Reality

της Άννας Καραμπά

Η Άννα Καραμπά επιχειρεί μέσα από το έργο της αυτό να προσεγγίσει τις δομές μιας παράξενης οικογένειας, όπως παράξενες αποδεικνύεται πως είναι τελικά όλες οι οικογένειες στο μεταίχμιο εικοστού με εικοστό πρώτο αιώνα, τουλάχιστον όσον αφορά την θεατρική τους προσέγγιση. Ο πατέρας, ο γιος κι η κόρη φαίνεται να συμμετέχουν σ’ ένα τηλεοπτικό ρεάλιτι αν και στην πραγματικότητα δεν βρίσκονται απόλυτα στο ίδιο χωροχρονικό πλαίσιο. Η μητέρα απούσα, έχει πεθάνει εδώ και χρόνια υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες για τις οποίες πιθανώς να είναι υπεύθυνος ο σύζυγός της, ο οποίος έχει καταδικαστεί ωστόσο για την πράξη του αυτή σε φυλάκιση.

Η κόρη, ευμενής και προστατευτική, μέσα από το ασυνειδητοποίητο οιδιπόδειο της προς τον πατέρα, τον αθωώνει χωρίς όμως και να τον απενοχοποιεί πλήρως. Ο γιος, επαναστατημένος αλλά και τρομοκρατημένος από τις αντιφάσεις του, τον καταδικάζει ενώ όμως ταυτόχρονα διερευνά διαρκώς τους κώδικες επικοινωνίας μαζί του και με την αδελφή του. Και οι τρεις τους επιχειρούν μέσα από μια σειρά ασαφών διαλόγων να αντιληφθούν το τραύμα τους, την δυναμική των εσωτερικών αλληλεπιδράσεών τους και τις απροσδιόριστες προοπτικές της μελλοντικής τους εξέλιξης, ελπίζοντας να «γίνουν καλά» για να είναι οι νικητές του τηλεοπτικού παιχνιδιού. Αμφιβάλλοντας για τα αισθήματά τους, για τις προθέσεις τους για την συνεκτικότητα των δεσμών τους αλλά και για την εξέλιξη του ρεάλιτι μια και φαίνεται στην πορεία πως μάλλον έχουν μυστηριωδώς εγκαταλειφθεί, τα δύο αδέλφια επιχειρούν διαρκώς κρούσεις προς τον ευάλωτο αλλά και απόμακρο πατέρα που δεν είναι σε θέση να διευθετήσει την επικοινωνία με τα παιδιά του παρά μόνο μέσα από ασυνάρτητες αναμνήσεις και ήπιες συγκινησιακές εξάρσεις, έχοντας να αντιμετωπίσει και τις δικές του τραυματικές εμπειρίες. Οι τρεις έγκλειστοι, πλάι σε μια παραλία που δυναμιτίζει, επιχειρώντας να αφυπνίσει, μνήμες του παρελθόντος, στο έλεος της κάμερας αλλά και του σκοτεινού τους κοινού παρελθόντος, υπό την επήρεια φαρμάκων αλλά κι απρόβλεπτοι, φρενάρουν εν τέλει τις διαδικασίες, υπονομεύοντας ίσως τις ακροαματικότητες αλλά αποδεικνύοντας πως διαθέτουν και μια αδάμαστη αντοχή στην αντιξοότητα και στον τρόμο του κενού τους. Ενδιαφέρουσα σύλληψη που όμως στην εφαρμογή της αποδεικνύεται δραματουργικά αδύναμη και δεν καταφέρνει ούτε τους χαρακτήρες, ούτε τη δράση να ορίσει, παρά τον ενδιαφέροντα ελλειπτικό διάλογο και την καίρια εκκρεμή έκβαση του φινάλε.

Οι Μαζιώτης και Μπρανίδου που έδρασαν ζωντανά επί σκηνής, απέδωσαν τους ρόλους τους ελλειπτικά αλλά δεν είχαν και τα ερείσματα για βαθύτερες προσεγγίσεις αφού δεν τους δίδεται διαυγής η εσωτερική γεωγραφία των χαρακτήρων και δεν αποσαφηνίζεται η νοηματική των δράσεων. Ενδιαφέρον το σκηνοθετικό εύρημα της παρουσίας του πατέρα όχι ζωντανής αλλά σε βίντεο, έτσι ώστε να είναι αδύνατη η σωματική τους αλληλοδιάδραση και εξαιρετική η ερμηνεία του Μαυροματάκη ο οποίος με αφοπλιστική λιτότητα και συγκινησιακή αυτοσυγκράτηση, ανέδειξε και την νευρωτική εσωστρέφεια και την ψυχική αποδιοργάνωση του ήρωα.

Σκηνοθεσία: Χριστίνα Χριστοφή

Φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας

Σκηνοθέτης video: Γιάννης Μπουγιούκας

Σκηνικά: Δήμητρα Παναγιωτοπούλου

Μουσική: Ιωσήφ Μπαγετάκος

Βοηθός σκηνοθέτη: Καλλιόπη Ξανθοπούλου

Παίζουν: Δημήτρης Μαζιώτης

Μαρία Μπρανίδου

Μανώλης, Μαυροματάκης (σε απ’ ευθείας σύνδεση)

Θέατρο 104 Θέατρο Κέντρου Λόγου & Τέχνης

Θεμιστοκλέους 104

Εξάρχεια

Τηλέφωνο: 210 3826185

Παραστάσεις: Πέμπτη- Σάββατο στις 21.30 μ.μ.

Έως τις 2 Ιουνίου

Εισιτήριο: € 15

Διάρκεια: 70'