Γιώργος Μακρής

Ο Γιώργος αποφοίτησε από την δραματική Σχολή «Δήλος» και παρακολούθησε τα σεμινάρια «Σύστημα ψυχοσωματικών ενεργειών» με τον Βασίλη Ανδρέου και «Face to face interaction» με την Ρούλα Πατεράκη.  Έχει επίσης διδαχτεί μουσική, φωνητική και χορό -με την Μέθοδο Laban και δασκάλα την  Κική Σελιώνη-.  Έπαιξε στις παραστάσεις: «Ο μικρός εγώ» σε σκηνοθεσία Βασίλη Ανδρέου, «Οι Νύφες της Φωτογραφίας» σε σκηνοθεσία Δήμητρας Χατούπη, «Όπερα της Πεντάρας»  του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Θοδ Εσπίριτου και άλλα. Φέτος τον είδαμε στον «Ματωμένο Γάμο» Tου F.G.Lorca, σε σκηνοθεσία Βασίλη Ανδρέου στο ρόλο του Φεγγαριού. Στον κινηματογράφο συμμετείχε στην ταινία «ANTIGONE» σε   σκηνοθεσία Τηλέμαχου Αλεξίου, «Years in the Soil» (μικρού μήκους) σε σκηνοθεσία Λουκά Ακριδόπουλου και «Portable life»  σε σκηνοθεσία fleur boonman. Δούλεψε επίσης σαν βοηθός σκηνοθέτη στην παράσταση η «Μύτη» του Νικόλαι  Γκόγκολ  σε σκηνοθεσία Βασίλη Ανδρέου. Μιλήσαμε μαζί του για τις θεατρικές ομάδες, για τον πολύ ελκυστικό ρόλο του φεγγαριού και για τους λόγους που διάλεξε να κάνει θέατρο.

Περιέγραψε μου με δυο λόγια τη λειτουργία μιας ομάδας σε συνάρτηση και αντίθεση με αυτήν ενός ετερόκλητου θιάσου.

Σκοπός της ομάδας είναι να λέει όμορφες ιστορίες χωρίς μεγάλες σκηνοθεσίες και πολλά λεφτά.  Η αντίθεση από μια ετερόκλιτη ομάδα είναι ότι επιλέγουμε εμείς τα έργα, άρα αμέσως  γίνονται κομμάτια του εαυτού μας χωρίς δεύτερη σκέψη. Κι έτσι πρόκειται να συνεχίσουμε 

Μίλησέ μου για την ομάδα σας και για την δράση της. Γιατί «Αίολος»;

Η ομάδα φτιάχτηκε με σκοπό το ανέβασμα της παράστασης «Ο μικρός εγώ». Ήταν μια παράσταση βασισμένη στα  «Ρέστα» καθώς και σε αλλά κείμενα του Κώστα Ταχτσή που έκανε πρεμιέρα στις  8 Ιουλίου του 2013 σε ένα τουρκικό σπίτι της οδού Κεραμείου. Στην συγκεκριμένη οδό γεννήθηκα και μεγάλωσα μέχρι τα δεκατρία μου. Την σκηνοθεσία την είχε αναλάβει  ο Βασίλης Ανδρέου. Η παράσταση συνέχισε σχεδόν όλο το 2014 στο Βρυσάκι  στην Πλάκα. Το πώς πρόεκυψε το Αίολος είναι μια αστεία ιστορία. Αλλά τελικά αυτή η ιστορία  μας βγήκε σε καλό !

Τι είναι για σένα το φεγγάρι στον Ματωμένο γάμο αλλά και γενικότερα στην γραφή του Λόρκα;

Το φεγγάρι  είναι ένας καθρέφτης που  αντικατοπτρίζει την σκοτεινή πλευρά των ανθρώπων. Είναι  πάντα εκεί και μας παρακολουθεί  καθηλωμένο, χωρίς να μπορεί να κάνει τίποτα… Μέχρι που στο τέλος κλαίει κι αυτό με τα πάθη των ανθρώπων.

Πως λειτουργεί η αφήγηση στο έργο και με πιο τρόπο μεταγγίζει την αίσθηση παραμυθιού…

Η αφήγηση πολλές φόρες έρχεται σε αντίθεση με την δράση που γίνεται εκείνη την στιγμή. Το φεγγάρι δεν έχει σκοπό να πει την ιστορία αλλά να φωτίσει την εσωτερική σκέψη του κάθε ήρωα. Σχεδόν δημιουργεί μια δεύτερη πλοκή. Στην πορεία αυτές οι δυο πλοκές ενώνονται σε μία και  μας οδηγούν στο τέλος…

Πως αισθάνεσαι το κοινό στη διάρκεια μιας παράστασης και πως επικοινωνείς μαζί του;

Νιώθω σαν δάσκαλος πολλές φορές!  Έχει τύχη να κοιτάξω μια κυρία που χασμουριόταν και με το που με είδε  έβαλε κατευθείαν το χέρι  της μπροστά! Με σέβονται και  τους σέβομαι κι αυτό δημιουργεί μια υπέροχη σχέση!

Πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο;

Έτσι! Τον Αύγουστο του 2009 αποφασίζω να δώσω σε δραματική σχολή χωρίς καμία προετοιμασία, καμιά ιδέα για το τι πάω να κάνω. Παίρνω λοιπόν σβάρνα εθνικά, κρατικά  και ιδιωτικές σχολές.  Ο Σεπτέμβρης αυτός ήταν μια πανωλεθρία. Κόπηκα από παντού. H κυριότερη επιλογή μου σε σχολή ήταν η «Δήλος»  της Δήμητρας  Χατούπη όπου μου έδωσε χρόνο να προετοιμαστώ και να ξαναδώσω. Και τους ευχαριστώ πολύ  για αυτό!  Και να με!

Ποιες είναι οι κινητήριες δυνάμεις για δημιουργία;

Ο έρωτας, η ζωή και ο  θάνατος…

Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;

Να κάνω θέατρο και να ταξιδέψω.