Σχετικά άρθρα
| AMADEUS |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαριαλένα Κωτσάκη | ||||
| Σάββατο, 30 Απρίλιος 2011 18:12 | ||||
|
A M A D E U S του Peter Shafer
Στην Αυστρία του 1781 μεσουρανεί ο Αντόνιο Σαλιέρι, ο μόνος συνθέτης μουσικής της Αυστριακής αυλής και του Ιωσήφ του Β’, επιστήθιος φίλος του αναποφάσιστου αυτοκράτορα, ο οποίος δεν αποφασίζει για τίποτα, χωρίς την έγκριση του αρχιμουσικού του. Όμως μια μέρα καταφθάνει στην Αυστρία ο φέρελπις νέος Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, μόλις δεκάεξι ετών, του οποίου η φήμη προηγείται της ίδιας του της άφιξης! Έτσι ξεκινάει το έργο «Αμαντέους» του Πίτερ Σάφερ, (δίδυμου αδελφού του Άντονι Σάφερ, συγγραφέα του «Sleuth») που παίχτηκε στο θέατρο «Βρετάνια» και αναμένεται να επαναληφθεί με την έναρξη της φθινοπωρινής σεζόν.
Η υπόθεση
Ο Σαλιέρι απολαμβάνει την μουσική κυριαρχία του στην Αυστρία, παντρεμένος με μια απαθή γυναίκα και διατηρώντας ένα καταπιεσμένο ερωτικό πάθος για μια μαθήτρια του, την Κατερίνα. Διάγει βίο μετριοπαθή, ήσυχο και πάντα σύμφωνο με τις επιταγές του θελήματος του Θεού, το οποίο και ακολουθεί πιστά, μιας και θεωρεί πως είναι ο μόνος εκλεγμένος εκπρόσωπος του Θεού, που έχει το ταλέντο να μετουσιώνει το λόγο Του σε μουσική για να Τον επικοινωνεί με τον κόσμο! Τι γίνεται όταν εμφανίζεται ένας νεαρός με μεγαλύτερο ταλέντο από το δικό του; Φυσικά πόλεμος! Ανηλεής! Που θα’ χει έναν νικητή και έναν νεκρό. Με το «αθώο» πρόσχημα της φιλίας ο Σαλιέρι προσεγγίζει τον Μότσαρτ και καταφέρνει να γίνει άνθρωπος της εμπιστοσύνης του. Ο Μότσαρτ είναι πολύ νέος, έφηβος σχεδόν, είναι ένα παιδί που τα βλέπει όλα σαν παιχνίδι μ’ εκείνη την αφέλεια και την έπαρση που δικαιολογείται από την νεότητα του. Εκεί είναι που εμφανίζεται ο Σαλιέρι και με ύπουλο τρόπο αποσπάει από τον νεαρό έναν λίβελο εναντίον του πατέρα του, για να του αποκαλύψει στη συνέχεια μια τρομακτική αλήθεια, πως ο πατέρας του πέθανε. Έτσι για τον Μότσαρτ θρυμματίζονται τα «χρόνια της αθωότητας» και γεννιούνται οι τύψεις. Τώρα πια δεν μπορεί παρά να μετανιώνει μια ζωή για ότι έκανε και είπε. Βέβαια ο Σαλιέρι δεν σταματά εκεί, προχωράει από ραδιουργία σε ραδιουργία, ξεχνάει παντελώς τον πρότερο βίο του και αποφασίζει να αποκτήσει όλα όσα είχε στερηθεί, απελευθερωμένος και επικίνδυνος αφού δεν γνωρίζει πια όρια... Έτσι ανακαλύπτει στα μύχια της ψυχής του, κάποιον άλλον. Τον εσώτερο, τον σκοτεινό εαυτό του! Όσο πιο πολύ παρεκκλίνει, τόσο πιο πολύ προκαλεί τον Θεό, που μέχρι τότε πίστευε. Κι αρχίζει να αναρωτιέται: Γιατί ο παντογνώστης και δίκαιος δυνάστης του δεν τον τιμωρεί; Αφού είναι κακός και το ξέρει. Η πίστη του διασαλεύεται κι η ψυχική του ισορροπία καταρρέει. Ο Θεός όμως τον αγνοεί, τον αφήνει να παίξει το παιχνίδι του μέχρι το τέλος, χωρίς καμία τιμωρία, καμία νέμεση. Υπάρχει ωστόσο πόνος και μάλιστα βαθύς. Σ’ όλη την διάρκεια της ηθικής του αυτοκτονίας, είναι ο μόνος που έχει την επίγνωση πως κάθε κομμάτι που γράφει ο Μότσαρτ είναι ένα ακόμα αριστούργημα που θα μείνει στην αιωνιότητα. Ο πετυχημένος συνθέτης έχει την ικανότητα να αναγνωρίζει τις εξαιρετικές ποιότητες στην ύψιστη τέχνη της μουσικής κι άρα είναι καταδικασμένος να αντιλαμβάνεται επίσης πως αυτός, σε αντίθεση με τον μισητό του αντίπαλο, ανήκει στην μετριότητα! Τελικά, ανεξάρτητα από τον Θεό, που πιστεύει ο καθένας, υπάρχει ένας Θεός από τον οποίο δεν μπορεί να ξεφύγει κανένας μας. Είναι μέσα μας και είναι ο εαυτός μας!
Η παράσταση
Ο Δημήτρης Λιγνάδης σκηνοθέτησε την παράσταση με υποδειγματική μαεστρία και αξιοποιώντας όλες τις κατακτημένες τεχνικές του. Χρησιμοποιώντας εναλλαγές στην ρυθμολογία της παράστασης και αυξομειώνοντας τις εντάσεις σε αντιστοιχία με οικείες μουσικές φόρμες των κλασσικών της Αναγέννησης, προσδίδει στην σκηνική δράση μια εσωτερική δυναμική απόλυτα εναρμονισμένη με την αντιστικτική δομή της δραματουργίας. Σπουδαίο ρόλο όσον αφορά την ανάδειξη του παραστασιακού υλικού έπαιξαν τα αποσπάσματα από τις όπερες του Μότσαρτ «Οι γάμοι του Φίγκαρο», «Απαγωγή από το σεράι», «Ο μαγεμένος αυλός» καθώς κι από το μισοτελειωμένο του Ρέκβιεμ. Η Εύα Νάθενα δημιούργησε ένα ατμοσφαιρικό σκηνικό που εναρμονίστηκε θαυμάσια με τα λειτουργικά βίντεο. Τα κοστούμια της ενώ υπέβαλλαν την ατμόσφαιρα της εποχής, ήταν λειτουργικά και εύχρηστα. Ο Δημήτρης Λιγνάδης ενσαρκώνει τον Σαλιέρι με έξυπνο τρόπο αναδεικνύοντας την ψυχικές μεταπτώσεις του ήρωα με αστείρευτη ενέργεια. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης ερμηνεύει χαριτωμένα τον Μότσαρτ εμμένοντας στην παιδικότητα και το χιούμορ του νεαρού ήρωα και κερδίζοντας τις εντυπώσεις. Η Δανάη Σκιάδη δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα περσόνα στο ρόλο της Κονστάνζ, της νεαρής γυναίκας του Μότσαρτ. Τέλος, ο Γεννάδιος Πάτσης υποδύεται τον αναποφάσιστο αυτοκράτορα με ιδιαίτερα κωμικό τρόπο. Εν κατακλείδι, μια λαμπερή και προσεγμένη παράσταση που θα προσελκύσει το πλατύ κοινό!
Μετάφραση: Αλέξανδρος Κοέν Θέατρο ΒΡΕΤΑΝΙΑ Πανεπιστημίου 7 Ημέρες παραστάσεων:
Οι παραστάσεις έχουν ολοκληρωθεί για φέτος και θα συνεχιστούν με την έναρξη της φθινοπωρινής σεζόν. |
