Φένια Παπαδόδημα

Υπέροχη φωνή, σαν σε όνειρο...

Η Φένια Παπαδόδημα έχει σπουδάσει θέατρο στο Conservatoir Superieur National d’ Art Dramatique στο Παρίσι, όπου ζούσε και εργαζόταν επί πολλά χρόνια.

Σαν ηθοποιός έχει συνεργαστεί με διακεκριμένους σκηνοθέτες του θεάτρου, όπως ο Philippe Adrien, ο Mathias Langhoff, o Jean Francoit Perret, o Michel Deutsch, o Alain Olivier, o Patrick Sommier και έχει παρουσιάσει έργα σύγχρονου και κλασσικού ρεπερτορίου στις πιο σημαντικές σκηνές της Γαλλίας (Τheatre de l’ Odeon, Theatre de la Tempete, Theatre Bobigny 93, Theatre National de Strasbourg, Festival d’Avignon)

Στην Ελλάδα έχει συνεργαστεί με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος στις Βάκχες σε σκηνοθεσία του Mathias Langhoff.

Με το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας στις παραστάσεις «Λευκές Νύχτες» του Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου και «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Θέμι Μουμουλίδη .

Με την Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου (2003-2005) στην παράσταση «Αυτό που δεν τελειώνει» σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού.

Το 2004 σκηνοθετεί τη θεατρική παράσταση «Ενοικιάζεται παππούς International» στο θέατρο «Αμόρε» στα πλαίσια του Φεστιβάλ «Δοκιμές».

Το 2005 σκηνοθετεί και παρουσιάζει στο θέατρο «Φούρνος» την παράσταση «Νέκυια» σε μετάφραση Μαρωνίτη στην οποία πρωταγωνιστεί.

Την ίδια χρονιά παίρνει το θεατρικό βραβείο «Ελευθερία Σαπουτζή».

Το 2006 υποδύεται την Ισαδώρα Ντάνκαν στον θεατρικό μονόλογο «Τέχνη και Ισαδώρα» του Τζον Ντος Πάσσος σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών.

Το 2008- 9 υποδύεται τη Φρίντα Κάλο, στην παράσταση «Φρίντα- Φρίντα», σκηνοθεσία Εστέρ Αντρέ Γκονζάλες, στο θέατρο Κεφαλληνίας.

Στον κινηματογράφο έχει παίξει στις ταινίες «Αρχάγγελος του πάθους» του Νίκου Βεργίτση, «Χώμα και νερό» του Πάνου Καρκανεβάτου, «Ένα τραγούδι δεν φτάνει» της Ελισσάβετ Χρονοπούλου.

Τον Γενάρη του 2001 σκηνοθετεί την πρώτη της μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο «1350 gr» που παρουσιάστηκε στη μουσική σκηνή “Γραμμές”, στο Δημοτικό Θέατρο Πάτρας και στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Τον ίδιο χρόνο πρωταγωνιστεί στη σειρά «Εκτός πορείας» στην ΕΤ 1. σε σκηνοθεσία του Αδριανού Γεωργαντά .

Παράλληλα με τη δραστηριότητα της ηθοποιού, τα τελευταία δέκα χρόνια έχει σκηνοθετήσει πέντε ταινίες μικρού μήκους, δύο εκ των οποίων είναι γαλλικές παραγωγές (κανάλι ARTE, «Mur du Son») και οι υπόλοιπες παραγωγές του ελληνικού κέντρου κινηματογράφου , βραβευμένες στο φεστιβάλ της Δράμας και με συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα των φεστιβάλ Angers , Tampere, Oberhausen, Cannes .

Σπουδάζει λυρικό τραγούδι στο Παρίσι και αργότερα προσανατολίζεται κυρίως προς την τζαζ και την ινδική καρνατική μουσική και τραγουδάει με σχήματα ethnic τζαζ.

Το 2000 υπογράφει την πρώτη δισκογραφική της δουλειά με τη «Λύρα», με τίτλο «Το μαντήλι της Νεράιδας» σε ενορχήστρωση του Κώστα Βόμβολου. Ερμηνεύει μελοποιημένα παραμύθια απ’ όλη την Ελλάδα.

Το 2006 ολοκληρώνει την δεύτερη δισκογραφική της δουλειά με τον Γιώργο Παλαμιώτη βασισμένη στις Ορφικές Επικλήσεις σε μετάφραση του Δ. Παπαδίτσα και Ε. Λαδιά με τίτλο «Eleusis: Tales Of The Holy». Αφορμή για τη συνέντευξη, ήταν η παράσταση που παίζεται στο θέατρο «Πορεία» με τίτλο «Μια γάτα που την λέγαν Billie Holiday» σε κείμενο και ερμηνεία της Φένιας και σκηνοθεσία του Θοδωρή Αμπατζή. Πολυπράγμων και ταλαντούχα, η Φένια έκανε θέατρο από μικρούλα. Με τις φίλες της, τα καλοκαίρια της παιδικής της ηλικίας. Και γνωρίζοντας έτσι την χαρά που προσφέρει η σκηνή, έμεινε εκεί με επιτυχία για πολλά χρόνια, μέσα από ενδιαφέρουσες συνεργασίες κι αξιόλογες δουλειές. Της ευχόμαστε μια εξ ίσου σημαντική πορεία στο μέλλον. Την αξίζει άλλωστε.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

\Θέατρο έκανα από πολύ μικρό παιδί. Όσες παραστάσεις παρακολουθούσα στην Επίδαυρο το καλοκαίρι τις ανέβαζα με τις αδερφές και τα ξαδέρφια μου στις διακοπές… Ακόμα και μέσα απ’ αυτές τις ερασιτεχνικές προσπάθειες. η ικανοποίηση που έπαιρνα παίζοντας στην κυριολεξία μ’ αυτά τα μεγάλα μεγέθη, με όρους τόσο απελευθερωτικούς όσο μόνο ένα παιδί μπορεί, ήταν αξεπέραστη. Αυτή η βαθιά ικανοποίηση που δεν μπορεί να καταμετρηθεί με μέτρα λογικής ήταν το αρχικό μου κίνητρο.

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο κάθε νέος δημιουργός στο χώρο έχουν να κάνουν με την φύση της προσφοράς του καθώς και με την ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του. Το πιο συνηθισμένο πρόβλημα είναι ότι ένας νέος δημιουργός, επικεντρωμένος σε μία αθώα και προσωπική προσέγγιση του θεατρικού κόσμου, αντιμετωπίζει μία παγιωμένη, μηχανιστική νοοτροπία θεατών και παραγωγών που δύσκολα τον ενθαρρύνουν στο να αναπτύξει τις ιδιαίτερες ποιότητες του. Έτσι αναγκάζεται να συμβιβαστεί με αυτό που του υπαγορεύει μία κοινωνία που αναζητά μέσα απ’ το θέατρο την συγκινησιακή εκτόνωση, την φτηνή διασκέδαση ή ακόμα χειρότερα την δήθεν ποιοτική, φετιχιστική και κενή αισθητική απόλαυση. Πως μπορεί κανείς ν’ αρθρώσει έναν προσωπικό λόγο μέσα σ’ αυτή την πλάνη; Με απλότητα και ησυχία και χωρίς να κάνει το λάθος να κρίνει τον εαυτό του.

Ποια  είναι τα θεατρικά όνειρά σου; 

Ονειρεύομαι  ένα θέατρο όπου οι συντελεστές αντιδρούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Και δε εννοώ μόνο τους ηθοποιούς. Ένα θέατρο όπου ο χώρος του ονείρου και της πραγματικότητας συγχέονται και αυτοί που καλούνται να κάνουν πράξη ένα τέτοιο θέατρο, έχουν  κατακτήσει την ελευθερία να χρησιμοποιούν το προσωπικό βιωματικό τους υλικό, αποστασιοποιημένοι από τον εαυτό τους, πράγμα  εξαιρετικά σπάνιο. Μια τέτοια θεατρική δράση αφυπνίζει τον θεατή δίνοντας του συνεχώς νέες
 οπτικές γωνίες πάνω στο φαινόμενο της ίδιας της ζωής.  

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης  ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Δάσκαλοι που με ενέπνευσαν προέρχονται από διαφορετικούς χώρους, όχι μόνο απ’ το θέατρο. Για ν’ αναφέρω μερικούς θα έλεγα  η Πίνα Μπάους, ο Τζων Κασσαβέτης, ο Λουί Ζουβέ, ο Αντουάν Βιτές, ο Γκροτόφσκι.  

Τι  πιστεύεις για  την θεατρική παιδεία  και τους πολιτιστικούς  θεσμούς στη χώρα μας;

Πιστεύω ότι  τα τελευταία χρόνια στη χώρα  μας η θεατρική παιδεία έχει εξελιχθεί αδιαμφισβήτητα. Όλο και περισσότεροι αξιόλογοι ηθοποιοί διευρύνουν την οπτική τους γωνία πάνω στο θέατρο και προσφέρουν στους νέους μία εκπαίδευση πιο ουσιαστική και ολοκληρωμένη. Αν και δεν νομίζω ότι μπορεί κανείς να συναντήσει τους δασκάλους που υπάρχουν στο εξωτερικό, από την άποψη της πείρας και της δύναμης της μεταδοτικότητας, εδώ στην Ελλάδα, σίγουρα όμως  μπορεί πια να έρθει σε επαφή με δασκάλους ενημερωμένους, προβληματισμένους και πολύ πιο ανοιχτούς απ’ ότι πριν μόλις πέντε χρόνια… 

Πως επιλέγεις τις  συνεργασίες σου;

Όσο περνούν τα χρόνια οι συνεργάτες που επιλέγω είναι ή γίνονται φίλοι μου πολύ γρήγορα. Το θέατρο είναι η συνέχεια της ζωής, και για μένα δεν υπάρχει μεγαλύτερο αγαθό σ’ αυτή τη ζωή, από να την μοιράζεσαι με καλούς και πραγματικούς φίλους. Άλλωστε κάνοντας θέατρο, αυτό ακριβώς είναι που αναζητούμε. Καινούργιους φίλους. Φυσικά τίποτα δεν είναι απόλυτο. Κάθε συνεργασία έχει την σημασία της κι απ’ όλες έχουμε να μάθουμε κάτι… Πολλές φορές μάλιστα όταν συνεργαζόμαστε με δύστροπους και εχθρικούς απέναντι μας ανθρώπους πρέπει να είμαστε ευγνώμονες  γιατί εκεί είναι που διαμορφώνουμε την προσωπικότητα μας και δυναμώνουμε εσωτερικά.  

Ποιά  κατά τη γνώμη σου  είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Το βασικό προσόν ενός νέου δημιουργού κατά τη γνώμη μου πρέπει να είναι η πίστη στο προσωπικό φως, σ’ αυτόν τον εσωτερικό οδηγό που μας καθιστά ζωντανούς δημιουργούς και όχι στυγνούς επαγγελματίες, καθώς και η αρετή να δέχεσαι το έργο των άλλων βάζοντας τον εαυτό σου στη θέση τους, χωρίς προσωπικές προβολές .

Ποια  είναι τα προσεχή  σου σχέδια; 
 
Τα προσεχή μου σχέδια είναι να ηχογραφήσω ένα προσωπικό άλμπουμ, να σκηνοθετήσω και να παίξω σε μία μουσικοθεατρική παράσταση βασισμένη σε παραμύθια της «Άπω ανατολής», παραγωγή του ΔΗ. ΠΕ. ΘΕ. Καβάλας και να συνεχίσω τις συναυλίες μου στην Ελλάδα και το εξωτερικό.