Jesus Christ Superstar

Λιμπρέτο: Tim Rice

Μουσική σύνθεση: Andrew Lloyd Webber

Η ροκ όπερα που ανέβηκε πρώτα στο Broadway theatre και μετά στο Westend του Λονδίνου, έχει παιχτεί σε 42 χώρες και έχει μεταφραστεί σε 20 διαφορετικές γλώσσες ενώ έγινε και κινηματογραφική ταινία το 1973 σε σκηνοθεσία Νόρμαν Τζούισον. Φέτος ανέβηκε ξανά στην Αθήνα (έχει υπάρξει και προηγούμενη παράσταση) σε σκηνοθεσία και απόδοση της Θέμιδος Μαρσέλου, η οποία για κάποιο λόγο έχει σκηνοθετήσει μια σειρά από μιούζικαλ στη χώρα μας, χωρίς όμως να έχω ξεχωρίσει κάποιο από αυτά για την ποιότητα και την σκηνοθετική αλλά και την ερμηνευτική. Είναι αλήθεια πως παρ’ όλο που διαθέτουμε ηθοποιούς με εξαιρετικές φωνητικές και κινησιολογικές ικανότητες το μιούζικαλ δεν έχει ευδοκιμήσει στη χώρα μας, ίσως ακριβώς επειδή δεν χρησιμοποιούνται αυτοί οι ηθοποιοί αλλά κάποια φανταχτερά «ονόματα» της σώου μπιζ με στόχο την εμπορικότητα ώστε να εξασφαλιστεί και η απόσβεση της ακριβής παραγωγής.

Η περφόρμανς αυτή ωστόσο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αξιοπρεπής αν και πολύ απέχει από το να είναι αντάξια της παράδοσης που φέρει η συγκεκριμένη δραματουργία σαν παράσταση αλλά και σαν κινηματογραφική ταινία. Αδυναμία της πολύ ουσιαστική, η ατυχής μεταφορά της στο σήμερα. Το να μεταφέρεις μια δραματουργία στην εποχή σου είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο και επικίνδυνο εγχείρημα. Τα έργα που έχουν μια υπόσταση συντρίβονται και χάνουν την διαχρονικότητα τους όταν μεταφέρονται σε μια άλλη εποχή ακριβώς επειδή η αξία τους έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει και με τις ίδιες τις συνθήκες που τα γέννησαν και την ακριβή απεικόνιση της εποχής τους. Αντικατοπτρίζουν και διαχειρίζονται έναν ολόκληρο κόσμο που τον μεταφέρουν στο χρόνο με αυθεντικότητα, κάτι που τους προδίδει και το ενδιαφέρον διαχρονικά αφού αναδεικνύοντας μια συνθήκη μέσα από τις δυναμικές που την γέννησαν, την καθιστούν συναρπαστική και κρίσιμη σε κάθε εποχή. Όταν όμως αποκόψεις αυτή τη δυναμική από την εποχή της την καθιστάς «ανάπηρη» γιατί οι διαφορετικές συνθήκες θα γεννούσαν σίγουρα μια άλλου τύπου δραματουργία, μέσα από τους νέους κώδικες που κάθε καλλιτεχνική νέα γενιά προτείνει για να εκφράσει τους προβληματισμούς της. Στην περίπτωση αυτής της παράστασης η μεταφορά στο σήμερα έγινε με αδέξιο τρόπο και χωρίς να υπάρχουν καλά μελετημένες αντιστοιχίες.

Ένα ακόμα προβληματικό σημείο της απόδοσης είναι η μετάφραση των στίχων η οποία σε σημεία διαφοροποιεί ακόμα και το νόημα του έργου. Αλλά η σημαντικότερη αδυναμία της παράστασης είναι η διανομή. Ο Σταματάκης ως Ιησούς έχει μια ενδιαφέρουσα φωνή με επιδόσεις στις υψηλές οκτάβες αλλά χωρίς δυναμισμό, εσωτερικότητα και δραματική ποιότητα. Επίσης είναι πενιχρές οι υποκριτικές του ικανότητες. Ο Ματιαμπά έχει αξιόλογα φωνητικά προσόντα αν και όχι οπερετικών απαιτήσεων, διαθέτει και κάποιες υποκριτικές ικανότητες αλλά δεν του έθεσε τα όρια η σκηνοθεσία κι έτσι οδηγείται εύκολα στην υπερβολή υπερτονίζοντας την ψυχοσύνθεση του ήρωα αντί να την υποβάλλει και καταφεύγοντας σε μια ερμηνεία έντονα συναισθηματική που στερεί από τον χαρακτήρα του Ιούδα την αδαμάντινη σκληρότητα ενώ υπονομεύει το βάθος και την ποιότητα των εσωτερικών του αντιφάσεων. Η Αδάμου δεν διαθέτει τα υποκριτικά προσόντα αλλά ούτε και την φωνητική γκάμα για να ανταπεξέλθει στο ρόλο της Μαγδαληνής. Ο Μουτσινάς έρχεται από άλλο έργο κι από άλλη παράσταση και δεν έχει καμία σχέση η περφόρμανς που στήθηκε γύρω του, μ’ αυτή την παράσταση. Επίσης κινησιολογικά και φωνητικά είναι απογοητευτικός ενώ ερμηνευτικά κενός κι επιφανειακός. Ο υπόλοιπος θίασος δεν καταφέρνει να δημιουργήσει ρόλους στην πλειοψηφία του αλλά λειτουργεί σαν ένα απροσδιόριστο, θαμπό σύνολο, με μικρές εξαιρέσεις ενώ φωνητικά, κινησιολογικά και ερμηνευτικά εμφανίζεται τραγικά αδύναμος και τον σώζει μόνο η έξυπνη χορογραφία που επιχειρεί να καλύψει ως ένα βαθμό τις αδυναμίες. Η ενδυματολογική άποψη, μας δίνει πολλά διαφορετικά στοιχεία που δεν δένουν μεταξύ τους. Στα θετικά της παράστασης, η ερμηνεία του Αξιώτη στο ρόλο του Πιλάτου, οι λειτουργικές αλλά όχι και ιδιαίτερα ευφάνταστες σκηνογραφίες, οι εξαιρετικοί φωτισμοί της Μάσχα που δημιούργησαν μαγευτικές ατμόσφαιρες κι η συμπαθητική απόδοση της ζωντανής ορχήστρας υπό την διεύθυνση του Καλούδη, σε μια φτωχή ενορχήστρωση προσαρμοσμένη στις ανάγκες της χαμηλής παραγωγής.

Σκηνοθεσία – απόδοση:Θέμις Μαρσέλλου

Μουσική διεύθυνση - Διδασκαλία ορχήστρας: Ηλίας Καλούδης

Φωνητική διδασκαλία: Δημήτρης Μπουζάνης

Χορογραφία: Άννα Αθανασιάδη

Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη

Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα

Κοστούμια: Παναγιώτα Κοκκορού

Σχεδιασμός video: Κάρολος Πορφύρης

Παίζουν:

Ιησούς: Αιμιλιανός Σταματάκης

Iούδας:  Ησαίας Ματιάμπα

Mαρία Μαγδαληνή: Ήβη Αδάμου και Αντιγόνη Ψυχράμη για συγκεκριμένες παραστάσεις

Ηρώδης: Νίκος Μουτσινάς

Πιλάτος: Βασίλης Αξιώτης

Kαιάφας: Γιώργος Ζαχαρόπουλος

Άννας: Στέλιος Κέλλερης

Σίμων Ζηλωτής: Κωνσταντίνος Φραντζής

Πέτρος: Μάριος Πετκίδης

Χορός: Γιώργος Γιαννίμπας, Απόστολος Κίτσος, Γιάννης Ζαράγκαλης, Αντώνης Βλάχος, Σταύρος Μπέκας, Χάρης Μωσαϊδης, Αιμίλιος Μωσαϊδης, Πέτρος Ιωάννου, Ραφαήλ Κριτούλης, Βαγγέλης Κρανιώτης, Φαίδων Φαρίντ, Μαρία Κοσμάτου, Νία Μπαλάφα, Κατερίνα Κτίστη, Ιωάννα Χυτήρη, Αγγέλα Σιδηροπούλου, Έλενα Στρατηγοπούλου, Αλεξάνδρα Καρακατσάνη

Θέατρο ΑΚΡΟΠΟΛ

Ιπποκράτους 9-11

(Σταθμός Μετρό Πανεπιστήμιο)

Ημέρες και ώρες παραστάσεων:

Τετάρτη 18:30, Πέμπτη  20.00, Παρασκευή 21:00, Σάββατο 18.00 και 21:00,

Κυριακή 17:30 

Διάρκεια: 140’

Εισιτήρια: Τιμές ανά ζώνη: 15 ευρώ, 20 ευρώ, 25 ευρώ, 30 ευρώ, 40 ευρώ

Κρατήσεις: 2103648303 (ώρες ταμείου: 10.00-22.00, εκτός Δευτέρας 10:00-14:00)

Το έργο παρουσιάζεται κατόπιν ειδικής συμφωνίας με την The Really Useful Group Ltd