Fairytales

των Ζωής Ξανθοπούλου και Μάρκου Σαρρή

Σε μια αυλή από εκείνες που κρύβονται πίσω από τοίχους, μικρή και σκεπασμένη μ’ ένα κιόσκι όπου σκαρφάλωνε το αμπέλι, μια φορά κι ένα καιρό, την περασμένη εβδομάδα, βρεθήκαμε αψηφώντας την πηχτή ζέστη, γιατί μας υποσχέθηκαν πως θα μας διηγηθούν παραμύθια. Σαν σε μυστική σύναξη, οι έξι ηθοποιοί, ξεδίπλωσαν με πολλούς και διαφορετικούς, αλλά πάντα ευφάνταστους τρόπους τα σπαράγματα στοιχειωμένων, αρχετυπικών μύθων. Συναντήσαμε τους γνωστούς κι αγαπημένους μας ήρωες, αυτούς που άλλοι γνωρίσαμε μέσα από τις γλαφυρές διηγήσεις των γιαγιάδων μας κι άλλοι, λιγότερο τυχεροί, αναζητήσαμε σε βιβλία με φτηνά εξώφυλλα και μπογιατισμένες ζωγραφιές που ξετρυπώναμε κάτω από σχολικά εγχειρίδια στο χαρτοπωλείο της γειτονιάς μας. Η Σταχτομπούτα, οι κακές αδελφές κι η μητριά, μια καλή νεράιδα, το τέρας, η χιονάτη κι άλλοι οικείοι σύντροφοι των παιδικών μας χρόνων, ξεφύτρωσαν πίσω από κλειστές πόρτες, κι άρχισαν να διηγούνται ιστορίες, να τις ενσαρκώνουν, να τις ανατρέπουν, να ξεσπάνε σε ερωτήματα χωρίς απαντήσεις και να μας τραγουδούν παλιομοδίτικες, νοσταλγικές μελωδίες. Οι ήρωες αυτοί είχαν κάτι από την αχλύ του παρελθόντος αλλά έφεραν νέα πρόσωπα, παράδοξες σιλουέτες, μυστήρια ενδύματα, νευρωτικές συμπεριφορές, ζαβολιάρικες κι υπονομευτικές αντιδράσεις. Ήταν όμορφοι, πολύ πιο όμορφοι από τις εξιδανικευμένες ζωγραφιές των παλιών μας βιβλίων ή τις περιγραφές των παραμυθάδων μας κι επίσης πιο όμορφοι από τις ωραιοποιημένες φιγούρες των καρτούνς του Ντίσνευ. Ήταν αληθινοί, με μπόλικη σάρκα και οστά, άλλοτε ιδρωμένοι, άλλοτε μελαγχολικοί, άλλοτε γεμάτοι ένταση, ανταγωνιστικοί, φλύαροι, κεφάτοι, τρομαγμένοι, απορημένοι ή δραστήριοι, φτιαγμένοι από το υλικό των πραγματικών μύθων που δεν είναι παρά ωμά κομμάτια της απτής μας πραγματικότητας, όταν αυτή μπολιάζεται με φαντασία, χιούμορ, αυθεντικότητα και τρελό κέφι για ζωή.

Η μυθοπλασία που διακόπτονταν διαρκώς για να εισχωρήσει η μία δράση μέσα στην άλλη, ήταν εμπνευσμένη αλλά χρειαζόταν μια πιο σοφή εσωτερική δόμηση ώστε να αξιοποιηθεί στο έπακρο η πολύ ενδιαφέρουσα, φαινομενικά άναρχη πλοκή της. Οι αρχετυπικοί ήρωες διαστρέβλωναν με ευρηματικότητα και χιούμορ τις φιγούρες τους, δημιουργώντας εντυπωσιακές σεκάνς και επιχειρώντας διαρκώς ξεκαρδιστικές ανατροπές των προτύπων τους.

Η σκηνοθεσία, σε γοργούς ρυθμούς αναδείκνυε τα κωμικά στοιχεία και ενέτεινε τους ρυθμούς, προσφέροντας ένα καλά ερμηνευμένο, σφιχτό θέαμα. Εκμεταλλεύτηκε όλους τους χώρους που περιέβαλλαν την μικρή αυλή και με την συνδρομή των εμπνευσμένων φωτισμών δημιούργησε ενδιαφέρουσες επί μέρους ατμόσφαιρες που πλούτισαν την δράση, αφυπνίζοντας διαρκώς το ενδιαφέρον του θεατή κι οξύνοντας τις σκηνικές εντάσεις. Οι ηθοποιοί, με αξιόλογα ερμηνευτικά προσόντα, πειθάρχησαν υποδειγματικά στα σκηνοθετικά ευρήματα, ενισχύοντας τους ρυθμούς με τις ερμηνείες τους και αναδεικνύοντας στο έπακρο τις δραματουργικές συλλήψεις.

Οι παραστάσεις θα συνεχιστούν μέχρι την επόμενη Κυριακή, την πρώτη μέρα του Αυγούστου.  Μια θαυμάσια ιδέα για έξοδο από τα σπίτια και τις πραγματικότητες όλων εκείνων που επιμένουν να παραμένουν στην πόλη παρά τον καύσωνα και να ανακαλύπτουν την κρυμμένη της μαγεία. Αυτήν που διαρρέει νοσταλγικά ανάμεσα στις ρωγμές του ήσυχου σκοταδιού,  στολισμένη με  θραύσματα από αόρατες μουσικές άλλων εποχών, την παραμυθένια μαγεία μιας εμπνευσμένης παράστασης μακριά από τον θόρυβο του κοσμικού Ηρωδείου και μια ολοκαίνουργια σελήνη ανάμεσα στις μισογκρεμισμένες κολώνες, αρχαίων ναών.

Κείμενα – σκηνοθεσία: Ζωή Ξανθοπούλου – Μάρκος Σαρρής

Φωτισμοί: Σοφία Αλέξιάδου

Μουσική επιμέλεια : Σάκης Βαργεμτζίδης

 Παίζουν:  

Μαρία Ανδρικοπούλου

Βασιλεία Ιγγλέση

Δημήτρης Κουρέας

Σταύρος Μπαφέτης

Αννίτα Καπουσίζη

Μάρκος Σαρρής.

Παραγωγή:      Αθηναϊκή Μυθοποιία 

« Βρυσάκι »

Βρυσακίου 17, Μοναστηράκι