιο χώμα.»
Mια κοπέλα ζει απομονωμένη σε ένα «δάσος» που έχει φτιάξει μέσα στο δωμάτιό της. Καταγράφει ιστορίες αγάπης για να ξορκίσει το κακό που μεγαλώνει μέσα της. Παίζει με τη σιωπή, με τις εικόνες, με τους ήχους. Είναι ένα high tech freak που κρύβει τα gadget της στα φυτά και παίζει μ’ αυτά σαν να ήταν κούκλες . Κρύβεται πίσω από τις φυλλωσιές, αλλάζει μορφή για να αποφύγει την αλήθεια, όταν αυτή την πληγώνει. Και ένα μυστικό που έρχεται και ξανάρχεται, κρατώντας την εγκλωβισμένη ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν της.
Η performance «The Forest» από την ομάδα Universalia έχει, σύμφωνα με το δελτίο τύπου, ως βασικά συστατικά της το λόγο, την εικόνα και τον ήχο και αναδιαπραγματεύεται την έννοια της αγάπης, όχι με τυπικούς – κοινωνικούς όρους αλλά μέσα από ένα βαθύτερο και πιο ουσιαστικό πρίσμα θέτοντας κρίσιμα ερωτήματα: Υπάρχει αληθινή αγάπη ή επίφαση αγάπης; Είναι ένα συναίσθημα απόλυτο ή έχει μία δυναμική που ο καθένας τη χρησιμοποιεί, όπως επιθυμεί, κατά περίσταση; Η σκηνοθέτης Λουίζα Κωστούλα που είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής Αθηνών, του Εθνικού Ωδείου με σπουδές στο κλασσικό πιάνο και στην αρμονία και της Ανώτερης Δραματικής Σχολής της Νέλλης Καρρά και έχει δουλέψει ως ηθοποιός στο Εθνικό θέατρο, στο Φεστιβάλ Αθηνών, στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού και σε αρκετές άλλες θεατρικές σκηνές, μιλάει στο Επί Σκηνής για την performance, την ομάδα της και τις πολλαπλές εκδοχές της αγάπης.
Τι συμβολίζει το δάσος σας και ποια είναι η συγγένειά του με το αρχέγονο δάσος- διαχρονικό σύμβολο του περάσματος από την παιδική ηλικία στην εφηβεία και την ενηλικίωση; To δάσος για την ηρωίδα όπως η ίδια το αποκαλεί, είναι μία πράσινη ασπίδα προστασίας πίσω από την οποία νιώθει αφενός ασφαλής από τον εχθρό που είναι ο τρίτος, αφετέρου από τον ίδιο της τον εαυτό. Το δάσος το έχουμε συναντήσει σε παραμύθια, θρύλους, ιστορίες, κάθε φορά και με διαφορετικό συμβολισμό. Το άγριο, τρομακτικό δάσος συμβολίζει τον κόσμο του υποσυνειδήτου, της ανθρώπινης σεξουαλικότητας. Κάποιες άλλες φορές το δάσος είναι η μητρική αγκαλιά, η αγάπη. Ένα σύμπαν που δημιουργεί ασφάλεια. Τα δέντρα είναι στενά συνδεδεμένα με τη γη. Οι ρίζες τους κρύβουν δύναμη, σταθερότητα, επαφή μ’ εκείνη την πλευρά του ανθρώπου που βρίσκεται κοντά στο δημιουργό του. Η ηρωίδα του έργου έχει βρει στο δάσος καταφύγιο, εκεί έχει θάψει το τραύμα της. Όλη της η ζωή αναπαράγει με απόλυτη ακρίβεια αυτό το τραύμα. Ουσιαστικά είναι εγκλωβισμένη ανάμεσα στην παιδική της ηλικία και την ζωή της ως ενήλικας. Γιατί συνειδητά έχει επιλέξει να ζει μέσα στο δάσος και όχι να το διασχίσει μέχρι τέλους και να βρει το δρόμο προς το φως.
Πως μια επινενοημένη ιστορία ξορκίζει έναν ρεαλιστικό κίνδυνο λειτουργώντας σαν πλασίμπο; Βασικό χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης είναι να φτιάχνει ιστορίες για να διώξει μακριά τον πόνο, το φόβο, τον κίνδυνο, κάθε συναίσθημα που δε μπορεί εύκολα να διαχειριστεί. Είναι αλήθεια ότι αρνούμαστε να αντιμετωπίσουμε τη σκοτεινή πλευρά μας. Όταν διδασκόμουν το μάθημα της εγκληματολογίας στη σχολή μου, μας είχαν μιλήσει για μια κοπέλα η οποία επειδή σεξουαλικά είχε κακοποιηθεί από τον πατριό της είχε αναπτύξει είκοσι διαφορετικές προσωπικότητες. Επινοούσε διαφορετικά πρόσωπα και διαφορετικές ζωές για να καλύπτει το τραύμα της κάθε φορά. Σίγουρα επρόκειτο για μια ψυχοπαθολογική περίπτωση αλλά και για τους υποτιθέμενους υγιείς ανθρώπους σε ένα βαθμό ισχύει ακριβώς το ίδιο. Όταν οσμιζόμαστε τον κίνδυνο είτε ρεαλιστικός και υπαρκτός είτε φαντασιακός, κρυβόμαστε και μεταλλασσόμαστε σαν τους χαμαιλέοντες.
Πλαστήκαμε όντως από χώμα ή είμαστε παιδιά του ανέμου και της βροχής; Σε αυτή την ερώτηση καθένας μπορεί να απαντήσει κατά βούληση. Εγώ πιστεύω ότι είμαστε φτιαγμένοι από χώμα. Η βαρύτητα μας κρατά κλειδωμένους σε μια χωμάτινη πραγματικότητα. Στο χώμα που πατάμε και δίνουμε ζωή εκεί και επιστρέφουμε.
Ποια είναι τα gadget της ηρωίδας και τι σημαίνουν γι’ αυτήν; Τα gadget της είναι πολλών ειδών. Ξεκινούν από ένα απλό tape recorder και φτάνουν μέχρι ένα μικρό home studio, με υπολογιστή, κάρτα ήχου, μικρόφωνο, κάτι που τώρα είναι πολύ σύνηθες στα δωμάτια των νέων παιδιών και που μέχρι πριν από μερικά χρόνια θεωρούνταν αδιανόητο. Όλα αυτά είναι ο μικρόκοσμος της, μ’ αυτά καταγράφει τις ιστορίες της, φτιάχνει μουσική, ηχοτοπία, είναι τα παιχνίδια της. Η μοντέρνα εκδοχή της μπάρμπι και της μονόπολης. Με ένα τρόπο βέβαια πιο αυτιστικό, γιατί είναι ένας κόσμος που δε χωρά τρίτους. Δε χρειάζεσαι φίλους για να παίξεις το παιχνίδι. Είσαι μόνος σου, κυρίαρχος του παιχνιδιού.
Ποιες είναι οι μορφές που διαλέγει για να προστατευτεί; Στη περίοδο της ζωής της που εμείς βλέπουμε, έχει επιλέξει να ζει αθόρυβα. Βρίσκεται σε μία μικρή πόλη, το σπίτι της είναι κοντά στο λιμάνι και δουλεύει σε μία συνοικιακή βιοτεχνία. Είναι το κορίτσι της διπλανής πόρτας που δεν πρέπει να δίνει στόχο γιατί αν τη βρουν θα την κατασπαράξουν, όπως λέει και η ίδια. Η ανάγκη της για μεταμόρφωση δημιουργείται μόνο όταν την ανακαλύπτουν. Το οποίο και κάποια στιγμή στο έργο συμβαίνει. Κάθε φορά που αυτό συμβαίνει, εκείνη ήδη έχει ένα back up καινούργιας προσωπικότητας, έτοιμο στη βαλίτσα της.
Τι ακριβώς είναι αυτό που φοβάται; Μια εξωτερική απειλή ή μια εσωτερική αλλαγή; Ο φόβος υπάρχει στο γενετικό μας υλικό. Προϋπάρχει και ριζώνει μέσα μας από τα πρώτα στάδια της ύπαρξης μας. Άρα πρώτα είναι ο φόβος μας για εσωτερική αλλαγή και στη συνέχεια προβάλλεται στους άλλους, στους έξω από εμάς.
Αυτό που την εγκλωβίζει είναι η αδυναμία της να αποδεχτεί μια αλήθεια ή η επιθυμία της να ακολουθήσει ένα ανώδυνο ψέμα; Φυσικά και η αδυναμία της να αποδεχθεί την αλήθεια. Υπάρχει μία πληγή που δε μπορεί να κλείσει και δεν την αφήνει να πάει παρακάτω. Εξάλλου η απομόνωση , αν και η ίδια την έχει διαλέξει, δεν είναι καθόλου ανώδυνη γι΄αυτήν γιατί στην πραγματικότητα έχει επιθυμία για ζωή.
Η περφόρμανς μιλάει για την αγάπη ή για το φόβο μας που εμποδίζει την αγάπη να μας καταλάβει και να μας μεταμορφώσει; Οι ιστορίες αγάπης που η ηρωίδα παραθέτει, δεν είναι ιστορίες αγάπης. Μιλούν για την επίφαση της αγάπης και πως η λέξη αυτή χρησιμοποιείται σε πολλαπλά επίπεδα με σκοπό να προκαλέσει πόνο ή να προασπιστεί συμφέροντα. Μιλά για ένα φόβο που ως ένα βαθμό είναι δικαιολογημένος γιατί στο όνομα αυτής της λέξης έχουν διαπραχθεί τα μεγαλύτερα εγκλήματα. Θέλει να τη μεταμορφώσει η αγάπη, απλά επειδή δεν την έχει βιώσει αμφισβητεί ακόμα και την ίδια της την ύπαρξη. Βέβαια το να παρατηρεί την έλλειψη της στους γύρω της, της δίνει ένα ακόμα ακλόνητο επιχείρημα να οχυρώνεται πίσω από την ασπίδα του δάσους, πίσω από τους φόβους της…
Μιλήστε μου για την ομάδα σας. Είναι η πρώτη δουλειά της ομάδας μας. Είμαστε μία κολεκτίβα από καλλιτέχνες που ανήκουμε σε διαφορετικούς χώρους. Με βάση την εκάστοτε δουλειά και τις ανάγκες της, δημιουργούμε ένα συμπαγή πυρήνα με κάποια από τα μέλη μας. Δηλαδή είναι μία ομάδα που βρίσκεται σε δυναμική. Δε θεωρούμε κάθε φορά απαραίτητη τη συμμετοχή όλων. Όπου και όταν υπάρχει ανάγκη κάποιοι συμμετέχουν και κάποιοι όχι. Η μοναδική δέσμευση που υπάρχει είναι η ανάγκη όλων για πλήρη καλλιτεχνική δημιουργία και ελευθερία
Ποια είναι η γνώμη σας για το «Επί Σκηνής»;
Πιστεύω πως φέρει μια σύγχρονη ενημερωτική ματιά πάνω στο θεατρικό «γίγνεσθαι» και προάγει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις δουλειές των νέων καλλιτεχνών.
Σκηνοθεσία / Performance : Λουΐζα Κωστούλα
Eξερευνώντας τον αστικό πολιτισμό» BIOS Cinematheque Αθήνα www.bios.gr
|
