| ΛΟΥΛΟΥ |
|
| Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
| Τρίτη, 02 Φεβρουάριος 2016 17:05 |
|
ΛΟΥΛΟΥ Μια τραγωδία τεράτων του Φρανκ Βέντεκιντ «Η σάρκα έχει το δικό της πνεύμα»
Σονινγκ: Άγγελος είσαι ή δαίμονας; Λούλου: Τίποτα απ’ τα δυο. Αυτή είμαι. Όλα τα υπόλοιπα απλώς τα φανταστήκατε.
Ο Φρανκ Βέντεκιντ (1864-1918) δημιούργησε με την «Λούλου» του ένα εξπρεσιονιστικό δράμα με φιλοσοφικές προεκτάσεις, με παρούσα ταυτόχρονα την την παράλληλη αίσθηση του τσίρκου και των αγριμιών του, ανθρώπων ή ζώων κι ερπετών και του άλλου, του τσίρκου των αστικών σαλονιών όπου η ζωώδης φύση εκλεπτύνεται μόνο επιφανειακά, καραδοκώντας ανήμερη στο βάθος. Πρόκειται για την ιστορία αυτής της παράξενης γυναίκας που γεννά ανεξέλεγκτα πάθη, που ισορροπεί ανάμεσα στο παιδί και στην πόρνη, ανάμεσα στο εξημερωμένο ανθρώπινο ον και στο άγριο ζώο, ανάμεσα στην ιέρεια και την στυγνή εκτελέστρια και που στην πραγματικότητα υπάρχει και δεν υπάρχει σαν ολοκληρωμένη οντότητα, καθώς διαρκώς μεταλλάσσεται μέσα από τα βλέμματα εκείνων που σαγηνεύει, σαν να είναι η εικόνα της που καθοδηγεί τη σάρκα της κι ο μύθος της που ορίζει τη μοίρα της. Οι υπόλοιποι ήρωες, οι σαγηνευμένοι από την σχεδόν μεταφυσική δύναμη του βλέμματός της, αποκαλύπτονται μέσα από την σχέση που διαμορφώνουν με αυτήν και μοιραία οδηγούνται όλοι τους στην καταστροφή σαν να είναι η «Λούλου» μια άυλη κατάρα που κρύβουν μέσα τους και που με την υλική της παρουσία, ενεργοποιείται για να τους ξεγυμνώσει από τις σαθρές τους άμυνες και να τους εκθέσει στο έλεος της ίδιας τους της λαγνείας.
Η αθώα επιθυμία της Λούλου εκφυλίζεται σε διαστροφή από την στιγμή που την αγγίζει το πολιτισμένο αλλά και βαθιά διεφθαρμένο χέρι του υποταγμένου στις συμβάσεις αντιπάλου της ο οποίος έχει τόσα πρόσωπα όσα και της δίνει για να την κατανοήσει ώστε να την εκφυλίσει και να την εξοντώσει. Είναι έτσι όπως μέσα σ’ ένα τσίρκο η σαγηνευτική αγριότητα της φύσης μετατρέπεται σε ζωντανό έκθεμα για να προσφέρει την ηδονή της οικειότητας στους εξημερωμένους, εκφυλισμένους θεατές ενώ το ίδιο το τσίρκο μετεωρίζεται πάντα στο μεταίχμιο ανάμεσα στους υποταγμένους ανθρώπους και στα αγρίμια της ζούγκλας με το ανεξιχνίαστο ταπεραμέντο. Η «Λούλου» στο κέντρο της ύπαρξης της, είναι το ντουέντε, το φλεγόμενο πεδίο στο οποίο συναντώνται ο έρωτας κι ο θάνατος και ταυτόχρονα είναι ένας καθρέφτης που αντανακλά επώδυνα την υποκρισία του πολιτισμένου κόσμου που ανάμεσα στην ελευθερία και τον συμβιβασμό, διάλεξε το δεύτερο ώστε να εξασφαλίσει μια επίπλαστη ασφάλεια απέναντι στις δύο αυτές γενεσιουργές δυνάμεις τον διακατέχουν ασυνείδητα τα κύτταρα της συλλογικής του μνήμης και που υπονομεύουν διαρκώς την σαθρή λογική του.
Η παράσταση της Μελεμέ στόχευσε κυρίως στο να μας διηγηθεί την ιστορία με έναν τρόπο καθαρό κι ευνόητο. Χρησιμοποίησε το πορτρέτο της Λούλου σαν ένα στοιχείο-τοτέμ, έπαιξε με τις αντανακλάσεις και τα είδωλα και έδωσε αναγνωριστικά, σκηνογραφικά στοιχεία που να υπονοούν τις αποχρώσεις της ατμόσφαιρας όσον αφορά το τσίρκο, το ατελιέ, τα σαλόνια, τους δρόμους… Εκμεταλλεύτηκε διάφορα σημεία και δυνατότητες του θεάτρου για να οργανώσει τις μεταβάσεις στους πολλαπλούς χώρους και χρησιμοποίησε ηθοποιούς σε διπλούς ρόλους για να καλύψει τα πολλά πρόσωπα του έργου με το δυναμικό εννέα ηθοποιών. Κίνησε τους ηθοποιούς της με νεύρο και ρυθμό χωρίς να πλατειάζει και τους έφερε αντιμέτωπους με τους ρόλους σαν να τους αντιμάχονταν την ίδια στιγμή που τους υποδύονταν. Το αποτέλεσμα είναι μια μεγάλης διάρκειας αλλά σφιχτή παράσταση με έντονες αιχμές και ερμηνευτικά ρεσιτάλ, ενδιαφέρουσες επί μέρους ατμόσφαιρες και έντονες αντιπαραθέσεις. Η Γιακουμή στο ρόλο της Λούλου έχει μια έντονη παρουσία και μια σωματική άνεση που συνέθεταν την εικόνα του ρόλου της αλλά υστερεί στον προσωπικό μαγνητισμό, στην αίσθηση αυτή που δημιουργεί τη παραίσθηση, κάτι που δεν επιτυγχάνεται εύκολα με το ερμηνευτικό εύρος αλλά είναι περισσότερο έμφυτο. Ωστόσο κατάφερε να δημιουργήσει το ευρύ κι αντιφατικό συναισθηματικό πεδίο μέσα στο οποίο έδρασαν οι υπόλοιποι ηθοποιοί ενώ εκμεταλλεύτηκε την αισθησιακή της φωνή και το ευλύγιστο σώμα της για να επιβληθεί σκηνικά και να αποδώσει τα συναισθηματικά ξεσπάσματα της Λούλου.
Ξεχώρισα τους Αλεξίου και Πετρόπουλο για την ώριμη υποκριτική τους δεξιοτεχνία και την αίσθηση του σαρκασμού καθώς και για τις αποχρώσεις στις ερμηνείες τους. Εντυπωσιακός και με ισχυρό ταπεραμέντο, ο Καπενής που κυριαρχεί στη σκηνή με την έντονη παρουσία του και την κινησιολογική του δεξιότητα. Εκφραστική και υποκριτικά μεστή η Μαρκοπούλου, πέτυχε να αποδώσει τις αποχρώσεις της ηρωίδας και να ορίσει σκηνικά την μετάβασή της από την ακμή στην παρακμή με σαφήνεια και μέτρο. Ενδιαφέρουσα η σκηνογραφική και ενδυματολογική άποψη που ακολουθούσε και επέτεινε την σκηνοθετική οπτική. Οι φωτισμοί είναι ατμοσφαιρικοί και καλύπτουν με επάρκεια την ευρεία γκάμα των δράσεων προσφέροντας ένα σασπένς που αξιοποιεί την σκοτεινή δραματουργία. Σας θυμίζω ότι η παράσταση πήρε παράταση και θα συνεχιστεί ως τις 25 Φεβρουαρίου.
Παίζουν οι ηθοποιοί (αλφαβητικά): Νίκος Αλεξίου, Ευτυχία Γιακουμή, Δημήτρης Γκουτζαμάνης, Χρήστος Καπενής, Μάγδα Κόρπη, Ιάσων Bitter- Κουρούνης, Αγαπητός Μανδαλιός, Πηνελόπη Μαρκοπούλου, Δημήτρης Πετρόπουλος Μετάφραση: Μαργαρίτα Δαλαμάγκα-Καλογήρου Μετάφραση προλόγου: Νίκος Αλεξίου Σκηνοθεσία: Λίλλυ Μελεμέ Σκηνικά- κοστούμια: Αριάδνη Βοζάνη Μουσική: Λεωνίδας Μαριδάκης Επιμέλεια κίνησης: Μόνικα Κολοκοτρώνη Σχεδιασμός φωτισμών: Μελίνα Μάσχα Βίντεο παράστασης: Αλέξανδρος Κακλαμάνος Βοηθός σκηνοθέτη: Μάγδα Κόρπη Βοηθός σκηνογράφου: Αναστασία Γκολιομύτη Φωτογραφίες παράστασης: Νικολέττα Γιαννούλη Ευχαριστούμε θερμά τη Νάγια Κούρτη και το Hammam Baths Athens (Αγ. Ασωμάτων 17 και Μελιδώνη 1, Θησείο) για την ευγενική παραχώρηση του χώρου για την φωτογράφηση της παράστασης και την κα Αναστασία Καψάλη για τη συνεργασία. ΘΕΑΤΡΟ «ΑΓΓΕΛΩΝ ΒΗΜΑ» Σατωβριάνδου 36 (Στάση μετρό «Ομόνοια») Τηλέφωνο κρατήσεων: 210 52 42 211 Teaser https://www.youtube.com/watch?v=OuZBWiGFiD4&feature=youtu.be Ημέρες και ώρες παραστάσεων : Τετάρτη 18.30-Πέμπτη 20.30 Ως 25 Φεβρουαρίου 2016 Διάρκεια παράστασης: 110 λεπτά, χωρίς διάλειμμα
|
