Λάζαρος Βαρτάνης

Πάθος για καλό θέατρο

Τον ξεχωρίσαμε ως «Οργίλο» στην παράσταση της ομάδας «Αρένα» με το έργο του Τζων Φόρντ «Σπασμένη καρδιά» σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Σωτηρίου.

Ο Λάζαρος αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Κ.Θ.Β.Ε.

Στο θέατρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη στην παράσταση «Ελίζα» της Ξένιας Καλογεροπούλου σε σκηνοθεσία Ισίδωρου Σιδέρη.

Έχει συνεργαστεί με το Δαμιανό Κωνσταντινίδη («Φαύστα», «Preparadise Sorry Now»), το Γιάννη Ρήγα («Νεράιδα»), τον Κωνσταντίνο Ρήγο («Ελεύθεροι Πολιορκημένοι»), το Νίκο Βουδούρη («Ιοκάστη»), τη Ρούλα Πατεράκη («Οιδίπους Τύραννος – Οιδίπους επί Κολωνώ»), τη Γλυκερία Καλαϊτζή («Τρελαντώνης») και τον Ισίδωρο Σιδέρη («Η Κοιμωμένη ξύπνησε», «Οι Απάχηδες των Αθηνών»).

Στον κινηματογράφο έχει λάβει μέρος κυρίως σε ταινίες μικρού μήκους, αλλά και σε δυο, μεγάλου μήκους. Ο Λάζαρος ονειρεύεται σημαντικές συνεργασίες με τους καλλίτερους του χώρου και μια γόνιμη πορεία στο σανίδι αλλά και στα πλατώ του Κινηματογράφου. Θα ήθελε μια ευδόκιμη συνεργασία με νέους ανθρώπους που θα τους ανοίξει καινούργιους ορίζοντες μέσα από την πρόκληση κι ελπίζει πως και στο μέλλον θα συμμετέχει σε δουλειές που θα τον ολοκληρώνουν σαν άνθρωπο και σαν καλλιτέχνη. Για την ώρα του ευχόμαστε καλή θητεία και ελπίζουμε να επιστρέψει από το στρατό ακόμα πιο δραστήριος και με πλουσιότερες εμπειρίες.

Πως ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Μου συνέβη. Είχα περάσει στην Καβάλα, στο τμήμα Ηλεκτρολόγων – Μηχανολόγων. Πήγα εκεί για ένα εξάμηνο κι έκοψα φλέβα!

Αποφάσισα να γυρίσω στη Θεσσαλονίκη και να γραφτώ στη θεατρική ομάδα «Τεχνηέντως». Στη συνέχεια σπούδασα για δυο χρόνια στη Δραματική Σχολή «Ροντίδη». Μετά βρέθηκα στην ευτυχή θέση να είμαι ένας από τους έντεκα που μπήκαμε το 2004 στη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος.

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Πρέπει να αποδείξεις ότι δεν είσαι Ελέφαντας. Ότι τραγουδάς, χορεύεις, παίζεις… Οι κλειστές οντισιόν, οι ανοιχτές οντισιόν – με το στημένο, συνήθως, αποτέλεσμα... Τα ελάχιστα χρήματα που δυστυχώς δε φτάνουν ούτε για το νοίκι... Χρειάζεται μεγάλη ψυχραιμία για να μην αλλοτριωθείς και ουσιαστική αγάπη γι’ αυτό που διάλεξες να κάνεις. Και στη τηλεόραση πάντως – απ’ όσο ξέρω – οι αμοιβές έχουν μειωθεί πολύ. «Η πιο καλή γκαρσόνα είμαι εγώ…».

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου;

Θα ήθελα να κάνω καλό θέατρο και να το κάνω για πάντα με πάθος. Να δουλέψω με όλους τους μεγάλους σκηνοθέτες και σε σημαντικά έργα. Και με τον κινηματογράφο θα ήθελα πολύ να ασχοληθώ.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Χρωστάω πολλά στον Αντρέα Βουτσινά – ελπίζω ότι όσα μου δίδαξε έπιασαν ή θα πιάσουν κάποια στιγμή τόπο. Ν΄ αναφέρω επίσης τη Λίνα Λαμπράκη, το Δημήτρη Βάγια, την Αίγλη Χαβά, την Αναστασία Θεοφανίδου, το Νίκο Βουδούρη, τον Κώστα Γεράρδο… Και φυσικά τον Ισίδωρο Σιδέρη.

Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία και τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;

Αν πω ότι έχω διαμορφώσει ολοκληρωμένη άποψη θα είμαι ψεύτης.

Σίγουρα πάντως μου κάνει εντύπωση το ότι υπάρχουν τόσες δραματικές σχολές που βγάζουν τόσους πολλούς αποφοίτους κάθε χρόνο. Και επειδή έχω περάσει από ιδιωτική σχολή, πριν το Κρατικό, έχω να πω ότι άλλη δουλειά γίνεται σε ένα τμήμα δεκατεσσάρων ατόμων και άλλη σ’ ένα των εικοσιπέντε.

Το πιο θετικό πράγμα πάντως που συνέβη εδώ και καιρό είναι η ίδρυση της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Επιτέλους!

Πως επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Μέχρι στιγμής δεν επιλέγω εγώ. Άλλοι επιλέγουν ή δεν επιλέγουν. Σημαντικό ρόλο πάντως παίζουν ο σκηνοθέτης, το έργο, οι υπόλοιποι συντελεστές, η καλή ενέργεια…

Ποιά κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Διαρκή προσπάθεια για να μάθεις και απόλυτος έρωτας γι’ αυτή τη δουλειά.

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες;

Υπάρχουν πολύ ενδιαφέρουσες θεατρικές ομάδες όπως οι Blitz και η ομάδα του Σίμου Κακκάλα που ανανεώνουν, με τεχνικές μεθόδους που προτείνουν, τους κώδικες της υποκριτικής.

Θα μιλήσω για την εμπειρία μου με την ομάδα «Αρένα». Ομάδα γόνιμων πειραματισμών, σε διαρκή έρευνα και αναζήτηση, ανήσυχη, δημιουργική και πρωτοπόρα. Ο Αλέξανδρος Σωτηρίου και η Εύα Σιμάτου μου έδωσαν την ευκαιρία να συμμετάσχω σε μια εξαιρετική παράσταση για την οποία δουλέψαμε με πολύ κόπο, κάθε μέρα, για τέσσερις ολόκληρους μήνες. Αποκόμισα σημαντικά πράγματα για τον τρόπο που λειτουργεί ο ηθοποιός σ’ ένα σύνολο επί σκηνής.

Συζητάμε εδώ και καιρό με τους φίλους μου να κάνουμε και κάτι δικό μας κάποια στιγμή. Έχει πολλές δυσκολίες ένα τέτοιο εγχείρημα αλλά μακάρι να τα καταφέρουμε. Είναι ωραίο, οι νέοι άνθρωποι, να δώσουμε το στίγμα μας στο ελληνικό θέατρο μέσα από τέτοιες προσπάθειες. Και να προκαλέσουμε τους εαυτούς μας, να δούμε αν έχουμε κάτι καινούργιο να πούμε.

Μια δυνατή ανάμνηση;

Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που είδα το όνομα μου στη λίστα με τους έντεκα επιτυχόντες στη δραματική σχολή. Έτρεχα, φώναζα και χόρευα γύρω από το οικοδομικό τετράγωνο για τουλάχιστον μια ώρα.

Μια άλλη αλησμόνητη στιγμή ήταν η πρώτη μου παράσταση στην Επίδαυρο με τους 14.000 θεατές από κάτω… Παναγία μου!

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Προς το παρόν ετοιμάζομαι να υπηρετήσω τη μαμά – πατρίδα. Όταν επιστρέψω θα δείξει…