Αργύρης Πανταζάρας

H ουσιαστική θεατρική παιδεία δίνεται από στόμα σε στόμα κι από «σκηνή σε σκηνή»

Ο Αργύρης Πανταζάρας γεννήθηκε το 1988 στον Βόλο και είναι απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Έχει συνεργαστεί με καταξιωμένους σκηνοθέτες όπως ο Νίκος Καραθάνος, η Λυδία Κονιόρδου, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός, η Ρούλα Πατεράκη, ο Βίκτωρ Αρδίτης και ο Γιάννης Χουβαρδάς. Φέτος υπήρξε υποψήφιος για το βραβείο «Δημήτρης Χορν» για την ερμηνεία του στον ρόλο του Μίμη στην παράσταση «Κόκκινος Βράχος» σε σκηνοθεσία της Ρούλας Πατεράκη στο Εθνικό Θέατρο. Ο ταλαντούχος ηθοποιός μιλάει στο «Επί Σκηνής» για την συμμετοχή του στην παράσταση «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» και την συνεργασία του με τον Γιάννη Χουβαρδά, για τα θεατρικά του όνειρα αλλά και για την γνώμη του για τις θεατρικές ομάδες.

Μίλησε μου για την μέχρι τώρα πορεία σου στο θέατρο.

Η επαγγελματική πορεία μου στο θέατρο, ξεκίνησε με πρώτο σκηνοθέτη τον Νίκο Καραθάνο, στην παράσταση Συρανό ντε Μπερζεράκ (2010). Συνεχίστηκε με συνεργασίες με τους Λυδία Κονιόρδου (Τρισεύγενη), Μιχαήλ Μαρμαρινό (Ηρακλής Μαινόμενος, Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας), Ρούλα Πατεράκη (Ο κόκκινος Βράχος), Βίκτωρ Αρδίτη (Νίκη) και Γιάννη Χουβαρδά.

Μπορεί η αποφοίτησή μου από τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου να σήμανε το πέρας των ακαδημαικών σπουδών, παρ'όλα αυτα θεωρώ ότι η εκπαίδευσή μου συνεχίζεται, εμβαθύνει και εμπλουτίζεται μέσα από την κάθε συνεργασία – μαθητεία μου. Ο καθένας από τους παραπάνω σκηνοθέτες μου έδωσε την ευκαιρία να δοκιμαστώ σε μία ποικιλία ρόλων αλλά και προσεγγίσεων.

Μίλησε μου για την παράσταση «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» και την συνεργασία με τον Γιάννη Χουβαρδά.

«Η μεγαλύτερη τραγωδία μιας οικογένειας είναι η ζωή που οι γονείς δεν έζησαν»

Το έργο «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» αποτελεί μία μεταφορά του μύθου της Ορέστειας στα 1860. Τα δεινά του οίκου των Ατρειδών προβάλονται στα τραγικά πρόσωπα του οίκου των Μάνον. Οι ήρωες καλούνται να αντιμετωπίσουν την τραγωδία μιας οικογένειας εγλωβισμένης μέσα στα στενά όρια του κοινωνικού καθωσπρεπισμού σ' ένα ψυχογραφικό ανάγνωσμα που οδηγεί σ’ ένα τέλος, κάθε άλλο παρά λυτρωτικό.

Θεωρώ ότι ο Γιάννης Χουβαρδάς είναι ένας από τους λίγους σκηνοθέτες που η δουλειά τους αποτελεί δίαυλο επικοινωνίας με θεατρικές δράσεις του εξωτερικού.

Η μεταξύ μας συνεργασία ήταν ιδιαίτερα εποικοδομητική και με βοήθησε να καταλάβω τη σημασία της ακρίβειας, της συνέπειας, της μεθόδου και της τεχνικής όσον αφορά στην εξέλιξη της τέχνης μου.

Ποιά είναι τα στοιχεία που πιστεύεις ότι πρέπει να έχει ένας νέος ηθοποιός προκειμένου να ξεχωρίσει;

Η εκπαίδευση του ηθοποιού μπορεί να έχει σημείο εκκίνησης, σίγουρα όμως δεν έχει τέλος. Μέσα από την κάθε δουλειά του, αλλά και μέσα από προσωπική διεργασία, ο ηθοποιός οφείλει να δουλεύει τρία βασικά στοιχεία. Το σώμα, την ψυχή και το μυαλό του. Δεν είναι μηχανισμός παραγωγής συναισθημάτων, είναι ένα πρίσμα που διαθλά σκέψη, όραμα. Θεωρώ λοιπόν πως ο κύριος όγκος δουλειάς του βασίζεται στην εξυγίανση της σκέψης ούτως ώστε το όραμα του να διαθλά όσον το δυνατόν καθαρότερα και διαυγή χρώματα.

Ο ηθοποιός «ξεχωρίζει» υποστηρίζοντας την ομαδικότητα. Ουσιαστικά ξεχωρίζει μέσα από την ενσωμάτωσή του στο σύνολο της ομάδας.

Φτιάξε μου ένα προφίλ του καλού σκηνοθέτη

Εμπνευστής κι ενορχηστρωτής.

Τι πιστεύεις για το μέλλον του ελληνικού θεάτρου σε σχέση με την περίοδο που διανύουμε;

Το μέλλον του θεάτρου είναι αμέσα συνδεδεμένο με το μέλλον της χώρας. Δεν ξέρω αν η σύνδεση μεταξύ των δύο είναι ευθέως ή αντιστρόφως ανάλογη. Η ιστορία θα το δείξει και μάλιστα στο προσεχές μέλλον.

Αν δεν ήσουν ηθοποιός με ποιο επάγγελμα θα ένιωθες εξίσου δημιουργικός;

Δεν είναι το επάγγελμα που σε κάνει δημιουργικό. Ένας άνθρωπος είτε είναι είτε δεν είναι δημιουργικός.Άφησα στη μέση και θα 'θελα να γίνω: Επαγγελματίας in-line skater.

Ποια είναι για σένα η ιδανική συνεργασία;

Σε όλες τις επαγγελματικές σχέσεις υπάρχει η προοπτική μιας ιδανικής συνεργασίας. Δεν μπορώ να πω πως υπάρχει συνταγή γι’ αυτό. Σε κάθε συνεργασία διαμορφώνεται διαφορετικό μέτρο ιδανικού.

Ποιο θεωρείς υποκριτικά ότι είναι το δυνατό σου σημείο;

Η αμφιβολία.

Ποια είναι η γνώμη σου για τις θεατρικές ομάδες; 

Θεατρικές ομάδες είναι τα νέα κύτταρα ενός ζωντανού οργανισμού. Είμαι μέλος της ομάδας Kursk, που μαζί ανεβάσαμε τον Woyzeck του G. Buchner και αποτελεί την αγαπημένη μου παράσταση. Είμαστε σαν αδέρφια. Με τα αδέρφια μαλώνεις, αγαπιέσαι και «μεγαλώνεις». Χάνεσαι και συναντιέσαι. Το αίμα όμως κυλάει το ίδιο στις φλέβες μας.

Οι νέοι χρειάζονται την αποδοχή και την εμπιστοσύνη των «μεγάλων». Φωτεινό παράδειγμα τέτοιας εμπιστοσύνης, αποτέλεσε για την ομάδα μας η Μαρία Σκουλά, που μοιράστηκε και ενσωμάτωσε τις καλλιτεχνικές μας ανησυχίες, κάνοντας την έρευνά μας πιό ουσιαστική.

Τι πιστεύεις για την θεατρική παιδεία στην Ελλάδα;

H ουσιαστική θεατρική παιδεία δίνεται από στόμα σε στόμα κι από «σκηνή σε σκηνή».

Κάνεις θεατρικά όνειρα; Υπάρχουν ρόλοι ή έργα που θα ήθελες πολύ να παίξεις;

Το όνειρό μου είναι, η ομάδα μου κι εγώ, να ντυθούμε τσιρκουλάνοι και να ταξιδέψουμε σε κάθε γωνιά του κόσμου, κάνοντας θέατρο.

Ποια είναι τα προσεχή σου σχέδια;

Με τον Λευτέρη Βογιατζή ξαναζεσταίνουμε το «Θερμοκήπιο» του Χ. Πίντερ που θα ανέβει αρχές Απρίλη.