Σχετικά άρθρα
ΜπΑΤσος |
Συντάχθηκε απο τον/την Μαρία Κυριάκη |
Τρίτη, 10 Νοέμβριος 2015 07:34 |
ΜπΑΤσος του Félix Estaire
«Η τυφλή υπακοή σε διαταγές δεν ελαφραίνει τον άνθρωπο από το ηθικό βάρος των πράξεών του ούτε απαλείφει την ευθύνη του»
Η υπόθεση του έργου Ένας πατέρας που εργάζεται ως αστυνομικός με ιδιαίτερη προσήλωση στο επάγγελμά του, μεγαλώνει παράλληλα μόνος του την κόρη του στην οποία έχει ιδιαίτερη αδυναμία. Ο δεσμός τους κλυδωνίζεται όταν το κορίτσι ενηλικιώνεται και αποκτά πολιτική συνείδηση η οποία το φέρνει αντιμέτωπο με τους μηχανισμούς καταστολής της εξουσίας που υπηρετεί ο πατέρας του και κατά προέκταση και με τον ίδιο. Σε μια διαδήλωση, ο πατέρας χωρίς να το επιδιώξει θα βρεθεί αντιμέτωπος με την κόρη του και θα της προκαλέσει τύφλωση. Η απώλεια της όρασης κάνει την νεαρή κοπέλα να δει ξεκάθαρα ποιος πραγματικά είναι ο άνθρωπος που την μεγάλωσε κι ανάμεσά τους θα δημιουργηθεί μια οριστική ρήξη η οποία θα καταβαραθρώσει την ψυχολογία του πατέρα μ’ απρόβλεπτες συνέπειες.
Δραματουργία Με απλές, κατανοητές δομές κι ένα χαρακτήρα καταγραφής-εξομολόγησης, χωρίς ιδιαίτερη εμβάθυνση των χαρακτήρων, ο συγγραφέας επιχειρεί να αποδώσει μέσα από την οπτική των κύριων ηρώων, πατέρα και κόρης, τις ιδεολογικές αντιθέσεις τους και κυρίως να ορίσει τον εκτελεστή όχι μόνον ως θύτη αλλά και ως ανθρώπινη ύπαρξη με τραυματικές εμπειρίες και ως θύμα της εξουσίας και του ίδιου του, του εαυτού βάσει των επιλογών του και των δεδομένων συνθηκών. Δεν επιχειρούνται ιδιαίτερες ενδοσκοπήσεις στα ζητήματα ή τις αντιφάσεις της εξουσίας, ο συγγραφέας την τοποθετεί σαν ένα δεδομένο με το οποίο αναγκαστικά θα έρθουν αντιμέτωποι και όσοι το υπηρετούν κι όσοι βρίσκονται αντιμέτωποι με αυτό. Το φινάλε δεν είναι σαφές στις προθέσεις του αλλά μοιάζει μάλλον σαν να τοποθετήθηκε για να ορίσει την έκρηξη, συναισθηματική και ψυχική, του κεντρικού ήρωα μέσα από μια εντυπωσιακή διευθέτηση του αδιέξοδου. Η δράση κλιμακώνεται αλλά χωρίς να υπάρχει μια εσωτερική δόμηση που να δικαιολογεί απόλυτα την εξέλιξή της κι η τύφλωση της ηρωίδας μοιάζει να έχει συμβολικό χαρακτήρα αλλιώς θα ήταν εκτός πραγματικότητας αφού είναι μάλλον απίθανο ένας διαδηλωτής που δέχεται επίθεση από μπάτσο, να τυφλωθεί με θραύσματα των γυαλιών του. Η σύγκρουση ανάμεσα στην κόρη και τον μπάτσο μοιάζει αρκετά αψυχολόγητη αφού δεν φαίνεται να προϋπάρχουν σοβαρές ρωγμές στη σχέση τους κι επίσης η συνειδητοποίηση της ηρωίδας αποδεικνύει πως η ανατροφή που της έδωσε ο μοναδικός κηδεμόνας και πατέρας της, ήταν αρκετά προοδευτική αφού της επέτρεψε να στραφεί ακόμα και εναντίον του. Οι παγίδες της «τυφλής» εξουσίας είναι εμφανείς και συγκεκριμένες χωρίς ωστόσο να είναι και δραματουργικά τεκμηριωμένες, λειτουργούν περισσότερο σαν εναύσματα των πράξεων παρά σαν αποκαλυπτικοί κώδικες της πολύπλευρης φύσης της. Συμβολικό θα πρέπει να είναι και το περιστατικό της σύγκρουσης πατέρα-κόρης στη διάρκεια της διαδήλωσης αφού θα ήταν μάλλον απίθανο να μην αναγνωρίσει το ίδιο του το παιδί, έχοντάς το δει να φεύγει από το σπίτι και γνωρίζοντας ακόμα και το πώς ήταν ντυμένο. Η σκηνή με την ψυχολόγο, αδύναμη, δεν καταφέρνει να αποδείξει ούτε κάποια μορφή ψυχοπάθειας του ήρωα ούτε όμως και να επιβεβαιώσει την απουσία παθολογίας. Ωστόσο η δράση κυλάει αβίαστα, οι σκηνές είναι μικρές και περιεκτικές, οι ρυθμοί, γοργοί κι οι διάλογοι φυσικοί, αυθεντικοί χωρίς περιττές φλυαρίες και χωρίς να πλατειάζουν. Η παράσταση Η σκηνοθέτης ακολούθησε με επιτυχία τους γοργούς ρυθμούς αλλά και τις ατμόσφαιρες της δραματουργίας δίνοντάς μας μια παράσταση χωρίς χάσματα και χωρίς κενά. Ο Χατζηδάκης ερμήνευσε με πειστικότητα τον άκαμπτο μπάτσο, αφήνοντας να λειτουργήσουν εξ ίσου και τα ανθρώπινα στοιχεία του ήρωα, όπως η αίσθηση της μοναξιάς, η τρυφερότητα για την κόρη του κι η ανάγκη του να είναι χρήσιμος, λειτουργικός και καλός επαγγελματίας, σαν μια δικαίωση ζωής. Η Ορφανίδου πέρασε ευέλικτα από την μία ηλικία στην άλλη ενώ ερμήνευσε επίσης και τον ρόλο της ψυχολόγου ως σχήμα καθαρό κι ευανάγνωστο. Οι εντάσεις κι οι κλιμακώσεις της δράσης εμφανίστηκαν ανάγλυφες κι οι ατμόσφαιρες αποδόθηκαν με ευκρίνεια, ισορροπώντας επιδέξια ανάμεσα στην ρεαλιστική αφήγηση και στην «ντοκουμενταρίστικη» καταγραφή των γεγονότων. Οι θεατές ανταποκρίθηκαν θερμά μ’ ένα πλούσιο χειροκρότημα που ξαναέφερε πολλές φορές τους ηθοποιούς στη σκηνή. Μετάφραση: Κατερίνα Χριστοδούλου Σκηνοθεσία: Κατερίνα Πολυχρονοπούλου Σκηνικά-κοστούμια: Αγγελίνα Παγώνη Μουσική: Σταύρος Τσουμάνης Κινησιολογία: Αναστασία Γεωργαλά Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας Video Art: gcldpΓιώργος Συμεωνίδης, Άρτεμις Σταθάκου Βοηθός Σκηνοθέτη: Μάριος Παϊτάρης Φωτογραφίες: Αγγελίνα Παγώνη Παίζουν: Μπάμπης Χατζηδάκης Άρτεμις Ορφανίδου Η παράσταση τελεί υπό την Αιγίδα του Ινστιτούτου Θερβάντεςκαι είναι μία συμπαραγωγή των KP Theatre Group και VAULT ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ VAULT Theatre Plus Μελενίκου 26 Βοτανικός (Πλησίον σταθμού μετρό «Κεραμεικός») Παραστάσεις: Κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00Μέχρι τις 7 Ιανουαρίου 2016 Διάρκεια παράστασης: 70 λεπτά (χωρίς διάλειμμα) Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472 / 6949534889 (για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00- 14:00 και 17:00-21:00) Τιμές Εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 10.00 ευρώ, Μειωμένο: 8.00 ευρώ (Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ)/ ΑμΕΑ, Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ): 5.00 ευρώ Προπώληση VIVA: 8.00 ευρώ |
Τελευταία Ενημέρωση στις Τρίτη, 10 Νοέμβριος 2015 07:42 |