Ανοιξιάτικη Θύελλα

του Τένεσι Ουίλιαμς

«Η μεγαλύτερη μου οδύνη είναι η αξιοπρέπεια»

Το πρωτόλειο αυτό έργο του Ουίλιαμς με πρωτότυπο τίτλο «Spring Storm» γράφτηκε το 1937 όταν ο συγγραφέας ήταν 26 χρονών και περιλαμβάνει στην πρωτογενή τους μορφή αρκετά από τα μοτίβα σχέσεων που θα συναντήσουμε αργότερα στην δραματουργία του παραλλαγμένα όπως οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, οι εσωτερικές συγκρούσεις κι ανασφάλειες, η επιβολή μιας ισχυρής προσωπικότητας προς μία πιο αδύναμη, οι επιπτώσεις του κοινωνικού περίγυρου στα προσωπικά δράματα κι οι ταξικές προκαταλήψεις. Το πολυπρόσωπο έργο, το οποίο ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και για δεύτερη, στην Ευρώπη, διαθέτει μια ενδιαφέρουσα εξελικτική δομή κι αξιόλογους πολυεπίπεδους χαρακτήρες αλλά όπως σχεδόν όλα τα πρωτόλεια διατρέχεται από μακρόσυρτους διαλόγους και μονολόγους που κάνουν κουραστική την παρακολούθησή του, αμβλύνοντας ταυτόχρονα τις κρίσιμες αιχμές της δράσης και τις αποκαλυπτικές ατάκες που χάνονται μέσα σ’ ένα πλήθος θεωρητικών σκέψεων κι αναλυτικών εκμυστηρεύσεων.

Η ηρωίδα, η νεαρή αριστοκράτισσα Χέβενλι  πιέζεται από την φιλόδοξη κι άτεγκτη μητέρα της να παντρευτεί τον γαλαζοαίματο Άρθουρ ενώ είναι ερωτευμένη με έναν ταπεινής καταγωγής νεαρό, τον Ντικ. Ο Άρθουρ, καθαρόαιμος διανοούμενος, με μια θύελλα εγκλωβισμένη μέσα του που δεν λέει να ξεσπάσει, είναι η πιο ενδιαφέρουσα και πολύπλευρη προσωπικότητα του έργου και κρυφό αντικείμενο πόθου της -χαμηλών τόνων- βιβλιοθηκάριου Βέρθας. Δράμα σχέσεων και χαρακτήρων που σε ένα πρώτο επίπεδο συγγενεύει με τα αντίστοιχα του Τσέχωφ επικεντρώνοντας στην αδυναμία των ανθρώπων να διεκδικήσουν τις επιθυμίες τους είτε λόγω χαρακτήρα είτε εξ αιτίας του κοινωνικού περίγυρου και θίγοντας το ζήτημα των ταξικών συγκρούσεων σε μια περίοδο λίγο πριν τον 2^ο Παγκόσμιο πόλεμο, που ήδη η αίγλη του αριστοκρατικού Νότου έχει θαμπώσει. Ο τρόπος όμως με τον οποίο το διαχειρίζεται ο συγγραφέας του 20^ου αιώνα από το Μισσισίπη διαφοροποιείται αρκετά από εκείνον του Ρώσου δραματουργού. Ο Ουίλλιαμς ταυτίζεται συγκινητικά με τους γυναικείους χαρακτήρες, αντιλαμβάνεται τον κόσμο μέσα από μία βαθειά ταραχή, υποτάσσεται στην καταδυνάστευση και την υπονομεύει με ολέθρια καταβύθιση στον εσωτερικό κόσμο του, αντιλαμβάνεται την μοιραιότητα μέσα από την μελαγχολία της αναπότρεπτης φθοράς των πάντων, συντρίβεται από τις επιταγές ενός στυγνού κοινωνικού περίγυρου, οδηγεί την αντίδραση στην κόψη της αυτοκαταστροφής. Εδώ θα λέγαμε πως έντονες υπάρχουν ομοιότητες με τον Λόρκα και τις δικές του ηρωίδες, γυναίκες που επιβάλλουν την μητρική τους εξουσία και νεαρά πλάσματα που καλούνται να ευνουχίσουν τους πόθους τους και να ακολουθήσουν ανελέητους, αβάσταχτους κώδικες συμπεριφοράς. Η σωματικότητα του ομοφυλόφιλου συγγραφέα που έπλασε συγκλονιστικούς γυναικείους χαρακτήρες, η καταδυνάστευση κι η απεγνωσμένη αντίσταση στους καθιερωμένους κώδικες αξιών, η αιχμηρότητα των πόθων, ο εσωτερικός διχασμός, η ασφυχτική πίεση κι η αίσθηση της απώλειας διακρίνονται έντονα και σ’ αυτό το πρώτο του έργο καθορίζοντας τις συμπεριφορές των ηρώων, τις συγκρούσεις και τις ανατροπές.

Ο Χριστοφιλάκης έστησε στον λιτό κι ατμοσφαιρικό εργοστασιακό χώρο του «Τεχνόπολις» μια έντονα εικαστική παράσταση με διακριτά όλα τα στοιχεία του έργου μέσα από στυλιζαρισμένη κινησιολογία και διαυγή, εμπνευσμένα, σημασιολογικής υφής, ευρήματα. Ο λειτουργικός σκηνικός χώρος, ένα τεράστιο, μακρόστενο τραπέζι έγινε το επίκεντρο των πολλαπλών δράσεων ενισχύοντας τον συμβολικό χαρακτήρα της σκηνοθεσίας και χρησιμεύοντας άλλοτε σαν οικογενειακό στάτους, άλλοτε σαν πασαρέλα προσώπων κι αισθημάτων, άλλοτε σαν ποτάμι ή δρόμος, άλλοτε σαν παγίδα, άλλοτε σαν προκάλυμμα μαζί και τάφος κι άλλοτε σαν παρωδία μεγαλοαστικού σαλονιού. Ο νεαρός σκηνοθέτης κίνησε με άνεση τους ηθοποιούς του στο χώρο επιβάλλοντάς τους μια χορογραφημένη ερμηνεία η οποία έχοντας εξαιρετικό ενδιαφέρον ως πρόθεση, δεν ήταν πάντα αρκετά καλά χωνεμένη από τον θίασο ώστε να ανοίγει διόδους προς τις ερμηνευτικές και κινησιολογικές εκρήξεις.

Ο θίασος λειτούργησε σαν ένα σύνολο κι οι υπόλοιποι ηθοποιοί, συχνά πλαισίωναν εκείνους που βρίσκονταν κάθε φορά στο επίκεντρο της δράσης σαν ένας καλοκουρδισμένος χορός τραγωδίας. Πειθαρχημένοι και τεχνικά επαρκείς ακολούθησαν με όση περισσότερη συνέπεια μπορούσαν το όραμά του σκηνοθέτη, προσφέροντάς μας  στιγμές εικαστικής μαγείας κι αυθεντικής υποκριτικής ποιότητας. Ξεχωρίζω τον Φεζολάρι ο οποίος επιδίωξε και πέτυχε να αποδώσει μέσα από την ώριμη, πολλαπλών αποχρώσεων ερμηνεία του, έναν αμφίσημο χαρακτήρα, μελαγχολικό, εσωστρεφή και με ισχυρές, οδυνηρά ελεγχόμενες, ψυχικές συγκρούσεις. Η παράσταση αποτελεί μια ευρωπαϊκού χαρακτήρα πρόταση και δεν θα σας κουράσει αφού ο σκηνοθέτης επεξεργάστηκε την δραματουργία μειώνοντας τον υπερβολικό χρόνο του έργου σε 120 μεστά και περιεκτικά λεπτά.

Σκηνοθεσία: Βασίλης Χριστοφιλάκης
Mετάφραση: Βασίλης Χριστοφιλάκης - Νάντια Περιστεροπούλου
Φωτισμοί: Βασίλης Χριστοφιλάκης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Λύδια Χρόνη
Φωτογραφίες: Sotiria Psarou
Παραγωγή: «Το Θέατρο της Αλήθειας»
Διεύθυνση Παραγωγής: Ελένη Πετρίτση

Παίζουν: Mαρία Μπεληγιάννη

Παναγιώτης Εξαρχέας

Ένκε Φεζολλάρι

Κωνσταντίνα Μαργαρίτα Καστρινού

Τάσος Καρακύκλας

Νατάσα Οικονομόπουλου

Γεωργία Μαυρογεώργη

Βούλα Στυλιανού Τάκαλου

Νάντια Περιστεροπούλου

Τεχνόπολις

Πειραιώς 100 και Περσεφόνης

Γκάζι

Τηλέφωνο: 210 3461589

http://www.athens-technopolis.gr/

Παρασκευή και Σάββατο στις 21.00
Κυριακή στις 20.00

Διάρκεια: 120΄ με ένα διάλειμμα

Έως 28.01.2012

Γενική είσοδος: 18€
Για φοιτητές, ανέργους και νέους έως 26 ετών: 14€
Για groups 10 ατόμων και πάνω: 12€

Το Θέατρο της Αλήθειας είναι με μια εταιρία με άλλες δύο παραγωγές στο ενεργητικό της (Ο Κυνηγός, σκην. Βασίλης Χριστοφιλάκης, Θέατρο Πορεία και Φάντο και Λις, σκην. Βασίλης Χριστοφιλάκης, Θέατρο Ροές) και τώρα κάνει τα πρώτα της βήματα να δημιουργήσει μια σταθερή καλλιτεχνική βάση νέων ανθρώπων, με στόχο το νέο εναλλακτικό ρεπερτόριο.