Σχετικά άρθρα
ΗΤΑΝ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ |
Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
Τετάρτη, 09 Νοέμβριος 2016 18:27 |
Ήταν όλοι τους παιδιά μου του Άρθουρ Μίλλερ Η ιστορία
Το έργο Μια δραματουργία ισχυρή και βασισμένη σε ολοκληρωμένους, πλούσιους σε αποχρώσεις χαρακτήρες, η οποία φέρνει τον θεατή αντιμέτωπο όχι μόνο με τις ηθικές αξίες της κοινωνίας μας αλλά και με την υποκρισία. Ο ήρωας επιλέγει με ανήθικο τρόπο να διασώσει σε δύσκολη στιγμή, την επιχείρησή του θυσιάζοντας ζωές ανθρώπων και καταστρέφοντας τον συνέταιρό του στον οποίο φορτώνει την ευθύνη. Το τίμημα θα είναι βαρύτατο αφού θα χρειαστεί να θυσιάσει όχι μόνο τον φίλο και συνεταίρο του, πατέρα της μνηστής του γιου του εν γνώσει του αλλά και εν αγνοία του, τον ίδιο του το γιο. Το άλλοθι είναι ισχυρό και αφορά την ανάγκη του να προσφέρει ένα μέλλον στην οικογένεια του, μια υγιή επιχείρηση η οποία θα τους εξασφαλίσει. Το μέτρο όμως έχει παραβιαστεί κι ο ήρωας γίνεται τραγικός. Αλήθειες που θα αποκαλυφτούν στην συνέχεια, φέρνουν αντιμέτωπα όλα τα πρόσωπα της ιστορίας αλλά κυρίως τον πατέρα με τις βαρύτατες ευθύνες τους. Η δικαιοσύνη θα απονεμηθεί μόνο όταν εκείνος αποφασίζει να μοιραστεί την μοίρα των θυμάτων του και αυτοκτονεί. Η πράξη του αυτή βέβαια δεν θα επαναφέρει στη ζωή εκείνους που πέθαναν εξ αιτίας του αλλά ορίζει με σαφήνεια και ισχυροποιεί τα μέτρα μιας κοινωνίας, τα μέλη της οποίας μπορούσαν να παραβιάσουν την ηθική της αλλά όχι και να μείνουν ατιμώρητα. Ήταν οι ρομαντικές μέρες του μεταπολεμικού κόσμου (το έργο ανέβηκε τον Ιανουάριο του 1947) όταν στην Αμερική αλλά και στη Δύση οι άνθρωποι οραματίζονταν έναν κόσμο λυτρωμένο από το έγκλημα και το αίμα, έτοιμο για μια νέα αρχή, για το κτίσιμο ενός κόσμου δίκαιου και ηθικού, στον οποίο ο καθένας θα είχε το δικαίωμα να ορίσει τη μοίρα του αλλά και την υποχρέωση να πληρώσει το ανάλογο τίμημα. Κι ωστόσο οι τριγμοί στο αμερικάνικο όνειρο γίνονται αισθητοί, αυτό το ανέφελο, κυριακάτικο πρωινό που ορίζει την εκκίνηση του έργου, προοιωνίζοντας την έλευση ενός άλλου κόσμου, αυτού στον οποίο ζούμε σήμερα, στον οποίο οι δολοφόνοι επικρατούν, πράττοντας χωρίς «έλεος» κι ορίζουν τις μοίρες της ανθρωπότητας, οι τύψεις κι οι ενοχές θεωρούνται σημεία αδυναμίας κι η δικαιοσύνη νοσεί καθώς οι λειτουργοί της έχουν ήδη ξεπουληθεί στους δήμιους της κοινωνίας μας και υπερασπίζονται τα δικά τους συμφέροντα. Στο έργο μπορεί κανείς να διακρίνει ξεκάθαρα και την εικόνα της μεταπολεμικής οικογένειας στην οποία ο πατέρας-σύμβολο ενεργεί απροκάλυπτα υπέρ των απογόνων του, έστω κι αν αυτό μπορεί να προκαλέσει την εξολόθρευση των απογόνων των άλλων κι εν τέλει αποκαθηλώνεται όταν ο πιστός γιος επαναστατεί απαιτώντας έναν πιο ηθικό κόσμο για εκείνον και την οικογένεια του ενώ η μητέρα υποταγμένη αλλά και ισχυρή μέσα από το ενοχικό σύνδρομο που αποτελεί το ισχυρό της όπλο, προσπαθεί να διασώσει την ενότητα και να εξασφαλίσει την επιβίωση της οικογένειας με κάθε τίμημα, έστω και με όπλο την υποκρισία. Ο καπιταλισμός εδώ φαίνεται ακόμα ότι μπορεί να ελεγχτεί αλλά η απειλή ενός μέλλοντος στο οποίο θα στραφεί ενάντια στον άνθρωπο και θα τον υποδουλώσει απογυμνώνοντάς τον από κάθε δυναμική και αξία, υπάρχει σαν ένας υπαινιγμός ο οποίος ορίζεται από την τελευταία φράση του έργου, την φράση της μητέρας: Μην κλαις παιδί μου, δεν φταις εσύ. Ξέχασέ το. Ζήσε. Κι ο απόγονος του δολοφόνου έζησε. Και ξέχασε. Κι έγινε χειρότερος από τον πατέρα του. Και σήμερα στο όνομα του κέρδους, θα εξόντωνε όχι μόνο τον συνεταίρο του ή τον γιο του αλλά κι ολάκερη την ανθρωπότητα… Η ύβρις, σήμερα, σχεδόν 70 χρόνια μετά, δεν οδηγεί στην Νέμεση αλλά στη λήθη κι η ανθρωπότητα, παγιδευμένη στην τρέλα των θεών, δεν μπορεί να εξασφαλίσει πια για τον εαυτό της τίποτε άλλο εκτός από την οριστική της εξόντωση. Ή μήπως όχι; Η παράσταση Ο έμπειρος και ταλαντούχος Μόσχος έστησε μια υποδειγματική παράσταση, σ’ ένα λιτό, αισθητικά άψογο σκηνικό, με μια πλειάδα εξαιρετικών ηθοποιών. Επικέντρωσε στο κείμενο και το ανέδειξε με τον καλύτερο τρόπο μέσα από τις ερμηνείες χωρίς καμία διάθεση εντυπωσιασμού και υπονόμευσης των δυναμικών της δραματουργίας. Δούλεψε σε βάθος τους υποκριτικούς κώδικες προσφέροντάς μας ρεσιτάλ μονολόγων, ισχυρές αντιπαραθέσεις αλλά και ένα σφιχτοδεμένο σύνολο που αναδεικνύει τις δραματικές συγκρούσεις, τις κορυφώσεις, τις ανατροπές και τις λεπτότατες αποχρώσεις του έργου. Οι ρυθμοί είναι θαυμάσια μελετημένοι κι οι κρυμμένες εντάσεις υποδηλώνονται με εύστοχα σκηνοθετικά ευρήματα ενώ οι δεύτεροι ρόλοι έχουν δουλευτεί στην εντέλεια κι οι σεκάνς ακολουθούν η μία την άλλη με μια αριστοτεχνική αλληλουχία. Ο Καταλειφός έπλασε τον Τζο Κέλλερ με προσήλωση και ευαισθησία, δίνοντάς μας έναν πατέρα ο οποίος κινείται διαρκώς ανάμεσα στους δύο πόλους: εκείνον του τρυφερού, ευάλωτου οικογενειάρχη κι εκείνον του στυγνού επιχειρηματία. Η Σακελλαροπούλου ενσαρκώνει μια αντιφατική μητέρα ταυτόχρονα ευάλωτη αλλά κι επικίνδυνη, υποταγμένη αλλά και υπόγεια παρεμβατική, αθώα αλλά και ένοχη, με διαύγεια υποκριτική και θαυμάσια εσωτερική δυναμική η οποία ξεχειλίζει στις έντονες συγκρούσεις και μετατρέπεται σε σπαραγμό στο φινάλε. Ο Βουρδαμής ως Κρις, εξελίσσει θαυμάσια τον ρόλο του, αποδίδοντας εξαιρετικά και την ήπια προσωπικότητα της αρχής και την εκρηκτική αντίδραση στο δεύτερο μέρος. Η Επιθυμιάδη έπλασε μια γοητευτική και ελκυστική Ανν, αθώα κι ευγενική αλλά και με έναν έντονο εσωτερικό δυναμισμό. Θαυμάσιος ο Βασαρδάνης στο ρόλο του Τζωρτζ, δίνει ένα ρεσιτάλ, αποδίδοντας θαυμάσια τον εκρηκτικό ρόλο του αδελφού της Ανν με μια δυναμική είσοδο, μια θαυμάσια μεταστροφή και μια συγκινητική έκρηξη στην κορύφωση του ρόλου του. Ο Καραμπέτσης έπλασε έναν γιατρό ευπροσήγορο αλλά κι απογειωμένο, με χιούμορ, σκηνική άνεση και πειστικότητα. Η Αποστόλου είναι εξαιρετική στο ρόλο-διαμάντι της συζύγου του με την σκηνή του διαλόγου της με την Ανν να «απογειώνεται». Ως Φρανκ ο Τζαβάρας πληθωρικός και εξωστρεφής, δίνει τον χαραχτήρα εύγλωττα και με συνέπεια. Η Πιατά ως Λύντια πλάθει έξοχα μια ανοιχτόκαρδη, δροσερή και συναισθηματική ηρωίδα, αναδεικνύοντας τον ρόλο της με την ζεστή παρουσία της κι αποδίδοντας τις μικρές αποχρώσεις του με εύγλωττα βλέμματα και άνετη, εκφραστική κινησιολογία. Τα κοστούμια αναδίδουν μια αίσθηση εποχής ενώ το σκηνικό είναι εμπνευσμένο, λειτουργικό και πρωτότυπο, με μιαν πολύ ενδιαφέρουσα αισθητική άποψη και υποβάλλει πειστικά την είσοδο και τον κήπο της έπαυλης. Υποβλητικοί οι ήχοι και οι μουσικοί σχολιασμοί, εξαιρετικοί οι φωτισμοί, συντελούν στις επί μέρους ατμόσφαιρες και επιτείνουν τις εντάσεις. Αβίαστη και θαυμάσια δουλεμένη η κινησιολογία, δεν επιχειρεί να εντυπωσιάσει αλλά να υπηρετήσει την σκηνοθεσία αναδεικνύοντας την φυσικότητα και την σκηνική άνεση των ηθοποιών.
Ψυρρή Τηλέφωνο: 2103211750 Τετάρτη 8 μ.μ. Πέμπτη 9 μ.μ. Παρασκευή 8 μ.μ. Σάββατο 6 μ.μ. και 9 μ.μ. Κυριακή 8 μ.μ. Εισιτήρια: 17 ευρώ, ανέργων- φοιτητικό και από 65 και πάνω: 15 ευρώ, Από 4 Νοεμβρίου Διάρκεια: 120’ με διάλλειμα Προπώληση εισιτηρίων: Ticket365.gr, τηλ. 211 1000365, Viva.gr, τηλ. 11876, καταστήματα Public, SevenSpots, MediaMarkt, Ευριπίδης Βιβλιοπωλεία.
|
Τελευταία Ενημέρωση στις Τετάρτη, 09 Νοέμβριος 2016 18:35 |