Πράξον Ανομήματα

Ασήμαντες λύπες του Ζωρζ Κουρτελίν

Οι «Πράξον Ανομήματα» κάνουν θέατρο, γιατί αυτό λέει η φορολογική τους δήλωση, η ψυχή τους, ένα πείσμα κι ένας φόβος.

Με κυρίαρχη επιθυμία την δημιουργία μιας ισχυρής γέφυρας επικοινωνίας με το κοινό ώστε να έχει ουσιαστικό κίνητρο για να επιστρέψει στις θεατρικές σκηνές, η ομάδα επικεντρώνει στον συγγραφέα και το κείμενο κι επιχειρεί μια πολύτιμη ισορροπία ανάμεσα στην ποιότητα και την κατανόηση ώστε να δημιουργήσει παραστάσεις που θα αγγίζουν τον κόσμο χωρίς να ξεπέφτουν σε εύκολο θέαμα.

Μιλήστε μου για την ομάδα σας και το ιστορικό της πορείας της.

Έχοντας η ομάδα συσταθεί μόλις στα τέλη του 2009, το ιστορικό και η πορεία της καθίσταται πολύ σύντομα. Οι φιλοδοξίες μας και τα σχέδιά μας είναι πολύ περισσότερα από αυτά που ήδη έχουν πραγματοποιηθεί.

Αποτελούμενοι όμως από δυναμικό ανθρώπων με εμπειρία στο χώρο σε διαφορετικά είδη θεάτρου ο καθένας, από αρχαία τραγωδία ως bar-theatre, και με ενασχόληση σε πολλούς ρόλους και εκτός σκηνής, σκηνοθεσία, συγγραφή, μουσική σύνθεση, δημιουργήσαμε μια ομάδα με ιδιαίτερο ύφος και δυναμικές συνιστώσες.

Αρχή και μότο της ομάδας το «Θέατρο για το Κοινό». Δηλαδή απελευθερωμένο από παραχαραγμένα μηνύματα στα οποία συνηθίζουν να καταφεύγουν οι σκηνοθέτες κυρίως, για την έκφραση προσωπικών τους προβληματισμών. Και επίσης «αναπνοή» των αποκλειστικών μηνυμάτων του συγγραφέα όπου κι αν υπάρχουν.

Μιλήστε μου για την παράσταση που παρουσιάζετε στο φεστιβάλ

Το πρώτο «Ανόμημα» ήταν καθαρόαιμο bar-theatre με στοιχεία αλληλεπίδρασης με το κοινό. Συγγραφέας με ιδιαίτερη γραφή ο Κουρτελίν, έγραψε τις «Ασήμαντες Λύπες», ένα κείμενο των αρχών του προηγούμενου αιώνα, πιο φρέσκο από ποτέ.

Ένα έργο ιδανικό για τον χώρο του off-off Athens, όπου το φουαγέ είναι και ο φυσικός του χώρος χωρίς να χρειαστεί να υπάρξει η παραμικρή έκπτωση στην παρουσίασή του.

Πως αντιλαμβάνεστε το μέλλον του θεάτρου στη χώρα μας;

Οι συγκυρίες μας φέρνουν σε μία εποχή όπου το μέλλον, όχι μόνο του θεάτρου αλλά και της χώρας, φαντάζει αβέβαιο και ζοφερό. Απ’ όλες τις δυσκολίες που ακούμε καθημερινά όμως, τη λιγότερη επίπτωση θα έχουμε στον κλάδο των καλλιτεχνών. Γιατί η κατάργηση του 13^ου και 14^ου μισθού μπορεί να τρομάξει μόνο κάποιον ο οποίος τους έχει πάρει κάποτε. Άρα εμείς έχουμε μία ανοσία όσον αφορά σ’ αυτό. Για εμάς επιτακτική ανάγκη και ευκαιρία είναι να φέρουμε το θέατρο πιο κοντά στο κοινό του. Μακριά από τον ελιτισμό της τσέπης ή της ψευτοκουλτούρας, μακριά όμως κι από την φθήνια του πνεύματος. Για να το πετύχουμε αυτό χρειάζεται βέβαια συνεργασία των καλλιτεχνών, συνθήκη όπου σε περιόδους ανταγωνισμού είναι ανέφικτη. Η σιγουριά όμως, ότι ο καθένας ξεχωριστά και μόνος του, προσπαθεί για το καλύτερο, δίνει την ελπίδα, ότι το αύριο της τέχνης θα είναι λαμπρό. Ούτως η άλλως οι καλλιτέχνες μπορεί να πεθαίνουν, η Τέχνη ευτυχώς όχι.

Ποια είναι τα δικά σας όνειρα για το μέλλον;

Ο κάθε καλλιτέχνης ξεχωριστά μπορεί να έχει τις προσωπικές του φιλοδοξίες όσον αφορά τη ζωή και την τέχνη του.

Σαν ομάδα όμως ο στόχος μας όσο μεγάλος, τόσο και καθαρός είναι. Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ. Ποιο είναι το μέρος της ευθύνης του κάθε καλλιτέχνη ώστε η λέξη «θεατρόφιλος» να σηματοδοτεί ιδιαιτερότητα και όχι κάτι δεδομένο για μία τέχνη υπαρκτή πάνω από 2500 χρόνια; Σίγουρα εκτός από την τηλεόραση που πολύ συχνά εμείς οι θεατρίνοι ηδονιζόμαστε να κατηγορούμε, έχουμε κι ένα ποσοστό ευθύνης. Μέσα από την πορεία της ομάδας, προσπαθούμε να βρούμε τι φταίει και πως μπορεί να αλλάξει.

Τι γνώμη έχετε για το φεστιβάλ;

Το off-off Athens είναι για μάς ένα εξαιρετικό εργαλείο όσον αφορά την ανάδειξη της δουλειάς μας, την διαφημιστική προώθηση της ομάδας και τον εμπλουτισμό του ιστορικού της.

Από την άλλη είναι μία ευκαιρία αξιολόγησης του θεατρικού τοπίου, όσον αφορά τις τάσεις που αναπτύσσονται στον χώρο και γνωριμίας των σχημάτων μεταξύ τους. Το τελευταίο δημιουργεί συνθήκες για δημιουργία πιο ισχυρών πυρήνων τέχνης και συνεργασίες που μπορεί να φέρουν νέες ιδέες στον χώρο.

Η δυνατότητα όσμωσης που δίνεται μέσω του φεστιβάλ είναι ικανή να πυροδοτήσει αλλαγές που το θέατρο τις έχει ανάγκη.

Για ποιο λόγο κάνετε θέατρο;

Όταν ένας άνθρωπος αποτύχει να προσληφθεί στον δημόσιο τομέα ή δεν τον προσλαμβάνουν για σέρβις, κάνει θέατρο. Αυτή είναι τουλάχιστον η εντύπωση που έχει ο μέσος Έλληνας για τον ηθοποιό. Ηθοποιός όμως είναι αυτός ο οποίος θέλει να κάνει επάγγελμα αυτό που κάνει ή πιστεύει ότι κάνει, καλύτερα. Βέβαια πολλοί είναι αυτοί που θεωρούν, και ίσως αληθώς, ότι θα μπορούσαν να παίξουν καλύτερα από κάποιον επαγγελματία ηθοποιό, να σκηνοθετήσουν καλύτερα από κάποιον επαγγελματία σκηνοθέτη, να τραγουδήσουν καλύτερα από κάποιον επαγγελματία τραγουδιστή. Όμως καλλιτέχνης δεν είναι μόνο αυτός που μπορεί να κάνει κάτι σωστά και όμορφα αλλά κι αυτός που έχει τα «κάκκαλα» να αφιερωθεί σ’ αυτό αποκλειστικά.

Οι «Πράξον Ανομήματα» κάνουν θέατρο, γιατί αυτό λέει η φορολογική τους δήλωση, η ψυχή τους, ένα πείσμα κι ένας φόβος.

Ποια είναι η γνώμη σας για το διαδικτυακό περιοδικό για το θέατρο «Επί Σκηνής»;

Η δημιουργία νέων μέσων που έχουν σχέση με το θέατρο δίνει την ελπίδα και την αισιοδοξία ότι όσοι τολμούσαν και τολμούν να ασχολούνται με το θέατρο θα έχουν συμμάχους και συντρόφους σε αυτή την πορεία. Θα έχουν περισσότερα παραδείγματα για να απαντούν στην ερώτηση «ποιος ασχολείται τέτοιες περιόδους με το θέατρο και με την τέχνη», για μας ωστόσο, είδη πρώτης ανάγκης, βάλσαμα για την ψυχή, αν και πλέον θεωρούνται είδη πολυτελείας. Καλή τους αρχή κι ευχαριστούμε που υπάρχουν.