Σχετικά άρθρα
| ROMEO END JULIET |
 |
 |
| Συντάχθηκε απο τον/την Ιωάννα Γκιούλη |
| Παρασκευή, 25 Μάρτιος 2016 13:54 |
|
Romeo end Juliet του Ουίλιαμ Σαίξπηρ Ακούγεται πολύ δελεαστικός ο συνδυασμός ενός σαιξπηρικού έργου κι ενός τόσο όμορφου και επιβλητικού θεάτρου, όπως το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Αρκετά δελεαστικός ώστε ν’ αφιερώσεις το σαββατόβραδό σου σ’ ένα τέτοιο θεατρικό ταξίδι. Έτσι κι εγώ δεν μπόρεσα ν’ αντισταθώ σε μια τόσο ελκυστική πρόταση και παρακολούθησα την παράσταση Romeo end Juliet (μετάφραση: Ρωμαίος τέλος Ιουλιέτα) στο ΔΘΠ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου. Διαβάζοντας το όνομα του κυρίου Ρήγου αντιλαμβάνεται κανείς πως δεν πρόκειται για ένα κλασικό ανέβασμα του πολυπαιγμένου σαιξπηρικού δράματος αλλά για μια νέα σκηνοθετική ματιά. Πολυάριθμοι σκηνοθέτες έχουν παρουσιάσει τη δική τους εκδοχή του γνωστού έργου του Σαίξπηρ, όπως ο Κώστας Γάκης με την εξαιρετική του σκηνοθεσία στο Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2, δείχνοντας πλήρη σεβασμό στο κείμενο. Όμως το έργο ατύχησε στα χέρια του κυρίου Ρήγου, όπως και το σαββατόβραδό μου. Όταν ανεβαίνει μια παράσταση οφείλει να έχει κάτι να πει στον θεατή και να έχει να του προσφέρει κάτι περισσότερο από το θεαθήναι, τον εντυπωσιασμό και την υποτιθέμενη πρωτοπορία. Η σκηνοθεσία δεν φαίνεται να έχει κάτι νέο να πει, παρουσιάζονταςτο έργο του Σαίξπηρ απλά σαν ένα έργο που αποθεώνει την σεξουαλικότητα και προβάλλει το σεξ ως την μοναδική κινητήρια δύναμη των πραγμάτων. Η όποια πολιτική διάσταση περιέχει, είναι ανύπαρκτη, παρόλο που ο σκηνοθέτης υποστηρίζει στο σημείωμά του πως ο έρωτας του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας είναι μια πράξη «βίας ενάντια στη βία της εξουσίας». Ο σκηνοθέτης υποστηρίζει πως υπάρχει πολλή σκληρότητα στο έργο του Σαίξπηρ, κι έτσι επέλεξε να το μεταφέρει σ’ ένα σκοτεινό, αστικό τοπίο της σύγχρονης εποχής, με μια ροκ αισθητική, που μας θυμίζει έντονα το μιούζικαλ West Side Story. Σταθερό σκηνικό της παράστασης αποτελεί ένα εγκαταλελειμμένο αυτοκίνητο, που δεν έχει καμιά λειτουργικότητα, ενώ μια εξαιρετικά εμπνευσμένη κατασκευή από σίδερο και plexiglass αναπαριστά το δωμάτιο και τη βεράντα της Ιουλιέτας. Τα σκηνικά σε συνδυασμό με τον φωτισμό και τα παιχνιδιάρικα κοστούμια δημιουργούν εκπληκτικές εικόνες, μοναδικό θετικό στοιχείο της παράστασης, μαζί με τη σοπράνο Άρτεμη Μπόγρη στον ρόλο της παραμάνας, στοιχεία που εξυπηρετούν τον εντυπωσιασμό που προφανώς επιδιώκει ο σκηνοθέτης. Όλη η παράσταση είναι ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων στοιχείων: μέσα στην ροκ αισθητική η παραμάνα- σοπράνο μοιάζει να έχει έρθει από άλλο έργο, η μετάφραση του Δ. Βικέλα, όσο ποιητική και να είναι, δεν ταιριάζει στην αισθητική της παράστασης, η προσπάθεια αντιπαραβολής του παλιού (κλασικό έργο) με το νέο (εναλλακτική σκηνοθετική ματιά) ήταν ατυχής, αφού δεν υποστηρίζεται ούτε από το ύφος της παράστασης ούτε από τους ηθοποιούς, τα λόγια χάνονται στην κίνηση και η άρθρωση είναι προβληματική. Στο γεγονός της ατυχούς επιλογής μετάφρασης αναφέρομαι όταν μιλάω για την υποτιθέμενη πρωτοπορία που προβάλλει ο σκηνοθέτης, καθώς και στην ανεξήγητη διανομή των δύο πρωταγωνιστικών ρόλων σε εννέα ηθοποιούς (ο ρόλος του Ρωμαίου ερμηνεύεται από επτά ηθοποιούς και της Ιουλιέτας από δύο). Η ιδέα της ανάδειξης των πολλαπλών εκφάνσεων του εαυτού του Ρωμαίου, όπως και της Ιουλιέτας, δεν υποστηρίζεται σκηνοθετικά, αφού δεν διαφαίνεται κάποια διαφοροποίηση των πλευρών των ηρώων κι αδυνατώ να κατανοήσω τον λόγο που επτά Ρωμαίοι μοιράζονται δύο μόνο Ιουλιέτες. Δυστυχώς το σύγχρονο ελληνικό θέατρο στο μεγαλύτερο μέρος του(υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις) διακατέχεται από τη συνεχή προβολή του σκηνοθέτη επί σκηνής και δευτερευόντως του ίδιου του έργου. Αισθάνομαι πως αυτό που προβάλλεται ως καινοτόμο κρύβει μια βαθύτατη άγνοια κι αποτελεί μια επιφανειακή προσέγγιση που αποκαλύπτει μια απεγνωσμένη προσπάθεια αυτοπροβολής. Θεωρώ πως το σύγχρονο θέατρο είναι εγκλωβισμένο στον ίδιο του τον εαυτό και χρειάζεται να βρει νέους τρόπους ανάδειξης τηςπρωτοποριακής του οπτικής. Πιστεύω πως θα ήταν πολύ πιο ενδιαφέρουσα μια παράσταση-«αναβίωση» ενός κλασικού έργου από μια ρηχή πρωτοποριακή προσέγγιση. Δεν πρέπει να φοβόμαστε το παλιό αλλά να το αγαπάμε.
Η Ιωάννα Γκιούλη είναι φοιτήτρια στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών
Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, Κυριακή 27 Μαρτίου, αφιερώνει την παράσταση Ρωμαίος και Ιουλιέττα του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, στους νέους ηλικίας 18 έως 28 ετών και τους προσκαλεί να την παρακολουθήσουν με ελεύθερη είσοδο.Τα εισιτήρια εισόδου θα διανέμονται από το ταμείο του ΔΘΠ με σειρά προτεραιότητας. Μετάφραση: Δημήτριος Βικέλας Συμμετέχουν με αλφαβητική σειρά:Αχτάρ Αλέξανδρος, Επιθυμιάδη Δανάη, Καραούλης Γιάννης, Καραχανίδης Αναστάσιος, Κατσής Γιώργος, Παναγιώτης Μπρατάκος, Παϊταζόγλου Κίττυ, Πλεμμένος Κωνσταντίνος, Σταμόπουλος Αντώνης. Οδός Ηρώων Πολυτεχνείου (πλησίον πλατείας Κοραή) Πειραιάς Τηλέφωνο: 2104194550 Website: http://www.dithepi.gr/ Τετάρτη & Κυριακή, στις 19.00 ως 17 Απριλίου Εισιτήρια Διακεκριμένη: 25€ Ticket Services: Ταμείο Πανεπιστημίου 39 (Στοά Πεσμαζόγλου) Ηλεκτρονικά: ticketservices Τηλεφωνική αγορά με πιστωτική κάρτα: +30 2107234567 |
