Σεραφίτα Γρηγοριάδου

Με ορμή, πάθος και φαντασία

Η ταλαντούχα ηθοποιός με το πλούσιο κι ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιογραφικό, γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και σπούδασε Θεολογία στο Α. Π. Θ. και Υποκριτική στην δραματική σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και στην δραματική Σχολή του θεάτρου «Εμπρός» από την οποία αποφοίτησε τον Ιούλιο του 2000. Συνεργάστηκε με την Εταιρία θεάτρου «Διπλούς έρως» σε σκηνοθεσία Μ. Μαρμαρινού, στον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου, με το  ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ Πάτρας σε σκηνοθεσία Θ. Μουμουλίδη, στις παραστάσεις «Παραμύθι χωρίς όνομα», «Ορέστης», «Γαλάζιο πουλί», «Αρχοντοχωριάτης», με το Θέατρο Αμόρε  σε σκηνοθεσία δική της και σε δικό της κείμενο, στην παράσταση «Another Spring», με την   Πειραματική σκηνή Εθνικού θεάτρου στη «Μήδεια» του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Σ. Λιβαθινού και στην «Σονάτα του Κρόυτσερ» του Λέοντος Τολστόι σε σκηνοθεσία Σ. Πανούργιου, με την ομάδα του Κ. Μίχου «Λάθος Κίνηση» στην παράσταση «Ανάκριση», με το  Θέατρο του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Γ. Λυμπεροπούλου στην παράσταση «Κεκλεισμένων των θυρών» του Σαρτρ, με το Ευρωπαϊκό Πολιτιστικό κέντρο Δελφών σε σκηνοθεσία Ε. Πέγκα στην παράσταση «Φαίδρα-Άλκηστη, με το Bios με την παράσταση «Οι δύο στη νύχτα» σε σκηνοθεσία και κείμενο δικό της, με το Εθνικό Θέατρο, στην παράσταση «Wolfgang» σε σκηνοθεσία Κ. Ευαγγελάτου, με την εταιρία θεάτρου «Πρώτες Ύλες» στην παράσταση «Γράφημα», με το θέατρο «Λιθογραφείο» στην παράσταση «Λάσπη» και τέλος, με το Αμφιθέατρο στην παράσταση «Εκδίκηση» σε σκηνοθεσία Κ. Ευαγγελάτου. Πήρε μέρος στις τανίες «Σπιρτόκουτο»  του Γ. Οικονομίδη (2002), «Ιστορία 52»  του Α. Αλεξίου (2008, Βραβείο σεναρίου Φεστιβάλ Sitges, υποψήφια για πρώτο γυναικείο ρόλο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης), «Ντος» του Σ. Αθανασίου (2010) και «Αριστερά-δεξιά» των Α. Γερμανίδη, Σ. Ράπτη. Σεμνή, χαμηλόφωνη αλλά και εντυπωσιακή τόσο στη σκηνή όσο και στο φακό η Σεραφίτα συνεχίζει την ευδόκιμη καλλιτεχνική της δράση επιλέγοντας να πορεύεται αξιοπρεπώς στον δύσκολο θεατρικό χώρο στον οποίο ήδη έχει χαράξει μια αξιόλογη πορεία.

Μίλησέ μου για την πρώτη σου εμπειρία στο σανίδι.

Η πρώτη μου δουλειά ήταν όταν ήμουν ακόμη στη σχολή του «Εμπρός», η συμμετοχή μου στην παράσταση «Αγαμέμνων» του Αισχύλου σε σκηνοθεσία Μ. Μαρμαρινού στο θέατρο «Θησείον». Ήταν μια τεράστια εμπειρία απο πολλές απόψεις. Απο το γεγονός ότι πέρασαν απο το ρόλο της Κλυταιμνήστρας η Ρούλα Πατεράκη και η Τζένη Δριβάλα μέχρι το γεγονός ότι ο θίασος ταξίδεψε για δύο χρόνια στη Βενεζουέλα στην Ελβετία στη Γεωργία κλπ.

Και φέτος που βρίσκεσαι καλλιτεχνικά;

Η φετινή δουλειά είναι η παράσταση «Η Κασσάνδρα και ο λύκος», το πρώτο μυθιστόρημα της Μαργαρίτας Καραπάνου το οποίο ανέβηκε στο θέατρο Φούρνος στις 13 Οκτώβρη και θα παίζεται κάθε Πέμπτη και Παρασκευή μέχρι τα Χριστούγεννα περίπου. Στην παράσταση έχουμε κάνει μια επιλογή κειμένων απο το βιβλίο με τη σκηνοθέτιδα, την Γεωργία Ανδρέου, παίζει μουσική ζωντανά η Εύη Κουρτίδου και ερμηνεύει μαζί της στα φωνητικά η Νατάσα Γιανναράκη.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Το θέατρο το αγαπούσα απο παιδί, απο τις παιδικές παραστάσεις στο σχολείο κι όταν έδωσα εξετάσεις δεν το σκέφτηκα και πολύ. Πέρασα και ξεκίνησα με πολύ πάθος και ορμή. Αν δεν περνούσα στις εξετάσεις της Δραματικής σχολής δεν θα επέμενα γιατί είχα περάσει και στο Πανεπιστήμιο. Ήταν λίγο κάτι σαν «ή τώρα ή ποτέ»!

Ποια είναι τα προβλήματα ενός νέου δημιουργού στον θεατρικό χώρο;

Το πιο σοβαρό πρόβλημα για τους νέους ανθρώπους στο χώρο είναι το βιοποριστικό κατά τη γνώμη μου. Πολλές φορές καθορίζει τα πάντα, τι επιλογές θα κάνεις, ποιό δρόμο θα διαλέξεις, τι ταυτότητα θα αποκτήσεις στο χώρο τελικά.

Ποια τα θεατρικά σου όνειρα;

Το μοναδικό μου όνειρο στο θέατρο είναι να πορευτώ αξιοπρεπώς! Να μη χάσω τον αυτοσεβασμό μου και να μην προδώσω τα πιστεύω μου!

Ποιοι δάσκαλοι διά ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Αγαπώ πολύ τους δασκάλους μου στο Εμπρός, τον Τάσο Μπαντή που έφυγε πρόωρα, τον Δημήτρη Καταλειφό,την Αμαλία Μουτούση, αν και με τις βιοτικές μέριμνες και τη φόρα της ζωής δεν έχω καταφέρει να τους το δείξω. Τους κρατάω πολύ ζωντανούς μέσα μου, σαν μικρές άσβηστες φλόγες που με ζεσταίνουν .

Τι πιστεύεις για τη θεατρική παιδεία και τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;

Η θεατρική παιδεία στην Ελλάδα είναι δυστυχώς ανύπαρκτη και σ’ αυτό οφείλονται πολλά δεινά που πλήττουν το χώρο. Το κακό είναι ότι τα πράγματα μάλλον προς το χειρότερο θα πάνε στο μέλλον.

Οι θεσμοί ακολουθούν κι αυτοί την γενικότερη κατιούσα. Δεν στηρίζουν, δεν βοηθούν, προσπαθούν απλά να επιβιώσουν.

Πώς επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Πολύ εύκολα. Αρκεί να μου αρέσει κάτι, ένας σκηνοθέτης ή ένα κείμενο ή μια φόρμα, ο,τιδήποτε.

Ποιο είναι το δυνατό σου σημείο;

Δυνατό μου σημείο θεωρώ την ειλικρίνεια μου, με βοηθάει να βρίσκω χώρο ώστε να αναπνέω και να μη χάνομαι.

Πως αντιμετωπίζεις τα προβλήματα στο χώρο μας;

Τα αντιμετωπίζω όπως όλοι μας νομίζω. Με υπομονή που τη χάνω μερικές φορές και κάνοντας καινούρια όνειρα που ευτυχώς δεν στερεύουν.

Πιστεύεις πως το θέατρο σε χρειάζεται τόσο όσο το χρειάζεσαι εσύ;

Δεν ξέρω αν το θέατρο με χρειάζεται ούτε αν εγώ το χρειάζομαι. Είναι μια πολύ λεπτή ισορροπία. Θα δείξει.

Ποια είναι κατά τη γνώμη σου τα προσόντα που πρέπει να διαθέτει ένας νέος ηθοποιός;

Να έχει υπομονή, διάκριση, αντοχή, όραμα και ενέργεια για να ξοδέψει. Και πολύ χιούμορ, τα πράγματα δεν είναι και τόσο σοβαρά!

Τι είναι για σένα ένας καλός σκηνοθέτης;

Είναι αυτός που μου δείχνει ένα δρόμο και δημιουργεί μαζί μου ένα κόσμο τον οποίο  εγώ δεν έχω φανταστεί ακόμη.

Είναι ένας σκηνοθέτης που με αγαπάει και με εμπιστεύεται. Ή που ακόμη κι αν δε με αγαπάει και δεν με εμπιστεύεται, είναι τόσο ωραίο αυτό που φτιάχνει ώστε με κερδίζει και θέλω να το κάνω με οποιοδήποτε κόστος.

Τι είναι σωστό και τι λάθος πάνω στη σκηνή;

Νομίζω ότι σωστό και λάθος δεν υπάρχει.Υπάρχει το εμπνευσμένο, το συνεπές, το καίριο, το αληθινό.

Ποιά είναι η γνώμη σου για τις θεατρικές ομάδες;

Δεν έχω κάποια γνώμη συγκεκριμένη για τις θεατρικές ομάδες γιατί δεν ήμουν ποτέ σε κάποια. Δεν έχω εμπειρία προσωπική. Απο παραστάσεις που έχω δει άλλες είναι ενδιαφέρουσες κι άλλες, όχι. Είναι ωραίο όμως το ότι πειραματίζονται. Το βρίσκω αναγκαίο για την εξέλιξη του θεάτρου.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Τα επόμενα σχέδια μου δεν είναι θεατρικά, είναι κινηματογραφικά. Θα παίξω στην καινούρια ταινία του Στάθη Αθανασίου και ήδη έχουμε ξεκινήσει πρόβες. Η ταινία έχει τον τίτλο «Α» και είναι μια σύγχρονη εκδοχή του μύθου της Αντιγόνης. Η προηγούμενη κινηματογραφική δουλειά μου ήταν το «DOS», η πρώτη μεγάλου μήκους του Στάθη Αθανασίου που κέρδισε δυο βραβεία στο Ανεξάρτητο Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης τον Μάιο και βγήκε στις αίθουσες τον περασμένο μήνα απο την ODEON.

Ποια είναι η γνώμη σου για το «Επί σκηνής»;

To «Επί Σκηνής» θεωρώ ότι είναι κάτι που έλειπε απο το χώρο του θεάτρου και του εύχομαι να γίνει το πιο απαραίτητο εργαλείο για τους ηθοποιούς και το θεατρόφιλο κοινό στην Ελλάδα.