Στάθης Κόκκορης

Ταλαντούχος και ευφυής

Γεννήθηκε στον Κορυδαλλό. Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν το 1997. Στο θέατρο έχει συνεργαστεί με το Θέατρο Τέχνης, το Εθνικό Θέατρο, το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας, το Θεσσαλικό Θέατρο, τον Θεατρικό Οργανισμό Πρώτες Ύλες, το Παλιό Πανεπιστήμιο Αθηνών, το θέατρο Διθύραμβος, το χοροθέατρο Οκτάνα καθώς και το St. Martin’s School of Art & Design σε σπουδαστικό επίπεδο. Στον κινηματογράφο έχει παίξει στις μεγάλου μήκους ταινίες: «Λούφα και απαλλαγή» του Β. Κατσίκη, «Το Κακό» του Γ. Νούσια και «The freediver» του Ά. Δαβίδ, καθώς και στις μικρού μήκους ταινίες: «Πίσω από τις γρίλιες» και «Φύλακας άγγελος» του Δ. Μπαβέλλα, «Φώτα» των Κ. Σταρίδα – Δ. Μπαβέλλα και «Men will be men» της Τζ. Σερπιέρη. Στην τηλεόραση έχει παίξει στις σειρές: «Το σόι μου μέσα», «Μαύρα μεσάνυχτα», «Λούφα και παραλλαγή», «Φιλοδοξίες» και «Το πιο γλυκό μου ψέμα». Έχει επίσης εργαστεί στην οργάνωση και εκτέλεση παραγωγής σήριαλ και κινηματογραφικών ταινιών. Ο ταλαντούχος και εκφραστικός ηθοποιός δεν μασάει τα λόγια του. Και δυστυχώς έχει δίκιο σε όλα όσα λέει. Του ευχόμαστε να βρίσκεται πάντα στη σκηνή σε αξιόλογους ρόλους σαν κι αυτούς που έχει ενσαρκώσει ως τώρα. Γιατί του αξίζει.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Για να λέω ιστορίες, να ξυπνάω αργά, να βιώνω τουλάχιστον ένα τέλος και μια νέα αρχή κάθε χρόνο που περνάει, για να μπορώ να ζω σαν παιδί και να το ξέρω.

Μίλησέ μου για το ρόλο σου.

Κάνω έναν υποτιθέμενο πελάτη σε μια υποτιθέμενη πώληση ενός υποτιθέμενου προϊόντος κρατώντας μια αρνητική στάση που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια τα πράγματα στη ρήξη και το υποτιθέμενο τέλος. Ένα έργο του Κολτές, ένα κείμενο που στους ανθρώπους του θεάτρου δεν χρειάζεται συστάσεις, μια παρτιτούρα με άπειρες δυνατότητες που μου έδωσε την ευκαιρία να διαχειριστώ τον λόγο σαν όπλο, σαν όργανο και σαν εργαλείο εσκαφής στο ορυχείο του προσωπικού και συλλογικού μας ασυνείδητου χάους.

Έμαθα ότι θα γίνουν κάποιες ακόμα παραστάσεις που δεν είχαν προγραμματιστεί για το «Η μοναξιά στους κάμπους με βαμβάκι» στο θέατρο Χώρα. Για πότε είναι;

Θα παίξουμε Δευτερότριτα  17, 18 και 24, 25 του Μάη  στις 21.30.

Τι προβλήματα αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Την ανυπαρξία σχεδίου και πολιτικής βούλησης όσον αφορά την τέχνη γενικότερα. Την κληρονομική θεσιθηρία, την συνομωσία της βλακείας και της μετριότητας, την αναξιοκρατία στην χορήγηση οποιασδήποτε στήριξης είτε υλικής μέσω χρηματοδοτήσεων είτε πρακτικής μέσω διευκολύνσεων, την έλλειψη κύρους και ερείσματος που έχει ο καλλιτέχνης του θεάτρου στα μάτια του νεοέλληνα, κληροδότημα της αποσάρθρωσης που υπέστη ο πολιτισμός και η παιδεία μας τα τελευταία 50 χρόνια από τις χούντες των στρατιωτικών και των σκυλάδων της μεταπολίτευσης.

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου;

Ποθώ και παλεύω για ένα θέατρο άμεσο και καταλυτικό. Ένα πιο μαζικό θέατρο με τη συμμετοχή όλων. Ένα θέατρο ζυμώσεων, διαλόγου, συμμετοχής διαφορετικών και όλο και περισσοτέρων θεατών για να με κρίνουν και να με οδηγήσουν εν τέλει αυτοί, οι πραγματικοί αποδέκτες της δουλειάς μου που κατάφερα ή όχι να μυήσω στη μαγεία της και όχι μια ελίτ, ένα τσούρμο   διεφθαρμένων, ξεπουλημένων κριτικών και διανοητών, μαικήνων της τέχνης που ψάχνουν σφουγγοκωλάριους και υποτελείς για να γεμίσουν το τίποτα τους και να απομυζήσουν το απόσταγμα της τέχνης μου κρίνοντάς με αφ' υψηλού, και εν τέλει να φύγουν όπως ήρθαν για να πάνε να δούνε eurovision.

Ποιοι σπουδαίοι δημιουργοί σε εμπνέουν;

Ο Νίτσε, ο Έλιοτ, ο Καμύ, ο Χειμωνάς, ο Κέιβ, ο Παπαγιαννόπουλος, ο Αλεξανδράκης, ο Λύντς, ο Φέθρυ, ο Μπαίηκον, ο Πανούσης, ο Χρήστου, ο Γουές Άντερσον, ο Μπράντο, ο Μαραντόνα, ο Γουέλς, ο Μπάουι και πολλοί άλλοι είναι πηγές που μαζί με τους φίλους και τους ανθρώπους που συναντώ με εμπνέουν και με ωθούν.  

Τι πιστεύεις για τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;

Το υφυπουργείο του πολιτισμού που υπάγεται στο υπουργείο αθλητισμού... χαχαχα... έχει να διευθυνθεί έστω ανεκτά κοντά στα 15 χρόνια. Ανύπαρκτα πρόσωπα, ανύπαρκτο έργο. Το 90% του προϋπολογισμού του πηγαίνει σε καμμιά δεκαπενταριά κτίρια επανδρωμένα και άχρηστα. Αν ένα 5 με 10% πηγαίνει στην παραγωγή καλλιτεχνικού προϊόντος είναι ζήτημα. Μόνο τα λεφτά που χαρίστηκαν στις ΠΑΕ με το άρθρο 44 θα έφταναν για να έχουμε τις διπλάσιες χρηματοδοτήσεις στην τέχνη για 50 χρόνια. Για να μην μιλήσουμε για τα λεφτά που χαρίστηκαν στις τράπεζες που θα μας έφταναν για μια χιλιετία. Από την άλλη το μάθημα του θεάτρου που έχει μπει στα σχολεία έχει δημιουργήσει προϋποθέσεις ευνοϊκές για την θεατρική παιδεία αρκεί αυτοί που το διδάσκουν να βρίσκουν τρόπους να μην μένουν στην πληροφορία και στην ιστορική καταγραφή αλλά να οδηγούν τα παιδιά μας στην ανακάλυψη του εαυτού τους και του κόσμου μέσα από το θεατρικό παιχνίδι έτσι ώστε να διακρίνουν από μικροί τη διαφορά μεταξύ υποκριτικής και υποκρισίας.

Πως επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Έχω την τύχη να συνεργάζομαι κατά καιρούς με ανθρώπους που εκτιμώ το έργο τους και το να δουλεύω μαζί τους είναι πολυτέλεια και απόλαυση. Όταν δεν συμβαίνει αυτό υποφέρω και φαίνεται. Συγκρούομαι, χτυπάω και χτυπιέμαι με όποιον έχει κάτι να πει, ακόμα και όταν δεν έχω δυνατότητα επιλογής, ακόμα και με ανθρώπους που επί προσωπικού επιπέδου, δεν ταιριάζω. Δεν πιστεύω στις καλές παρέες αλλά στις καλές και δυναμικές δουλειές. Φίλους έχω, άξιους συνεργάτες θέλω στο θέατρο και σιγά-σιγά αρχίζω και τους βρίσκω. Όπως τώρα σ' αυτό το project.

Ποια είναι τα προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Ασίγαστο πάθος, πολύπλευρο ταλέντο, κάτι ενδιαφέρον να πει και κάτι πολύτιμο να δώσει, ατέλειωτη δουλειά, αέναη επιμονή, γερό στομάχι και γκαστόνεια τύχη.

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες;

Πάλι καλά που υπάρχουν και οι τρελοί που χρεώνονται και βάζουν από την τσέπη τους για να υπάρχει και λίγο καλό θέατρο σ' αυτή τη χώρα και να ανανεώνεται και το τοπίο, γιατί αν περιμέναμε από τα κρατικά θέατρα και τους μόνιμα επιχορηγούμενους «κλάφτα», ακόμα θα έπαιζαν τα έπιπλα... Το ζήτημα είναι να υπάρξει συνεργασία μεταξύ ομάδων με χαμηλή ή καθόλου επιχορήγηση για τη δημιουργία φιλόδοξων και πιο πολυπρόσωπων projects με μεγαλύτερη εμβέλεια που θα ανταγωνιστούν επι ίσοις όροις τις χρυσοπληρωμένες μετριότητες του δημοσιοϋπαλληλισμού  και των golden toys. Γιατί απ' ότι δείχνει και το καλοκαιρινό φεστιβαλικό πρόγραμμα γίνονται αλματώδη βήματα προς τα πίσω και αυτό δεν πρέπει να το αφήσουμε να συμβεί, ελέω μιας δήθεν οικονομικής κρίσης.