Μαρίνα Βρόντη

Το θέατρο είναι πάνω στη σκηνή

Τελειόφοιτος του τμήματος Οικονομικής και Περιφερειακής Ανάπτυξης Παντείου Πανεπιστημίου, απόφοιτος Ανωτέρας Δραματικής Σχολής Γ. Θεοδοσιάδη  και διπλωματούχος  Κλασικού Μπαλέτου, η Μαρίνα έχει παίξει μεταξύ άλλων στα "Παλιά καπέλα" του Λεμονή, "Αυτό θα το δούμε" του Στόπαρντ σε σκηνοθεσία Δημήτρη Κομνηνού, "Το μικρό Μαχαγκόνυ" του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Τίγκιλη, "Φτωχοί και Άγιοι" των αδελφών Κούφαλη σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά. Σκηνοθέτησε επίσης το έργο "Καθαρεύουσα και άλλοι άδηλοι πόροι" του Λεμονή. Με χιούμορ και κινησιολογική ευχέρεια, η νεαρή ηθοποιός εμφανίζεται φέτος στην παράσταση «Αυτό θα το δούμε» του Tom Stoppard, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Κομνηνού, όπου και προσφέρει ένα εξαιρετικό δείγμα του ταλέντου της. Το θέατρο ήταν γι’ αυτήν το πιο όμορφο απ’ όλα τα παιχνίδια και μεγαλώνοντας αποφάσισε να το κάνει επάγγελμα. Πιστεύει στη σκληρή δουλειά και θέλει να δουλεύει με ανθρώπους που της αρέσει να παίζει μαζί τους.

Γιατί ξεκίνησες να κάνεις θέατρο;

Γιατί όταν ήμουν μικρή το βρήκα πιο ωραίο από τα άλλα παιχνίδια

Ποια είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζει ένας νέος δημιουργός στο θεατρικό χώρο;

Πάρα πολλά. Πρώτα πρέπει να μπει στο χώρο, μετά να μείνει στο χώρο και μετά, αφού μπει, δεν ξέρει πώς να βγει. Νομίζω όμως, ότι το οικονομικό είναι ένα πολύ βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει, το οποίο όμως αυτόματα γίνεται και λύση. Δηλαδή, ένας νέος δημιουργός θα μπορούσε να δημιουργήσει κάτι πέρα απ’ αυτό που τελικά καταφέρνει, αν είχε λίγα λεφτούλια παραπάνω. Αλλά και το ότι δεν τα έχει, δημιουργεί κάτι πέρα απ’ αυτό που ο ίδιος είχε φανταστεί. Κάπως έτσι γίνεται αυτό που λέμε τέχνη. Όχι μόνο στο θέατρο!

Ένα άλλο που πρέπει να αντιμετωπίσει ο νέος δημιουργός είναι η αποδοχή. Και δυστυχώς, όπως θα είδατε και στο έργο "Αυτό θα το δούμε" οι κριτικοί θεάτρου δεν είναι πάντα αντικειμενικοί. Επηρεάζουν όμως μια μεγάλη μερίδα του κοινού. Και όταν λέω κριτικοί εννοώ και το κοινό, που τα τελευταία χρόνια αποφάσισε να κρίνει τη θεατρική τέχνη με κάθε τρόπο. Χωρίς να το καταδικάζω αυτό, θα έλεγα: Αφήστε τους νέους ανθρώπους να σας δείξουν ό,τι έχουν, τα στραβά και τα καλά τους, κι όταν πια φανερωθούν σε όλο τους το μεγαλείο, πάρτε ένα σφουγγάρι και σβήστε τους. Αλλά μην τους κόβετε στο πρώτο τους βήμα. Εξάλλου "Αν θες να ’σαι δημιουργός, μάθε πρώτα να ’σαι καταστροφέας". Νομίζω ο Νίτσε το είπε αυτό. . .

Ποια είναι τα θεατρικά όνειρά σου; 

Θέλω ένα βράδυ να είμαι σε μια παράσταση όπου θα τρώνε, θα πίνουν, θα χορεύουν και θα τραγουδάνε όλοι οι ηθοποιοί που θαυμάζω και σέβομαι. Από τον πιο μικρό μέχρι τον πιο μεγάλο. Αυτό είναι το θεατρικό όνειρό μου κι ένα άλλο μικρό που το κρατάω για μένα.

Ποιοι δάσκαλοι δια ζώσης ή με το έργο τους σε εμπνέουν;

Όλοι. Όλοι μου έδωσαν κάτι, είτε δια ζώσης με το δάχτυλο να κουνιέται μπροστά στα μάτια μου τονίζοντας κάποιες βασικές αξίες, είτε μέσα από γραπτά και ακίνητες ή κινούμενες εικόνες.

Τι πιστεύεις για τη θεατρική παιδεία και τους πολιτιστικούς θεσμούς στη χώρα μας;

Οι πολιτιστικοί θεσμοί στη χώρα αυτή πρέπει να αρχίσουν να απευθύνονται και στους νέους ανθρώπους, να απλωθούν να φτάσουν μέχρι και τ’ αυτιά του πρώτου ηθοποιού που μόλις τώρα βγήκε απ’ τη σχολή και θέλει να μάθει τι μπορεί να κάνει και μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Η θεατρική παιδεία στην Ελλάδα είναι άφθονη και μπορεί να την αποκτήσει εύκολα κανείς. Αρκεί να επιστρέψει στις αίθουσες του θεάτρου κι όχι να παραμένει καθηλωμένος μπροστά στον υπολογιστή. Κάποτε οι άνθρωποι έβαζαν τα καλά τους και πήγαιναν κάθε Κυριακή στο Θέατρο. Με χίλιες στερήσεις. Γιατί εκεί παιδιά, νέοι, γέροι μπορούσαν να δουν ζωντανά τα πάθη, τα ήθη, τα έθιμα, να μάθουν ιστορία, να γελάσουν με την ψυχή τους. Κι όμως είναι κρίμα που αυτό δεν γίνεται πια. Το θέατρο είναι πάνω στη σκηνή. Δείτε θέατρο. Το να είστε στημένοι μπροστά σε μία οθόνη και να βλέπετε τεχνικές υποκριτικής είναι πολύ μακριά από το να έρθετε να το δείτε ζωντανά. Και στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί και καλοί ηθοποιοί με απίστευτες δυνατότητες.

Πώς επιλέγεις τις συνεργασίες σου;

Η συνταγή είναι απλή. Θέλω να παίξω μ' αυτούς, τώρα αυτό το παιχνίδι; Ναι θέλω. Κι έτσι ξεκινάει η συνεργασία.

Ποια κατά τη γνώμη σου είναι τα βασικά προσόντα ενός νέου δημιουργού;

Ένα. Είναι νέος.

Τι πιστεύεις για τις θεατρικές ομάδες;

Οι θεατρικές ομάδες έχουν μια δυναμική. Η οποία έχει πάντα το περιθώριο να ξεδιπλωθεί σε όλο της το μεγαλείο. Μια ομάδα νοιάζεται για το σύνολο, για το αποτέλεσμα, για τον δίπλα, για τον τελευταίο θεατή στο βάθος. Νοιάζεται για την παραγωγή, για το κείμενο, για τη διαφήμιση, για την ποιότητα, για την καθαριότητα του χώρου που την φιλοξενεί. Αυτό έχει ένα αποτέλεσμα που αστράφτει σαν λουστρίνι. Δεν μπορείς να μην το προσέξεις. Το μέλλον ανήκει στις θεατρικές ομάδες και στη δύναμη που φέρνουν. Και το κοινό σίγουρα θα τις χειροκροτήσει .

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Τι να σου πω. Εγώ δεν κάνω σχέδια . Ηθοποιός είμαι. Αλλιώς θα γινόμουν πολιτικός.

"Η αργία του καλλιτέχνη είναι δουλειά. Και η δουλειά του ανάπαυση." ΜΠΑΛΖΑΚ

Άρα τα σχέδιά μου είναι δουλειά, δουλειά, δουλειά.