Σχετικά άρθρα
ΗΛΙΑΝΑ ΜΑΥΡΟΜΑΤΗ 2013 |
Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη | |||
Δευτέρα, 30 Δεκέμβριος 2013 19:57 | |||
Ηλιάνα Μαυρομάτη Το να δουλεύει ένας καλλιτέχνης στα ασφαλή πλαίσια μιας ομάδας του δίνει δύναμη, όρεξη και τον βοηθά να επικεντρωθεί στην ουσία της θεατρικής πράξης που είναι η ομαδική δουλειά.
Με πάθος για το θέατρο η Ηλιάνα ξεκίνησε να παρακολουθεί μαθήματα υποκριτικής ως ακροάτρια στη δραματική σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου, ενώ ήταν ακόμα μαθήτρια, στο σχολείο. Όταν αποφοίτησε, πέρασε στο τμήμα θεατρολογίας του πανεπιστημίου Πατρών και γράφτηκε πια επισήμως στη σχολή ως φοιτήτρια. Η πρώτη παράσταση στην οποία συμμετείχε ήταν τα «52 λεπτά» σε σκηνοθεσία του δασκάλου της, Στέλιου Παυλίδη. Λίγο καιρό αργότερα ήρθε η συνεργασία της με το θέατρο «Επί Κολωνώ» και την ομάδα ΝΑΜΑ στην παράσταση «Λα Τσούνγκα», που στάθηκε και η πρώτη της μεγάλη εμπειρία στο θέατρο. Φέτος την απολαύσαμε ως «Τίρζα» στη σκηνή του θεάτρου Ιλίσια, σε μια παράσταση με ιδιαίτερες ερμηνευτικές και σκηνοθετικές απαιτήσεις, όπου απέδειξε την σκηνική ευφυΐα της, το ταλέντο και την αισθαντικότητά της.
Πως βιώσατε την εμπειρία των σπουδών σας στη σχολή; Η σχολή ήταν για μένα μια μυστήρια περίοδος.. Λειτούργησε κυρίως θετικά πάνω μου γιατί ήμουν ένα πολύ μοναχικό άτομο και πολύ εσωστρεφές, και μέσα από τη δουλειά που χρειαζόταν να κάνω για τη σχολή, ταυτόχρονα κοινωνικοποιούμουν. Σε καλλιτεχνικό επίπεδο θα έλεγα ότι, όπως σε όλες σχεδόν τις σχολές στην Ελλάδα η τύχη είναι να συναντήσεις αξιόλογους δασκάλους που θα σε εμπνεύσουν και θα σου δώσουν ώθηση να ξεπεράσεις τα όριά σου. Να ανακαλύψεις το θέατρο. Και ευτυχώς για μένα μέσα στη σχολή που φοίτησα υππήρχαν κάποιοι τέτοιοι δάσκαλοι. Ονειρεύομαι πάντως μια σχολή υποκριτικής και θεάτρου σε ακαδημαϊκό επίπεδο στην Ελλάδα. Θα ανέβαζε το επίπεδο σπουδών των ηθοποιών μας κατακόρυφα.
Ποια είναι τα όνειρά σας κι οι στόχοι σας για το μέλλον; Στις εποχές που ζούμε είναι σχεδόν αστείο να σκέφτεται κανείς μακροπρόθεσμα, αλλά επειδή δε γίνεται να προχωράμε στη ζωή χωρίς όνειρα και στόχους, θα έλεγα ότι ονειρεύομαι μια πορεία μακράς διάρκειας στο θέατρο με σημαντικές για μένα συνεργασίες. Ελπίζω να συναντώ πάντα ανθρώπους που θα νιώθω ότι μαζί τους εξελίσσομαι και ταυτίζομαι.
Πως βλέπετε το μέλλον του θεάτρου στη χώρα μας εν μέσω κρίσης; Τα τελευταία τρία χρόνια παρατηρώ όλο και μεγαλύτερη πληθώρα παραστάσεων και δρωμένων. Νομίζω ότι όλο και περισσότερο καλλιτέχνες αλλά και το κοινό, στρέφονται προς το θέατρο. Σε καιρούς κρίσης πάντα η τέχνη λειτουργεί σαν καταφύγιο. Το πρόβλημα είναι οι συνθήκες στις οποίες γίνεται. Με απλήρωτους συντελεστές, χωρίς καμιά κρατική βοήθεια και υποστήριξη. Από την άλλη συσπειρώνεται και ένας καλλιτεχνικός κόσμος που πριν ήταν σκόρπιος. Δημιουργούνται ομάδες, γίνονται κοινές δράσεις. Αυτό που νομίζω πως λείπει ακόμα είναι η πολιτική διάσταση που μπορεί να έχει η τέχνη μας. Κινούμαστε ακόμα σε ζώνες ασφαλείας. Χαρακτηριστική είναι και η έλλειψη νέων ελληνικών έργων. Ίσως έρθουν τα πράγματα εν καιρώ. Ποια είναι η γνώμη σας για τις ομάδες; Νομίζω και ελπίζω ότι περισσότερο στις ομάδες εναπόκειται το μέλλον του θεάτρου. Γαλουχήθηκα θεατρικά στην ομάδα ΝΑΜΑ και το να δουλεύει ένας καλλιτέχνης στα ασφαλή πλαίσια μιας ομάδας του δίνει δύναμη, όρεξη και τον βοηθά να επικεντρωθεί στην ουσία της θεατρικής πράξης που είναι η ομαδική δουλειά. Ως ελεύθερος επαγγελματίας έχεις βέβαια τη δυνατότητα να λειτουργείς εντελώς ανεξάρτητα και ελεύθερα στις επιλογές σου αλλά έρχεσαι και σε επαφή με τη σκληρή πλευρά της θεατρικής «αγοράς», πράγμα πολύ ψυχοφρόρο.
Τι πιστεύετε ότι πρέπει να διαθέτει ένας νέος ηθοποιός για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της θεατρικής τέχνης; Όρεξη για δουλειά, πίστη, όραμα και αφοσίωση. Μέχρι στιγμής αυτά έχω εντοπίσει. Ποια διαφορά βλέπετε ανάμεσα στους ηθοποιούς της γενιάς σας και σ’ εκείνους των προηγούμενων γενεών; Οι νεότεροι ηθοποιοί έχουμε μπει περισσότερο στη διαδικασία της συνεχούς εξέλιξης της ίδιας μας της τέχνης, ίσως επειδή και ο ανταγωνισμός είναι πολύ εντονότερος στην εποχή μας. Παρακολουθούμε σεμινάρια και εργαστήρια, διαβάζουμε πολύ. Οι προηγούμενες γενιές λειτουργούν περισσότερο εμπειρικά. Νομίζω ότι έχουμε πολύ καλούς νέους ηθοποιούς, και όσο περνάνε τα χρόνια, όλο και περισσότερους.
Ποιοι υπήρξαν οι σπουδαιότεροι δάσκαλοί σας; Ο πρώτος δάσκαλος και μέντοράς μου ήταν ο Στέλιος Παυλίδης, τον οποίο είχα και δάσκαλο στη σχολή και τα τρία χρόνια της φοίτησής μου. Ασκήθηκα μαζί του στον εξπρεσιονισμό και το γερμανικό θέατρο. Αργότερα γνώρισα την Ελένη Σκότη και τον πολυαγαπημένο μου ρεαλισμό στα εργαστήρια του «Επί Κολωνώ».
Ποιο είναι το δυνατό σας σημείο και ποια η μεγαλύτερη δυσκολία σας στο σανίδι; Δεν ξέρω! Είναι δύσκολο να κρίνει κανείς τον εαυτό του. Άλλωστε αν «επενδύσεις» σε δυνατά σημεία, αυτά συνήθως καταλήγουν να γίνονται η λεγόμενη «μανιέρα». Μιλήστε μου για την παράσταση στην οποία παίζετε τώρα, για το έργο, για τον ρόλο σας και για την συνεργασία. Παίζω στην παράσταση «Τίρζα». Είναι η θεατρική διασκευή του ολλανδικού μυθιστορήματος «Τίρζα, η βασίλισσα του χιονιού» του Άρνον Γκρούνμπεργκ . Πρόκειται για την ιστορία ενός Ολλανδού μεσοαστού, του Γέργκεν Χόφμέιστερ, που χάνοντας τα πάντα μέσα στη δίνη της παγκόσμιας οικονομικής και ηθικής κρίσης, θεοποιεί τη σχέση του με τη μικρή του κόρη Τίρζα, την οποία υποδύομαι και καταλήγει στην απόλυτη καταστροφή… Είναι ένα δυνατό, αλληγορικό έργο για το αδιέξοδο της λευκής μεσαίας τάξης όπως διαμορφώθηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια στην Ευρώπη και τον δυτικό κόσμο. Η σκηνοθεσία είναι του Κώστα Φιλίππογλου,που προσέγγισε το έργο με έντονα σωματικό τρόπο. Είμαστε όλοι οι ηθοποιοί παρόντες στη σκηνή καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης και δημιουργούμε συναισθηματικά «τοπία». Τον κεντρικό ήρωα ερμηνεύει ο Στέλιος Μάινας, τη σύζηγο και μητέρα της Τίρζα η Άννα Μάσχα, και μαζί τους είμαστε οι Γιωργής Τσαμπουράκης, Ίριδα Μάρα, Τάσος Δημητρόπουλος κι εγώ. Ευτυχής θεατρική συγκυρία!
|