Το Παγκάκι του Αλεξάντερ Γκέλμαν
Σύμφωνα με το δελτίο τύπου η παράσταση ξεκίνησε την διαδρομή της στο θέατρο Βασιλάκου σε μορφή work in progress και τώρα βρίσκει στέγη στο θέατρο Vault σε μια καινούργια εκδοχή, για περιορισμένες παραστάσεις. Στην χώρα μας, το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε από το θέατρο του Νότου σε μετάφραση και σκηνοθεσία της Μάγιας Λυμπεροπούλου με τον Λάζαρο Γεωργακόπουλο και την Μαρία Κατσιαδάκη. Πρόκειται για την ιστορία ενός μεθυσμένου άντρα και μιας μοναχικής γυναίκας που συναντιόνται -ίσως όχι και τυχαία- σε μια αποβάθρα στο λιμάνι, έξω από το τελωνείο στην Οδησσό, κάποια Παρασκευή βράδυ κι ο άλλος τίτλος του είναι «Κόκκινο ρομάντζο». Οι ήρωες ζητούν διαρκώς κάτι ο ένας από τον άλλο αλλά καθώς ανταλλάσουν ψεύτικες πληροφορίες, δεν γίνεται ποτέ σαφές το τι πραγματικά θέλουν. Αυτή είναι μια γυναίκα που έχει βγει για μια πρόσκαιρη περιπέτεια (ίσως κι επί πληρωμή) κι αυτός ένας μεθυσμένος άντρας πρόθυμος να της την προσφέρει; Είναι μια μοναχική ύπαρξη που επιζητά τον γάμο και την οικογένεια που έχει απολέσει και μάλιστα τα διεκδικεί από έναν άγνωστο τον οποίο συνάντησε σε μια κακόφημη περιοχή; Κι αυτός; Είναι ένας σύζυγος που αναζητάει μια εξωσυζυγική περιπέτεια; Είναι ένας απελπισμένος μοναχικός άνθρωπος που ψάχνει για καταφύγιο; Είναι ένας επίδοξος νταβατζής που βασίζεται στις γυναίκες για την επιβίωσή του; Ή μήπως όλο αυτό είναι ένα παιχνίδι ρόλων το οποίο μάλιστα οι ήρωες έχουν επαναλάβει ξανά; Στο τέλος πάντως η γυναίκα δίνει τα κλειδιά της στον άντρα γιατί ασχέτως αν θα την επισκεφτεί ή όχι θέλει να του προσφέρει λίγη εμπιστοσύνη αφού κανείς δεν μπορεί να αγαπάει κάποιον, αν δεν πιστεύει στον εαυτό του. Είναι μια ιστορία για την αγάπη, για τον έρωτα, για τον πόλεμο που στήνουμε με τον εαυτό μας και για τον πόλεμο που διεξάγουμε με τους άλλους. Είναι επίσης μια ιστορία για την μοναξιά, την επιθυμία των σωμάτων, την αυτοταπείνωση και τους δύσκολους όρους της συντροφικότητας.
Εκείνος κι εκείνη θα μπορούσαν να είναι τα πρόσωπα πολλών και διαφορετικών δραμάτων, θα μπορούσαν να ανήκουν σε πολλές και διαφορετικές εποχές και ίσως θα μπορούσαν να έχουν πολλές και διαφορετικές εκδοχές ζωών. Το ψεύδος εδώ εκτός από προστατευτικός μηχανισμός είναι ταυτόχρονα και εξερεύνηση στις πολλαπλές δυνατότητες της συνάντησης τους. Οι διάλογοί τους συχνά εξελίσσονται σε διακοπτόμενους μονολόγους όπου ο ένας μπαίνει σαν επισκέπτης στη ροή της σκέψης ή των συναισθημάτων του άλλου ακόμα κι όταν ο άλλος έχει σχεδόν ξεχάσει την παρουσία του ή τον έχει τον έχει αντικαταστήσει με ένα πρότυπο. Το κείμενο γεμάτο χιούμορ, συχνά σαρκαστικό και ανατριχιαστικά βαθύ, δεν έχει σαν στόχο να αποκαλύψει αλλά να ανατρέψει. Κι ο συγγραφέας παίζει με τους ήρωες του, προσφέροντάς τους την δυνατότητα να υπάρξουν σαν λάμψεις στο κενό και μετά να εξαφανιστούν στο σκοτάδι χωρίς ποτέ να μάθουμε ποιοι πραγματικά ήταν.
Η παράσταση είναι καλοπαιγμένη αλλά ακολουθεί ένα δρόμο ευθύ και κυριολεκτικό σε αντίθεση με την δραματουργία που ελίσσεται διαρκώς ανάμεσα στο εμφανές και στο κρυμμένο κι επίσης δεν αξιοποιήθηκαν ιδιαίτερα ούτε το χιούμορ ούτε η σχολιαστική διάθεση του συγγραφέα προς τους ήρωες του. Ωστόσο οι ερμηνείες των δύο ηθοποιών έχουν βάθος κι εκφραστική ποιότητα κι η αντιπαράθεσή τους αναδεικνύει την δραματικότητα της ύπαρξής τους και τις σκοτεινές ποιότητες των συναισθημάτων τους.
Ο Συγγραφέας Γεννημένος στη Μολδαβία το 1933, ο Αλεξάντρ Γκέλμαν έζησε τα νεανικά του χρόνια στην Αγία Πετρούπολη, ενώ από το 1978 εγκαταστάθηκε στη Μόσχα, όπου ζει με τη γυναίκα του, τους δύο γιους και τα εγγόνια του. «Έκανα πολλά επαγγέλματα, έζησα σε διάφορα μέρη της τότε Σοβιετικής Ενωσης. Άρχισα να γράφω μετά τα 35 μου χρόνια» λέει ο συγγραφέας που σπούδασε για να γίνει πολιτικός μηχανικός χωρίς ποτέ τελικά να εξασκήσει αυτό το επάγγελμα. Σήμερα ζει από το γράψιμο. Έχει γράψει θεατρικά έργα που ανεβαίνουν στη Ρωσία κι επίσης στην Κίνα, την Ιαπωνία, την Αγγλία, την Πολωνία, τη Γερμανία, την Τουρκία και την Ελλάδα. Γράφει σενάρια για τον κινηματογράφο (διασκευάζει και τα θεατρικά του) ενώ παράλληλα αρθρογραφεί σε μια μοσχοβίτικη πολιτική εφημερίδα δύο φορές την εβδομάδα. Έργα του: «Παγκάκι», «Και τώρα οι δυο μας», «Εμείς που βάλαμε την υπογραφή μας», «Ανατρεπόμενη σχέση», «Το αποτέλεσμα μιας συγκέντρωσης» «Τρεις ξένοι στην ίδια πόλη» και άλλα.
Απόσπασμα από συνέντευξή του στη Μυρτώ Λοβέρδου που δημοσιεύτηκε το 1997 στο «Βήμα» «Η νέα κατάσταση δεν έφερε τις αλλαγές που θα περίμενε κανείς όχι ακόμη τουλάχιστον. Ότι άλλαξε, άλλαξε σιωπηλά. Δεν έγινε θόρυβος. Η ελευθερία έδωσε τη θέση της στο μέχρι πρότινος απαγορευμένο, αλλά τους καρπούς ακόμη τους περιμένουμε. Τα πράγματα για έναν συγγραφέα είναι δύσκολα. Η θεματολογία είναι ένα πρώτο πρόβλημα για μας. Παλιά, ξέραμε γιατί γράφαμε· χτίζαμε κάτι. Φάνηκε ότι δεν το χτίζαμε σωστά. Τώρα όμως ξέρουμε ότι το χρήσιμο είναι ανέφικτο. Γι' αυτό και πρέπει να προσπαθήσουμε από την αρχή. Να ξεκινήσουμε. Αλλά δεν υπάρχει έμπνευση. Χάσαμε τον στόχο και τον αναζητούμε. Ξέρουμε ότι τον κόσμο που ονειρευτήκαμε δεν μπορούμε πια να τον φτιάξουμε. Για μας τους καλλιτέχνες είναι λυπηρό. Δεν γεννιούνται πια ούτε Τσέχωφ ούτε Μαγιακόφσκι. Αλλά αυτό το φαινόμενο είναι παγκόσμιο».
Μετάφραση-Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Καραντινάκης Σκηνικά-Κοστούμια: Βασίλης Μπαρμπαρίγος Μουσική: Κίτρινα Ποδήλατα Κινησιολογική Επιμέλεια: Ζωή Κολλάτου Παίζουν: Αλέξανδρος Καλπακίδης Έλενα Μαρσίδου
Vault Theatre Plus Μελενίκου 26 Βοτανικός Τηλέφωνο: 213 0356472, 694 59 93 870
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.
Κάθε Δευτέρα, Τρίτη στις 21:00 Ως την Τρίτη 2 Ιουνίου Διάρκεια: 80′ (χωρίς διάλειμμα) Είσοδος 10 ευρώ
|