Σχετικά άρθρα
Η ΡΟΜΑΝΤΙΚΗ ΜΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ |
Συντάχθηκε απο τον/την Πηνελόπη Χριστοπούλου |
Σάββατο, 01 Δεκέμβριος 2012 18:35 |
Η Ρομαντική μου Ιστορία του D.C. Jackson Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος σκηνοθετεί την βραβευμένη στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου κωμωδία « Η Ρομαντική μου ιστορία» αρχικά στο Θέατρο «Αυλαία» της Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια (από 12 Δεκεμβρίου) στο αθηναϊκό «Θέατρο του Νέου Κόσμου».
«Ξέρετε πώς αναπαράγονται τα ζώα σε συνθήκες αιχμαλωσίας; Τα βάζουν στο ίδιο κλουβί….» Η υπόθεση του έργου Είναι μόλις το τέλος της βδομάδας στην καινούργια δουλειά του Τομ. Παρασκευή βράδυ, αυτός βρίσκεται «αγκιστρωμένος» από την συνάδελφο του Έμυ κι η βραδιά καταλήγει με τους δυο τους στο σπίτι της. Πριν καν το καταλάβουν, μια σχέση έχει δημιουργηθεί μεταξύ τους. Η Έμυ, τα φτιάχνει με τον Τομ για να μπει στο μάτι της Σάσας αλλά και γιατί όλοι γύρω της είναι ζευγαρωμένοι. Ο Τομ τα φτιάχνει με την Έμυ γιατί είναι πεπεισμένος πως ούτως η άλλως σε λίγο θα δώσει- όπως πάντα- ένα τέλος. Ειδύλλια «γραφείου» διαπραγματεύεται το έργο «Η ρομαντική μου ιστορία» όπου μέσα από τα δρώμενά της, ξεδιπλώνεται μπροστά μας μια ασφυκτική κοινωνία νευρώσεων, ανεκπλήρωτων επιθυμιών, άγχους και αγωνίας. Μια ρομαντική ιστορία που κατά ειρωνεία κάποιες στιγμές δεν είναι καθόλου ρομαντική. Ο νεότατος D. C. Jackson αφουγκράζεται τους παλμούς της καρδιάς των 35αρηδων, βλέποντας κατάμουτρα την πραγματική κατάσταση των ανθρωπίνων σχέσεων. Στήνει αυτί στην πραγματική ζωή και ρεαλιστικά μας μεταφέρει απόψεις, σκέψεις, και κάποιες αιχμηρές ιδέες για ότι οι άνδρες και οι γυναίκες φαντασιώνονται πραγματικά πίσω από τις κρύες κοινοτοπίες που ανταλλάσουν. Ενώ μάλιστα σκέφτονται και κάνουν άλλα από αυτά που πραγματικά θέλουν, εισχωρώντας διαρκώς σ’ ένα φαύλο κύκλο. Αλλά δεν είναι η έλλειψη της χημείας ανάμεσά τους, που δημιουργεί το πρόβλημα, είναι ότι κανένας από αυτούς δεν μπορεί να ξεφύγει από την αγαπημένη του «παιδική ηλικία-αγάπη». Αν δεν επρόκειτο για κωμωδία, το έργο θα μας έφερνε αντιμέτωπους με μια εξαιρετικά σκληρή συνθήκη της πραγματικότητας όπου άνθρωποι, συναντώνται, μιλούν, δημιουργούν ερωτική σχέση, χωρίς όμως να έχουν επικοινωνήσει αληθινά ποτέ. Η δραματουργία Με εργαλείο το αστείρευτο βιτριολικό χιούμορ αλλά και την ψυχική δύναμη και την ανάλογη αυτογνωσία ώστε να μπορεί να διακωμωδήσει ο σκοτσέζος συγγραφέας ότι στραβό συμβαίνει στο περιβάλλον του, το ευφυές θεατρικό έργο αποτελεί μια φρέσκια, νεανική ματιά της μεταμοντέρνας ρομαντικής κωμωδίας. Χτισμένο πάνω σε μια σειρά αντιπαραθέσεων, φέρνει αντιμέτωπα συγγραφικά, αλλά και κοινωνικά, τα δυο φύλα, εκθέτοντας καθαρά επί τάπητος την οπτική του καθενός. Αντιπαραθέτει δυσχέρεια επικοινωνίας αλλά και ευαίσθητους ανθρώπινους συμβιβασμούς, τη μοναξιά με την «πληθώρα» του ερωτικού τρίο, την αγάπη και την αυταπάτη της. Αυτές είναι και οι ρυθμιστικές συνισταμένες που δίνουν το στίγμα του έργου, χρωματίζουν τα δρώμενα, ελέγχουν τις σχέσεις σκηνής/πλατείας και καθορίζουν σε ένα μεγάλο βαθμό τα ζεύγη τις σκηνικής σύγκρουσης: To όμοιο και το άλλο, το παρελθόν και το παρόν, το υγιές και το ασθενές… Με γοργούς κινηματογραφικούς ρυθμούς, η σκηνική δράση διανθίζεται με κομμάτια αληθινής ζωής και εξομολογήσεις προς στο κοινό, οι παράλογες σκηνές εναλλάσσονται με ρεαλιστικές σκηνές παρμένες σαν με κρυφή κάμερα από την καθημερινότητα. Δεν υπάρχει λύση, δεν υπάρχει εξήγηση, δεν υπάρχει τοποθέτηση στο προσχεδιασμένο παιχνίδι του συγγραφέα. Αυτή η θεατρική τεχνική – οπτική , όσο κι αν μοιάζει με φάρσα, οδηγεί σε μια οντολογική, υπαρξιακή αναζήτηση. Η σύγκρουση με τους άλλους είναι αναπόφευκτη, όπως και η διάψευση στην προσπάθεια για επικοινωνία. Η ματιά τους θα μπορούσε να είναι και δική μας. Με το μαχαίρι να μπαίνει συχνά βαθιά στο κόκαλο φαίνεται πως εκείνο που διαχωρίζει τους ιδιαίτερους αυτούς ανθρώπους απ’ τους περισσότερους από μας, είναι η πίστη κι η επιμονή τους να υπάρχουν – με τον δικό τους όμως τρόπο. Το σφιχτοδομημένο σενάριο του D.C. Jackson παίζει με κάθε τετριμμένη υπόθεση που λαμβάνει χώρα μεταξύ των δύο φύλων, προσφέροντας μας 90 λεπτά αναπόλησης και διαφυγής από το φαρμακωμένο περιβάλλον του ασφυκτικού κλοιού της εργασίας που προσγειώνει τους 35άρηδες. Με φροντισμένες αναλογίες δράσης και αντιθέσεων δροσίζει τη σύγχρονη ψυχική μας ξηρασία προσφέροντάς μας καταστάσεις και πρόσωπα, που αποτελούν οικεία πρότυπα. Προβάλλει τον παραλογισμό των σχέσεων της εποχής μας και τον γελοιοποιεί, για να μας συνεφέρει στο τέλος. Αυτό το μίγμα δραματικότητας διανθισμένης με σαρκαστικό χιούμορ, μας αφυπνίζει περισσότερο από ότι ένα δράμα παρωχημένης αισθητικής. Η μεταφράστρια του έργου, Κοραλία Σωτηριάδου προσπάθησε να αναδείξει ένα στυλ ομιλίας και γραφής που δεν μας είναι γλωσσικά οικείο. Μέσα από μία πιο εύκαμπτη προσαρμογή απαλλαγμένη από ιδιώματα ή εκφράσεις που δεν ανήκουν στην καθομιλουμένη της χώρας μας, θα μπορούσε η γλώσσα κι η ουσία της δραματουργίας, να αντικατοπτρίζει πλήρως τον ψυχισμό μας και τις ανάλογες εμπειρίες μας. Μια υποψιασμένη κωμωδία που κατά βάση είναι σκληρή γιατί είναι αληθινή. Είναι αληθινή γιατί είναι αδιέξοδη και είναι αδιέξοδη γιατί είναι ανθρώπινη.
Η παράσταση Το ενδιαφέρον και σαρκαστικό αυτό κείμενο σκηνικά διακατέχεται από την κυριαρχία της κίνησης. Οι χειρονομίες δίνουν στο μάτι αυτό που οι λέξεις δεν μπορούν ή δεν θέλουν να πουν. Τα σκηνικά, τα αποτελούμενα από έναν αξιοσημείωτο αριθμό τεράστιων ροζ και μωβ μαξιλαριών, μετατρέπουν την σκηνή σε σύμβολο, σε τόπο δράσεων που συμβαίνουν εδώ και τώρα ή αλλού κι άλλοτε. Πρόκειται για μια σκηνική ιδέα εξαιρετικής ευλυγισίας που κινητοποιεί τόσο τη φαντασία του ηθοποιού όσο και του ίδιου του θεατή δεδομένου ότι η σκηνοθετική, ερμηνευτική γραμμή είναι άμεση, με διαδραστικές στιγμές. Ο σωρός των μαξιλαριών άλλοτε χρησιμοποιείται ως φωτοτυπικό μηχάνημα γραφείου, άλλοτε ως κρεβάτι, μέχρι κι ως φαλλικό σύμβολο. Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος δημιουργεί έναν συμβατικό κόσμο όπου το πραγματικό και το τεχνητό συνυπάρχουν. Σκηνοθέτησε με απλότητα, αναδεικνύοντας τον ρεαλισμό του κειμένου κι αφήνοντας το συμβολικό και το παράδοξο να αναδυθούν μέσα από τις αιφνίδιες αλλαγές παρόντος –παρελθόντος. Προβάλλει στο χώρο αυτό που ο δραματουργός δεν μπορεί παρά να προβάλλει στο χρόνο. Υποκριτικά αυτό που χαρακτηρίζει και τους τρεις ηθοποιούς (οι οποίοι παίζουν και τους 21 ρόλους του έργου!) είναι η απλότητα, η αμεσότητα, η αυθεντικότητα στην ερμηνεία και κυρίως η εκρηκτική τους σκηνική «χημεία». Ο Μάκης Παπαδημητρίου (Τομ), αριστούχος απόφοιτος της δραματικής σχολής του Εθνικού θεάτρου, τιμημένος με το βραβείο Χορν, το 2008, πλάθει μέσα από άφθονο, πηγαίο χιούμορ, αφοπλιστικότητα και αμεσότητα, μια πολύ αμέριμνη και ζεστή ανθρώπινη, χυμώδη παρουσία. Ο ρόλος είναι οικείος στον ηθοποιό, προσαρμοσμένος απόλυτα στο ανεξάντλητα εκφραστικό του σώμα και στο ιδιάζον του θεατρικό δαιμόνιο. Η παρουσία του στη σκηνή, κινητοποιεί έναν ολόκληρο μηχανισμό αντιδράσεων. Αποκαλυπτικές είναι οι Κατερίνα Λυπηρίδου (Εμυ) και Σύρμω Κεκέ (Σάσα) που με σκηνική κι ερμηνευτική άνεση, περνούν από τον έναν ρόλο στον άλλο. Η Κατερίνα Λυπηρίδου με το λονδρέζικο λουκ της κινείται σκηνικά με ανεξάντλητη εσωτερική ενέργεια και ευστοχία. Σκιτσάρει ζωντανές και οικείες δικές μας στιγμές με γνησιότητα και φυσικότητα. Η Σύρμω Κεκέ, με έντονα θεατρικά χαρακτηριστικά αποδίδει τους ρόλους της μέσα από μια ελεγχόμενη φόρμα κίνησης και ρυθμού, που όμως δεν τους προδίδει. Διαθέτει μια αξιοπρόσεκτη σκηνική πειθώ ενταγμένη κάθε φορά στο ύφος του ρόλου της. Η μουσική είναι τόσο πνευματώδης και εφευρετική όσο είναι και η γραφή του Jackson. Η επανάληψη κάποιων μουσικών επιλογών σε καίρια σημεία του έργου, μας οδηγεί αυτόματα στο να υποψιαζόμαστε τι θα επακολουθήσει λόγω των χαρακτηριστικών ρεφρέν. Ο συγγραφέας Ο Daniel C. Jackson, σκοτσέζος θεατρικός συγγραφέας γεννήθηκε το 1980. Το πρώτο του μεγάλο έργο βραβεύτηκε στο Tron Theatre της Γλασκόβης το 2008. Στα έργα του συμπεριλαμβάνονται τα: «The Wall» το οποίο ανέβηκε στο Borderline Theatre Company καθώς και στο Tron Theatre το 2008, το «The Ducky» που παρουσιάστηκε στο Borderline Theatre Company το 2009, το «The Chooky Brae», μια τριλογία γραμμένη για το Borderline Theatre Company, ενώ φέτος (2012) παρουσιάστηκε στο Royal Lyceum Theatre-Edinburgh, το έργο «The Marriage of Figaro», μια διασκευή από το έργο του Μπωμαρσαί. «Η ρομαντική μου ιστορία» ένα έργο που γράφτηκε για το Ραδιόφωνο του BBC Radio 4, έκανε την πρεμιέρα του στο φεστιβάλ του Εδιμβούργου το 2010 αποσπώντας το «Scotsman Fringe First Award» και κυριολεκτικά σπάζοντας τα ταμεία στο «Bush Theatre» (Το Bush Theatre του Λονδίνου με ανοιχτή πολιτική πάνω σε ένα πρόγραμμα ανάδειξης νέων συγγραφέων, διαβάζει πάνω από 1.000 χειρόγραφα κάθε χρόνο ψάχνοντας για συναρπαστικές νέες φωνές που διηγούνται ιστορίες με σύγχρονο πνεύμα και με δικό τους ύφος και πάθος, έργα προκλητικά, αλλά και διασκεδαστικά). Έκτοτε, «η ρομαντική μου ιστορία» έχει φτάσει ως την Αμερική και την Αυστραλία, παντού με μεγάλη επιτυχία. Λίγα λόγια για το θέατρο του «Νέου Κόσμου» Ιδρύθηκε το 1995 (με την επωνυμία «Νέα Σκηνή Τέχνης) με πρωτοβουλία του σκηνοθέτη και ηθοποιού Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και επιχορηγείται από το ελληνικό Υπουργείο Πολιτισμού. Το 1997 απέκτησε τη δική του μόνιμη στέγη, με τρεις θεατρικές αίθουσες. Εκεί έχουν ανεβεί κλασικά ευρωπαϊκά έργα (Mπύχνερ, Tσέχοφ, Λόρκα, Στρίντμπεργκ, Mπέκετ κ.ά.) αλλά και πολλά έργα νέων συγγραφέων, ελλήνων και ξένων (Pέιβενχιλλ, Mακ Nτόνα, Mπαίρφους, Στήβενς κ.ά.). Το Θέατρο του Νέου Κόσμου ενδιαφέρεται για τον κοινωνικό και πολιτικό ρόλο της τέχνης, κάτι που επηρεάζει όχι μόνο το ρεπερτόριο που επιλέγει αλλά και άλλες πρωτοβουλίες του: έχει ανεβάσει παραστάσεις με συντελεστές μετανάστες από άλλες χώρες που ζουν στην Ελλάδα (Εμιγκρέδες, Ένας στους δέκα) κι επίσης διατηρεί μια κινητή μονάδα που παίζει θέατρο για παιδιά που νοσηλεύονται σε νοσοκομεία και ιδρύματα. Θέλει να είναι ανοιχτό σε νέους δημιουργούς: συγγραφείς, σκηνοθέτες, μουσικούς σκηνογράφους κλπ. Δίνει επίσης σημασία στο συλλογικό πνεύμα και στην ατμόσφαιρα οικειότητας και ελευθερίας, που τα θεωρεί βασικά θεμέλια της δημιουργικότητας.
Μετάφραση: Κοραλία Σωτηριάδου Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος Σκηνικά-Κοστούμια: Μαργαρίτα Χατζηιωάννου Μουσική επιμέλεια: Νέστωρ Κοψιδάς Επιμέλεια κίνησης: Ζωή Χατζηαντωνίου Βίντεο: Παντελής Μάκκας Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης Παίζουν: Μάκης Παπαδημητρίου Κατερίνα Λυπηρίδου Σύρμω Κεκέ
Θέατρο «Αυλαία» Πλατεία ΧΑΝΘ Θεσσαλονίκη Κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 20:30.
Τιμές εισιτηρίων: Κανονικό 15€. Φοιτητικό/ανέργων 12€. Κάθε Πέμπτη, γενική είσοδος 10€. Τηλέφωνο: 2310 237700 |